//จิ๊บๆๆๆ

เสียงนกร้องดังขึ้นมาในยามที่แสงแดดในยามเช้าได้สาดส่องเข้ามาภายในห้อง

สายลมอ่อนๆ พัดกลิ่นดอกไม้โชยเข้ามาจางๆ ช่วยสร้างบรรยากาศยามเช้าอันแสนสงบสุขได้เป็นอย่างดี…ซึ่งบรรยากาศอันแสนสงบสุขนั้นมันช่างเป็นบรรยากาศที่แตกต่างจากบรรยากาศของจริงที่เกิดขึ้นภายในห้องนี้อย่างสิ้นเชิง

“…”

“เอ่อ…คือว่าเอฟิเซีย…เมื่อวานฉันขอโทษนะ ฉันเผลอได้ใจไปหน่อยน่ะ…”

“…”

ในตอนนี้พาเธลอสกำลังนั่งคุกเข่าสำนึกผิดอยู่ข้างๆ เอฟิเซียที่กำลังจ้องมาที่เขาด้วยสายตาเย็นชาจนเขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ

“อ๊ะ ! จริงสิ ! ฉันเอาขนมน้ำผึ้งมาฝากอยากจะทานสักหน่อยไหม ?”

“…”

ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามง้อเธอมากแค่ไหน แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมานั้นมีเพียงแค่ความรู้สึกกดดันจากสายตาอันแสนเย็นชาของอัศวินสาวตรงหน้าเขาเพียงเท่านั้น

หลังจากที่เขาค้างท่าคุกเข่าอยู่แบบนั้นอยู่สักพัก ในที่สุดก็มีเสียงถอนหายใจออกมาจากทางของอัศวินสาวจนได้…

“เฮ้อ…ครั้งนี้ฉันจะยอมปล่อยไปสักครั้งก็แล้วกันค่ะ”

“ครับ ! ขอบคุณมากครับ !”

พาเธลอสกล่าวด้วยสภาพที่ไร้ซึ่งศักดิ์ศรีของความเป็นราชาก่อนที่เขาจะยกขนมน้ำผึ้งที่เตรียมมาไปให้เอฟิเซียอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นดังนั้นแล้วเอฟิเซียก็ได้ยื่นมืออันเรียวบางไปหยิบขนมน้ำผึ้งมากินทีละชิ้นอย่างมีความสุขจนเกิดเป็นรอยยิ้มอันแสนสดใสบนใบหน้าของเธออีกครั้งหนึ่ง ซึ่งพอได้เห็นรอยยิ้มของเธอแล้วพาเธลอสก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ

“จะว่าไปแล้ว…ไหนๆ ตอนนี้อาการไข้ของเธอมันก็ดีขึ้นแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราจะไปเดินเล่นกันเมื่อไหร่ดีล่ะ ?”

“ดูเหมือนว่าท่านจะรีบเร่งจังเลยนะคะ…”

“แน่นอนอยู่แล้วสิ ! เราจะได้แต่งงานกันไวๆ ไง !”

พาเธลอสตอบเอฟิเซียด้วยรอยยิ้มอันแสนสดใสจนทำให้เอฟิเซียถึงกับหลบหน้าเขาอย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเนื่องจากเธอไม่เคยพบเคยเจอความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต

อัศวินสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความรู้สึกแปลกๆ ก่อนที่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอจะพูดต่อด้วยรอยยิ้ม

“เธอเองก็อย่าลืมสัญญาก็แล้วกันนะ ถ้าหากฉันสามารถพิสูจน์ได้ว่าฉันได้สร้างอาณาจักรในฝันของเธอขึ้นมาได้แล้ว เธอต้องมาแต่งงานกับฉันตามที่เราสัญญากันไว้นะ”

“…ท่านมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอคะ ?”

“ฮะๆๆๆ แน่นอน ! ยังไงถ้าหากเธอได้ไปเห็นด้วยตาตัวเองแล้วล่ะก็ ตอนนั้นเธอจะต้องปฏิเสธไม่ได้แน่นอน…ฉันพยายามมากเลยนะในการสร้างดินแดนในฝันที่เธอปรารถนาให้เป็นจริงน่ะ”

พาเธลอสหัวเราะออกมาอย่างมั่นใจ ก่อนที่เขาจะยื่นมือไปจับมือซ้ายของเอฟิเซียด้วยรอยยิ้มบางๆ ของเขา

“ดังนั้น…เธอเองก็เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ล่ะ คุณราชินีสุดที่รักของฉัน…”

สิ้นสุดคำพูดนั้น พาเธลอสก็ได้โน้มใบหน้าลงไปจุมพิตลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเอฟิเซียเบาๆ ด้วยความรัก ซึ่งนั่นก็ทำให้หญิงสาวผู้ไม่คุ้นเคยกับการกระทำแบบนี้หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้จากการโจมตีอย่างกะทันหันของเขา

“เอ๊ะ !?”

“คิกๆๆๆ ก็แค่ทำสัญลักษณ์ ‘จอง’ เอาไว้ก่อนเท่านั้นเอง…หรือว่าฉันควรจะทำที่ตรงนี้จะดีกว่าหรือเปล่านะ ?”

พาเธลอสเอ่ยถามเอฟิเซียซึ่งกำลังอ้ำอึ้งอยู่ในขณะที่ยื่นมือไปสัมผัสกับริมฝีปากอันแสนนุ่มนวลของอัศวินสาวไปด้วยจนใบหน้าของเธอยิ่งแดงก่ำมากยิ่งขึ้นไปอีก

ถึงแม้ว่าสติของเธอจะหลุดลอยไปชั่วขณะ แต่พอสติของเธอกลับเข้ามาแล้วเธอก็รีบปัดมือของเขาออกอย่างลนลาน

“ทะ-ทำอะไรของท่านกันคะ !”

“ฮะๆๆๆ เธอนี่ช่างน่ารักจริงๆ เลยนะเอฟิเซีย”

“เอ๊ะ !?”

เอฟิเซียสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ พาเธลอสก็เข้ามากระซิบคำหวานข้างๆ หูของเธอ ซึ่งก่อนที่เธอจะตั้งตัวได้ในคราวนี้ พาเธลอสก็ได้โจมตีเธอต่ออย่างไม่หยุดยั้ง

เขาหอมแก้มอัศวินสาวตรงหน้าเขาเบาๆ แล้วก็กระซิบข้อความข้างๆ ใบหูอันแดงก่ำของเธอด้วยน้ำเสียงอันแสนอ่อนโยน…

‘ฉันจะรอดูเธอในชุดเจ้าสาวนะ…ราชินีผู้แสนน่ารักของฉัน…’