ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 147 ในใจหยิ่ง
สำคัญคือในใจรู้สึกทรมานใจจากความละอาย และวันนี้เด็กก็น่าสงสารอีก เธอเพิ่งจะวางแผนพาซุ่ยซุ่ยไปเที่ยวสวนสนุกคนเดียว แต่ตอนนี้ดูเหมือน ไม่มีทางจะทำให้เป็นความจริงแล้ว
ฟู่หลี่ฉีดยาให้เด็กแล้ว ก็พูด“พรุ่งนี้เวลานี้ฉันจะมาอีกครั้ง พอสมควรก็ได้แล้ว จนกระทั่งอุณหภูมิลงถึงสามสิบเจ็ดจุดแปดก็ได้แล้ว”
“ได้”
เฉียวเหวยอีกำลังลุกขึ้นจะออกไป ซุ่ยซุ่ยก็ตื่นขึ้นมา เรียกเฉียวเหวยอี“พี่ …”
ฟู่หลี่ได้ยินซุ่ยซุ่ยเรียกเฉียวเหวยอีว่าพี่ ก็รู้สึกประหลาดใจ
หันหน้าไปมอง ถามซุ่ยซุ่ยด้วยความประหลาดใจ“พ่อนายให้นายเรียกเธอว่าพี่?”
เป็นแบบนี้ การนับรุ่นในวงญาติก็ยุ่งเหยิงแล้ว?
แม่บ้านเฉินที่อยู่หน้าประตูส่งสายตาไปที่ฟู่หลี่ ให้ฟู่หลี่ออกไป
ปิดประตูห้องของซุ่ยซุ่ยแล้ว แม่บ้านเฉินจึงพูดเสียงเบากับฟู่หลี่ “คุณชายกับคุณผู้หญิงในใจหยิ่ง ให้เรียกตรงๆว่าแม่ก็ไม่ได้ เรียกว่าน้าก็ไม่ได้ พี่ก็ยังดีกว่า”
ฟู่หลี่ขบคิดอย่างละเอียด ก็ใช่ ตอนนั้นเป็นเฉียวเหยวอีที่ทิ้งลูกไว้ ลี่เย่ถิงโกรธมากสามปีแล้วที่ไม่สนใจเฉียวเหวยอี นำเฉียวเหวยอีทิ้งไว้ต่างประเทศไม่สนใจว่าจะเป็นหรือตาย
เปิดเงื่อนปมในใจ ก็ไม่สามารถทำได้ในช่วงเวลาที่สั้น
ทั้งสองคนไม่สามารถคืนดีกันได้ จุดสำคัญก็ขึ้นอยู่กับซุ่ยซุ่ย
……
เฉียวเหวยอีดูแลซุ่ยซุ่ยจนถึงกลางดึก ไม่ง่ายที่จะทำให้อุณหภูมิมั่นคงถึงสามสิบเจ็ดจุดแปดองศา เธอจึงนอนหลับด้านข้างซุ่ยซุ่ย
เช้าตรู่วันต่อมา ถังหยวนเป่าโทรศัพท์เข้ามา
เฉียวเหวยอีเหมือนถูกระเบิด ท่วมตัวทรมาน คลำหาโทรศัพท์ด้วยความสะลึมสะลือ
“เพื่อน เธอลืมไปแล้วเหรอว่าฉันลาหยุดให้เธอแค่หนึ่งอาทิตย์?วันนี้ควรจะกลับมาถ่ายละครได้แล้ว”ถังหยวนเป่าเจตนาดีพูดเอ่ยเตือนในสายโทรศัพท์
เฉียวเหวยอีนิ่งอึ้งไป จึงตอบสนองกลับมา วันนี้วันจันทร์แล้ว
เธอยื่นมือ ลูบมือของซุ่ยซุ่ยเบาๆ ร้อน ไม่มีเหงื่อเย็นบนฝ่ามือ ก็แตะหน้าผากของซุ่ยซุ่ยอีก ไม่ร้อนแล้ว
จึงฝืนลุกขึ้นนั่ง พูดตอบเสียงเบา“ได้ ก่อนเก้าโมงถึงแน่นอน”
วางสายโทรศัพท์มองดูเวลา ใกล้จะแปดโมงเช้าแล้ว เฉียวเหวยอีไม่ได้อืดอาด ตรงไปหวีผมล้างหน้าลงชั้นล่าง
แม่บ้านเฉินกำลังยกอาหารเช้า เห็นเฉียวเหวยอีออกมา ก็ประหลาดใจ“คุณผู้หญิง ทำไมถึงตื่นเช้าแบบนี้?”
“วันนี้กองถ่ายมีถ่ายละคร”เฉียวเหวยอีไม่มีเวลาอธิบายเยอะ หลังจากนั้นก็หยิบของหนึ่งชิ้น กินสองคำง่ายๆแล้วเดินตรงออกไป
แม่บ้านเฉินเห็นเธอกินน้อย ใช้กล่องถนอมอาหารใส่ให้เธอแล้ววิ่งตามเธอออกไปทางประตูด้านนอก
เฉียวเหวยอีสตาร์ตรถ แม่บ้านเฉินไล่ตามออกมามองเห็นเพียงท้ายรถของเธอ
เตรียมโต๊ะอาหารเช้าแล้ว มีแค่ซุ่ยซุ่ยคนเดียวที่กิน
แม่บ้านเฉินขึ้นชั้นบน เห็นซุ่ยซุ่ยยังนอนหลับอยู่ อาจจะร่างกายยังไม่สบาย ก็โทรศัพท์ตรงไปลาป่วยที่โรงเรียนอนุบาลให้แล้ว
เพิ่งจะโทรศัพท์เสร็จ หันหน้ากลับมาก็มองเห็นลี่เย่ถิงมาถึงด้านล่างแล้ว กลับมาแล้ว
แม่บ้านเฉินมองเห็นสีหน้าลี่เย่ถิงไม่ค่อยดี เดินเข้าไปรับเสื้อคลุมของเขา ถามอย่างระมัดระวัง“เรื่องของคุณชายตระกูลซ่ง ผลตรวจออกแล้ว?”
ลี่เย่ถิงไม่พูดจา เดินตรงไปชั้นบน
“เฉียวเหวยอีตื่นแล้ว?”ไม่นาน จึงถามแม่บ้านเฉิน
“ออกไปกองถ่ายแล้ว เพิ่งจะออกไปไม่กี่นาทีค่ะ”แม่บ้านเฉินพูดตอบทันที
ลี่เย่ถิงเดินมาถึงหน้าประตูห้องของซุ่ยซุ่ย
ได้ยินแม่บ้านเฉินพูดแบบนี้ มือที่จับลูกบิดประตู ชะงักไปเล็กน้อย
เปิดประตู ผลักออกมองดู เห็นซุ่ยซุ่ยยังนอนหลับอยู่ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว“ทำไมซุ่ยซุ่ยยังไม่ตื่น?”
วันนี้เป็นวันจันทร์
“คุณชายน้อยมีไข้อีกแล้วค่ะ”แม่บ้านเฉินพูดตอบเสียงเบา“คืนก่อนพวกเราอยากจะจัดวันเกิดทดแทนให้เขา คิดว่าคุณจะกลับมากินข้าว เขาอยู่หน้าประตูนั่งรอคุณสักพัก รับลมสักพัก ก็ทำให้เย็น”