“แคกๆๆๆ !”

เสียงไอของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาจากร่างของหญิงสาวในชุดวันพีชบางๆ ที่กำลังนอนป่วยอยู่บนเตียงในสภาพที่อ่อนแรง ซึ่งตรงข้างๆ เตียงของเธอก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งเฝ้าเธออยู่ไม่ห่างด้วยรอยยิ้มแห้งๆ

“…ตอนแรกก็กะว่าวันนี้จะพาเธอไปเที่ยวชมเมืองแท้ๆ เชียว…แล้วทำไมเธอถึงได้ป่วยกะทันหันแบบนี้กันล่ะเนี่ย”

“แฮก…แฮก…แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะคะ…”

เอฟิเซียหอบหายใจออกมาอย่างหนักพร้อมกับเอามือกุมอกเอาไว้ด้วยสีหน้าทรมาน สติของเธอในตอนนี้เริ่มเลือนรางเต็มทน แถมเธอยังปวดหัวสุดๆ จนแทบจะคิดอะไรไม่ออกเลยอีกด้วย

“สงสัยเป็นเพราะว่าอุณหภูมิมันเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้ร่างกายของเธอปรับตัวไม่ทันล่ะมั้ง ?”

“…แทนที่จะมายืนอธิบายอย่างใจเย็นแบบนี้…ท่านช่วยไปตามหมอมาทีเถอะค่ะองค์ราชา”

“อ๊ะ ! จริงด้วย ! ฉันจะไปตามหมอมาให้เดี๋ยวนี้แหละ !”

หลังจากที่นึกเรื่องที่ควรทำออกเพราะคำพูดของเอฟิเซีย พาเธลอสก็รีบไปตามหมอหลวงมาอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าหมอหลวงที่เขาพามานั้นก็ต้องเป็นหมอหลวงหญิง เนื่องจากเขาไม่ยอมให้ชายคนอื่นนอกจากเขามาแตะต้องเอฟิเซียยังไงล่ะ

หลังจากที่หมอหลวงได้มาตรวจอาการของเอฟิเซียแล้ว หมอหลวงก็บอกอาการของอัศวินสาวที่นอนป่วยอยู่กับพาเธลอสอย่างใจเย็น

“ท่านเอฟิเซียแค่เป็นหวัดเท่านั้นเองค่ะ ขอให้ท่านทานยาแล้วก็พักผ่อนให้เพียงพอแล้วก็ทำร่างกายให้อบอุ่นเอาไว้นะคะ”

“ขอบใจมากนะ เธอไปได้แล้วล่ะ…เดี๋ยวฉันดูแลต่อเอง”

“รับบัญชาค่ะ”

หมอหลวงหญิงโค้งเคารพพาเธลอสเบาๆ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ

พอหมอหลวงออกไปแล้ว พาเธลอสก็เข้าไปพยุงร่างของเอฟิเซียขึ้นมานั่งพร้อมกับป้อนยาให้กับเธออย่างระมัดระวัง

ทว่า…พอเอฟิเซียดื่มยาเข้าไปได้เพียงอึกเดียว เธอก็ได้สำลักและไอออกมาในทันที

“อึก ! แคกๆๆๆ !”

“เอฟิเซีย ! เป็นอะไรรึเปล่า !”

พาเธลอสถามเอฟิเซียด้วยความกังวลแบบสุดๆ แต่เขาก็ต้องนิ่งไปในทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของเธอ

“…ยา…มันขมอะ”

“…”

พอได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมา มันก็ทำให้เขาถึงกับต้องเอามือกุมหัวด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนที่จะกำขวดยาในมือแน่นและตัดสินใจที่จะทำอะไรบางอย่างที่เอฟิเซียคาดไม่ถึง…

“เฮ้อ…เลิกทำตัวเป็นเด็กแล้วดื่มยาไปให้หมดซะยัยบ้า !!!”

“อื้อ !!!!”

ชายหนุ่มเอายาลดไข้กรอกปากหญิงสาวด้วยท่าทางหงุดหงิดส่วนเธอก็ดิ้นไปมาเพื่อขัดขืนอย่างสุดกำลังเช่นกัน

เมื่อเธอดื่มยาจนหมดแล้ว…เอฟิเซียเธอก็ได้แสดงสีหน้าหยะแหยงออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“อึก…แหยะ…”

“เอ้านี้ น้ำผลไม้-”

พาเธลอสยื่นน้ำผลไม้ให้กับเธอ…ซึ่งยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เธอก็รีบคว้าแก้วน้ำผลไม้นั้นไปดื่มจนหมดในทันที

“แฮก…แฮก…ฉันจำไม่เห็นได้เลยนะคะ ว่าเลี้ยงท่านให้โตมาเป็นแบบนี้น่ะ…”

เอฟิเซียกล่าวพร้อมกับจ้องไปที่พาเธลอสด้วยสายตาคาดโทษ ซึ่งพาเธลอสก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้กับสายตาอันดุดันของเธอ

“เธออยู่กับฉันมาแค่ปีสองปีเองไม่ใช่เรอะ…”

เฮ้อ…ให้ตายสิยัยนี่…

ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ตัวเธอก็ยังเป็นตัวเธอเหมือนเดิมเลยนะ…

“เอาล่ะ…ตอนนี้เธอนอนพักไปก่อนเถอะนะ…เอาไว้ถ้าไข้ของเธอลดลงเมื่อไหร่เดี๋ยวฉันค่อยพาเธอไปเที่ยวก็แล้วกันนะ”

เขาลูบหัวเธอเบาๆ พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ซึ่งภาพนั้นก็ทำให้เอฟิเซียที่อยู่ในสภาพที่สติเลือนราง เผยรอยยิ้มบางๆ ออกมาเช่นกัน

“อา…ในที่สุด ท่านก็สามารถยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนได้สักทีนะคะ…”

เอฟิเซียยื่นมือไปสัมผัสกับใบหน้าเบาๆ แล้วก็พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไปเพราะพิษไข้และผลของยาในที่สุด

“…ฟี้”

“…”

หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมาอย่างผ่อนคลาย ส่วนทางด้านชายหนุ่มนั้น…

เขานั่งลงที่เก้าอี้ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับกุมมือของเธอเอาไว้เบาๆ ด้วยความรักและความห่วงใย

“คนที่สอนให้ฉันรู้จักรอยยิ้มก็คือเธอเองไม่ใช่เหรอไงเล่า…”

รีบๆ หายได้แล้ว…ยัยบ้า…

พาเธลอสจุมพิตลงบนหน้าผากของเอฟิเซียเบาๆ…ก่อนที่เขาจะผล็อยหลับไปข้างๆ  ภายใต้บรรยากาศอันแสนสงบสุขในห้องนั้น…

 

————————————————

 

เอาไปอ่านยั่วแค่นี้ก่อนๆ OwO)

ตอนใหม่รอมืดๆไม่ก็พรุ่งนี้เน้อ