ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 137 บังคับให้เธออยู่
“เฉียวเหวยอี…”เขาบีบคางของเธอ ขมวดคิ้วแน่น
“เย่ถิง!!!”ก็เป็นเวลานี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องอยู่ข้างนอกประตู“เย่ถิงคุณอยู่ไหม?!ถ้าอยู่ออกมาหน่อยได้ไหม?”
“กรมความปลอดภัยทางทะเลแจ้งข่าวเรื่องเทียนเฉิงแล้ว!เย่ถิง!”
ชื่อของซ่งเทียนเฉิง ทำให้เฉียวเหวยอีกับลี่เย่ถิงที่อยู่บนโซฟา ร่างกายแข็งทื่อไปพร้อมกัน
ลี่เย่ถิงปล่อยเฉียวเหวยอี รีบลุกขึ้นดึงเสื้อผ้าใส่
เฉียวเหวยอีดึงพรมด้านข้างมา ปิดกั้นร่างกายของตัวเอง มองผ่านแผ่นหลังลี่เย่ถิงไปทิศทางของประตูใหญ่
ด้านนอกคือซูหรูเยียน
เฉียวเหวยอีเพิ่งจะคิดว่า ซูหรูเยียนนอนหลับอยู่ชั้นบน
แม่บ้านเฉินคนรับใช้ในบ้านก็ถูกเสียงด้านนอกทำให้ตื่น หลังจากนั้นก็ใส่เสื้อคลุมออกมา มองเห็นลี่เย่ถิงยืนอยู่ในห้องรับแขก ก็ตกใจ ในขณะที่พูดก็เปิดไฟ “คุณชาย คุณเพิ่งจะไปไหนมา ทำไมไม่…”
พูดได้ครึ่งหนึ่ง มองเห็นเฉียวเหวยอีนั่งอยู่บนโซฟา ทั้งสองคนจ้องมองซึ่งกันและกัน คำพูดอีกครึ่งหนึ่งหยุดลงกะทันหัน
เฉียวเหวยอีห่อพรมไว้แน่น ฝืนใจยิ้มให้เธอ พูดเสียงเบา“แม่บ้านเฉิน”
แม่บ้านเฉินนิ่งอึ้งไปนานมาก จึงพยักหน้า พูดเรียกเธอ“คุณผู้หญิง”
“คนจากกรมความปลอดภัยทางทะเลโทรศัพท์มาหาฉันแล้วเย่ถิง…”ซูหรูเยียนยังคงพูดและร้องไห้อยู่ข้างนอก ได้ยินเหมือนมีอารมณ์แตกกระจาย
ขณะเดียวกันลี่เย่ถิงรีบติดกระดุมเสื้อ แต่กลับมองเฉียวเหวยอีด้วยสีหน้าซับซ้อน
เฉียวเหวยอีกับลี่เย่ถิงจ้องมองกัน แล้วก้มหน้าลง หันสายตามองไปทางอื่น
“พาเธอไปพักผ่อนชั้นบน”ลี่เย่ถิงใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ไตร่ตรองหลายวินาที พูดกับแม่บ้านเฉินเสียงต่ำ
เฉียวเหวยอีไม่อยากอยู่ที่นี่ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เธอควรอยู่ รอให้ลี่เย่ถิงไป เธอก็จะออกไป
เธอไม่พูดจา ลี่เย่ถิงเดินไปถึงหน้าประตูแล้ว ไม่ได้ยินเสียงตอบรับของเธอ หยุดก้าวเดิน ก็หันหน้าไปมองทางเฉียวเหวยอี
“แขนของถังเซียว กับอยู่ที่ตี้หวงอีเฮ่า เลือกด้วยตัวเองหนึ่งอย่าง”
เขาพูดจบ หลังจากนั้นก็ผลักประตูใหญ่เดินออกไป
เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น
นี่แสดงให้เห็นว่าไม่ใช่ให้เธอได้เลือก แต่บังคับให้เธออยู่ที่นี่โดยตรง
แม่บ้านเฉินมองไปทางเธอ หมุนตัวเดินไปถึงด้านหน้าเฉียวเหวยอี ช่วยเธอนำพรมคลุมบนไหล่ คลุมไว้แน่น
แม่บ้านเฉินก็ไม่รู้ว่าทำไมลี่เย่ถิงถึงพาเฉียวเหวยอีกลับมากะทันหัน แต่ว่าในเมื่อคนกลับมาแล้ว งั้นก็กลับมาพักอยู่เหมือนเมื่อก่อน
เธอพาเฉียวเหวยอีส่งถึงห้องลี่เย่ถิง หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำชุดใหม่ออกจากตู้แล้วส่งให้ถึงมือของเฉียวเหวยอี จ้องไปที่รอยแดงบนแขนของเฉียวเหวยอีที่ถูกลี่เย่ถิงบีบ พูดเสียงเบา “คุณชายคืนนี้ดื่มหนัก เมาเล็กน้อย”
บวกกับคำพูดที่ผู้อาวุโสลี่พูดเหล่านั้น ลี่เย่ถิงก็ต้องมีอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้
เฉียวเหวยอีพยักหน้าเล็กน้อย ไม่พูดจา
“คืนนี้คุณนำเสื้อของคุณชายใส่ก่อน พรุ่งนี้ดิฉันจะให้อู๋โยวหยิบเสื้อผ้าของคุณมาให้”แม่บ้านเฉินนิ่งอึ้งไป พูดเสียงเบาต่อไป
“ได้”เฉียวเหวยอีพยักหน้า
เฉียวเหวยอียังคงจำได้ วันนั้นที่เกิดเรื่อง ทั้งตระกูลลี่ มีเพียงแค่แม่บ้านเฉินส่งพรมให้เธอหนึ่งผืน โอบเธอเอาไว้ ปกป้องเธอ หลังจากที่ส่งเธอกลับห้องก็ส่งน้ำอุ่นให้เธอหนึ่งแก้ว
บุญคุณที่แม่บ้านเฉินมีกับเธอ เธอตลอดชีวิตนี้ไม่มีวันลืม
“น้ำที่จะอาบได้แล้ว งั้นฉันออกไปก่อนแล้วค่ะ”แม่บ้านเฉินจ้องมองเธอ และพูด
เฉียวเหวยอีมองเห็นเธอจะออกไปแล้ว คิดไปคิดมา ทันใดนั้นก็เปิดปากพูด“แม่บ้านเฉิน มีเรื่องหนึ่ง ฉันสามารถจะถามคุณได้ไหม?”
แม่บ้านเฉินไม่พูดจา หันหน้ากลับมา มองไปทางเฉียวเหวยอี ดูท่าทางเหมือนยอมรับ
“คืนนี้ มีคนเข้ามาพูดอะไรกับลี่เย่ถิงไหม?”เฉียวเหวยอีนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ถามเธอ