ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 170 ดูออกง่ายว่าเป็นห่วงใครมากกว่ากัน
ลี่เย่ถิงยืนอยู่บนชั้นสองพลางหันปืนในมือเบา ๆ ยกขึ้นอีกครั้ง เล็งไปที่กู้หลิงเฟิงในกลุ่มฝูงชน และเหนี่ยวไกเบา ๆ
กระสุนเกือบเฉียดหูของกู้หลิงเฟิงและผ่านไป
ไม่ไกลนัก ลุงเทียนที่คอยติดตามเฉียวเหวยอีและกู้หลิงเฟิงได้ค้นพบความผิดปกติแล้วไล่ตามกระแสของผู้คน
กู้หลิงเฟิงหันไปรอบ ๆ ทันทีเพื่อปกป้องเฉียวเหวยอีในอ้อมแขน มองไปในทิศทางของกระสุนในความโกลาหล
ลี่เย่ถิงยืนอยู่บนระเบียงบนชั้นสองฝั่งตรงข้าม จ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เย็นชาและรอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก
ในสายตาของเขา กู้หลิงเฟิงเป็นเพียงแค่มดตัวเล็กๆ และเขามีอำนาจที่จะฆ่ามดตัวนี้ได้อย่างง่ายดาย
ใครก็ตามที่บังอาจมาแตะต้องผู้หญิงของเขา คนคนนั้นจะต้องถูกลงโทษ
ลุงเทียนและหลายคนขับรถมา กู้หลิงเฟิงหันหลังกลับและผลักเฉียวเหวยอีให้พวกเขาและขอให้พวกเขาปกป้องเธอ เนื่องจากฝูงชนที่วุ่นวายอาจชนเข้ากับเฉียวเหวยอีได้
เฉียวเหวยอีที่พบความผิดปกติในเวลานี้ เงยหน้าขึ้นและมองไปในทิศทางที่ลี่เย่ถิงยืนอยู่
เขายืนอยู่ในแสงที่มืดสลัว ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น !
ลี่เย่ถิงมองเห็นเฉียวเหวยอี สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธออีกครั้ง และเขาจะทำให้เธอรู้ว่าจุดจบของคนไม่เชื่อฟังนั้นเป็นอย่างไร
เขายกมือขึ้นและเล็งปืนไปที่ไหล่ของกู้หลิงเฟิง ท่ามกลางฝูงชนที่วุ่นวาย สายตาของเขาจับจ้องไปที่เฉียวเหวยอี ดวงตาของเขาไม่กะพริบ และเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกหนึ่งนัด
กระสุนนัดที่สามถูกปล่อย เขาหันหลังกลับและเดินออกจากตรงนั้นไป
เฉียวเหวยอีผงะ รีบสะบัดมือของลุงเทียนออก และวิ่งไปหากู้หลิงเฟิงด้วยความรวดเร็ว
กู้หลิงเฟิงถูกยิงที่แขน และเลือดก็ไหลออกมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีสติ จ้องมองไปที่แผ่นหลังของลี่เย่ถิงด้วยดวงตาที่เย็นชา มือขวาหยิบปืนจากเอวขึ้นมา
เเฉียวเหวยอีรีบวิ่งเข้ามาก่อนที่เขาจะหยิบปืนออกมา พลางจับมือเขาไว้และบดบังการมองเห็นของผู้คุ้มกันของลี่เย่ถิงที่ระเบียงด้วยร่างกายของเธอ และพูดอย่างกังวลว่า "พี่บ้าไปแล้วหรือไง ถึงเปิดเผยตัวต่อหน้าสาธารณชนแบบนี้น่ะ ! "
เดิมทีลี่เย่ถิงต้องการจะขู่เฉียวเหวยอีเท่าัน้น ไม่ใช่จะฆ่ากู้หลิงเฟิงแต่ถ้ากู้หลิงเฟิงลอบยิงลี่เย่ถิงละก็เขาจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย !
กู้หลิงเฟิงเหลือบมองไปที่เฉียวเหวยอีด้วยดวงตาที่ซับซ้อน และเมื่อเขามองไปที่ระเบียง ก็ไม่เห็นเงาของลี่เย่ถิงอีกต่อไป
……
เมื่อขับรถกลับลงมาชั้นล่างเพื่อไปยังโรงแรม เฉียวเหวยอีก็ลงจากรถแล้วหันไปพูดกับกู้หลิงเฟิงในรถ
โชคดีที่อาการบาดเจ็บไม่ร้ายแรง ตอนนี้เขาถูกพันด้วยผ้าพันแผลของโรงพยาบาล และเลือดที่แขนของเขาหยุดลงแล้ว
ทั้งสองมองหน้ากันไม่กี่วินาที เฉียวเหวยอีกระซิบอย่างอ่อนแรง “พี่ต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ แล้วก็ไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลอีกครั้งด้วย”
กู้หลิงเฟิงนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไร
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กระซิบกลับมาว่า “เธอบอกว่าหนึ่งปี”
“ฉันจะให้เวลาเธอหนึ่งปี หากเขายังดื้อแพ่งต่อไป ฉันจะฆ่าเขาทันที”
ท้ายที่สุดเขาก็ไม่กล้าหักหาญน้ำใจของเฉียวเหวยอี เหตุการณ์สะเทือนใจเมื่อครู่ทำให้ดูออกง่ายมากว่าเฉียวเหวยอีเป็นห่วงใครมากกว่ากัน
ถ้าเขาฆ่าลี่เย่ถิง เฉียวเหวยอีก็จะเกลียดเขา
“เมื่อกี้…” เฉียวเหวยอีจะพูดต่อ แต่กู้หลิงเฟิงส่งสัญญาณให้ลุงเทียนปิดประตูรถในทันที
เฉียวเหวยอียืนอยู่ตรงนั้นก็ตกตะลึง ทำได้แค่มองไปที่ไฟท้ายของกู้หลิงเฟิงหายไปในคืนที่มืดมิด
เธอรู้ดีว่าเธอทำให้เขาโกรธ วันนี้ควรจะเป็นวันที่มีความสุขมาก ทั้งสองไม่ได้เจอกันเกือบหนึ่งเดือน เดิมทีเธอต้องการทานอาหารกับเขาอย่างมีความสุข
เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างลับ ๆ พลางหันหลังกลับและเข้าไปในโรงแรม
ทันทีที่เธอเข้าไปด้านในโรงแรม ผู้จัดการล็อบบี้ก็รีบเดินไปหาเธอและถามเสียงต่ำ “คุณคือคุณเฉียวใช่ไหมคะ ?”
เฉียวเหวยอีมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะพยักหน้าแล้วตอบว่า "ใช่ค่ะ ฉันเอง"