จะว่าไปแล้ว…รู้สึกเหนียวตัวจังเลยแฮะ เพราะว่าเหงื่อเราออกมาเยอะสินะ ? รู้สึกอยากอาบน้ำจัง…

“จริงสิ ! นอนมานานทั้งๆ ที่ร่างกายเปื้อนเหงื่อแบบนี้ เธอคงจะรู้สึกเหนียวตัวสินะ !”

“หือ ?”

พาเธลอสพูดขึ้นมาราวกับว่าเขาสามารถอ่านใจของเธอได้ ก่อนที่เขาจะหยิบผ้าชุบน้ำขึ้นมาให้เธอดู ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีแปลกๆ

“เดี๋ยวนะคะ…นี่มันหมายความว่ายังไงกันคะ ?”

“หือ ? ก็เดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้เธอไง ?”

“…”

//โป๊ก !

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของเขา เอฟิเซียก็เขกกำปั้นไปที่ศีรษะของพาเธลอสอย่างแรงที่สุดเท่าที่เธอจะแรงได้ในตอนนั้น ซึ่งนั่นก็ทำให้พาเธลอสเอามือกุมหัวด้วยความเจ็บปวดในทันที

“โอ๊ย ! นี่เธอมาเขกหัวฉันทำไมเนี่ย !”

“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอคะ ? ท่านสมควรโดนแล้วค่ะ…ช่วยวางผ้าชุบน้ำเอาไว้แล้วออกไปจากห้องด้วยค่ะ ฉันเช็ดตัวเองได้ค่ะ”

เอฟิเซียส่ายหน้าเบาๆ ด้วยความเหนื่อยใจที่มีต่อชายหนุ่มตรงหน้าของเธอ ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปรับผ้าชุบน้ำมาจากเขาเพื่อที่จะนำมาชำระล้างร่างกายอันเหนียวเหนอะของตัวเอง

แต่ทว่า…ตัวเธอในตอนนี้เหลือแรงไม่มากพอที่จะยกกะละมังใบเล็กที่มีผ้าชุบน้ำใส่อยู่ขึ้นมาได้ ซึ่งนั่นก็ทำให้กะละมังเกือบจะร่วงลงมาใส่ร่างของเธอ แต่พาเธลอสที่ไหวตัวทันก็รีบรับมันเอาไว้ได้ทันเวลาพอดี

“แค่เธอจะขยับก็ยังแทบจะไม่มีแรงเลยไม่ใช่เหรอไง…ยอมซะดีๆ เถอะน่ายัยบ้า…”

“อึก…เข้าใจแล้วค่ะ…แต่ห้ามจับที่แปลกๆ นะคะ ไม่อย่างนั้นท่านโดนแน่”

“รู้แล้วน่า…ไม่เห็นต้องระแวงกันขนาดนั้นเลยนี่ ? ฉันเคยแกล้งเธอเหรอไง ?”

“…ประจำเลยค่ะ”

“อ๊ะ…ที่เธอพูดมามันก็จริงแฮะ”

เขายิ้มแหยๆ ออกมาพร้อมกับค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนเหลือเพียงแค่ชุดชั้นใน ก่อนที่ทั้งเขาและเธอจะนิ่งค้างไปเมื่อสายตาของทั้งคู่ได้มาประสานกัน

การที่ถูกเขาจ้องในสภาพเกือบเปลือยแบบนี้ มันทำให้เธอถึงกับหน้าแดงก่ำเลยทีเดียว แน่นอนว่าเขาเองก็หน้าแดงสุดๆ ด้วยเช่นกัน

“…ขะ…ขออนุญาตนะ”

“คะ…ค่ะ…”

เขาเอ่ยขออนุญาตเธอส่วนเธอก็พยักหน้าตอบรับเบาๆ เป็นเชิงอนุญาตด้วยท่าทีเขินอายสุดขีด

หลังจากที่ได้รับอนุญาตจากเธอแล้ว เขาก็เริ่มเช็ดหลังให้เธอในทันที ซึ่งในทันทีที่ผ้าชุบน้ำอุ่นสัมผัสกับผิวหนังของเธอ มันก็ได้ทำให้เอฟิเซียถึงกับสะดุ้งเฮือกเลยทีเดียว

“อะ—อึก !”

“เอ๊ะ ! ขอโทษนะ ! เจ็บเหรอ !”

“ปะ…เปล่าค่ะ ต่อได้เลยค่ะ”

“เข้าใจแล้ว…ถ้าเธอเจ็บก็บอกนะ”

“…ค่ะ”

เอฟิเซียพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับเอาหมอนมากอดเอาไว้แน่นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและร่างกายที่เริ่มร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ จากความเขินอาย ส่วนทางด้านของพาเธลอสก็เช็ดตัวเธอต่ออย่างเบามือ…

ทั้งๆ ที่มันเหมือนกับว่าจะไปได้สวยโดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแท้ๆ…

แต่ทว่า…ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้เป็นแบบนั้นไปสักทีเดียวนี่สิ…

“อ๊ะ ! อึก—ฟู่…อึก !”

ทุกๆ ครั้งที่เขาสัมผัสกับเรือนร่างของเธอ เอฟิเซียก็ได้ส่งเสียงแปลกๆ ออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำแบบสุดๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้พาเธลอสหน้าแดงก่ำตามเธอไปด้วยเช่นกัน

“ยะ…อย่าส่งเสียงแปลกๆ ออกมาสิเธอน่ะ !”

“กะ…ก็มันช่วยไม่ได้นี่คะ ! ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย !”

ทั้งคู่พูดขึ้นมาด้วยใบหน้าแดงก่ำแบบสุดๆ ก่อนที่เอฟิเซียจะเอาหน้าไปซุกกับหมอนเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้มีเสียงแปลกๆ เล็ดลอดออกมาอีก ส่วนทางด้านของพาเธลอสเองก็พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองอย่างถึงที่สุดเช่นกัน

หลังจากที่เวลาผ่านไปหลายนาทีภายใต้บรรยากาศอันแสนอึดอัด (ในหลายๆ ความหมาย) ในที่สุดเขาก็เช็ดหลังให้เธอเสร็จจนได้

แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมการเช็ดหลังในครั้งนี้มันทำให้เขารู้สึกเหนื่อยราวกับว่าเขาได้วิ่งมาทั้งวันอย่างไรอย่างนั้นเลยล่ะ…

“เอาล่ะเสร็จแล้ว ! ต่อไปก็ด้านหน้า—”

“ตรงนั้นฉันเช็ดเองค่ะ ! ช่วยหันไปทางอื่นด้วยค่ะ !”

เอฟิเซียรีบแย่งผ้ามาจากมือของพาเธลอสด้วยใบหน้าเขินอายที่แดงก่ำแบบสุดๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้พาเธลอสที่เห็นภาพนั้น เผยยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มขี้แกล้ง

‘ให้ฉันเช็ดให้ก็ได้นะ…เพราะเดี๋ยวเราก็จะแต่งงานกันแล้วนี่นา ไม่เห็นจะต้องอายไปเลยนี่จริงไหม ?’

พาเธลอสกระซิบข้างหูของเอฟิเซียเบาๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

“อึก ! ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะคะ !”

“ฮะๆๆๆ ขอโทษๆ”

เธอเอาหมอนฟาดเขาด้วยความโกรธปนเขินอาย ซึ่งเขาก็ทำท่าป้องกันพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน

ก่อนที่เขาจะหยุดชะงักไปเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าในตอนนี้ เธอกำลังอยู่ในสภาพที่มีแต่ชุดชั้นในนี่นา…

“ “อ๊ะ…” ”

ดูเหมือนว่าทางด้านของเอฟิเซียเองก็พึ่งจะรู้สึกตัวเช่นกัน นั่นทำให้เธอนิ่งชะงักไป ก่อนที่จะก้มมองสภาพของตัวเองสลับกับใบหน้าของพาเธลอส แล้วใบหน้าของเธอก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

ทั้งคู่มองหน้ากันพร้อมกับหยุดชะงักไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ก่อนที่เอฟิเซียจะกรี๊ดขึ้นมาแล้วก็รีบเอาผ้าห่มมาปิดร่างเกือบเปลือยของเธอเอาไว้ในทันที ส่วนพาเธอลอสเองก็รีบหันหลังหนีไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

“กะ—กรี๊ด !!!”

“ขะ-ขอโทษ !!!”

ทั้งสองคนตกอยู่ในบรรยากาศอึดอัดอันแสนน่ากระอักกระอวนอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เอฟิเซียจะเริ่มเช็ดตัวต่อด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ในขณะที่กำลังจ้องเขม็งไปที่พาเธลอสที่หันหลังให้อยู่จนเขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ

“…ห้ามหันมาแอบดูเด็ดขาดนะคะ”

“…ครับ”

“…ถ้าหากท่านหันกลับมาตอนนี้ล่ะก็…ฉันเชือดทิ้งแน่ค่ะ”

“คะ-ครับ…”

เมื่อเธอแน่ใจว่าชายหนุ่มตรงหน้าเข้าใจคำสั่งของเธอแล้ว เอฟิเซียเธอก็เริ่มเช็ดตัวต่อในทันที

“อึก !”

ทุกๆ ครั้งที่ขยับร่างกาย ใบหน้าของเธอก็ได้บิดเบี้ยวเนื่องจากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นตามร่างกายที่ยากจะเก็บอาการเอาไว้ได้

แขนเจ็บจังเลยแฮะ…แถมยังไม่มีแรงด้วย…

ไม่สิ…ถ้าจะพูดให้ถูกล่ะก็ มันเจ็บไปทั่วทั้งตัวเลยล่ะ…

แต่เราเช็ดตัวเองก็ยังดีกว่าที่จะให้ท่านพาเธลอสมาเช็ดให้แบบเมื่อกี้ล่ะนะ…มันน่าอายจะตายนี่นา…

“ให้ตายสิ…ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนท่านเป็นเด็กที่น่ารักน่าชังแท้ๆ เลยนะคะ ก่อนหน้านี้ยังตามฉันต้อยๆ แล้วเรียกฉันว่าพี่สาวๆ แท้ๆ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเด็กลามกไปซะแล้วนี่สิ…ฉันจำไม่เห็นได้เลยนะคะว่าเลี้ยงดูท่านให้กลายมาเป็นเด็กลามกแบบนี้น่ะ”

“ขอล่ะ…เช็ดตัวไปเงียบๆ ทีเถอะ…และฉันก็ไม่เคยทำแบบนั้นเลยสักครั้งนะยัยบ้า…”

เฮ้อ…เธอนี่มัน…

พาเธลอสถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับนั่งรอให้เอฟิเซียเช็ดตัวจนเสร็จ ก่อนที่เขาจะนำชุดมาเปลี่ยนให้กับเธอ พร้อมกับไปเอามื้อเย็นมาให้เธอ ซึ่งมื้อเย็นในวันนี้เป็นข้าวต้มปลาที่เหมาะสำหรับคนป่วยอย่างเธอนั่นเอง

“ฉันเอามื้อเย็นมาให้แล้วนะ…อ้าปากสิ”

“…”

เพราะในตอนนี้เธอเหนื่อย (ทั้งกายและใจ) และไม่มีแรงเหลือมากนัก เธอจึงยอมให้เขาป้อนอาหารให้แต่โดยดี โดยที่ไม่ได้กล่าวทักท้วงอะไรมากมายนัก

หลังจากที่ทานจนหมดแล้ว พาเธลอสก็ห่มผ้าห่มให้กับเอฟิเซียพร้อมกับกำลังจะยกของออกไปจากห้อง

“ถ้าอย่างนั้นฉันไปทำงานต่อก่อนนะ…ส่วนเธอก็นอนพักผ่อนไปก่อนก็แล้วกัน แล้วอย่าฝืนตัวเองอีกล่ะ”

“ค่ะ…ขอบคุณมากนะคะท่านพาเธลอส”

“ด้วยความยินดีครับ”

เอฟิเซียกล่าวขอบคุณ ซึ่งพาเธลอสก็ยิ้มออกมาพร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆ ด้วยความรัก

“ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ”

“ค่ะ”

พาเธลอสบอกลา แล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องพร้อมกับของในมือ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เดินออกไปจากห้อง เธอก็เรียกให้เขาหยุดซะก่อน

“เดี๋ยวนะคะท่านพาเธลอส…ถ้าหากจะเช็ดตัวให้ฉันล่ะก็ ท่านก็แค่ตามสาวใช้หรือพวกหมอหญิงมาช่วยเช็ดตัวให้ฉันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอคะ…”

“…”

พาเธลอสหยุดชะงักเพราะคำพูดของเอฟิเซียไปเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเผยรอยยิ้มขี้แกล้งออกมาให้เธอได้เห็น

“อ้าว ? นี่เธอพึ่งรู้ตัวเหรอเนี่ย ?”

เขาพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะรีบหนีออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ทำให้ภายในห้องเหลือเพียงหญิงสาวที่กำลังติด Stun อยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น

“…”

เอฟิเซียที่ติดอาการมึนงงไปพักหนึ่ง อยู่ๆ ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก่อนที่เธอจะตะโกนไล่หลังพาเธลอสไปด้วยเสียงที่ดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง

“ท่านพาเธลอส !!!”

ถึงแม้เธอจะตะโกนชื่อของเขาขึ้นมา แต่เขาคนนั้นก็ไม่ได้อยู่ในห้องนี้แล้ว (เพราะว่าหนีไปแล้วนั่นเอง)

ทำให้ภายในห้องนี้เหลือเพียงแค่เสียงตะโกนของหญิงสาวเพียงคนเดียวเท่านั้น…

 

 

———————————————-

สำหรับคนที่ไปเจอนิยายเรื่องนี้แบบฉบับ E-Book ใน Meb อันนั้นเป็น Ver.เก่าก่อนรีไรท์ รอให้ฉบับใหม่เสร็จค่อยไปซื้อจะดีกว่าเน้อจะได้ไม่งงงับ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันน้า หวังว่าทุกท่านจะได้รับความสนุกสนานกลับไปเน้อ ^^

 

ช่องทางสำหรับคนที่อยากจะสนับสนุนไรท์งับ

3332754852

SCB (ธนาคารมันม่วง)

วริทธิ์ธร

 

ขอบคุณมากจ้า