“ฮัดชิ้ว!!!!… อ่ะ กดปิดไมค์ไม่ทัน…”

 

 

> ขอบคุณสำหรับเสียงจามค่ะ…

> จามแรงไปไหม?

> หูผมไปแล้ว…  

 

 

…….

 

 

และแน่นอน วันนี้คือวันในช่วงฤดูหนาว ก่อนวันสอบไม่นาน

และสตรีมของวันนี้ก็จะเป็นสตรีมครั้งสุดท้ายก่อนวันหยุดยาว

ก็ตามที่ทุกคนจินตนการเอาไว้ ฉันต้องตั้งใจเรียนเป็นสัปดาห์เพราะงั้นช่วงเรียนเลยไม่สามารถมาไลฟ์ได้  

ฉันไม่ได้กังวลอะไรหรอก แต่ปลอดภัยไว้ก่อนอ่ะนะ

 

 

<<ขอให้พระเจ้าคุ้มครองนะคะ อิโรฮะจัง>>

<<อือขอบคุณน้า โอกุจัง>>

 

 

แองกุจัง ที่เข้ามาในสตรีมเพื่อพูดคำให้กำลังใจอย่าง.. ‘ พระเจ้าคุ้มครอง ‘  

ฉันไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่ว่าสำหรับคนอเมริกาอย่างเธอเนี่ย เธอคงไม่สบายใจแหงๆ ถ้าฉันไม่พูดว่า ‘ ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง ‘ ตอนที่เธอจามเข้า

 

 

[ TL : ตามวัฒนธรรมของตะวันตก มีความเชื่อโบราณว่า เมื่อคนเราไอหรือจามก็เหมือนกับคนป่วยที่วิญญาณมีสิทธิ์จะออกจากร่างได้ จึงมีการกล่าวว่า ‘ ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง ‘ เพื่อเป็นการอวยพรว่าขอให้พระเจ้าคุ้มครอง ขอให้ไม่เจ็บป่วย ]

 

 

 

 

ยังไงการสอบก็คงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง แต่อีกล่ะว่ะค่ะ

 

 

“ ฮัดชิ้ว!!! ”

 

 

<<อ่ะ… ขอให้พระเจ้าคุ้มครองอีกรอบนะคะ ว่าแต่ปิดไมค์ไม่ดีกว่าหรอคะแล้วนี่ อิโรฮะจังเป็นหวัดหรือเปล่าเนี่ย..? >>

 

<<ไม่น่าจะใช่นะ คงเพราะปีนี้เกสรของต้นซีดาร์มาไว>>

 

<<ขอให้พระเจ้าคุ้มครองนะค๊าาา อิโรฮะจังตังใจไม่ปิดไมค์ใช่ไหมคะเนี่ย..>>

 

 

<<ฉันไม่อยากจะพูดหรอกนะ แค่ปิดไมค์ไม่ทันเฉยๆ ฮัดชิ้ว!!!>>

 

<<ม่ะ… ขอให้พระเจ้าคุ้มครองนะคะ นะคะ นะคะ นะค๊าาาา… ถ้าอยากให้ฉันพูดอีกก็บอกมาได้เลยนะคะ ฉันจะพูดให้อีกกี่ครั้งก็ยอมม!>>

 

 

แองกุจังพูดออกมาอย่างงี้ น่ารักจังเลยน้า…

 

 

พอมาลองคิดดีแล้ว สาเหตุที่ต้องพูดว่า ‘ ขอให้พระเจ้าคุ้มครองเนี่ย ‘ ก็คงเป็นเพราะช่วงแรกของอาการป่วยมักจะเป็นการจาม และย้อนกลับไปคนในสมัยก่อนไม่มีตัวเลือกอะไรมากนอกจากขอร้องต่อเทพเจ้า…

<<แล้วถ้าเป็นช่วงตอนสอบล่ะอิโรฮะจัง คงจะไม่เป็นไรใช่ไหมถ้าเป็นหวัดจะตั้งสมาธิตอนทำข้อสอบไม่ได้เอานะคะ>>

<<พรุ่งนี้ฉันก็กะจะไปเอายาซักหน่อย เพื่อเตรียมเอาไว้เพื่อเกิดอะไรขึ้น แล้วก็การสอบใช้เวลาทั้งหมดรวมกันก็ 3 วัน>>

 

 

> หมายถึงสอบสามครั้ง ?

> สอบสามวันเลยหรอ..?

> ดูเหมือนว่าการสอบเข้ามัธยมต้นจะยากกว่าที่ฉันคิดอีกแฮะ

 

 

<<ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงน้าทุกคน ฉันจะทำให้ดีที่สุดเลยล่ะ แล้วเดียวมาแชร์ประสบการณ์ในช่วงตอนสอบด้วย เพราะงั้นทุกคนใจเย็นกันก่อนน้า!>>

 

 

<<อิโรฮะจัง ทำให้ดีที่สุดนะคะ!>>

 

 

<<ด้วยพลังจากคำพูดของโอกุจัง ตอนนี้ฉันจะทำอะไรก็ได้แล้ว…>

 

 

<<เงียบเลยค่ะ!!>>

 

 

ฉันกดปิดคริปที่ขึ้นมาในฟีดด้วยรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า

และฉันก็ได้เริ่มเรียนต่อ…

ฉันน่าจะบอกไปนะ ว่าการทำให้ดีที่สุดก็คือทำให้ดีที่สุดเท่าที่ความสามารถของฉันจะทำได้ เพราะงั้นฉันเลยต้องพยายามมากกว่านี้

ถึงแม้คุณแม่จะไม่ได้บอกฉันตรงๆ แต่ดูเหมือนเธอกำลังจดจ่อว่าฉันจะกลับไปอยู่บ้านตอนไหน…

 

 

อ่ะ แล้วก็นะ

 

 

ตอนนี้ฉันกำลังพักด้วยวีดีโอที่ตัดมาจากสตรีมของฉัน ถึงแม้ว่าจะเรียนอยู่แต่ฉันจะไม่ยอมตัดเวลาดูอะไรแบบนี้ออกไปหรอกนะ

 

 

เพราะนี่คือพลังที่ช่วยในการเยียวยาจิตใจของฉันไงล่ะ

 

 

ฉันไม่สามารถขาดพลังการฮิลของการเป็นวีทูบเบอร์ได้จริงๆ !!!

***

 

 

และแล้ววันสอบก็ได้มาถึง

 

 

ฉันเปิดประตูหน้าและควบคุมการหายใจให้คงที่

 

 

“ดูเหมือนว่าฤดูจะเปลี่ยนไปเร็วจริงๆนะเนี่ย…”

“อิโรฮะจ๊ะ อย่าลืมพันผ้าพันคอให้ดีด้วยน้า”

“ค่า”

 

 

และนี่ก็เป็นอีกวันที่มีความหนาวเย็น แต่เท่าที่เห็นฤดูหนาวปีนี้คงจะสั้นเอาแน่ๆ

 

 

และดูเหมือนมันใกล้จะถึงเวลาแล้วล่ะ..

 

 

“อิโรฮะจัง อรุณสวัสดิ์จ้า!”

“อารุณสาหวาด… อิโรฮะจัง”

 

 

“เฮะ.. ไม มีอะไรหรือเปล่าทำไมถึงมานี่ตั้งแต่เช้าขนาดนี้กันล่ะ?”

“มาเพื่อให้กำลังใจไงล่า นี่พี่ตื่นก่อนค่ะ!”

“หืม.. ฟุเฮะๆๆๆ พี่ว่าเวลานี้พี่ยังหลับอยู่ในห้องนะ…”

“คิย๊าา พี่คะตัวหนักไปแล้วค่าา อย่าทิ้งน้ำหนักมาที่หนูสิ!”

ไมที่กำลังผลักพี่ของเธอที่พิงตัวของเธออยู่ แล้วเราควรจะพูดอะไรดีเนี่ย ถ้าเห็นทั้งคู่เป็นงี้กัน..?

 

 

“อิโรฮะจัง ไม่กังวลเลยหรอ..?”

 

 

“ขอบคุณนะทั้งคู่..”

 

 

“อือ ไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่หรอก”

 

 

ก็ตามที่พวกนายคิด ฉันไม่ค่อยกังวลเลยซักนิด

 

 

แต่ถ้าให้เอาไปเปรียบเทียบกับนักเรียนคนอื่นๆที่มาสอบ มันเหมือนว่าฉันขาดแรงจูงใจในการสอบล่ะมั้ง ?

 

 

“งั้นฉันให้นี่นะ!”

“หืม..? ไม่ใช่ว่ามันยังไม่ถึงวันวาเลนไทน์หรอกหรอ?”

“มันเป็นเครื่องรางนำโชคหน่ะ อิโรฮะจัง”

แล้วพี่อาเนะก็ยื่นช็อคโกแลตคิดแคตมาให้ฉัน

ที่ตรงกลางของมันมีกระดาษที่เขียนเอาไว้ว่า “ มันได้ผลแน่นอน! “

ข้อความนี้มองกี่ที ยังไงก็มีพี่อาเนะที่เขียนงี้แหละ

 

 

“นี่พี่โกงนี่หน่าา ถ้าพี่จะให้ของอะไรอิโรฮะก็ควรบอกหนูไว้ก่อนสิ ไม่งั้นมันก็เหมือนกับไม่ได้มีแค่ไมที่เตรียมของให้อิโรฮะจังอ่ะ!”

 

 

“ อย่างงี้นี่เอง พี่ก็ไม่ได้มีค่าอะไรกับไมเลยสินะ กระซิกๆๆ”

“ เดียวก็บ๊องหัวซะหรอกพี่… ”

“ ล้อเล่น น่า ล้อเล่น..”

 

 

ฉันจ้องมองทั้งคู่ และขอบคุณพร้อมกับขึ้นไปยังแท๊กซีพร้อมกับคุณแม่

 

 

และพอได้นั่งลงบนเบาะ ฉันก็เงยหน้ามองขึ้นไปยังหน้าต่าง และเห็นไมล้มลงเพราะโดนน้ำหนักของพี่อาเนะทับ….?

 

 

***

 

 

“โชคดีนะจ๊ะ อิโรฮะ”

 

 

ฉันบอกลากับคุณแม่ที่หน้าประตูโรงเรียน และเดินเข้าไปยังโรงเรียนมัธยมต้น

ฉันเดินเข้าไปยังห้องเรียนที่เอาไว้ใช้สอบที่ได้ถูกเตรียมเอาไว้

ฉันคิดว่าอุณหภูมิที่นี่น่าจะลดเอาไว้ซัก 1 – 2 องศาเพราะงั้นระบบทำความอุ่นกำลังทำงานอยู่

ฉันนั่งลงบนที่นั่ง และ หายใจเข้า…

หลังจากพวกเขาเริ่มแจกกระดาษคำถาม และเสียงของผู้ประกาศก็ได้ดังขึ้น

 

 

“เริ่มได้!”

 

 

เสียงของผู้ประกาศได้ดังขึ้นทั่วห้อง…

 

โดเนทได้ที่ 1532747585 กสิกร คชภัค

 

การที่คุณโดเนทผมสิ่งที่คุณจะได้ – ความรักจากผม

 

ขอบคุณครับ  

 

 

*นั่งชงกาแฟ*