ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 113 ที่พึ่งสุดท้ายของเธอ
เธอยกมือขึ้นมองครู่หนึ่ง ก็พบว่าบาดแผลที่ฝ่ามือนั้นเปิดออกจนมีเลือดไหลออกมา
“เจ็บหรือเปล่า?” จู่ๆ คนข้าง ๆ เธอก็ถามขึ้น
เฉียวเหวยอีมองย้อนกลับไป ก็พบกับชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับลี่เย่ถิง เขาสวมแว่นตาขอบสีทองยืนอยู่ข้าง ๆ กำลังมองเธออยู่
เธอเป็นคนไม่ชอบพูด เมื่อได้รับน้ำใจจากอีกฝ่ายจึงทำตัวไม่ค่อยถูก
ลี่เย่ถิงเดินออกมาจากสนามและเห็นเฉียวเหวยอีล้มลงกับพื้น จากนั้นเขาก็เดินไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบบาดแผลของเธอและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ฟู่หลี่ ไปเอาไอโอดีนมา !"
“ไม่มีมารยาทจริง ๆ เลย ตามอายุแล้วนายต้องเรียกฉันว่าอาสิ” ฟู่หลี่ยิ้มและพูด
ลี่เย่ถิงทำเป็นไม่ได้ยิน พลางอุ้มเฉียวเหวยอีไปนั่งริมทาง และหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเพื่อช่วยเช็ดทรายบนมือของเธอ
ฟู่หลี่หยิบยามาและนั่งตรงข้ามพวกเขา พลางมองหน้าลี่เย่ถิง "เธอพูดยังไม่ค่อยจะชัดเลย ทำไมพวกเขาถึงคิดว่าเธอจะมาแย่งมรดก นายคิดว่ายังไง?"
ลี่เย่ถิงละสายตาลงและจ้องไปที่เฉียวเหวยอีในอ้อมแขนของเขา ดวงตาของเขามืดมน ด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนในดวงตาของเขา
เฉียวเหวยอีรู้สึกกลัวเป็นพิเศษ เพราะสายตาของลี่เย่ถิง ราวกับว่าเขาจะสามารถฉีกทึ้งเธอเป็นชิ้นๆได้
แม้ว่าเขาจะช่วยเธอทำความสะอาดบาดแผล เขาก็ยังคงอ่อนโยน แต่เฉียวเหวยอีก็ดูออกว่าเขาไม่ชอบเธอ
“ถ้าเธอแย่งไปได้ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” หลังจากนั้นไม่นาน ลี่เย่ถิงก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
มันเหมือนกับการตอบคำถามของฟู่หลี่ แต่เหมือนกับพูดกับตัวเองมากกว่า
ฟู่หลี่ยิ้มอีกครั้ง “ก็จริง หากนายไม่เห็นด้วย พ่อนายก็คงไม่แต่งงานกับอันถง หรือไม่ก็อาจจะไล่สองแม่ลูกนี้ออกไปก็ได้”
ขณะที่ฟู่หลี่กำลังพูด ลี่เย่ถิงก็บีบข้อมือของเฉียวเหวยอีแรงขึ้นเรื่อยๆ
เฉียวเหวยอีไม่เคยคิดอยากจะได้ทรัพย์สมบัติจากตระกูลลี่แม้แต่น้อย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงวิจารณ์ตนเองแบบนั้น เธอ จ้องไปที่ลี่เย่ถิงและพูดอย่างระมัดระวังว่า “ฉันไม่ไป”
เธอไม่ต้องการละทิ้งตระกูลลี่ ไม่อยากทิ้งลี่เย่ถิง เธอรู้ดีว่าทุกอย่างจะจบลงเมื่อเธอกลับไปที่ตระกูลเฉียว แม้ว่าคนในตระกูลลี่จะคิดร้ายต่อเธอก็ตาม ถึงแม้ลี่เย่ถิงไม่ชอบที่จะดูแลเธอ เธอยังไม่อยากจากไป
ลี่เย่ถิงคือที่พึ่งสุดท้ายในชีวิตของเธอ
ลี่เย่ถิงไม่ตอบอะไร แต่ฟู่หลี่กลับยิ้ม "เย่ถิง ฉันว่าสักวันนายต้องทำพลาดเพราะเธอแน่ๆ"
“ก็แค่คนใบ้คนหนึ่ง จะทำอะไรได้” ลี่เย่ถิงตอบเบาๆ พลางลุกขึ้นและอุ้มเฉียวเหวยอีกลับไปที่รถ
เฉียวเหวยอีคิดว่าเธอจะไม่สร้างปัญหาให้กับลี่เย่ถิง และคิดว่าเธอจะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป
แต่สิ่งต่าง ๆ ในโลกนี้มักไม่เป็นไปตามที่คิด
เสียงเคาะประตูด้านนอกดังขึ้น
เฉียวเหวยอีเพิ่งตื่น และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา แต่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า
เมื่อเห็นว่าซุ่ยซุ่ยกำลังจะตื่น เธอก็ลุกจากเตียงเพื่อเปิดประตูทันที
ทันทีที่เปิดประตูก็เห็นแฮ็กเกอร์ชั้น 6 ยืนอยู่ที่ประตูมองเธออย่างไม่อดทน
เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
เมื่อคืนพูดไปมากมายว่าไม่ให้มาหา แต่เขาก็ยังทำเป็นไม่รู้เรื่องราว
“คุณผู้หญิง คุณรู้ตัวไหมว่าคุณทำผ้าขนหนูหล่น” เธอกำลังจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขา แต่ทันใดนั้นเขากลับยื่นถุงพลาสติกสีแดงใบใหญ่ให้เธอ
“มันตกลงมาที่ระเบียงของฉันเป็นเวลาสัปดาห์หนึ่งแล้ว !”
เฉียวเหวยอีเหลือบมองเข้าไปในถุงพลาสติก เห็นได้ชัดว่าผ้าขนหนูนั้นไม่ใช่ของเธอ
"มันตลกมาก ! คุณไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้ถ้าคุณต้องการจะรู้จักกับฉัน !" เขาทำเป็นตบหน้าผ้าที่มีผมหน้าม้าของเขาด้วยความเย่อหยิ่ง
เฉียวเหวยอีตกใจ และเธอก็ได้สติขึ้น
อู๋โยวที่อยู่ข้างประตูกลั้นอาการคลื่นไส้ไว้ พลางช่วยเฉียวเหวยอีหยิบผ้าขนหนูออกมา และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า "ขอโทษด้วยนะครับ รบกวนคุณแล้ว"