“อึก…อือ…”

เสียงครางของเอฟิเซียดังคลอขึ้นมาเบาๆ ภายใต้ความเงียบสงัดของห้องนอนในยามค่ำคืน

เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ จนเผยนัยน์ตาสีฟ้าที่ส่องประกายราวกับอัญมณีออกมาให้ได้เห็น ซึ่งสิ่งแรกที่เธอพบหลังจากที่ตื่นมากลางดึกนั่นก็คือร่างของพาเธลอสที่กำลังนั่งทำงานอย่างขะมักเขม้นอยู่บนโต๊ะทำงานภายในห้องนอนนั้น

เสียงจรดปลายปากกาดังขึ้นทุกครั้งที่เขาขยับมือ สายตาของเขานั้นมุ่งไปยังเอกสารตรงหน้าอย่างมีสมาธิ ซึ่งท่าทางของเขาที่กำลังนั่งทำงานอยู่อย่างจริงจังนั้นทำให้เธอเผยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

‘อา…เด็กน้อยในวันนั้นเติบโตขึ้นถึงขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย…’

เธอจ้องมองพาเธลอสที่กำลังนั่งทำงานอย่างขยันขันแข็งด้วยสายตาเอ็นดู ซึ่งไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ถูกพาเธลอสจับได้ว่าเธอแอบมองเขาอยู่จากในเงามืด

“อ้าว ? ถ้าตื่นแล้วก็บอกกันสักหน่อยสิเอฟิเซีย”

“คิกๆๆๆ พอดีฉันกำลังทึ่งที่ท่านสามารถตั้งใจทำงานได้ด้วยก็เลยเผลอมองไปน่ะค่ะ”

“…หมายความว่ายังไงกันล่ะนั่นน่ะ…ทำไมฉันรู้สึกเหมือนโดนหลอกด่าเลยแฮะ…”

“คิกๆๆๆ ฉันชมท่านต่างหากล่ะคะ”

ภาพของเอฟิเซียที่หัวเราะคิกคักอย่างร่าเริงทำให้พาเธลอสที่กำลังเหน็ดเหนื่อยจากภาระงานอันแสนหนักหน่วงสามารถยิ้มออกมาได้

“นี่ยังมืดอยู่เลยนะเอฟิเซีย เธอจะนอนต่อก่อนไหม ?”

“ฉันคงจะนั่งเล่นสักพักนั่นแหละค่ะ…พึ่งตื่นเลยยังไม่ค่อยง่วงเลย”

“อืม…ถ้าอย่างนั้นฉันเองก็พักสักหน่อยก็แล้วกัน…เราไปนั่งเล่นริมระเบียงกันดีกว่าเนอะ”

พอพูดจบพาเธลอสก็เดินมาที่เตียงพร้อมกับอุ้มร่างของเอฟิเซียขึ้นมาด้วยท่าอุ้มเจ้าสาว ซึ่งทางด้านของเอฟิเซียก็ยอมให้เขาอุ้มเธออย่างว่าง่าย

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็พากันมานั่งตรงริมระเบียงห้อง ซึ่งพาเธลอสก็ให้เอฟิเซียนั่งอยู่บนตักของเขาพร้อมกับโอบกอดเธอไว้จากทางด้านหลัง

“…ที่นี่ดาวสวยจังเลยนะคะ”

“ใช่ไหมล่ะ ? ฉันจำได้ว่าเธอชอบมานั่งดูดาวบ่อยๆ ก็เลยสร้างให้มันมีระเบียงเอาไว้ให้เธอมานั่งดูดาวในวันที่เธอฟื้นขึ้นมาน่ะ”

“…แล้วสวนดอกไม้ที่มีแค่ดอกไม้สีเงินกับสีฟ้าตรงนั้นมันคือสวนอะไรเหรอคะ ?”

“อ๋อ…มันเป็นสวนที่ฉันสร้างขึ้นมาเพื่อระลึกถึงเธอยังไงล่ะ…ทั้งสองสีมาจากสีผมและสีตาของเธอยังไงล่ะ”

พาเธลอสกล่าวพร้อมกับหันไปยิ้มให้กับเอฟิเซียอย่างอ่อนโยนภายใต้แสงจันทร์ในยามค่ำคืน ซึ่งทางด้านของเอฟิเซียเองก็เหม่อมองไปยังใบหน้าของเขาด้วยท่าทางราวกับว่าเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์…

เธอครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะแหงนหน้าไปมองเขาแล้วก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันแสนแผ่วเบาจากริมฝีปากน้อยๆ ของเธอ…

“หวา…สต๊อกเกอร์ล่ะ…”

“ใช่ที่ไหนกันล่ะฟะ ! บรรยากาศอุตส่าห์โรแมนติกทั้งทีอย่ามาทำให้เสียบรรยากาศสิเธอน่ะ !”

“คิกๆๆๆ ล้อเล่นค่ะล้อเล่น”

“ให้ตายสิยัยนี่…”

พาเธลอสบ่นงุบงิบเบาๆ อย่างเซ็งๆ ก่อนที่เขาจะเอาคางไปเกยบนหัวของเธอ

“มันหนักนะคะ…”

“นิดๆ หน่อยๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า…ให้ตายสิ เมื่อไหร่เธอจะเลิกแกล้งฉันได้สักทีนะ…”

“อา…เรื่องนั้น…เพราะว่ามันติดเป็นนิสัยไปแล้วก็เลยแก้ยากหน่อย แต่ฉันก็ไม่มีปัญหาอะไรนะคะ ?”

“มันก็แน่อยู่แล้วสิ ! ก็คนที่มีปัญหามันคือฉันที่ถูกเธอแกล้งนี่ไง !”

“คิกๆๆๆๆ เพราะว่ายังเป็นเจ้าหนูยังไงล่ะคะ~”

เอฟิเซียพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีในขณะที่ลูบหัวพาเธอลอสไปด้วยเบาๆ ด้วยความเอ็นดู ส่วนทางด้านพาเธลอสที่ถูกเธอล้อนั้นก็ได้ตัดสินใจที่จะทำอะไรบางอย่างเพื่อที่จะเอาคืนเธออย่างสาสม…

“เห…อย่างนั้นเหรอ…ฉันเป็นแค่เจ้าหนูในสายตาเธอสินะ ?”

“คิกๆๆๆ ใช่แล้วล่ะค่ะ ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนแต่เจ้าหนูน้อยก็ยังคงเป็นเจ้าหนูน้อยอยู่ดีนั่นแหละค่ะ”

เอฟิเซียหัวเราะขึ้นมาเบาๆ โดยที่เธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่าในตอนนี้พาเธลอสกำลังแสยะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายอยู่ข้างหลังเธอ

เขาหัวเราะขึ้นมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่ดูน่าสงสัย ก่อนที่เขาจะเข้าไปกระซิบข้างหูอัศวินสาวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

‘ถ้าฉันยังเป็นเจ้าหนูอยู่ล่ะก็…ต่อให้เราไปอาบน้ำด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนเธอก็คงจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมเอฟิเซีย ?’

คำพูดของพาเธลอสทำให้หญิงสาวในอ้อมกอดของเขาถึงกับนิ่งชะงักไปอย่างฉับพลัน เหงื่อของเธอเริ่มไหลรินลงมาจากร่างกายพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดภายใต้แสงจันทร์

“อะ…เอ่อ…คะ-คือว่า…เรื่องนั้นมันคงจะดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่-“

“แต่เมื่อก่อนมันก็เป็นเธอเองไม่ใช่เหรอไงที่บังคับให้ฉันไปอาบน้ำด้วยกันเพื่อที่จะประหยัดน้ำน่ะ ?”

“ตะ-ตอนนั้นก็ส่วนตอนนั้นสิคะ ! ฉะ-ฉันจะเข้านอนแล้วดังนั้นขอปฎิเสธค่ะ !”

“ครับๆ เราไปอาบน้ำก่อนนอนกันเถอะเนอะ จะได้หลับสบายยังไงล่ะ”

“กะ-ก็บอกว่าไม่เอายังไงล่ะคะ ! ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้เลยนะคะ !”

เอฟิเซียกล่าวท้วงด้วยท่าทางเขินอายสุดขีด ใบหน้าของเธอในตอนนี้นั้นแดงก่ำแบบสุดๆ แถมนอกจากนี้เธอยังพยายามตีเขาเพื่อที่จะได้หนีจากอ้อมกอดของเขาอีกด้วย

แต่การโจมตีของเธอที่กำลังอ่อนแรงอยู่ในตอนนี้นั้น มันก็ไม่ได้สร้างความเสียหายให้เขาเลยแม้แต่นิดเดียว…

“ครับๆ เป็นเด็กดีแล้วไปนั่งแช่น้ำยามดึกกันดีกว่าเนอะ ‘ที่รัก’ “

“กะ-ก็บอกว่าไม่เอายังไงล่ะคะ !!!”

เสียงตะโกนอย่างสิ้นหวังของเอฟิเซียนั้นคือสิ่งสุดท้ายที่คงเหลือในห้องนั้น ก่อนที่พาเธลอสจะอุ้มร่างของเธอหายไปจากห้องในที่สุด…