“อ๊าาาาาาาา !!!”

เสียงกรีดร้องของเอฟิเซียดังขึ้นมาโดยที่มีเรน่า สาวใช้ของเธอกำลังนั่งกุมมือของเธอเอาไว้อยู่ข้างๆ เตียงพร้อมกับมองไปที่เจ้านายของเธอด้วยความเป็นห่วง

ในขณะเดียวกันนั้นเอง เอฟิเซียเธอก็กำลังดิ้นพล่านด้วยท่าทางทุกข์ทรมาน…น้ำตาของเธอไหลรินลงมาบนใบหน้างามอย่างต่อเนื่องในขณะที่เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของเธอเองก็ยังคงดังออกมาจากริมฝีปากเล็กๆ ของเธอเช่นกัน

“ท่านเอฟิเซียคะ…”

เรน่ามองเอฟิเซียด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วงและกังวล…เธอตัดสินใจยื่นมือออกไปล็อคมือของนายหญิงของเธอในขณะที่ขึ้นไปคร่อมร่างของเอฟิเซียเอาไว้จนเอฟิเซียไม่สามารถขยับตัวได้ ซึ่งนั่นก็เพื่อป้องกันไม่ให้เอฟิเซียดิ้นจนเจ็บตัวนั่นเอง…

เมื่อเห็นว่าเอฟิเซียไม่อาจดิ้นได้แล้ว เรน่าก็ได้เอ่ยคำพูดที่แฝงเอาไว้ด้วยความเป็นห่วงและใส่ใจขึ้นมาเบาๆ…

“…เน่ๆ องค์ราชินีคะ~ เมื่อเช้าในห้องอาบน้ำเกิดอะไรขึ้นบ้างเหรอคะ ?”

“มะ-มันไม่เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้นแหละน่า ! หยุดถามฉันสักทีเถอะ !”

เอฟิเซียตะโกนขึ้นมาด้วยใบหน้าอันแดงก่ำจากความรู้สึกเขินอายสุดขีด แต่ถึงกระนั้นเธอกลับไม่สามารถหนีไปไหนได้เลยเพราะถูกเรน่าล็อคตัวเอาไว้อยู่

“เห…แล้วไอ้ ‘ท่านพาเธลอสคะ…ถ้าหากท่านรักฉันจริงตามที่ท่านว่ามาล่ะก็…ลองพิสูจน์ให้ฉันดูหน่อยสิคะ’ นี่มันคืออะไรเหรอคะ~”

“ละ-แล้วเธอรู้เรื่องนั้นได้ยังไงกันเล่า !!!”

“คิกๆๆๆ~ เพราะว่าชั้นเป็นเมดยังไงล่ะคะ~”

“นั่นมันใช่คำตอบที่ไหนกันเล่า !”

เสียงตะโกนของเอฟิเซียดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าของเธอที่ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างกะทันหันเมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องอาบน้ำเมื่อเช้าวันนี้

ภาพของเธอกับพาเธลอสที่กอดกันในร่างเปลือยเปล่าได้เด้งเข้ามาในหัวของเธออีกครั้งจนทำให้เลือดลมของเธอสูบฉีดไปทั่วร่างจนร่างกายของเธอเริ่มแดงก่ำมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ รวมถึงอุณหภูมิร่างกายของเธอเองก็พุ่งสูงขึ้นด้วยเช่นกัน

‘คิกๆๆๆๆ ท่าทางเขินอายขององค์ราชินีนี่ช่างน่ารักจริงๆ เลยนะคะ…เล่นซะฉันอยากจะทำให้ท่านกลายเป็นของฉันจริงๆ เลยล่ะค่ะ~’

เรน่าหัวเราะคิกคักให้กับท่าทางอันแสนน่ารักน่าชังของเอฟิเซีย เธอใช้ปลายนิ้วลูบไล้บริเวณสะโพกของเอฟิเซียอย่างเย้ายวนก่อนที่จะพูดต่อด้วยรอยยิ้มขี้แกล้ง

“เห…แค่เล่าให้ฉันฟังสักนิดสักหน่อยก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่คะ ? ฉันไม่ปากโป้งไปบอกคนอื่นหรอกค่ะ”

“…ก่อนหน้านี้เธอก็ปล่อยข่าวปลอมให้ท่านพาเธลอสอยู่ไม่ใช่เหรอไงยัยตัวแสบนี่ !”

พอได้ยินแบบนั้น เรน่าเธอก็ทำสีหน้าประมาณว่า ‘อ๊ะ…ลืมเรื่องนั้นไปซะสนิทเลยแฮะ’ ก่อนที่เธอจะเผยรอยยิ้มแหยๆ ให้กับเอฟิเซียผู้เป็นนายของเธอ

“อ๊ะ…จริงด้วยสิ…ถ้าอย่างนั้นท่านก็อย่าไปนับเรื่องนั้นสิคะ~”

“จะไปทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะยะ !”

“อย่าโวยวายแบบนั้นสิคะองค์ราชินี มันไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของท่านนะคะ”

“แล้วมันเป็นเพราะใครกันล่ะ ! มันเป็นเพราะใครกัน !”

เอฟิเซียตะโกนขึ้นมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ส่วนทางด้านของเมดสาวเรน่าที่กำลังขึ้นคร่อมร่างของเอฟิเซียอยู่เองก็ได้หัวเราะชอบใจออกมา ก่อนที่เธอจะยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างๆ หูเอฟิเซียเบาๆ ด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าของเธอ

‘ถ้าหากท่านไม่เล่าให้ฉันฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างล่ะก็…อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยท่านไปง่ายๆ นะคะ’

 

————————————————

โปรดติดตามตอนต่อไป…

ใครชอบไรท์ฝากช่วยแชร์หน่อยน้า 

ขอบคุณงับ <3