ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 41 ตั้งใจหนีออกจากบ้าน
ซุ่ยซุ่ยถือตะเกียบ และดูเหมือนจะอายเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หัวเราะและทำเป็นร่าเริงสดใส
เฉียวเหวยอีได้แท้งและเสียลูกชายไปเมื่อสามปีก่อน
ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็น่าจะอายุเท่ากับซุ่ยซุ่ย
เธอเงียบไปชั่วขณะ ยิ้มให้ซุ่ยซุ่ยและช่วยเขาตักไข่ผัดมะเขือเทศ 1 ช้อนเต็ม ๆ เธอนั่งข้างๆ ซุ่ยซุ่ยและกินบะหมี่กับเขา
ซุ่ยซุ่ยกินบะหมี่ในขณะที่ดูการถ่ายทอดสดต่อไป
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "ซุ่ยซุ่ยไม่ชอบ"
อาหารที่เฉียวเหวยอีทำนั้นมีรสชาติเค็มเล้กน้อยและเธอคิดว่าซุ่ยซุ่ยบอกว่าอาหารของเธอไม่ดี
"ผมไม่ชอบป้าซู" เธอกำลังจะช่วยซุ่ยซุ่ยรินน้ำให้ดื่ม แต่ซุ่ยซุ่ยกลับชี้ไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ลี่เย่ถิงในทีวีและพูดอย่างจริงจัง
นั่นคือซูหรูเยียนซึ่งอาจเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนรู้ใจในวัยเด็กของลี่เย่ถิง และอายุน้อยกว่าลี่เย่ถิงสองปี
ตระกูลซูและตระกูลลี่สนิทกันมา ไม่น่าแปลกใจที่ซุ่ยซุ่ยจะรู้จักซูหรูเยียน
เฉียวเหวยอีเหลือบมอง จากนั้นก็ลดสายตามองลงไปที่ซุ่ยซุ่ยและถามเขาว่า "ทำไมถึงไม่ชอบล่ะ? "
ซุ่ยซุ่ยเอียงศีรษะและเคี้ยวบะหมี่ในปากเป็นเวลานาน และเขาก็หน้าแดงพลางตอบว่า "ก็ผมไม่ชอบ"
หลังจากนั้นเขาก็กลืนบะหมี่ที่ไม่ค่อยอร่อยลงไปและมีเสียงดัง "เอื๊อก" ในระหว่างนั้นเขาก็ชมว่า "มันอร่อยมาก ! "
บะหมี่ที่หม่ามี๊ทำ อร่อยกว่าแม่ครัวที่คฤหาสน์ทำซะอีก!
ช่วงเวลาเดียวเฉียวเหวยอีไม่หน้าด้านพอที่จะตอบรับคำชมของซุ่ยซุ่ย
เพราะซุ่ยซุ่ยไม่ชอบซูหรูเยียน เขาจึงเปลี่ยนช่องสำหรับเด็กและดูการ์ตูนอย่างเพลิดเพลิน
เฉียวเหวยอีจ้องซุ่ยซุ่ยอย่างครุ่นคิดสักพัก เมื่อเขากินบะหมี่เสร็จ เธอก็รินน้ำให้เขาแก้วหนึ่งแล้วไปทำความสะอาดชาม
เมื่อเธอทำความสะอาดครัวและออกมาก็พบว่าซุ่ยซุ่ยหลับไปบนโซฟา
เฉียวเหวยอีเดินมาหาเขา กำลังจะอุ้มเขากลับห้องเพื่อไปนอน แต่เขาได้ยินซุ่ยซุ่ยพึมพำ"ปะป๊า … "
ไม่กี่วันที่ผ่านมาลี่เย่ถิงได้นอนอยู่บนโซฟตัวนี้ และเด็กคนนี้อาจได้กลิ่นตัวของลี่เย่ถิง
ในขณะที่เธอยื่นมือออกไปเพื่อโอบซุ่ยซุ่ย มุมหางตาเธอก็เห็นการ์ดโรงเรียนเล็ก ๆ บนหน้าอกของเขา…ลี่ซือเฉียว
มันเหมือนชื่อเด็กผู้หญิงเลยแฮะ
เฉียวที่มาจากเฉียวอีเหรินงั้นเหรอ?
แต่ไม่กี่ปีที่ผ่านมาเฉียวอีเหรินยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ และไม่น่าจะใช่ลูกที่เฉียวอีเหรินให้กำเนิด
เธอเงียบไปครู่หนึ่ง และยังคงอุ้มซุ่ยซุ่ยขึ้นไปบนเตียงด้านใน เช็ดหน้าด้วยผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดรอยขีดข่วนบนใบหน้าด้วยไอโอดีน
พลิกกระเป๋านักเรียนใบเล็กที่บวมของเขา มีเสื้อผ้าขนาดเล็กสองตัวที่พับอยู่อย่างยุ่งเหยิง
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการหนีออกจากบ้านโดยไตร่ตรองไว้ก่อน
เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าสกปรกให้กับเจ้าตัวน้อย จู่ๆ โทรศัพท์ก็สั่น
เธอเหลือบมอง เป็นลี่เย่ถิงนั่นเองที่โทรมา
ณ ต่างประเทศ ไร่องุ่นฝรั่งเศสชาโต มงโตรส
ลี่เย่ถิงยืนอยู่ที่ระเบียงและรอให้อีกฝ่ายรับสายอย่างอดทน กลิ่นหอมของดอกกุหลาบผสมกับไวน์มีกลิ่นควันเล็กน้อย
"กำลังคุยกับพี่สะใภ้ของฉันหรือเปล่า" ในห้องนั่งเล่น เหลาอู่ทิ้งไพ่สองใบสุดท้ายในมือ มองข้างหลังเขาแล้วพูด
ฟู่ฉือจ้องไพ่ในมือของเขา พูดกับเหล่าอู่ "แผลที่ปากของเขา คงไม่ได้ถูกกัดโดยพี่สะใภ้หรอกใช่ไหม อาการบาดเจ็บเล็ก ๆ บนปากของเขาสามารถค้นหาได้ในอินเทอร์เน็ตพวกเราสู้ไม่ได้หรอก "
"ลองเป็นอัมพาตติดเตียงดูสิ ก็ยังเทียบเขาไม่ได้อยู่ดี" เหลาอู่หัวเราะ
คนข้างในหัวเราะพร้อมกัน แต่ลี่เย่ถิงกลับยิ้มเบาๆ และรอให้เฉียวเหวยอีรับสายอย่างใจจดใจจ่อ
หลังจากผ่านไปครึ่งนาที ก็ได้ยินเสียงปิ๊บจากปลายสายของเธอ