ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 165 สกปรกเกินไป
เธอดึงสายตากลับมา สายตาจ้องมองซึ่งกันและกันกับคนตรงมุมแถวหน้า
เฉียวเหวยอี?!
ฝีเท้าของเธอหยุดชะงัก คนที่เรียนมหาวิทยาลัยที่แย่ที่สุดในต่างประเทศสี่ปี มีคุณสมบัติอะไรมานั่งอยู่ตรงนี้?บ้าจริงๆ!
ทั้งสองคนจ้องมองกันหลายวินาที เฉียวอีเหรินสายตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ
“ด้านล่าง ผมช่วยตรวจสอบความคิดเห็นในการมอบรางวัล กรรมการทุกคนลงความคิดเป็นเอกฉันท์ว่า ถึงแม้ว่านักแสดงจะยังอายุน้อย แต่บทละครกับนักแสดงและฝีมือการแสดงโดดเด่นมาก จึงสามารถได้รับรางวัลเกียรติยศอันสูงส่ง”
ก็เป็นเวลานี้ ทันใดนั้นเสียงต่ำของผู้ชายก็ดังมาจากเวที
“เฉียว?”ผู้กำกับที่อยู่ด้านข้างผลักเฉียวเหวยอีเบาๆ “เตรียมตัวให้พร้อมจะขึ้นเวลาแล้ว “
เฉียวเหวยอีดึงสายตากลับมา หันไปมองผู้ชายสง่าในชุดสูทและรองเท้าหนังบนเวที เธอคิดไม่ถึงว่า จะเป็นลี่เย่ถิงที่จะมอบรางวัลให้พวกเขา
และลี่เย่ถิง ค่อยๆก้มมอง ดูบัตรมอบรางวัลในมือที่พนักงานส่งมาให้
ผู้ได้รับรางวัลคือภาพยนตร์เฉพาะกลุ่ม ชื่อละครเรื่องจงหลู ภาพยนตร์ในประเทศb
ชื่อของนักแสดงเขียนไว้บนบัตร ยังมีนักแสดงนำชายหญิง
สายตาของลี่เย่ถิง จ้องมองอยู่บนชื่อของนักแสดงนำหญิง
เฉียวเหวยอี มีความคืบหน้าแล้ว
เธอพัฒนาอยู่ต่างประเทศดีแบบนี้ กลับประเทศยอมเป็นนางเอกเบอร์สาม
เพียงแต่นักแสดงที่มีสถาบัน จะไม่ทำแบบนี้
ในความคิดของเขา การแสดงออกของเฉียวเหวยอี ไม่มีเหตุผลมาก
เฉียวเหวยอีชั่วพริบตาเดียวที่ลุกขึ้นยืน สังเกตเห็นสายตาของลี่เย่ถิงจากบนเวที แวววาวอยู่บนตัวเธอ
เธอค่อยๆก้มหน้าลง เสแสร้งทำเป็นไม่รู้ กับผู้กำกับและนักแสดงนำชาย เดินขึ้นเวทีด้วยกัน
เธอจงใจยืนอยู่ที่มุมบนสุด ขั้นตอนพูดบรรยายความรู้สึกก็ไม่พูด เวลานี้เธอเพียงแค่อยากจะรีบทำให้จบและลงจากเวที ออกจากสถานที่นี้ทันที
ขั้นตอนมอบรางวัลและจัดส่งดอกไม้ ลี่เย่ถิงนำถ้วยรางวัลส่งให้ผู้กำกับ หลังจากนั้น รับดอกกุหลาบจากพิธีกรสาวสวย เป็นธรรมชาติมาก หยุดอยู่ตรงหน้าเฉียวเหวยอี
เขามือซ้ายถือช่อดอกไม้ บอกใบ้ให้เฉียวเหวยอีเข้ามารับ มือขวายื่นไปถึงเอวเธอ บอกใบ้ให้กอด
เฉียวเหวยอีจ้องมองเขา ไม่ขยับ
เวลานี้ ในสมองเฉียวเหวยอี ทั้งหมดคือเฉียวอีเหรินกำลังนอนอยู่บนเตียง ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ฉากที่ลี่เย่ถิงกำลังอาบน้ำนั้น
เธอไม่อยากจะสัมผัสเขา สกปรกเกินไป
ผู้กำกับที่อยู่ด้านข้างรู้สึกว่าเฉียวเหวยอีแข็งทื่อไม่ปกติ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้ ดูเหมือนว่าจะรู้จัก
ผู้กำกับดูออกว่าเฉียวเหวยอีไม่อยากจะสัมผัสกับลี่เย่ถิง กำลังจะช่วยเฉียวเหวยอีทำให้จบลงด้วยดี ทันใดนั้นลี่เย่ถิงดึงมือกลับ ยัดช่อดอกไม้เข้าไปในอ้อมแขนของเฉียวเหวยอีอย่างหยาบคาย ใช้มือขวาโอบเอวเธอ จับเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างโหดเหี้ยม!
เฉียวเหวยอีใส่รองเท้าส้นสูงเจ็ดแปดเมตร จุดรับน้ำหนักเกือบจะหายไป โซเซเล็กน้อย จึงมั่นคงอยู่ในอ้อมกอดของลี่เย่ถิง
ลี่เย่ถิงค่อยๆก้มหน้าลง พอดีกับความสูงที่สามารถกระซิบข้างหูเธอได้
“จบงานแล้ว มาที่ห้องฉัน มาอธิบายทุกอย่าง”เขากัดฟันพูดเสียงเบาข้างหูเธอ
เฉียวเหวยอีกัดริมฝีปากแน่น ไม่พูดจา
ลี่เย่ถิงร่างสูงใหญ่ ความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้า ช่วยเธอหลีกเลี่ยงจากเลนส์กล้องอย่างมิดชิด คนด้านล่างเวทีมองไม่เห็นความผิดปกติของทั้งสองคน
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ลี่เย่ถิงปล่อยเธอ และเสแสร้งทำท่าทางถ่อมตัว จับมือขวาของเธอ ยิ้มให้เธอ“ยินดีด้วย”
เฉียวเหวยอีถูกเขาจับมือ เจ็บจนเหมือนกระดูกใกล้จะแตก
จนกระทั่งผู้กำกับเป็นฝ่ายยื่นมือไปหาลี่เย่ถิง เขาสีหน้าเย็นชาปล่อยเธอ
สองสามคนลงจากเวทีพร้อมกัน ลี่เย่ถิงช่วยเธอจับชายกระโปรง กลัวว่าเธอจะหกล้ม
เฉียวเหวยอีพยายามที่จะเลี่ยงเขา แต่ไม่มีประโยชน์
จนกระทั่งเดินใกล้ถึงตำแหน่งของเธอ มือเขาที่จับเอวของเธอจึงปล่อย