ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 406 เซอร์ไพรส์
“คุณย่าอย่าโมโหเลย”ซุ่ยซุ่ยที่กอดเอวของเฉียวเหวยอีหันหน้าไปมองฟู่จยา คิดไปคิดมา ก็พูด
“เปล่า ย่าไม่ได้โมโห”ฟู่จยายิ้มให้ซุ่ยซุ่ย พูดอย่างอ่อนโยน“ย่าอุ้มดีไหม?”
สำหรับเรื่องนี้ ฟู่จยาคิดว่าอีกเดี๋ยวต้องคุยกับลี่เย่ถิงให้ชัดเจน
ก่อความวุ่นวายต่อหน้าเด็กก็ไม่ดี แต่ว่า ลี่เย่ถิงกับเฉียวเหวยอีจะแต่งงานกัน ไม่ได้รับความยินยอมจากเธอที่เป็นแม่แท้ๆ?
ใช้เด็กมาวางแผนกับเธอ?!
พวกเขามองเห็นเธออยู่ในสายตาไหม?
“พวกเธอจริงๆเลยเชียว”เธออุ้มซุ่ยซุ่ยขึ้น พูดกับลี่เย่ถิงและเฉียวเหวยอีเสียงเบา
พูดจบ ก็อุ้มเด็กออกไปที่อื่น
เฉียวเหวยอีมองเห็นฟู่จยาหมุนตัวเดินออกไป พูดกับลี่เย่ถิงเสียงเบา“แม่คุณโกรธแล้ว จะทำยังไงดี?”
“ให้ซุ่ยซุ่ยอยู่เป็นเพื่อนเธอไปก่อน”ลี่เย่ถิงตอบกลับเสียงเรียบเฉย
นิสัยของฟู่จยา ก็ไม่ใช่แค่วันสองวัน ก็จะใจอ่อน ฟู่หย่วนซานพูดว่าต้องปรึกษากับฟู่จยาก่อนจึงจะตัดสินใจ ลี่เย่ถิงก็ยิ่งไม่พูดจา
ฆ่าคนแล้วค่อยกราบทูล รอให้เฉียวเหวยอีตั้งท้องอีกครั้ง ฟู่จยาก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธอีก
ตอนนี้เขาก็ยังมีความคิดเหมือนเดิม ยิ่งฟู่จยาโมโห เขาก็ยังจะแต่งงาน
ฟู่ฉิงเห็นฟู่จยาเดินมาที่เธอ รับซุ่ยซุ่ยมา หยิบเอาดอกไม้มาหยอกล้อซุ่ยซุ่ย พูดกับฟู่จยาเสียงต่ำ“เรื่องของเด็ก ให้พวกเขาจัดการด้วยตัวเองเถอะ”
ฟู่จยาสีหน้าเย็นชาไม่พูดจา
“ตอนที่เธอยังเป็นวัยรุ่นไม่ได้เอาแต่ใจเหรอ?เย่ถิงไม่ใช่เหมือนเธอเหรอ?”ฟู่ฉิงพูดต่อไป “เธอดูลู่เจ๋อ อายุมากแล้ว ฉันรำคาญมากแล้ว“
“นั่นเป็นเพราะว่าลู่เจ๋อไม่มีลูก”ฟู่จยาพูดเสียงต่ำ
“ลูกก็ให้เย่ถิงแล้ว นี่คือไม่ยุติธรรมกับเฉียวเหวยอี เธอคิดว่าคำพูดนี้ไม่น่าฟัง?”ฟู่ฉิงขมวดคิ้วขึ้นทันที
ฟู่จยาพูดถึงเรื่องอันถงกับเฉียวเหวยอีสองแม่ลูกก็ยิ่งรู้สึกร้อนใจ พูดตอบ “พอได้แล้ว อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้”
ฟู่ฉิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพื่อนสองสามคนที่อยู่ด้านข้างก็เข้ามา พูดคุยกับพวกเธอเรื่องอื่น พูดถึงเรื่องสามีนำของขวัญอะไรกลับมาให้
ฟู่จยาฟังจนกระวนกระวาย
ซุ่ยซุ่ยนั่งอยู่บนหัวเข่าเธอ ตัวเองเล่นสักพัก ทันใดนั้นก็มองไปทางฟู่จยา และพูด“วันนี้เป็นวันเกิดของคุณย่า โมโหแล้วจะไม่สวยนะครับ!”
ฟู่จยานิ่งอึ้งไป
ซุ่ยซุ่ยหยิบเข็มกลัดเพชรที่สวยงามออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง ช่วยฟู่จยาติดไว้ด้านบนเสื้อ
มือเด็กอวบๆอ้วนๆ ทำอยู่หลายครั้ง จึงสามารถช่วยฟู่จยาทำเสร็จ
“เอามาจากที่ไหน?”ฟู่จยามองดูซุ่ยซุ่ยติดเข็มกลัดให้เธอด้วยความประหลาดใจ ถามเสียงเบา “ซุ่ยซุ่ยรู้ได้ยังไงว่าวันนี้เป็นวันเกิดของย่า?”
“หม่ามี๊บอก”ซุ่ยซุ่ยมองฟู่จยา ยิ้มตาหยีถามเธอ“คุณย่าชอบอันนี้ไหม?หม่ามี๊เลือกด้วยตัวเอง”
ฟู่จยาชะงักไปเล็กน้อย หันหน้า มองผ่านฝูงชนไปที่เฉียวเหวยอีที่นั่งอยู่ด้วยกันกับลี่เย่ถิง
เฉียวเหวยอีนั่งอยู่ข้างกายลี่เย่ถิง มองลี่เย่ถิงพูดคุยกับคนด้านข้าง พูดเป็นครั้งคราว
ทุกคนล้วนลืมว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ รวมทั้งตัวเธอเองด้วย
เธอไม่คิดว่า เฉียวเหวยอีจะจำได้
ยังไม่ทันได้ดึงสายตากลับ ซุ่ยซุ่ยก็ปืนลงจากตัวเอง หันหลังวิ่งไปทางหัวมุม
ฟู่จยาเป็นห่วงเด็ก รีบลุกขึ้นตามไปทันที
ยังไล่ตามไม่ทัน ทันใดนั้นซุ่ยซุ่ยก็ใช้แรงลากรถเข็นคันเล็ก ออกมาจากหัวมุม
ไฟในอาคารหรี่ลงทันที
ซุ่ยซุ่ยดึงผ้าที่ปิดอยู่บนรถออก เค้กสามชั้น ก็ปรากฏตรงหน้าฟู่จยา
ฟู่จยาจ้องมองเค้กด้วยความมึนงง พูดไม่ออก
เธอถูกเซอร์ไพรส์จริงๆ