ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 389 ใครจะสน?
ลี่เย่ถิงมอบมะเฟืองให้กับถังอี้ !
เฉียวเหวยอีตกใจพลางมองไปยังห้องตรงข้าม ฝ่ายบริหารกำลังส่งมะเฟืองให้เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ
นี่มันไม่ได้มีแค่ร้อยกล่องหรอกมั้ง? น่าจะหลายร้อยกล่องเลยก็ว่าได้ !
“ท่านประธานของเราจะเปลี่ยนไปขายผลไม้แล้วเหรอ?” พนักงานสองคนเดินผ่านประตูพลางกระซิบกระซาบกัน
“ฉันคิดว่าคงมาโฆษณาร้านขายผลไม้ให้แฟนสาวของเขาคนไหนสักคนล่ะมั้ง”
“ไม่ใช่หรอก สงสัยเป็นเพราะบริษัทของเรากำลังรุ่งเรือง ท่านประธานรู้สึกดีใจก็เลยอยากแบ่งปั่นผลไม้ให้พวกเราน่ะ”
ปัจจุบัน ลี่เย่ถิงเป็นนักลงทุนรายใหญ่ที่สุดในโกลบอลเอ็นเตอร์เทนเมนท์ และชื่อเสียงของ wlกรุ๊ปนั้นเกี่ยวข้องโดยตรงกับความรุ่งโรจน์ระดับโลกของพวกเขา
“เธอไม่รู้เหรอว่ารถบรรทุกมาจอดที่หน้าประตูโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าแล้ว คาดว่าน่าจะมีถึงสิบคันได้ ทำเอาประตูห้องพักผู้ป่วยแทบปิดไม่ได้”
“แล้วตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ท่านประธานแอบสวมเขาให้นักธุรกิจส่งออกผลไม้ข้ามชาติงั้นเหรอ?”
พอดีกับถังหยวนเป่าที่ไปรับมะเฟืองมากล่องหนึ่ง หันไปผิวปากเรียกเฉียวเหวยอีเบาๆ
เฉียวเหวยอีกลัวว่าเธอจะพูดมาก จึงรีบดึงถังหยวนเป่าเข้าไปในห้อง
เมื่อถังหยวนเป่าเข้ามาในห้อง เธอก็ไปล้างมะเฟืองพลางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้า wlกรุ๊ป สามารถสร้างอุตสาหกรรมผลไม้ข้ามชาติได้ ก็น่าจะดีนะ”
“ลองคิดดูนะ คนที่ทำธุรกิจทุเรียนสามารถสร้างมูลค่าได้หลายหมื่นล้าน คุณลี่เองก็อาจจะสร้างห่วงโซ่อุตสาหกรรมมะเฟืองเป็นหมื่นล้านเพราะการหึงของเขาก็ได้”
หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว เธอสรุปว่า “ถังอี้คงไม่อยากกินมะเฟืองอีกต่อไปตลอดชีวิต ไม่สิ เขาคงไม่อยากเห็นผลไม้สีเขียวนี้อีกเลย”
ถังหยวนเป่าผู้ไร้หัวใจ เธอดูเหมือนกับตอนที่พี่ชายของเธอเข้าโรงพยาบาลไม่มีผิด
“คนดี ถ้าถังอี้อยู่ที่นี่ เขาจะมอบชีวิตที่เหลือให้เธอครึ่งหนึ่งเลยแหละ” เฉียวเหวยอีตอบอย่างจริงจัง
“คุณไม่เข้าใจ ภรรยาในอนาคตของ wl กรุ๊ปอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ถ้าฉันไม่กอดต้นขาของคุณไว้เพื่อขอร้อง จะช่วยถังอี้ได้เหรอ?” ถังหยวนเป่าส่ายหัวและตอบ
เฉียวเหวยอีกับลี่เย่ถิงจะแต่งงานกันในอนาคตหรือไม่ เธอไม่ต้องการพูดอะไรมากในตอนนี้
แค่ยิ้มแล้วตอบว่า “เกรงว่าเธอจะกอดผิดคนแล้วล่ะ”
“ถุ้ย ๆ ๆ !” ถังหยวนเป่าเริ่มประหม่าทันที “ฉันขอถอนคำพูดประโยคเมื่อกี้ ! ฉันจะนับคุณเป็นพี่สาวไปตลอดชีวิตค่ะ !”
เฉียวเหวยอี “…”
เธอไม่สนใจถังหยวนเป่าo หันกลับมาและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่ออ่านข่าวต่อ
ทันใดนั้น ลี่เย่ถิงก็ส่งข้อความมาอีกว่า “มะเฟืองอร่อยไหม?”
เฉียวเหวยอีที่คิดอย่างจริงจังเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอตอบว่า “จริง ๆ แล้วฉันไม่ชอบกินมะเฟือง”
ในขณะนี้ลี่เย่ถิงกำลังนั่งอยู่ในห้องประชุม
คู่หูรายงานงบการเงินของปีที่แล้วและปีนี้นั่งลงหลังจากรายงานเสร็จ ทั่วทั้งห้องประชุม บุคคลสำคัญหลายสิบคนมองไปที่ลี่เย่ถิงซึ่งถือโทรศัพท์และจ้องที่หน้าจออย่างไม่ระมัดระวัง
ลี่เย่ถิงกำลังคิดเกี่ยวกับคำพูดของเฉียวเหวยอี
เธอไม่ชอบกินมะเฟืองและไม่ชอบถังอี้
เขาอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากเล็กน้อย ความรู้สึกไม่สบายใจที่ได้ยินว่าเธอเคยไปเยี่ยมถังอี้ที่โรงพยาบาลครั้งก่อนหายไปในพริบตา
“คุณลี่คิดว่ามันโอเคไหมครับ?” คนที่นั่งด้านขวาของลี่เย่ถิงเห็นใบหน้าของเขาเครียดทุกเช้า และลี่เย่ถิงไม่พูดอะไร ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมา
“โอเค” ลี่เย่ถิงโยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วกระซิบกลับ
“แล้วเรื่องกำหนดการ…” ผู้ใต้บังคับบัญชาถามอีกครั้ง
“ตามที่กำหนดไว้” ลี่เย่ถิงพูดเบาๆ
ในขั้นต้น ไม่มีปัญหาใหญ่กับตารางงานเหล่านี้ แต่ลี่เย่ถิงโกรธและไม่มีความสุขเพราะเรื่องของเฉียวเหวยอี
เสียงของลี่เย่ถิงเบาลง และเกือบทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก