>ทำไปเพื่อ!?

 

“ไม่สิ มันสำคัญไม่ใช่เหรอ!? ช็อกโกแลตจากโอชิคนโปรดในวันวาเลนไทน์เชียวนะ!?”

 

ฉันพูดสวนคอมเมนต์ที่พิมพ์มา

 

วันวาเลนไทน์น่ะคือวันที่เราจะซื้อช็อกโกแลตจากโอชิ เป็นวันที่เราจะได้ดูโอชิคนโปรดสตรีมในวันวาเลนไทน์

 

มันควรจะเป็นแบบนั้นแหละ

 

ถึงอย่างงั้น

 

ที่ทุกคนเดาว่า “ได้เวลาเปิดเผยสิ่งนั้นแล้วสินะ?” ก็ไม่ผิดนะ แต่ตอนนี้เรายังไม่พร้อม ก็เลยเลื่อนประกาศไปก่อน

 

>ถ้างั้น เธอเองก็ทำช็อกโกแลตกับเขาด้วยสิ!

>เธอต้องเป็นฝ่ายให้ช็อกโกแลตไม่ใช่เรอะ!

>ช็อกโกแลตของอิโรฮะจังอยู่ไหน? อีเวนต์วันวาเลนไทน์อยู่ไหน?

 

“อ๊ะ ใช่ ลืมบอกไปเลย ฉันก็มีอีเวนต์วันวาเลนไทน์เหมือนกันนะ วันที่ 14 กุมภา เดี๋ยวจะคอลแลปส์กับพี่อาเนะ! ตั้งตารอได้เลยนะ”

 

>เธอต้องพูดเรื่องนี้ก่อนไม่ใช่เร้อออ!

>ไหงอีเวนต์วันวาเลนไทน์ดันกลายเป็นของแถมไปได้ล่ะเนี่ย 555+

>เย็นชาใส่แฟน ๆ ในฤดูที่หวานแหววแบบนี้ ชอบมากครับ ขอบคุณครับ

 

“ก็ตามนั้นแหละ ฝากด้วยนะ ทุกคน”

 

แล้ววันจัดอีเวนต์ก็มาถึง วันที่ 14 กุมภาพันธ์

 

ในห้องเรียนตอนนี้ มีเด็กผู้หญิงสองคนกำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉัน

 

“คือว่า มีอะไรเหรอ?”

 

“อิโรฮะจัง!” “ท่านอิโรฮะคะ!”

 

แค่ดูก็รู้แล้ว กลิ่นปัญหานี่ลอยมาแต่ไกลเลย……

 

เด็กผู้หญิงทั้งสองคนกำลังจ้องเขม็งใส่กันตรงหน้าฉัน

 

“ฮุฮุฮุ…… คุณไม คุณจะทำอะไรกับช็อกโกแลตอันนั้นเหรอคะ?”

 

“หมายความว่าไง ก็ต้องเอามาให้อิโรฮะจังอยู่แล้วน่ะซิ~? ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนี่นา……ไม่สิ เราเป็นมากกว่านั้นอีกนะ~! เพราะงั้นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนี่เนอะ~?”

 

“อึก?! งั้นเหรอคะ งั้นเหรอคะ แต่ท่านอิโรฮะน่ะเป็นของทุกคนนะ ฉวยโอกาสแบบนั้นไม่ดีนะคะ อีกอย่างทางโรงเรียนห้ามไม่ให้เอาช็อกโกแลตมานะ”

 

“แล้วที่ถืออยู่ข้างหลังนั่นอะไรเหรอ~? ดูยังไงก็ของขวัญชัด ๆ ใช่ม้า~? จะให้พูดตรง ๆ ก็คือ ช็อกโกแลต ใช่มั้ยล่า~? ใครกันแน่นะที่พยายามฉวยโอกาสน่ะ~?”

 

“พิ~โฮะโฮะ~♪ พูดอะไรของคุณ ไม่เข้าใจเลยค่ะ ฉันพูดได้แต่ภาษายูเครนค่ะ อ๊ะ แต่ก็พูดภาษารัสเซียได้นิดนึงนะคะ”

 

“ฮะ~!? ฮุฮุฮุ…… ฉันกำลังจะสื่อว่าเธอมันเป็นยัยแมวขี้ขโมยไงล่ะ~! เป็นแค่ใครที่ไหนไม่รู้ที่มาทีหลังแท้ ๆ~!”

 

“รบกวนพูดญี่ปุ่นให้ถูกก่อนเถอะค่ะ เข้าใจคำว่า ใครที่ไหนไม่รู้ จริง ๆ มั้ยคะ? ฉันก็เคยอาศัยในเมืองที่ยูเครนไงคะ?”

 

“หน็อยแน่~! อิโรฮะจัง ยัยนี่~!  ยัยนี่กำลังบูลลี่ฉันอ่าา~!”

 

“ไม่ใช่นะคะ ท่านอิโรฮะ! ฉันไม่ได้จะสร้างปัญหาให้คุณนะคะ!”

 

เสียงรอบด้านเบลอไปหมด

 

หูวิ้งด้วย

 

“จำเป็นต้องลากฉันเข้ามาเกี่ยวด้วยเหรอ? ไปคุยกันก่อนไม่ได้เหรอ?”

 

“อิโรฮะจังเงียบก่อน! ไมกับเธอคนนี้กำลังคุยเรื่องสำคัญกันอยู่นะ!”

 

“นี่เธอกำลังสั่งท่านอิโรฮะเหรอ ช่างกล้านัก! ฉันจะทำให้ยัยจิ้งจอกนี่เงียบปากเองค่ะ ท่านอิโรฮะคะ ช่วยถอยไปข้างหลังด้วยเถอะค่ะ!”

 

“เอ๋~……?”

 

“อีกอย่าง ตามที่ฉันค้นคว้ามา ท่านอิโรฮะไม่ชอบของหวานหรอกค่ะ จำนวนเคี้ยวข้าวเที่ยงของเธอเฉลี่ยอยู่ที่ 20~25 ครั้ง แต่ถ้าเป็นพวกของหวานจะเคี้ยวไม่ถึง 10 ครั้งด้วยซ้ำค่ะ!”

 

!?!?!?

เอ๊ะ อะไรล่ะนั่น น่ากลัว เรื่องแบบนั้นแม้แต่ตัวฉันเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ!

 

“ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าช็อกโกแลตขม ๆ ของคุณไมจะเป็นที่ถูกใจของเธอรึเปล่า เนอะ!”

 

“หน็อยแน่!? อาจจะชอบก็ได้ ถ้าอิโรฮะจังลองชิมดู เธอจะพูดว่าอร่อยจังแน่นอน~! ต้องพูดว่าชอบมากแน่นอน~!”

 

“อ๋อหรอ ถ้าเป็นงั้น ช็อกโกแลตของฉันก็ต้องเป็นที่โปรดปรานของท่านอิโรฮะไม่ผิดแน่นอน!”

 

“ก็ได้ ถ้าพูดกันขนาดนั้น ก็เอาสิ! อิโรฮะจัง ช่วยชิมช็อกโกแลตของฉัน แล้วบอกหน่อยว่าคิดยังไง! นี่น่ะคือช็อกโกแลตที่อร่อยที่สุดในโลกเชียวนะ! อะนี่! อ้า~ม!”

 

“ฮะ ขี้โกงนี่นา! ฉะ-ฉันกะจะมอบช็อกโกแลตที่ฉันทำเองให้คุณค่ะ แต่คุณจะกินช็อกโกแลตของคุณไมก็ได้นะคะ แต่อย่างน้อย ๆ ได้โปรด ช่วยลองชิมช็อกโกแลตของฉันสักชิ้นด้วยเถอะค่ะ! นี่ค่ะ……อะ อ้าม!”

 

ทั้งคู่เอาช็อกโกแลตออกมาจากกล่อง

 

จากนั้นก็เอาช็อกโกแลตมาโดนแก้มฉันทั้งสองข้าง

 

“ชิมเลย! ชิมเลย!” “ขะ-ขอรบกวนด้วยค่ะ!”

 

“เดี๋ยวก่อ――อุ๊บ!?”

 

ทันทีที่ฉันเปิดปากพูดนิดนึง ช็อกโกแลตก็เข้าปากฉันทันที

 

ช็อกโกแลตเต็มปากเลย

 

“อึ๊ก……นี่พวกเธอ ช่วยรอเดี๋ยว――”

 

“ว่ายังไง!? ช็อกโกแลตของไมอร่อยใช่ม้า~!? เอ๊ะ ยังไม่เข้าใจงั้นเหรอ~!? งั้นกินอีกนะ!”

 

“เดี๋ยวสิ! ถะ-ถ้างั้นช่วยกินของฉันด้วยคนค่ะ! มาล้างปากด้วยอันนี้ดีกว่าค่ะ!”

 

“อึ๊ก อึก พวกเธอ――พออ้ายแอ้วววว!”

 

“พวกเธอนั่นแหละ พอได้แล้ว!”

 

“““ฮิ๊!?”””

 

มีน้ำเสียงที่ดุดันดังมาจากข้างบนหัวพวกเรา

 

เราสามคนสะดุ้งโหยงพร้อมกัน

 

พอหันไปดูก็เห็นครูที่กำลังยืนอยู่ พร้อมสีหน้าที่เกรี้ยวกราด

 

“พวกเธอ มันหมดเวลาพักแล้วนะ? กล้าดียังไงเอาช็อกโกแลตมากินต่อหน้า? กล้าดียังไงที่เอาช็อกโกแลตมาที่โรงเรียน?”

 

“อึ๊ก……! อึก……!”

 

ฉันรีบส่ายหัวไปมา

 

เดี๋ยวก่อนค่ะ! หนูไม่เกี่ยว! หนูแค่โดนเอี่ยวเฉย ๆ!

 

“เงียย~~~~บ!”

 

ครูตะโกนเสียงดังมาก ดังจนเสียงก้องไปทั่วทางเดินเลย