“ทำไมกันนะ…ทั้งๆ ที่บ้านเมืองก็สงบสุขดีแท้ๆ แต่ทำไมเรากลับรู้สึกไม่สบายใจแบบนี้กัน ? หรือว่ามันกำลังจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ…”

หวังว่ามันคงเป็นแค่ความคิดมากไปเองของเรานะ…

“แต่ว่าถ้าเกิดลางสังหรณ์ของเรามันถูกต้องแล้วก็เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ ล่ะ…เราจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ?”

เอายังไงดี…เราจะลองถามท่านพาเธลอสดูดีไหมนะ ? แต่ท่านเองก็ดูจะยุ่งๆ อยู่ด้วยสิ แถมเราเองก็ไม่อยากจะไปรบกวนท่านหรอกนะ…แค่นี้เราก็เป็นภาระให้กับท่านมากพอแล้วล่ะ

“แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย…”

ในขณะที่เอฟิเซียกำลังครุ่นคิดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่นั่นเอง…อยู่ๆ ก็มีผ้านวมผืนหนาเข้ามาห่มร่างกายอันผอมบางของเธอเอาไว้เพื่อปกป้องร่างกายของเธอจากความหนาวเย็น ซึ่งแน่นอนว่าคนที่เอาผ้านวมมาห่มให้กับเธอนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น…เขาคนนั้นก็คือพาเธลอสนั่นเอง

“คิดอะไรอยู่เหรอเอฟิเซียทำหน้าเคร่งเครียดเชียว ?”

“ท่านพาเธลอส…”

เอฟิเซียหันไปมองพาเธลอสเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหันกลับไปมองวิวตรงหน้าต่อไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเครียดและความกังวล…

แน่นอนว่าอาการที่เปลี่ยนไปของเธอนั้น พาเธลอสเองก็สังเกตเห็นมันเช่นกัน

“อือ…ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าจะอธิบายยังไงดี…แต่ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้ค่ะ…ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลยค่ะ”

พอเอฟิเซียพูดออกมาแบบนั้น พาเธลอสก็นิ่งชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบเธอด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่เนียนเลยสักนิด…

“…ไม่มีอะไรหรอกน่า เธอแค่คิดมากไปเองนั่นแหละอย่าได้กังวลไปเลยนะ”

เขาพยายามปลอบเธอด้วยรอยยิ้มกลบเกลื่อน แต่ก็แน่นอนว่าเอฟิเซียต้องดูออกอยู่แล้วว่ามันจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ และที่สำคัญก็คือพาเธลอสพยายามปิดบังอะไรบางอย่างจากเธออยู่อีกด้วย

เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว เธอก็เลยจับมือของเขาเอาไว้แล้วก็จ้องหน้าเขาตรงๆ พร้อมกับพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“ท่านปิดฉันไม่ได้หรอกนะคะท่านพาเธลอส ได้โปรดช่วยเล่าให้ฉันฟังตามตรงด้วยเถอะนะคะ”

“เฮ้อ…ปิดเธอไม่ได้จริงๆ ด้วยสินะ…เข้าใจแล้วๆ ฉันยอมบอกก็ได้”

พาเธลอสถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับยกมือยอมแพ้ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจบอกความจริงกับเธอ ด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียดและจริงจังที่เธอไม่ค่อยได้ยินมันบ่อยมากนัก…

“…รน้ำแข็ง”

“เอ๊ะ ! ท่านว่ายังไงนะคะ !?”

“มังกรน้ำแข็งมันใกล้จะตื่นขึ้นมาแล้ว และมีโอกาสสูงที่มันจะอาละวาดทำลายบ้านเมืองที่อยู่ใกล้ๆ ดังนั้นบางทีฉันอาจจะต้องห่างจากเธอสักพักเพราะว่าฉันต้องไปจัดการมันในฐานะราชาน่ะ”

คำพูดและข้อมูลอันน่าตกตะลึงที่พาเธลอสกล่าวออกมาทำให้เอฟิเซียถึงกับนิ่งค้างไปด้วยอาการตกตะลึง ซึ่งมันก็สมเหตุสมผลดี เนื่องจากมังกรนั้นคือตัวตนในตำนานที่มีพลังอันมหาศาลอันยากที่จะมีใครต่อกรได้ ดังนั้นการที่พาเธลอสจะต้องไปสู้กับมันนั้นก็เป็นเรื่องที่อันตรายมากๆ นั่นเอง

ใบหน้าของเอฟิเซียในตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยของความกังวล ซึ่งทางด้านพาเธลอสเองก็รู้เรื่องนั้นเป็นอย่างดีนั่นทำให้เขายื่นแขนไปโอบไหล่เธอให้เอนเข้ามาหาเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

“อะไรเล่า เธอไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า…เห็นแบบนี้ฉันแข็งแกร่งนะ”

“…ส่วนใหญ่ไอ้คนที่พูดแบบนี้ในนิยายมักจะแพ้ตลอดเลยนะคะ”

“อย่ามาแช่งกันสิเฮ้ยยัยบ้า !”

ให้ตายสิยัยนี่นิ…

พาเธลอสกล่าวด้วยรอยยิ้มแหยๆ แล้วเขาก็เนียนหอมแก้มเอฟิเซียเบาๆ ด้วยความรัก…ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูเธอด้วยรอยยิ้ม

‘จะว่าไป…เธอเหงาจนคิดถึงฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ? เอาเป็นว่าฉันจะพยายามทำงานให้เสร็จเร็วๆ แล้วรีบกลับมาใช้เวลาอยู่กับเธอให้มากขึ้นก็แล้วกันนะ แม่คนขี้เหงาผู้น่ารักของฉัน’

คำกระซิบเบาๆ ของเขาและลมหายใจที่ได้มากระทบเข้ากับใบหูของเธอนั้น ทำให้ใบหน้าของหญิงสาวร้อนผ่าวอย่างฉับพลัน

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครมันปากโป้งไปบอกเขา…เรน่ายัยเมดจอมป่วนคนนั้นนั่นเอง…

เอฟิเซียหันควับไปหาพาเธลอสด้วยใบหน้าที่แดงก่ำขั้นสุด ก่อนที่เธอจะรีบใช้มือของเธอพยายามดันใบหน้าของเขาที่เข้ามาใกล้ออกไป

“นั่นมันเรื่องเข้าใจผิดค่ะ ! ท่านอย่ามาหลงตัวเองนะคะ !”

“ครับๆ ไว้เดี๋ยวพองานฉันเสร็จจะรีบมาหานะจ๊ะแม่คนขี้เหงา”

“ก็บอกว่าไม่ใช่ยังไงล่ะคะ !!!”

เอฟิเซียตะโกนขึ้นมาเสียงดังด้วยใบหน้าที่แดงก่ำจากความเขินอาย แต่ทว่ามันก็สายเกินไปเพราะว่าในตอนนี้พาเธลอสเขาได้รีบหนีออกจากห้องไปเสียแล้ว

“ให้ตายสิ ! ทุกคนช่วยฟังในสิ่งที่คนอื่นพูดให้จบก่อนไม่ได้เหรอไงคะ !!!”

เสียงตะโกนของเอฟิเซียดังขึ้นมาอย่างกึกก้องอยู่ภายในห้องของเธอโดยไม่มีใครได้ยินมัน ก่อนที่เธอจะถอนหายใจอย่างปลงๆ ก่อนที่เธอจะหันไปนั่งมองวิวตรงนั้นต่อไปเรื่อยๆ อย่างเงียบๆ ในที่สุด…

 

————————————————

สปอยตอนหน้าเล็กน้อย

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ตอนหน้าตอนที่ 15 งับ