“…”

ในตอนนี้เอฟิเซียเธอกำลังจ้องไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมกับมองสำรวจพฤติกรรมของพวกชาวบ้านรอบข้างด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์อย่างจริงจัง โดยที่ทางด้านพาเธลอสนั้นไม่ได้รู้ตัวเลยแม้แต่นิดเดียว

ณ อาณาจักรของท่านพาเธลอสแห่งนี้ พวกชาวเมืองทุกคนต่างก็มีรอยยิ้มอันสดใสและอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข แถมยังช่วยเหลือซึ่งกันและกันราวกับว่าทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกันอีกด้วย…

ไม่ใช่แค่นั้น…อาณาจักรที่ประชาชนสามารถเข้ามาพูดคุยกับราชวงศ์อย่างสนิทสนมได้แบบนี้…ทั้งโลกคงจะมีแค่อาณาจักรนี้อาณาจักรเดียวเท่านั้นแหละ…

นอกจากนี้…จากสีหน้าและรอยยิ้มของพวกชาวบ้านมันก็สามารถบอกเราได้ในทันทีว่าอาณาจักรนี้เป็นอาณาจักรที่แสนสงบสุขขนาดนี้น่ะ…

ใช่แล้ว…อาณาจักรนี้ที่ท่านพาเธลอสสร้างขึ้นมาเพื่อเรานั้น…มันเป็นอาณาจักรในฝันของเราอย่างแท้จริงเลยล่ะ…

เรานึกไม่ถึงเลยนะว่าท่านพาเธลอสจะทำให้ความฝันของเราเป็นจริงได้สำเร็จแบบนี้…เดิมทีเราไม่คิดเลยว่าท่านจะจริงจังกับเราด้วยซ้ำไป…

เดี๋ยวนะ…ถ้าเป็นแบบนี้ก็แสดงว่าเราจะต้องแต่งงานกับท่านจริงๆ อย่างนั้นเหรอเนี่ย…

“โฮ่ย เอฟิเซีย”

แต่เรายังไม่พร้อมเลยนี่นา…แถมเรายังไม่เคยคบกับใครมาก่อนเลยด้วย…แค่ไปเดทสักครั้งยังไม่เคยเลยด้วยซ้ำไป…

ไม่สิ…แม้แต่การมีความรักเราก็ไม่เคยมีเลยสักครั้งด้วย…

“นี่เธอฟังฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย ?”

จะว่าไปแล้ว…อะไรที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ท่านพาเธลอสมาชอบเรากันนะ ? 

ไม่ว่าจะนึกสักเท่าไหร่เราก็นึกไม่ออกเลยแฮะ…เราเองก็เป็นแค่อัศวินสาวธรรมดาๆ เท่านั้นนี่นา…

อืม…ไม่ว่าจะดูยังไงเราก็ไม่น่าจะมีอะไรที่ทำให้ท่านพาเธลอสมาชอบเราได้เลยนี่นา…ถ้าอย่างนั้นแล้วมันมีเหตุผลอะไรที่ทำให้ท่านพาเธลอสถึงได้ชอบเรามากถึงขนาดนี้กันล่ะ ?

“นี่เอฟิเซีย ฮัลโหลๆ ?”

หรือมันเป็นเพราะว่าเราเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างท่านมาตั้งแต่ตอนเด็กหรือเปล่านะ ?

แต่ในระหว่าง 15 ปีที่ผ่านมานี้ ท่านก็น่าจะพบรักกับสตรีคนอื่นบ้างสัก 2-3 คนนี่นา…แล้วทำไมท่านถึงยังคงเลือกเรากันล่ะ ?

หรือว่าท่านจะมีรสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกันอย่างนั้นเหรอ ? แต่มันก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อะไรแบบนั้นเลยนะ

“โฮ่ย ! เอฟิเซีย !!!”

“เอ๊ะ !? คะ ? อะไรเหรอคะ ?”

“ในที่สุดก็ได้ยินฉันสักทีนะยัยบ้า…”

พาเธลอสถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ เพราะเขาต้องร้องเรียกเธออยู่ตั้งหลายครั้งกว่าเธอจะรู้ตัวนั่นเอง

“เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปที่ดีๆ นะเอฟิเซีย”

ชายหนุ่มพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มอันแสนสดใส ก่อนที่เขาจะเข้าไปเข็นรถเข็นให้กับเธออย่างธรรมชาติ ซึ่งคำพูดของเขานั้นมันก็ทำให้เธอเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย

“หือ ? เราจะไปที่ไหนกันเหรอคะท่านพาเธลอส ?”

“ฮะๆๆๆ ‘ความลับ’ ถ้าฉันบอกก่อนมันก็ไม่ตื่นเต้นสิ”

“…อย่าพาฉันไปที่แปลกๆ เด็ดขาดนะคะ ไม่งั้นคราวนี้ฉันโกรธจริงๆ นะ”

เอฟิเซียบอกพาเธลอสด้วยสีหน้าหวาดระแวง ซึ่งเขาก็รีบโวยใส่เธอกลับไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำในทันที

“ไม่ทำหรอกน่า ! นี่เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงกันล่ะนั่น !”

“…ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอคะ”

“คำพูดของเธอมันโหดร้ายสุดๆ ไปเลยนะเธอน่ะ !”

เฮ้อ…ให้ตายสิยัยนี่…ไว้ใจกันบ้างสิเฮ้ย ! 

ฉันไปทำอะไรให้เธอระแวงถึงขนาดนี้กันล่ะนั่น !

พาเธลอสถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนที่เขาจะพูดต่อในขณะที่พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองไปด้วย

“เอาเป็นว่าเธอรอลุ้นเอาเองก็แล้วกันนะ”

“…เข้าใจแล้วค่ะ”

ถึงแม้จะบอกว่าเข้าใจ แต่เอฟิเซียก็ยังคงเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัยแล้วก็ยังคงจ้องไปยังพาเธลอสด้วยความหวาดระแวงอยู่ดี…

นี่ท่านพาเธลอสจะพาฉันไปที่ไหนกันแน่นะ ?

 

———————————————————————

ราชา = ความเชื่อใจติดลบ =A=)

เอฟิเซีย = น่ารัก