ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 1 ออกไปซะ
“เฉียวเหวยอี!!!”
เฉียวเหวยอีถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงที่โกรธ จึงลืมตาขึ้นและพบกับดวงตาสีเข้มคู่หนึ่ง
เธออึ้งไปสองสามวินาทีก่อนที่จะรู้ตัวว่าเธออยู่ที่ไหน
สายตาของลี่เย่ถิงมองไปยังร่างเล็ก ๆ ของเธอ ทันใดนั้นผ้านวมก็ถูกโยนไปบนร่างของเธอ
เฉียวเหวยอีที่ตื่นตระหนกและซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ดวงตาใสของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา
เธอมองดูลี่เยถิงลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องน้ำ โดยที่เขาไม่หันมามองแม้แต่น้อย เธอรู้สึกงุนงงเล็กน้อยและเรียกเขา "พี่คะ … "
ก่อนที่คำพูดนั้นจะพูดจบ ลี่เย่ถิงเหลือบมองเธออย่างรวดเร็ว "พี่งั้นเหรอ ? "
น้ำเสียงของเขาเย็นชาเกินไป ทำเอาเฉียวเหวยอีตัวสั่นเมื่อเห็นเขา จากนั้นเธอก็เปลี่ยนคำพูดด้วยความตื่นตระหนก "คุณชาย … "
เมื่อคืนเธอกลับมาก็เห็นว่าที่บ้านไฟดับ ก่อนที่เธอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นลี่เย่ถิงจับตัวเธอแล้วลากเข้าไปในห้อง
เธอไม่รู้ว่าเขาเมาหรืออะไร มีเพียงกลิ่นแอลกอฮอล์และกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ในความมืด
เมื่อคืนมันก็เหมือนกับฝันร้าย
เธอกำลังจะอธิบาย เมื่อเธอเห็นซิคแพคที่แข็งแรงของลี่เย่ถิงมีรอยเลือดยาวประมาณสิบเซนติเมตร
ก่อนที่เธอจะมองเห็นชัดเจน ลี่เย่ถิงก็หันกลับมาและเดินไปที่ขอบเตียง พลางยื่นมือออกมาบีบคางเล็ก ๆ ของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "เฉียวเหวยอี เธอคิดว่าใช้วิธีนี้แล้วฉันจะไว้ชีวิตเธองั้นเหรอ ?! "
“ไม่ใช่นะ ฉัน …” เฉียวเหวยอีรีบปฏิเสธทันควัน
ก่อนที่เขาจะพูดจบ เธอก็เห็นความขยะแขยงแวบผ่านดวงตาของลี่เย่ถิง
เฉียวเหวยอีมองไปที่การแสดงออกที่ไม่สะทกสะท้านใดๆ ของเขา เธอก็รู้สึกอึ้งตะลึงไปชั่วขณะ
ข้างนอกประตู จู่ๆ ก็มีเสียงประหลาดใจของแม่บ้านเฉินดังขึ้น "นี่เสื้อผ้าของคุณหนูไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงอยู่ที่ประตูได้ล่ะ ?"
ลี่เย่ถิงปล่อยเฉียวเหวยอีพลางหันไปรอบ ๆ หยิบเสื้อผ้าโยนไปให้เธอและพูดอย่างเคร่งขรึม "ใส่แล้วออกไปซะ"
เขาปล่อยให้เธอออกไปตอนนี้เลยเหรอ ?!
แต่ด้านนอกมีคนอยู่ ทุกคนจะรู้เอานะ !
เฉียวเหวยอีตื่นตระหนกจนเธออดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน น้ำตาไหลรินในทันที เธอจับแขนข้างหนึ่งของลี่เย่ถิงและขอร้องเบา ๆ "คุณฟังฉันอธิบายก่อน เมื่อคืนฉัน … "
แต่ลี่เย่ถิงปัดมือเธอออกไปอย่างดุร้าย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา "เฉียวเหวยอี เธอก็เหมือนกับแม่ของเธอนั่นแหละ"
เฉียวเหวยอีถูกสะบัดจนล้มไปที่เตียง
แต่สิ่งที่เจ็บกว่าคือประโยคที่เขาเพิ่งโพล่งออกมา
สำหรับเรื่องพ่อแม่ เมื่อก่อนเธอเป็นเด็กและไม่สามารถเข้าใจหรือก้าวก่ายได้ เธอจำได้เพียงว่าเธอเอาแต่ร้องไห้และขอร้องพ่อแม่ไม่ให้หย่ากัน แต่สุดท้ายพวกเขาก็ยังต้องหย่าร้างกัน
เมื่อแม่ของเธอพาเธอไปที่ตระกูลลี่ เธออายุเพียงหกขวบ ตระกูลลี่ไม่ยอมรับพวกเธอ ดังนั้นแม่ของเธอจึงขอให้เธอเอาใจเด็กเย็นชาเพื่อที่ทั้งสองจะได้มีที่ยืนในตระกูลลี่ เธอก็เลยต้องทำตาม
เธอรู้ดีว่าลี่เย่ถิงไม่ชอบขี้หน้าเธอมาตลอด ทั้งดูถูกและรังเกียจราวกับว่าเธอเป็นเหมือนหนอน
แต่ถึงแม้เขาจะไม่สนใจไยดี แต่เขาก็ไม่เคยปฏิบัติต่อเธอด้วยท่าทีที่น่ารังเกียจเช่นนี้
เฉียวเหวยอีไม่รู้คือเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จิตใจของเธอว่างเปล่าและเธอไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ หลังจากไม่เจอลี่เย่ถิงเพียงไม่กี่วัน ก่อนที่จะจากไปครั้งสุดท้าย เขายังบอกว่าจะเอาขนมหลงจิ่งที่เธอชอบกลับมาฝากอยู่เลย
"ฉันให้เวลาเธอสิบวินาที ออกไปซะ ! "
ลี่เย่ถิงกัดฟันกรอดและกล่าวอย่างเคร่งขรึมต่อเธอ
เฉียวเหวยอีมองเขาอย่างว่างเปล่า ฝ่ามือของเธอเย็นเฉียบในทันที