ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 409 หิมะแรก
เวลาสี่ทุ่มกว่า งานเลี้ยงครอบครัวก็จบลง
ซุ่ยซุ่ยง่วงมาก เพราะว่าเฉียวเหวยอีวันนี้อยู่เป็นเพื่อนเขา ดังนั้นจึงเสแสร้งทำเป็นไม่ง่วง
คนเริ่มทยอยกลับออกไปใกล้จะหมดแล้ว เฉียวเหวยอีอุ้มซุ่ยซุ่ยนั่งอยู่ที่หน้าต่างยาวจรดพื้นเล่นกับเขา ซุ่ยซุ่ยพิงอยู่ในอ้อมกอดของเฉียวเหวยอี หัวเราะฮ่าๆ
ลี่เย่ถิงยืนอยู่ที่สวนริมระเบียงด้านนอก มองพวกเขาสองแม่ลูกผ่านหน้าต่างกระจก ควักบุหรี่ส่งให้ข้างมือลู่เจ๋อ
ลู่เจ๋อยกมือ ผลักกลับไป
“เลิกแล้ว?”ลี่เย่ถิงขมวดคิ้วขึ้น ถามเขา
“เด็กอยู่ที่นี่”ลู่เจ๋อหันหน้ากลับไปมองซุ่ยซุ่ย พูดตอบ
เวลาที่ดึงสายตากลับมา หยุดอยู่ที่เฉียวเหวยอีครึ่งวินาที
ลี่เย่ถิงสายตาจ้องมองอยู่เงียบๆ
มีบางครั้ง บางทีการแสดงบางอย่างที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่เป็นเพราะว่าการเปิดเผยโดยไม่รู้ตัวของลู่เจ๋อ ยิ่งทำให้ลี่เย่ถิงรู้สึกไม่พอใจ
หลังจากที่เฉียวเหวยอีกลับประเทศ ลู่เจ๋อพบกับเฉียวเหวยอีครั้งแรก น่าจะเป็นเขาที่โทรศัพท์หาลู่เจ๋อ ให้เขาไปจัดการเรื่องเฉียวเหวยอีกับเฉียวอีเหรินครั้งนั้น
ครั้งที่สอง การลอบฆ่าในโรงรถใต้ดินครั้งนั้น
ทั้งสองเคยเห็นกันไม่กี่ครั้ง ถ้าหากลู่เจ๋อเกิดอารมณ์ชั่ววูบหลงใหลในความงามงดงามของเฉียวเหวยอีหลังจากที่โต ก็ไม่ค่อยจะเป็นความจริง
ลี่เย่ถิงรู้จักนิสัยของลู่เจ๋อ เขาอดทนและควบคุมอารมณ์ความรู้สึก มีความสามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีมาก ผู้หญิงที่สวยที่สุดในสายตาของเขา ก็แค่ร่างกายที่เคลื่อนไหวได้
ตอนนี้ดูเหมือนว่า ลู่เจ๋อมีเจตนากับเฉียวเหวยอีมานานแล้วจริงๆ
ลู่เจ๋อดึงสายตากลับมา มองไปที่ลี่เย่ถิง ลี่เย่ถิงไม่พูดจา ขจัดความสงสัยในสายตาออกไป
“พี่ ผ่านปีใหม่นี้ คุณก็อายุสามสิบสามแล้วใช่ไหม?”เขาถามเสียงต่ำ
“ใช่”ลู่เจ๋ออดไม่ได้ที่จะยิ้ม “แก่โดยไม่รู้ตัวอีกปีแล้ว”
“เคยคิดจะหาแฟนไหม?”ลี่เย่ถิงเงยหน้าขึ้น มองเขา ถามเขาต่อไป
ลู่เจ๋อชะงักไปเล็กน้อย พูดตอบ “ยังไม่พบที่เหมาะสม ยังไม่คิดเรื่องนี้ชั่วคราว”
พูดจบแล้ว กวาดสายตามองลี่เย่ถิง “ทำไมแม้แต่นายก็ยังเร่งรัดฉัน?เร่งรัดอีก ฉันคงจะไม่กล้ากลับบ้านแล้ว”
ลี่เย่ถิงก้มหน้ายิ้ม
“ช่วงบ่ายไปที่คุกแล้ว?ผลลัพธ์เป็นยังบ้าง?”ทั้งสองคนสบตากันสักพัก ลู่เจ๋อก็พูดถามเสียงต่ำ
ลี่เย่ถิงแอบปรับการหายใจ และพูด“คนยังสะลึมสะลือ เดาว่าความลับ จะกลายเป็นพืชผัก”
ผลลัพธ์นี้อยู่ในการคาดเดาของลู่เจ๋อ และไม่มีทางไกล่เกลี่ยอะไรได้แล้ว เว้นแต่จะมีปาฏิหาริย์
เขาชะงักไปเล็กน้อย ลุกขึ้นและพูด“งั้นฉันไปก่อนแล้ว พรุ่งนี้จะต้องออกเดินทางแล้ว”
“อืม”ลี่เย่ถิงพูดตอบเสียงเบา
ลี่เย่ถิงลุกขึ้นเดินตามหลังเขา ไปส่งเขาถึงหน้าประตูลิฟต์
เวลาที่กลับมา เฉียวเหวยอีกับซุ่ยซุ่ยนั่งอยู่ที่หน้าต่าง กำลังจ้องมองด้านนอก
“หิมะตกแล้ว!ปะป๊า!”ซุ่ยซุ่ยหันหน้ากลับไปมองลี่เย่ถิง ชี้ไปด้านนอกด้วยพูดกับลี่เย่ถิงด้วยความดีใจ
หิมะแรกในเมืองเจียงเฉิงในปีนี้ มาเร็วเป็นพิเศษ มาปลายเดือนธันวาคม ปีที่แล้วเป็นเดือนมกราคม
เขาก้มลงอุ้มซุ่ยซุ่ย เดินไปข้างเฉียวเหวยอี ก้มมองเฉียวเหวยอี
“ลูกแมวและลูกสุนัขชอบหิมะ”เขาพูดเสียงเบา มีการล้อเล่นเล็กน้อยในโทนเสียง
เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบนใส่เขา
เวลาที่ทั้งสองคนลงไป ความคึกคักสุดท้ายของซุ่ยซุ่ยก็ผ่านไปแล้ว จึงฟุบหลับอยู่ในอ้อมอกลี่เย่ถิง
“ฉันไปส่งเขาที่รถคุณตาก่อน รอฉันสักครู่”ลี่เย่ถิงมองเฉียวเหวยอี
เฉียวเหวยอีนั่งอยู่ด้านหลังรถ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
เวลาที่ลี่เย่ถิงนำซุ่ยซุ่ยยัดเข้าไปในรถ ซุ่ยซุ่ยก็พูดละเมอ“ซุ่ยซุ่ยเห็นน้องสาวแล้ว…หม่ามี๊ชอบน้องสาว…”
ลี่เย่ถิงการกระทำชะงักไปเล็กน้อย
ซุ่ยซุ่ย…ก็เห็นอันหนิงแล้ว?