ณ ทุ่งดอกไม้ในใจกลางป่าที่ตั้งอยู่ภายในเขตรั้วของพระราชวังชั้นใน ปรากฏร่างของเด็กชายคนหนึ่งกำลังวิ่งไปทั้งน้ำตาโดยที่มีหญิงสาวในชุดอัศวินคนหนึ่ง กำลังวิ่งตามเขาไปไม่ห่างด้วย

“องค์ชายคะ ! ออกมาแบบนี้มันอันตรายนะคะ !”

เธอพยายามร้องเรียกเขาด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงและกังวลแบบสุดๆ ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้องค์ชายตัวน้อยหยุดวิ่งแต่อย่างใด

“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็ไม่มีใครสนใจฉันอยู่แล้วนี่นา !”

เด็กชายพูดขึ้นมาทั้งน้ำตาด้วยน้ำเสียงที่ดูโศกเศร้าและโดดเดี่ยว นั่นก็เพราะว่าเขาเป็นเพียงแค่องค์ชายลำดับที่ 7 ที่ไม่มีใครให้ความสนใจ แม้แต่ราชากับราชินีที่เป็นพ่อแม่แท้ๆ ของเขาเองก็ไม่เคยให้ความรักกับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว 

มันทำให้เขาต้องรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่เสมอในทุกๆ วันที่เขายังมีชีวิตอยู่ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังมีคนที่คอยอยู่กับเขาเสมอไม่ว่าเขาจะทำตัวงี่เง่าแค่ไหนหรือทำในสิ่งที่ไร้เหตุผลเพียงใด

คนที่คอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอมานั้นมีเพียงแค่อัศวินสาวที่กำลังวิ่งตามเขามาอยู่คนเดียวเท่านั้นที่ยังคงอยู่เคียงข้างเขาจนถึงทุกวันนี้

หลังจากวิ่งไปสักพัก ด้วยความเร็วของผู้ใหญ่ที่ฝึกฝนร่างกายเป็นประจำ แน่นอนว่าขาของเด็กชายตัวน้อยนั้นไม่อาจที่จะวิ่งเร็วกว่าเธอไปได้ ซึ่งนั่นก็ทำให้อัศวินสาวสามารถตามเขาได้ทันในที่สุด

เมื่อถึงตัวของเขาแล้ว เธอก็จับคอเสื้อพร้อมกับยกร่างของเขาขึ้นมาเหมือนกับคนอุ้มแมวซึ่งนั่นก็ทำให้องค์ชายตัวน้อยดิ้นไปดิ้นมาอย่างหัวเสีย แต่เธอกลับมองเขาด้วยสายตาที่เอ็นดูโดยที่ไม่ได้โกรธเคืองอะไรเลย

“เฮ้อ…จับตัวท่านได้สักทีนะคะองค์ชาย”

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะยัยบ้า !”

“ขออภัยด้วยนะคะ แค่ฉันคงต้องขอปฏิเสธค่ะ”

อัศวินสาวยิ้มให้กับเขาบางๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจเมื่อเห็นว่าองค์ชายตัวน้อยในมือของเธอยังคงดิ้นไปดิ้นมาไม่ยอมหยุดราวกับแมวคลั่ง

เฮ้อ…ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็เราได้วุ่นยาวๆ แน่ๆ เลยแฮะ…

ช่วยไม่ได้สินะแบบนี้ ยอมสักหน่อยก็แล้วกัน

“ฉันยอมปล่อยท่านก็ได้ค่ะ แต่ท่านห้ามวิ่งหนีไปไหนอีกนะคะไม่อย่างนั้นฉันจะเอาหูแมวกับชุดเมดมาให้ท่านใส่ค่ะ”

“…นี่เธอเห็นฉันเป็นตุ๊กตาเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เหรอไง”

“แหะๆๆๆๆ…ก็ประมาณนั้นนั่นแหละค่ะ”

“มันไม่ใช่เรื่องน่าหัวเราะเลยนะ…เข้าใจแล้ว…เอาอย่างนั้นก็ได้”

องค์ชายตัวน้อยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้ายินยอมเบาๆ เป็นอันตกลง ซึ่งพอเห็นดังนั้นแล้ว อัศวินสาวก็ยอมปล่อยร่างของเขาลงด้วยรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยน

เธอนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ตรงใจกลางทุ่งดอกไม้แห่งนั้น แล้วก็ตบมือแปะๆ ไปบนพื้นหญ้าข้างๆ เธอเบาๆ เพื่อปัดฝุ่นพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ ให้กับเด็กชายเป็นสัญญาณ นั่นทำให้องค์ชายตัวน้อยต้องเดินเข้ามานั่งข้างๆ เธออย่างเสียไม่ได้

เขานั่งกอดเข่าพร้อมกับทำแก้มป่องภายใต้อาการแง่งอน นั่นทำให้อัศวินสาวได้แต่เผยรอยยิ้มแห้งๆ ออกมาเล็กน้อย

หวา…งอนอีกแล้วล่ะสิเนี่ย…

“…ทำไมเธอถึงต้องตามฉันมาตลอดด้วยล่ะ เพราะคำสั่งของเจ้าพวกนั้นหรือไง”

เด็กชายพูดถึงราชาและราชินีที่เป็นพ่อและแม่ของเขาโดยไม่ให้ความเคารพเลยสักนิด นั่นก็เพราะว่าเขารู้ดีว่าราชาและราชินีผู้ปกครองจักรวรรดิอันแสนชั่วร้ายแห่งนี้ ไม่ได้สนใจอะไรเลยนอกจากผลประโยชน์ของตนเองนั่นเอง

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาพยายามห้ามการกระทำอันต่ำช้าของพ่อและแม่ของเขา แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมากลับเป็นสายตาอันแสนเย็นชาของคนรอบข้างซะอย่างนั้น

พอได้ยินคำถามจากดวงตาดวงน้อยๆ ดวงนั้น…อัศวินสาวก็ยิ้มให้กับเขาด้วยสีหน้าที่หมองลงเล็กน้อยแล้วก็ส่ายหน้าปฏิเสธเบาๆ เพื่อที่จะบอกกับเขาว่า เขาเข้าใจผิดแล้ว…

“ที่ฉันมาเป็นผู้ติดตามของท่านไม่ใช่เพราะคำสั่งขององค์ราชาหรือองค์ราชินีหรอกนะคะ…แต่มันเป็นเพราะว่าฉันไม่สามารถปล่อยให้ท่านอยู่อย่างโดดเดี่ยวแบบนี้ได้ต่างหากล่ะคะ…”

เพราะในวันนั้น…ในวันที่ฉันพบกับท่านครั้งแรก…ดวงตาของท่านมันช่างว่างเปล่าเหลือเกิน…

เพียงแค่มองใบหน้าอันแสนโดดเดี่ยวและเศร้าสร้อยของท่านในวันนั้น มันก็ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดหัวใจราวกับโดนดาบแทงนับพันนับหมื่นเล่มแล้วล่ะค่ะ

ตัวฉันนั้นรู้ดีว่าเด็กน้อยอย่างท่านจะรู้สึกเจ็บปวดมากเพียงใดบนโลกอันแสนเลวร้ายเช่นนี้ นั่นต่างหากล่ะคะที่เป็นสาเหตุที่ฉันตัดสินใจมาอยู่เคียงข้างท่านน่ะ…

“ฉันไม่อาจปล่อยเด็กน้อยขี้เหงาให้อยู่ตัวคนเดียวได้หรอกนะคะ ยังไงเด็กก็ต้องมีผู้ปกครองคอยดูแลนี่นา จริงไหมล่ะคะ”

อัศวินสาวพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับลูบศีรษะขององค์ชายตัวน้อยเบาๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาหน้าแดงขึ้นมาด้วยความเขินอาย แล้วก็ส่งเสียงค้านเธอด้วยความไม่พอใจ

“ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย ! อย่ามาดูถูกกันนะยัยบ้า !”

“คิกๆๆๆ ถึงแม้ว่าท่านจะพูดออกมาแบบนั้นก็เถอะ…แต่ในสายตาของฉัน ท่านก็ยังเป็นแค่เด็กตัวน้อยๆ คนหนึ่งเท่านั้นแหละค่ะ”

“ก็บอกแล้วไงว่าเธออย่ามาทำเหมือนกับว่าฉันเป็นเด็กน่ะ !”

พอองค์ชายตัวน้อยพูดขึ้นมาแบบนั้นในอาการฉุนเฉียวราวกับแมวตัวน้อยที่ยืนสองขาขึ้นมาแง้วๆ ใส่เจ้าทาส มันก็ทำให้อัศวินสาวหัวเราะคิกคักออกมา พร้อมกับยืนขึ้นแล้วก็เทียบความสูงกับเด็กน้อยด้วยรอยยิ้มขี้แกล้ง…

ก่อนที่จะลูบหัวเขาเบาๆ อีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงเหมือนปกติ

“เอ๋…ก็เป็นเด็กจริงๆ นี่คะ ?”

อัศวินสาวเอียงคอสงสัยเล็กน้อยแล้วก็พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งหนีไปในทันที

ทางด้านองค์ชายตัวน้อยที่ติด Stun ไปชั่วขณะ ใบหน้าของเขาค่อยๆ แดงขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วเขาก็รีบวิ่งตามเธอไปอย่างรวดเร็ว

“ไม่ใช่สักหน่อย ! กลับมานี่เลยนะยัยบ้านี่ !”

“คิกๆๆ ท่านจับฉันไม่ได้หรอกค่า~ ก็องค์ชายยังเป็นเด็กน้อยอยู่นี่คะ”

“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่เด็กน่ะ !”

อัศวินสาวพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มแล้วก็วิ่งหนีองค์ชายที่กำลังวิ่งไล่ตีเธออยู่อย่างสนุกสนาน ซึ่งแน่นอนว่าด้วยความเร็วอันน้อยนิดของเด็กนั้นมันไม่มีทางที่จะวิ่งตามเธอทันอยู่แล้ว

ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนั้นแต่อัศวินสาวก็วิ่งออมแรงในระยะที่เด็กน้อยสามารถตามเธอทันได้ จนในที่สุดเธอก็โดนเด็กน้อยจับได้จนได้

“แฮก…แฮก…เป็นไงล่ะ ! ฉันจับเธอได้แล้วนะ ! ฉันไม่ใช่เด็กแล้วใช่ไหมล่ะ !”

“คิกๆๆๆ นั่นสินะคะ”

องค์ชายตัวน้อยพูดขึ้นมาด้วยสีหน้ามั่นใจทั้งๆ ที่เขายังคงอยู่ในอาการเหนื่อยหอบแท้ๆ ส่วนทางด้านอัศวินสาวเองก็เผยรอยยิ้มที่อบอุ่นราวกับแสงตะวันในยามเช้าที่สาดส่องลงมาสู่ผืนแผ่นดินก่อนที่จะดึงร่างขององค์ชายตัวน้อยมากอดเอาไว้ในอ้อมแขนด้วยความเอ็นดู

รอยยิ้มของเธอในตอนนั้นมันช่างเจิดจ้าราวกับดวงตะวัน ความอบอุ่นที่สัมผัสได้จากร่างกายของเธอที่สวมกอดเขาอยู่มันเป็นความอบอุ่นที่เขาไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนเลยในชีวิต…

มันคือความอบอุ่นอันแสนอ่อนโยนที่เขาได้รับจากเธอเพียงผู้เดียวเท่านั้น…

แน่นอนว่าความรู้สึกที่องค์ชายตัวน้อยกำลังสัมผัสอยู่นี้นั้น…มันช่างเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายด้วยคำพูดได้จริงๆ

“ไหนๆ ก็ไหนๆ…ในเมื่อท่านจับฉันได้แล้วแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้รางวัลพิเศษแก่ท่านก็แล้วกันนะคะ”

“หือ ? รางวัลพิเศษอย่างนั้นเหรอ ?” 

“ใช่แล้วค่ะ รางวัลที่ท่านสามารถจับฉันได้ยังไงล่ะคะ”

อัศวินสาวเผยยิ้มให้กับองค์ชายตัวน้อยบางๆ พร้อมกับปลดจี้ห้อยคอที่มีอัญมณีรูปหยดน้ำประดับอยู่ตรงคอของเธอออกมา

เธอมองมันด้วยรอยยิ้มที่เขาอ่านไม่ออกพร้อมกับจุมพิตลงบนจี้อันนั้นเบาๆ ก่อนที่จะนำมันมาสวมให้กับองค์ชายตัวน้อยที่กำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยความสงสัยอยู่อย่างเบามือ

“นี่มันก็แค่จี้ห้อยคอเองไม่ใช่เหรอ ?”

เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัยในขณะที่กำลังมองสำรวจจี้ห้อยคอที่พึ่งได้รับมา ส่วนเธอก็ยิ้มออกมาบางๆ พร้อมกับลูบหัวเด็กน้อยตรงหน้าของเธออย่างอ่อนโยน…

“ค่ะ…แต่อัญมณีที่ประดับอยู่บนจี้ห้อยคอนี้เป็นหินเวทย์ที่หายากและมีราคาแพงสุดๆ ไปเลยล่ะค่ะ ดังนั้นท่านช่วยรักษาเอาไว้ให้ดีด้วยนะคะ”

ถึงแม้ว่าความจริงแล้วมันจะเป็นของดูต่างหน้าของคุณแม่ก็เถอะ…แต่นั่นมันก็ไม่สำคัญเท่ากับอนาคตขององค์ชายตัวน้อยตรงหน้าฉันหรอกนะ…

ฉันเชื่อว่าเด็กน้อยผู้มีจิตใจอันแสนอ่อนโยนอย่างท่าน จะต้องนำพาความสงบสุขมาให้กับอาณาจักรที่ท่านเป็นผู้นำได้อย่างแน่นอน…

แน่นอนว่าฉันไม่มีวันบอกเรื่องของดูต่างหน้านี้ให้ท่านรู้หรอกนะ ไม่อย่างนั้นท่านคงจะรีบปฏิเสธไม่ยอมรับมันไปแน่ๆ

“เอ๋ !? ถ้ามันแพงมากแล้วทำไมเธอถึงไม่เก็บเอาไว้เองล่ะ ? เอามาให้ฉันแบบนี้มันจะดีเหรอ ?”

“คิกๆๆ ดีแล้วล่ะค่ะ…เพราะว่ามันสามารถปกป้องชีวิตของท่านได้ยังไงล่ะคะ”

อัศวินสาวยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่ดูหมองลงเล็กน้อย ก่อนที่จะกอดองค์ชายตัวน้อยเอาไว้เบาๆ อย่างอ่อนโยน ซึ่งเขาก็รับอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนั้นของเธอเอาไว้ โดยไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่คำเดียว…

‘ภายในหินเวทย์นี้ ฉันได้บรรจุเวทย์เคลื่อนย้ายเอาไว้โดยที่ท่านสามารถใช้มันได้เพียงแค่นึกถึงสถานที่ๆ ท่านต้องการจะไป แล้วก็กล่าวคำว่า ‘วาร์ป’ ออกมา…เพียงเท่านี้ก็สามารถใช้ได้แล้วค่ะ…เพียงแต่ถ้าหากใช้งานมันไปเรื่อยๆ พลังเวทย์ที่ฉันบรรจุเอาไว้ให้ มันก็จะหมดไปเรื่อยๆ เช่นเดียวกัน…ดังนั้นถ้าหากท่านต้องการใช้งานใหม่ล่ะก็ ท่านก็เอาจี้นี้มาให้ฉันบรรจุพลังเวทย์ให้ใหม่ แล้วก็ห้ามแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้ด้วยค่ะเพื่อความปลอดภัยของตัวท่านเอง’

เธอกระซิบข้างหูเขาด้วยเสียงที่แผ่วเบาเพื่อป้องกันไม่ให้ใครรู้ถึงสิ่งนี้เพื่อให้มันเป็นไพ่ในมือให้กับเด็กชายในอนาคต

แน่นอนว่าตัวเขาเองก็ไม่ใช่คนโง่…เขารู้ถึงคุณค่าของจี้ห้อยคอนี้เป็นอย่างดีว่ามันมีค่ามากแค่ไหน นั่นทำให้เขาเกิดความสงสัยขึ้นมาในจิตใจดวงน้อยๆ ของเขา

‘…ทำไมเธอถึงมอบสิ่งที่มีค่ามากขนาดนี้ให้กับฉันกันล่ะ’

‘ก็เพราะว่าสิ่งนี้มันจะสามารถช่วยรักษาชีวิตของท่านเอาไว้ได้ในยามฉุกเฉินยังไงล่ะคะ…ตามที่ฉันได้บอกกับท่านเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่พบกับท่านครั้งแรกว่าฉันจะปกป้องท่านและจะอยู่เคียงข้างท่านจนกว่าร่างของฉันจะสลายเป็นเถ้าธุลีสู่ผืนแผ่นดินไป…เจ้านี่เองก็เป็นหนึ่งในสิ่งสำคัญที่จะช่วยปกป้องท่านได้เช่นเดียวกันค่ะ…’

ใช่แล้ว…ในวันแรกที่ฉันได้พบเจอกับเด็กชายขี้เหงาคนนี้ ฉันก็ได้ให้คำสัตย์สาบานแก่เขาว่าตัวฉันผู้นี้จะคอยอยู่เคียงข้างเขาและจะคอยปกป้องเขาด้วยชีวิตของฉัน

มันคือคำสาบาน…ที่จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม…

นั่นคือสิ่งที่ฉันสาบานกับตัวเองไว้ยังไงล่ะ…

‘…แล้วทำไมเธอถึงได้มาติดตามฉันกันล่ะ ?’

เด็กชายตัวน้อยในอ้อมแขนของฉันเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย นั่นทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปลูบศีรษะน้อยๆ ของเขาเบาๆ ด้วยความอ่อนโยน…

‘นั่นก็เพราะว่าฉันไม่อาจปล่อยให้เด็กน้อยขี้เหงาคนนี้ต้องมาพบกับความเหงาและความโดดเดี่ยวได้ยังไงล่ะคะ’

‘ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่เด็กน่ะ !!!’

‘คิกๆๆ นั่นสินะคะ อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะคะ’

อัศวินสาวหัวเราะคิกคักออกมา ก่อนที่เธอจะล้มตัวลงนอนบนผืนดอกไม้อันแสนนุ่มนิ่มอย่างผ่อนคลาย ซึ่งองค์ชายตัวน้อยเองก็เข้ามานอนข้างๆ เธอโดยที่ใช้แขนของเธอเป็นหมอนเช่นกัน

“ท้องฟ้าวันนี้สวยดีนะคะ”

“หือ ?”

พอได้ยินเธอพูดออกมาแบบนั้น เขาก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้าบ้าง ซึ่งสิ่งที่เขาเห็นมันก็คือผืนฟ้าสีครามอันแสนเงียบสงบ ที่เพียงแค่มองมันก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย

“…ความสงบสุขนี่มันดีจังเลยนะคะ”

“…นั่นสินะ”

เขาและเธอตกอยู่ในภวังค์แห่งความสงบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา

“ความฝันของฉันก็คือการที่ได้อยู่ในอาณาจักรที่สงบสุขร่มเย็น…แต่งงาน…แล้วก็ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขสบายๆ โดยไร้ซึ่งสงครามหรือความวุ่นวายใดๆ…ถ้าหากมีอาณาจักรที่สงบสุขแบบนั้นมันก็คงจะดีนะคะ”

“…อย่างนั้นเหรอ”

อัศวินสาวพูดขึ้นมาอย่างเหม่อลอยราวกับว่าเธอถูกบรรยากาศพาไป ซึ่งพอได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมาแบบนั้นแล้ว ทางด้านขององค์ชายตัวน้อยก็ครุ่นคิด…ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมาด้วยดวงตาที่แน่วแน่

“ดีล่ะ ! ฉันจะสร้างมันขึ้นมาให้เอง !”

“คะ ?”

“ก็อาณาจักรในฝันของเธอไง ถ้าหากมันไม่มีเราก็สร้างมันขึ้นมาเองเลยสิ ! ฉันจะทำให้ความฝันของเธอเป็นจริงเอง แล้วเมื่อถึงตอนนั้น เรามาแต่งงานกันนะ”

คำพูดนั้นของเด็กชายตัวน้อยที่พูดขึ้นมาด้วยความมั่นใจทำให้เธออึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหัวเราะขึ้นมาอย่างหยุดไม่ได้เพราะว่าเธอคิดว่าคำพูดของเขานั้นมันช่างเป็นคำพูดที่ไร้เดียงสาของเด็กๆ เสียจริงๆ นั่นเอง

“คิกๆๆๆๆๆ ค่ะ…ถ้าหากท่านทำได้ล่ะก็…ฉันยินดีที่จะแต่งงานกับท่านค่ะ”

“สัญญานะ”

“ค่ะ…ฉันสัญญา”

อัศวินสาวกับเจ้าชายตัวน้อยเกี่ยวก้อยสัญญากันด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้ว่ารอยยิ้มของเธอที่มอบให้เขามันจะเป็นรอยยิ้มเอ็นดูเด็กน้อยก็ตาม

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังอยู่ภายใต้บรรยากาศอันแสนสงบสุขกันอยู่นั่นเอง…จู่ๆ เธอก็สัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเมื่อเธอเห็นประกายแสงเล็กๆ บางอย่างกำลังส่องประกายมายังทิศที่ร่างขององค์ชายตัวน้อยอยู่

“หมอบลง !!!”

เธอตะโกนขึ้นมาพร้อมกับชักดาบฟันไปในอากาศอย่างรวดเร็วตามสัญชาตญาณจนสามารถปัดลูกธนูที่เล็งมายังองค์ชายได้สำเร็จ แต่ถึงกระนั้นการปัดการโจมตีในครั้งนั้นมันก็ได้ทำให้เกิดรอยแผลจากลูกธนูดอกที่สองที่เธอโดนถากๆ ไปในตอนที่เธอเอาร่างมาบังองค์ชายเอาไว้จนเธอถึงกับต้องชะงักไปเล็กน้อย

ทั้งๆ ที่บาดแผลบริเวณแขนซ้ายของเธอเป็นเพียงบาดแผลเล็กๆ ที่มีเลือดออกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ทว่ามันกลับสร้างความเจ็บปวดให้กับเธออย่างมหาศาลจนทำให้อัศวินอย่างเธอถึงกับสีหน้าเปลี่ยนไปด้วยความเจ็บปวด

“อึก ! ศรพิษเหรอ !”

“นี่ ! เป็นอะไรหรือเปล่า !”

“ยังไหวอยู่ค่ะ…ท่านรีบใช้ [วาร์ป] หนีไปเร็วๆ เข้า !”

อัศวินสาวพูดขึ้นมาพร้อมกับใช้ดาบต้านพวกนักฆ่าที่ถาโถมกันเข้ามาโจมตีเธออย่างเลือดเย็น ซึ่งในตอนนี้เพียงแค่เธอพยายามคงสติเอาไว้แล้วปัดการโจมตีของพวกนักฆ่าไปให้ได้มันก็เต็มกลืนแล้ว

นั่นก็เพราะผลของพิษร้ายแรงจากศรพิษศรนั้นทำให้พละกำลังและสติของเธอค่อยๆ เลือนหายไปนั่นเอง

“ไม่ ! ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปเด็ดขาด ! ฉันเองก็จะสู้ด้วย !”

องค์ชายตัวน้อยหยิบมีดสั้นของเขาขึ้นมาแล้วก็พยายามจะเข้าไปช่วยเธอสู้ ซึ่งนั่นก็ทำให้เกิดช่องว่างขึ้นมาโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

แน่นอนว่าช่องว่างในการต่อสู้แบบเอาชีวิตแบบนี้…พวกนักฆ่าที่ตามล่าพวกเธออยู่นั้นก็ไม่มีวันที่จะปล่อยให้โอกาสงามๆ แบบนี้หลุดมือไปแน่นอน

“ตายซะ !!!”

นักฆ่าคนหนึ่งชักดาบขึ้นมาหวังจะแทงให้ทะลุร่างขององค์ชายตัวน้อยที่พยายามจะปกป้องเธอ ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอถึงกับหน้าซีดเผือด

“อันตราย !!!”

เธอตะโกนขึ้นมาพร้อมกับรีบผลักร่างขององค์ชายออกไป ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่พวกนักฆ่าเล็งเอาไว้อยู่แล้ว ดังนั้นดาบของนักฆ่าคนนั้นจึงได้เสียบทะลุร่างของเธอเข้าไปเต็มๆ

“อัก !!!”

อัศวินสาวกระอักเลือดออกมาแล้วก็ล้มลงไปนอนที่พื้นในสภาพบาดเจ็บสาหัส และเมื่อเด็กน้อยเห็นภาพนั้นเข้าต่อหน้าต่อตา เขาก็กรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับพลังเวทย์จำนวนมหาศาลที่ปะทุขึ้นมาจากร่างของเขา

“อะ-อ๊า !!!”

องค์ชายตัวน้อยกรีดร้องขึ้นมาพร้อมกับปรากฏหอกน้ำแข็งจำนวนมาก พุ่งไปแทงทะลุร่างของพวกนักฆ่าในพริบตาโดยที่พวกมันไม่มีโอกาสแม้แต่จะรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น

ก่อนที่เขาจะรีบเข้าไปดูอาการของอัศวินสาว ที่ให้ตอนนี้กำลังหายใจอย่างรวยรินอยู่กับพื้นดินที่เต็มไปด้วยโลหิตสีแดงฉานท่วมอยู่ราวกับทะเลสาบสีเลือด

“ไม่นะ ! ทำใจดีๆ เอาไว้ก่อนสิ !”

“แฮก…แฮก…ขออภัยด้วยนะคะองค์ชาย…ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ”

อัศวินสาวพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ซีดเผือดและอ่อนแรงเต็มทน…นั่นทำให้น้ำตาของเด็กชายเริ่มไหลรินลงมาอย่างช้าๆ

“ไม่ให้อภัยหรอก ! คงสติเอาไว้ก่อนนะ ! ฉันจะไปตามคนมาช่วย !”

องค์ชายตัวน้อยตะโกนขึ้นมาด้วยเสียงที่สั่นเครือแต่ก่อนที่เขาจะไป เธอก็จับมือเขาเอาไว้พร้อมกับส่ายหัวเบาๆ

“หยุดเถอะค่ะองค์ชาย…ไม่มีใครมาช่วยหรอกค่ะ…ฉันทราบดี”

อัศวินสาวพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มราวกับว่าเธอได้เตรียมใจที่จะได้รับจุดจบแบบนี้ไปเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าตัวของเขาเองก็เข้าใจในจุดนี้ด้วยเช่นกัน…

นั่นก็เพราะว่ามันคงไม่มีใครอยากจะช่วยองค์ชายแกะดำที่ไร้ซึ่งอำนาจและผลประโยชน์ใดๆ หรอก…

โลกแห่งความจริงนั้นมันไม่ได้สดใสเหมือนในนิยายหรอกนะ…

ตั้งแต่ที่เขาเกิดมาบนโลกอันแสนเลวร้ายใบนี้…คนเพียงคนเดียวที่ทำแบบนั้นมีเพียงแค่อัศวินสาวที่กำลังหายใจรวยรินอยู่ตรงหน้าเขาคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้นที่เข้าหาเข้าโดยไม่สนใจผลประโยชน์ใดๆ…

เธอคือคนเพียงคนเดียวที่เข้าหาเขาด้วยความอ่อนโยนจากหัวใจอันแสนอบอุ่นอย่างแท้จริง…

“แล้วจะให้ฉันทำยังไงกันเล่า ! ให้มองดูเธอตายไปเฉยๆ หรือไง !!!”

“คิกๆๆๆ…ก็คงจะต้องเป็นแบบนั้นล่ะนะคะ…”

“ในเวลาแบบนี้เธอจะยังมาหัวเราะอีกเหรอยัยบ้าเอ้ย !!!”

เขาตะโกนขึ้นมาทั้งน้ำตาด้วยความเจ็บปวดและโศกเศร้า ส่วนเธอนั้นก็ทำเพียงแค่ยิ้มออกมาบางๆ ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวและลมหายใจอันรวยรินเนื่องจากผลของพิษและบาดแผลฉกรรจ์เท่านั้น…

ในตอนนี้ร่างกายของเธอเริ่มด้านชาและแทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว สายตาของเธอเริ่มพร่ามัวและสติของเธอเองก็เริ่มที่จะเลือนหายไปเช่นกัน ซึ่งนั่นก็บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเปลวไฟแห่งชีวิตของเธอใกล้จะหมดลงแล้ว

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…ท่านก็จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะคะ…”

อัศวินสาวยิ้มบางๆ พร้อมกับหยิบถุงเก็บของเวทย์มนต์มาใส่ในมือขององค์ชายตัวน้อยที่กำลังร้องไห้พร้อมกับกุมมือของเขาเอาไว้แน่นด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เธอยังเหลืออยู่ในตอนนี้…

หยดน้ำตาสายเล็กๆ ค่อยๆ ไหลรินลงมาบนใบหน้าน้อยๆ ของเขาจนหยดน้ำตาแห่งความโศกเศร้านั้นได้ตกลงมาสัมผัสกับใบหน้าของเธอทีละหยดๆ 

ถึงแม้ว่าตัวของเธอจะอยากยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาแห่งความโศกเศร้าของเขามากเพียงใด แต่ด้วยสภาพร่างกายของเธอในตอนนี้มันทำให้เธอไม่สามารถที่จะทำอะไรได้อีกต่อไปแล้ว…

ใช่แล้ว…บัดนี้…เปลวไฟแห่งชีวิตของเธอใกล้จะดับลงแล้ว…

อา…อย่าแสดงสีหน้าเศร้าสร้อยแบบนั้นออกมาสิคะองค์ชาย…

อย่างน้อย…ฉันก็อยากจะจากลากับท่านด้วยรอยยิ้ม…นะ…คะ…

อัศวินสาวใช้แรงเฮือกสุดท้ายในการยื่นมือไปลูบหัวองค์ชายตัวน้อยตรงหน้าของเธออย่างอ่อนโยน…ก่อนที่ลมหายใจของเธอจะหมดสิ้นลงในที่สุด…

“มะ…ไม่ !!!!”

องค์ชายตัวน้อยตะโกนขึ้นมาทั้งน้ำตา พร้อมกับพลังเวทย์ของเขาที่ปะทุขึ้นมาจนพื้นที่รอบข้าง รวมถึงร่างอันไร้ลมหายใจของอัศวินสาว ต่างก็ถูกแช่แข็งไปจนหมดสิ้น ทำให้บริเวณนั้นกลายเป็นดินแดนน้ำแข็งไปเลยทีเดียว…

เด็กชายกอดร่างของอัศวินสาวเอาไว้แน่น พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความโศกเศร้า

ความรู้สึกเจ็บปวดในความอ่อนแอของตัวเองที่อัดแน่นอยู่ในอกของเขานั้น…มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

“…ฉันขอสัญญา…ความฝันของเธอ…ฉันจะทำให้มันเป็นจริงเอง”

ใช่แล้ว…ฉัน…จะต้องทำมันให้เป็นจริงให้ได้…

“จนกว่าจะถึงวัน…ที่เราได้มาพบกันอีกครั้งหนึ่ง…”

องค์ชายน้อยพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและแววตาที่มุ่งมั่น…

เขาเก็บร่างอันไร้ลมหายใจของอัศวินสาวที่ถูกแช่แข็งเอาไว้ ใส่ในถุงเก็บของเวทย์มนต์ที่ได้มาจากเธอ ก่อนที่จะเดินจากไปจากตรงนั้นอย่างเงียบงัน…