ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 153 อยู่ดูแลที่โรงพยาบาล
หมอบอกว่ากระดูกสันหลังผิดที่ ทำการผ่าตัดเล็กน้อยให้เธอเพื่อทำให้กระดูกเข้าตำแหน่งเดิม ตอนนี้ด้านหลังเข้าเฝือกแล้ว ขยับร่างกายมากไม่ได้
เธออยากจะค่อยๆพลิกตัว ผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เอว เพิ่งหันไปทางประตู มองเห็นลี่เย่ถิงผลักประตูเดินเข้ามา ในมือถือกล่องอาหาร
ทั้งสองคนจ้องมองซึ่งกันและกัน เฉียวเหวยอีดึงสายตากลับ นำร่างกายค่อยๆพลิกไปอีกด้าน
ลี่เย่ถิงมองไปที่แผ่นหลังเธอ เดินไปถึงขอบเตียง นั่งลงไป ดึงโต๊ะที่ปลายเตียงขึ้น นำกล่องอาหารวางลง จัดวางอยู่บนโต๊ะ
เฉียวเหวยอีตอนเช้ากินไปแค่สองคำ เวลานี้ได้กลิ่นหอมของอาหาร ก็หิวจนรู้สึกทรมาน
แต่ศักดิ์ศรีทำให้เธอเลือกเมินเฉย หลับตาลงเสแสร้งไม่มอง
ลี่เย่ถิงช่วยเธอตักโจ๊ก ใช้ตะเกียบคีบอาหารมังสวิรัติที่เธอชอบกินเมื่อก่อน นั่งลงที่ขอบเตียง ถือโอกาสนำเตียงหมุนดึงขึ้นมา ที่ไหล่ของเฉียวเหวยอี ใช้หมอนรองไว้
เฉียวเหวยอีถูกเขาบังคับให้นั่ง อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น พูดเสียงต่ำ“ฉันไม่อยากกิน”
ลี่เย่ถิงทำเหมือนไม่ได้ยิน สีหน้าไร้ความรู้สึกตักโจ๊ก เป่าเบาๆ ส่งไปที่ปากเฉียวเหวยอี
เฉียวเหวยอีเม้มปาก รู้สึกเฉยๆ
ลี่เย่ถิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปรับลมหายใจ วางชามไว้บนโต๊ะ นำช้อนเข้าปากของตัวเอง
ไม่รอให้เฉียวเหวยอีตอบสนองกลับมา เขาก็บีบแก้มของเธอไว้ ขมวดคิ้วและก้มศีรษะลงมา
“อุ๊บส์…”เฉียวเหวยอีร่างกายใส่เฝือก ดิ้นรนไม่ได้ แม้แต่นิดเดียว ถูกเขางัดฟันออกอย่างง่ายดาย นำโจ๊กอุ่นๆเข้ามาในปากเธอ
ใบหน้าเล็กของเฉียวเหวยอีเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที ต้องการหลีกเลี่ยงการบังคับของเขา ลี่เย่ถิงปิดกั้นปากของเธออย่างแน่นสนิท บังคับให้เธอกลืนโจ๊กลงไป
โจ๊กหนึ่งคำทั้งสองคนพัวพันกันหลายนาที เฉียวเหวยอีปากบวมขึ้นมาแล้ว
“คุณไร้ยางอาย!”ชั่วพริบตาเดียวที่ลี่เย่ถิงปล่อยเธอ เธออดไม่ได้ที่จะอับอายและโมโหเป็นอย่างยิ่ง
ลี่เย่ถิงถูกเธอด่าประจาน ก็คุ้นเคยจึงเห็นเป็นเรื่องปกติ สีหน้าไร้อารมณ์ยกชามโจ๊กขึ้นวางไว้ด้านล่าง ตักโจ๊กต่อไปส่งไปที่ริมฝีปากเธอ
“เลือกเองว่า จะกินด้วยตัวเอง หรือว่าให้ฉันป้อนด้วยตัวเอง”เขาจ้องไปที่ริมฝีปากที่สดใสและบวมเล็กน้อยของเธอ พูดเสียงต่ำ
สายตาของลี่เย่ถิงรุนแรงเกินไป เฉียวเหวยอีกัดฟันจ้องมองซึ่งกันและกันกับเขา สุดท้ายทำได้แค่เลือกเปิดปากเท่านั้น
ป้อนโจ๊กไปครึ่งชามแล้ว ลี่เย่ถิงก็ถามเธอ“อิ่มรึยัง?”
“อิ่มแล้ว”เฉียวเหวยอีขมวดคิ้วตอบ
ลี่เย่ถิงหมุนตัวกลับ ก็ถือชามโจ๊ก ใช้ชามและตะเกียบที่เฉียวเหวยอีกินแล้ว กินอย่างปกติ
เฉียวเหวยอีจ้องมองการกระทำของเขา ไม่พูดจา
ลี่เย่ถิงมีนิสัยรักความสะอาดมาก ของที่คนอื่นเคยใช้แล้ว เขาจะไม่แตะต้องอย่างแน่นอน และยิ่งไม่ต้องพูดถึงชามกับตะเกียบ
นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่เขากินของที่เธอเคยกินแล้ว
ลี่เย่ถิงอยู่ในกองทัพยังมีตระกูลฟู่ปลูกฝังให้คุ้นเคยกับอาหารที่ดี กินอย่างเงียบๆและรวดเร็ว สักพักก็กินเสร็จแล้ว ลุกขึ้นยืนเก็บของ ส่งให้อู๋โยวที่อยู่นอกประตู
เฉียวเหวยอีคิดว่าเขาจะไปแล้ว ใครจะรู้ว่าเขารับโน้ตบุ๊กจากอู๋โยวเข้ามาแล้ว ก็ตรงไปนั่งที่โซฟาด้านข้าง ดำเนินการประชุมทางวิดีโอ
น่าจะเป็นการประชุมลูกน้องรวบรวมข้อมูลและรายงานง่ายๆ ลี่เย่ถิงใส่หูฟัง เพียงแค่ฟังด้านนั้นพูด
เฉียวเหวยอีนอนอยู่บนเตียง ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะไม่พูดจา ท่วมตัวเธอกลับไม่สบายใจอย่างรุนแรง
ไม่กี่นาที อู๋โยวเคาะประตูเบาๆ เข้ามาส่งถุงกระดาษสองถุง วางไว้ข้างประตู
เฉียวเหวยอีมองตรงไปที่ถุงกระดาษ ข้างในเป็นเสื้อผ้าสะอาดสำหรับเปลี่ยน นอกจากของเธอ ยังมีของลี่เย่ถิง
เธออดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น หันหน้ามองไปทางลี่เย่ถิง หรือว่าเขาคิดจะนอนที่โรงพยาบาลคืนนี้