ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 426 เกือบจะพังทลาย
ในขณะที่เฉียวอีเหรินพยายามส่ายหน้าและถอยไปด้านหลัง
เฉียวเหวยอีจับข้อมือของเธอเอาไว้ จับไหล่ของเธอ นำเธอกดไว้ที่ฝาผนัง
“เฉียวอีเหริน ฉันให้เวลาเธอครึ่งนาที ถ้าหากเธอไม่ยิง เป้าทางด้านนั้น ก็จะกลายเป็นเธอ!”เธอกัดฟันพูดข้างหูเฉียวอีเหริน “เข้าใจรึยัง!จำเป็นต้องให้ฉันพูดอีกครั้งไหม?”
“ไม่ก็ตาย ไม่ก็ยิงปืน!”
เธอต้องการดูว่าเฉียวเหวยอี จะยิงจุดตรงกลางเป้าได้ไหม!
ลู่เจ๋ออยู่ในห้องจัดเตรียมลูกน้อง กำลังใช้กล้องถ่ายวิดีโอดูพวกเธอ มองพวกเธอสองคนด้วยความตกตะลึง ท่าทางทำอะไรไม่ถูก
ลู่เจ๋อก้าวเท้ายาวเดินเข้ามา พูดสั่งลูกน้อง“นายออกไปก่อน”
“ครับ หัวหน้าใหญ่”
ลู่เจ๋อเปิดกล้องถ่ายวิดีโอ สายตา จ้องมองบนมือเฉียวอีเหริน
ดูเหมือนกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่สุดเหวี่ยง ความจริงเขาก็อยากดู เฉียวอีเหรินยิงปืนเป็นไหม
ตอนนี้กล้องถ่ายวีดีก็เป็นหลักฐาน
เฉียวเหวยอีความจริงดื้อรั้นใจร้อน แต่เธอยังสามารถรักษาสติปัญหาไว้ได้ นี่คือสิ่งที่ลู่เจ๋อชื่นชมในตัวเธอมากที่สุด
“เธอยังมีเวลาลังเลอีกสิบวินาที”เฉียวเหวยอีมองดูเวลาบนฝาผนัง พูดกับเฉียวอีเหรินเสียงต่ำ
เฉียวอีเหรินสังเกตถึงมืออีกข้างหนึ่งของเฉียวเหวยอี เตรียมพร้อมจะยิงตำแหน่งหัวใจของเธอ เธอทั้งกลัวทั้งตึงเครียด ร้องไห้จนหมดแรง
“สิบ เก้า แปด…”เสียงของเฉียวเหวยอี และเสียงแกว่งของเข็มวินาทีของนาฬิกาแขวน ดังถี่พร้อมกัน ทำให้เฉียวอีเหรินเกือบจะพังทลาย
เพราะว่าเธอรู้ว่าตัวเองเล็งไม่ถูกต้อง!เธอแทบจะไม่เคยสัมผัสปืน จนกระทั่งจับยังไงก็จำไม่ได้แล้ว!
เฉียวเหวยอีรู้ว่าเธอยิงปืนไม่เป็น ดังนั้นจึงบังคับเธอ!
แต่ว่าเปรียบเทียบกับความตาย เฉียวอีเหรินก็ยังเลือกที่จะเปิดเผยการโกหกของตัวเอง
เธอจะเป็นต้องมีชีวิตรอด เงื่อนไขแรกคือแก้แค้นเฉียวเหวยอี เธอจำเป็นต้องรักษาชีวิตของตัวเอง!
จนถึงสามวินาที เฉียวอีเหรินฝืนหลับตาลง ร้องตะโกนและยิงปืน แรงปฏิกิริยามหาศาล เวลาที่เธอยิงครั้งสุดท้ายก็ปล่อยปืนในมือลง ปืนตกลงบนพื้น
เฉียวเหวยอีเงยหน้ามอง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา
หลังจากนั้น ก็ปล่อยเธอ
เฉียวอีเหรินแม้แต่ปืนก็ไม่เคยใช้ ไม่ได้ยิงโดนเป้าเลย ไม่รู้ว่ายิงไปที่ไหน ยิ่งไม่ต้องพูดเรื่องช่วยชีวิตคน ฆ่าคน
ลี่เย่ถิงได้ยินเสียงร้องตะโกนของเฉียวอีเหริน แทบจะถลันเข้ามา ชั่วพริบตาเดียวที่เขาผลักประตูเข้ามา ก็ทำใจคิดเรื่องราวในทางเลวร้ายที่สุดไว้แล้ว
เห็นเฉียวอีเหรินนั่งอยู่บนพื้น ขดตัวอยู่ที่มุมแล้วร้องไห้ ยังมีชีวิตอยู่ เขาจึงผ่อนคลายลง
เขาหันหน้าไปมองเฉียวเหวยอีที่ปลดอุปกรณ์ป้องกันเงียบๆ เฉียวเหวยอีกลับทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน นำของทุกอย่างวางไว้บนโต๊ะ พูดเสียงเบากับลู่เจ๋อ“ขอบคุณพี่ลู่มาก”
พูดจบ หางตาไม่แม้แต่จะมองลี่เย่ถิงที่ยืนอยู่หน้าประตู ชนไหล่แล้วเดินออกไป
“อย่าก่อเรื่องอีก ได้ไหม?”ช่วงเวลาที่ทั้งสองเดินผ่านกัน ลี่เย่ถิงจับข้อมือเธอไว้แน่น และพูดเสียงต่ำ
“คุณลี่คิดว่าเป็นการก่อเรื่อง งั้นก็จะยิ่งก่อเรื่อง”เฉียวเหวยอียิ้ม พูดตอบ
พูดจบ ชะงักไปเล็กน้อย หันหน้ามองไปทางเฉียวอีเหรินที่นั่งอกสั่นขวัญหาย และพูดเสียงเบา“เฉียวอีเหริน เธอเข้าใจให้ชัดเจน เธอเป็นเพียงแค่ตัวแทนของฉันเท่านั้นเอง”
“ผู้ชายคนนี้ ฉันเล่นสนุกเบื่อแล้วก็จะให้เธอ เวลาที่ฉันเล่นยังไม่เบื่อ เธอก็เป็นเพียงแค่คนที่เข้ามาสอดแทรกโดยไม่ละอายต่อบาป”
ลี่เย่ถิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เธอพูดหมายความว่าอะไร?เล่นสนุกเท่านั้นเอง?!
เฉียวเหวยอีไม่ได้มองเขาอีก พูดจบ สะบัดมือของเขาออกอย่างแรง ก้าวเท้ายาวเดินออกไปด้านนอก