ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 107 เธอไม่ชอบกินลูกอม
"กองถ่ายละครไม่ได้ให้เธอหยุดเหรอ" ลี่เย่ถิงถามกลับ
เฉียวเหวยอีจ้องกลับไปที่เขา และอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้
ถ้าอย่างงั้นเขาก็รู้ดีอยู่แล้ว และเธอเองก็ไม่อยากที่จะอยู่ด้วยกันกับเขา แล้วจะทนรั้งอยู่ต่อไปทำไม
"คุณไม่อาย แต่ฉันอาย ในอนาคตฉันยังต้องแต่งงานนะ" เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยตอบกลับไป
"ยิ่งไปกว่านั้นโรงเรียนนี้ก็มีครอบครัวเป็น 100 ครอบครัวมาร่วมงาน แล้วคุณลี่เย่ถิงเป็นใครไม่ทราบ มาอยู่ด้วยกันกับผู้หญิงแบบฉัน เด็กจะถูกคนเอานิ้วชี้ต่อว่าเอาได้นะ"
"เธอคิดว่าพวกเขาจะกล้าเหรอ" ลี่เย่ถิงจ้องกลับเข้าไปในดวงตาเธอด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ แล้วเอ่ยถามกลับ
"คุณไม่รู้หรอก ว่ามีเด็กๆ ตั้งกี่คนในชั้นเรียนที่คอยด่าว่าซุ่ยซุ่ย แล้วทำไมพวกเขาจะไม่กล้าล่ะ" เฉียวเหวยอีตอบกลับไป
ยังไม่ทันที่จะสิ้นเสียงคำสุดท้าย ลี่เย่ถิงก็พลันหยิบเก้าอี้ขึ้นมา แล้วคว้ามือซ้ายของเฉียวเหวยอีเอาไว้ จากนั้นก็สาวเท้าก้าวยาวๆ เดินไปทางห้องประจำชั้นของเจ้าตัวน้อย
เฉียวเหวยอีดิ้นรนขัดขืน แต่ก็ไม่เป็นผล
ลี่เย่ถิงเอาเก้าอี้ไปวางทิ้งไว้ที่ท้ายแถวของห้อง แล้วก็คว้าเอาเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างที่ไม่มีคนนั่งอยู่มาวางไว้ข้างกัน แล้วมองไปที่เฉียวเหวยอีหนึ่งที
บรรดาคนที่อยู่รอบๆ แอบเหลือบมองมาที่พวกเธอ เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เฉียวเหวยอียืนอยู่ที่ด้านหลัง รู้สึกอับอายจึงจำใจต้องนั่งลงไป
ลี่เย่ถิงเห็นว่าเธอนั่งลงไปแล้ว ถึงหมุนตัวแล้วกลับไปอุ้มเอาลูกชายของตนกลับมาด้วย แล้วจึงนั่งลงไปที่ข้างๆ ของเฉียวเหวยอี
ระยะห่างของทั้งสองคนอยู่กันใกล้มาก เฉียวเหวยอีได้กลิ่นกายของเขา แล้วทำให้รู้สึกกระวนกระวาย จึงลุกขึ้นยืนแล้วยกเอาเก้าอี้ที่ตนเองนั่งอยู่ หวังจะเขยิบหนีออกมาสักเล็กน้อย
แต่ทันทีที่ก้นของเธอลุกออกจากเก้าอี้ได้เพียงไม่กี่เซนติเมตร ลี่เย่ถิงก็ยื่นมือออกมา แล้วดึงเก้าอี้ของเธอให้มาอยู่ชิดกับเก้าอี้ตนเอง
เมื่อเป็นเช่นนี้ ระยะห่างของทั้งสองคนก็ใกล้กันยิ่งกว่าเดิม แนบแน่นติดอยู่ด้วยกัน
เฉียวเหวยอีจ้องมองไปที่ขาของพวกเธอทั้งสองที่แนบชิดติดกัน แล้วก็นิ่งเงียบไปอย่างนั้นสักพัก พอเธอทำท่าที่จะขยับขาหนีออกมา ลี่เย่ถิงก็อุ้มซุ่ยซุ่ยที่อยู่ในอ้อมกอดขึ้นมา แล้ววางซุ่ยซุ่ยลงไปบนระหว่างขาของทั้งคู่ ไม่ยอมให้เธอขยับหนีไปไหน
ซุ่ยซุ่ยกลับรู้สึกเบิกบานมีความสุข นั่งอยู่บนขาของทั้งคู่แล้วแกว่งขาน้อยๆ นั้นไปมา ปากเล็กๆ น่ารักก็ฉีกยิ้มกว้างราวกับคนบ้า
ขาของเฉียวเหวยอีอยู่แนบชิดสนิทกับขาของลี่เย่ถิง มีเพียงผ้าสองชั้นบางๆ ที่กั้นไออุ่นของเขาที่แผ่ออกมาเอาไว้อยู่
เฉียวเหวยอีเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ สมองได้แล่นภาพเมื่อไม่กี่คืนก่อนขึ้นมา ภาพที่มือหนาของเขาลูบไล้ไปทั่วขาและเกาะเกี่ยวไปที่เอวบางของเธอ
เธอทนไม่ไหวจนเบือนหน้าหนีออกเล็กน้อย แล้วทอดสายตามองไปยังที่อื่น
"พี่ครับ กินขนมสิ" ซุ่ยซุ่ยรีบหยิบเอาอมยิ้มรสนมสตรอว์เบอร์รีออกมาจากกระเป๋าเป้ แล้วยื่นไปให้เฉียวเหวยอี
"พี่ไม่ชอบกิน ซุ่ยซุ่ยกินเถอะ" เฉียวเหวยอีหันไปยิ้มให้เขา แล้วตอบกลับด้วยเสียงเบาๆ
"พี่สาวชอบกินนมรสสตรอว์เบอร์รี" ซุ่ยซุ่ยกลับไม่ยอม แล้วเริ่มแกะห่ออมยิ้มออกมาให้เฉียวเหวยอี แล้วยื่นไปที่ปากของเฉียวเหวยอี
ทำไมเขาถึงรู้ว่าเธอชอบกินนมรสสตรอว์เบอร์รี
เฉียวเหวยอีชะงักนิ่งค้างไป
"กินเลยครับ" ซุ่ยซุ่ยยื่นอมยิ้มเข้าไปในปากของเฉียวเหวยอี แล้วส่งยิ้มตาหยีให้เธอ
ทันทีที่ลิ้นของเฉียวเหวยอีสัมผัสได้ถึงความหวานของอมยิ้ม เธอก็รู้สึกแย่ขึ้นมา แต่กลับมีสายตาแห่งความคาดหวังของซุ่ยซุ่ยจ้องมองมา เธอสังเกตได้ถึงความตื่นเต้นจากเขา
เฉียวเหวยอีชอบกินนมรสสตรอว์เบอร์รี ชอบกินของหวาน แต่กลับไม่ชอบกินลูกอม
"อร่อยไหม" ซุ่ยซุ่ยถามเธอ
"ก็…….." ปากของเธอเผยอออก ฉับพลันนั้นอมยิ้มที่อยู่ในปากก็ถูกหยิบออกมา
เฉียวเหวยอีและซุ่ยซุ่ยชะงักตัวแข็งไปพร้อมๆ กัน และหันไปมองลี่เย่ถิงที่นั่งอยู่ข้างๆ
"เธอไม่ชอบกินลูกอม เข้าใจไหม" ลี่เย่ถิงจ้องไปที่ลูกชายของตนเอง เอ่ยปากพูดพร้อมด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์
เมื่อกล่าวจบ ก็เอาอมยิ้มที่เฉียวเหวยอีได้อมไปแล้ว เอาใส่เข้าปากของตัวเองไปทั้งอย่างนั้นอย่างเป็นธรรมชาติ
"เข้าใจแล้วครับ" ซุ่ยซุ่ยพยักหน้าแล้วเอ่ยตอบ
"………….." เฉียวเหวยอีจ้องไปที่ปากของลี่เย่ถิง และไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
ลี่เย่ถิงเป็นคนรักสะอาดที่มีอาการหวาดผวาจากเชื้อโรคเล็กน้อย แต่ของที่เธอเอาเข้าปากไปแล้ว เขากลับเอาไปกินต่ออย่างง่ายดาย