ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 161 รอจนกระทั่ง
ผู้อาวุโสลี่เห็นเขาจะไปจริงๆ ก็พูดตะโกนทันที“นายหยุดเดี๋ยวนี้!”
“กลัวนายจะลืมงานอาทิตย์หน้า นายคือแขกผู้มีเกียรติที่มอบรางวัล อีเหรินเป็นแขกผู้มีเกียรติที่ถูกรับเชิญมา!จนถึงตอนนี้เธอยังไม่ได้จองตั๋วเครื่องบิน ก็คือรอคำพูดประโยคเดียวจากนายอยู่!วันนี้เธอมา ฉันเป็นคนเรียกเอง ฉันเกรงว่านายจะยุ่งเกินไปจนมองข้ามเธอจึงโทรเรียกเธอให้พวกเธอปรึกษาหารือเรื่องการเดินทาง!”
“คืนนี้ผมต้องออกนอกประเทศ ไม่มีเวลา”ลี่เย่ถิงไม่แม้แต่จะคิดก็พูดตอบ
“ดีเลย พาเธอไปด้วยกัน!”หลังจากนั้นผู้อาวุโสลี่ก็พูดตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ลังเล
ลี่เย่ถิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น หันหน้ากลับไปมองเฉียวอีเหริน
“ฉันไปด้วยตัวเองก็ได้ค่ะ”เฉียวอีเหรินถูกสายตาลี่เย่ถิงมองจนในใจรู้สึกกลัว หลังจากนั้นก็ส่ายหน้า พูดเสียงเบาไม่ชัดเจน
“งั้นก็ไปด้วยตัวเอง”ลี่เย่ถิงตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ หมุนตัวเดินออกไปด้านนอก
“คุณปู่…”เฉียวอีเหรินนิ่งอึ้งไป หันหน้าไปมองทางผู้อาวุโสลี่อย่างน่าสงสาร ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องตามไปไหม
ผู้อาวุโสลี่ไม่พูดจา เธอก็ไม่ได้มีความกล้าหาญ
ผู้อาวุโสลี่จ้องมองแผ่นหลังของลี่เย่ถิง มองนานมาก
นานมาก จึงพูดเสียงต่ำด้วยใบหน้าที่จริงจัง“ปู่จะให้คนช่วยเธอจัดการกระเป๋าเดินทางส่งเข้าไป เธอตามเขาไป”
เวลาที่พูด ตบไหล่ของเฉียวอีเหรินเบาๆ พูดมีความหมายที่ลึกซึ้ง“ต้องฉวยโอกาสนี้ไม่ให้ดี!ปู่เชื่อว่าเธอทำได้”
เฉียวอีเหรินพลาดโอกาสมาหลายครั้งแล้ว ลี่เย่ถิงไม่เป็นฝ่ายรุก ความจริงเฉียวอีเหรินก็สามารถเป็นฝ่ายรุกได้
รอจนกระทั่งไม่มีทางที่จะแก้ไขอะไรได้อีก ลี่เย่ถิงไม่ตอบรับก็ต้องตอบรับ
เฉียวอีเหรินรู้สึกว่าฝ่ามือถูกยัดของอะไรเข้ามา เธอก้มหน้ามองดู สายตากะพริบความประหลาดใจ
……
หลังจากแปดชั่วโมง ประเทศd
เฉียวอีเหรินนั่งขี้ขลาดอยู่ในห้องชุดรับแขกของประธาน จ้องมองลี่เย่ถิงที่เดินผ่านเธอไป
เธอไม่ได้พาอะไรมา ตามลี่เย่ถิงขึ้นเครื่องบินส่วนตัวมา บัตรประชาชนก็ไม่พา นอกจากจะนอนในห้องเดียวกับเขา ก็ไม่มีที่อื่นให้ไปแล้ว
หลังจากนั้นลี่เย่ถิงกลับทำให้เธอเป็นอากาศ เธอเข้ามาในห้อง ลี่เย่ถิงไม่แม้แต่จะมองบนตัวเธอ
“เย่ถิง…”เธอเรียกเขาอย่างระมัดระวัง
“มีคีย์การ์ดเข้าห้องถัดไปบนโต๊ะ”ลี่เย่ถิงถอดเสื้อคลุม เดินไปด้านหน้าห้องน้ำ พูดเสียงเย็นชา
เฉียวอีเหรินนั่งลงบนโซฟา เพียงแค่รู้สึกลำบากใจ เธอก็มากับเขาถึงประเทศdแล้ว ตามเขาเข้ามาในห้อง เขาก็ยังไม่สนใจ
เธอกัดริมฝีปากด้วยความไม่ยอม มองด้านหลังลี่เย่ถิงที่กำลังถอดเสื้อผ้า
“ถ้าเธออยากจะดูต่อไป ฉันก็ไม่ถือสา”ลี่เย่ถิงดึงเสื้อคลุมอาบน้ำจากด้านข้าง
เฉียวอีเหรินไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไม่ใส่เสื้อผ้า จิตใต้สำนึกสั่งให้หมุนตัวกลับ ไม่ได้จ้องมองอีก
ลี่เย่ถิงหันหน้ากลับมา ชายตามองไปทางเธอ ถือเสื้อคลุมอาบน้ำเข้าห้องน้ำ
เฉียวอีเหรินได้ยินเขาเคลื่อนไหวเข้าไปแล้ว แอบมองดูเขาด้วยความกล้าหาญ เห็นว่าเขาเข้าไปอาบน้ำแล้ว กำมือขวาไว้ ลูบกระเป๋ากระโปรงของตัวเองแน่น
กำลังนำของที่ผู้อาวุโสลี่มอบให้เธอใส่ในผงโปรตีนของลี่เย่ถิง โทรศัพท์ที่ลี่เย่ถิงวางไว้ด้านข้างที่ลืมล็อกหน้าจอ จู่ๆก็สั่นสองครั้ง
เธอชำเลืองมองอย่างไม่ใส่ใจ มองเห็นชื่อของเฉียวเหวยอี
เป็นเฉียวเหวยอีส่งข้อความมาให้ลี่เย่ถิง
“ฉันคิดจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว พรุ่งนี้เช้าสามารถทำขั้นตอนออกจากโรงพยาบาลเสร็จ”
เฉียวอีเหรินเดินเข้าไป จ้องมองข้อความของเฉียวเหวยอี มือนั้นที่กุมโทรศัพท์ อดไม่ได้ที่จะแน่นขึ้น
เธอเงยหน้า มองไปทางห้องน้ำ
ห้องอาบน้ำเป็นกระจกฝ้า สามารถมองเห็นได้ว่าลี่เย่ถิงกำลังอาบน้ำอยู่ข้างใน
เธอถอดเสื้อไหมพรมของตัวเองออก ยกมือขึ้น หันกล้องไปทางด้านลี่เย่ถิง ถ่ายประมาณสิบวินาที ส่งไปให้เฉียวเหวยอี