ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง - ตอนที่ 85 ฉินเมิ่งเต้นรำ
คำขอที่กะทันหันนี้ทำให้จิ้งอ๋องตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และมองไปที่หยุนชางโดยไม่รู้ตัว และเห็นว่าเธอพยักหน้าให้ตน เขาจึงมองไปที่ฮองเฮาที่นั่งอยู่ข้างๆ ฮ่องเต้ ฮองเฮา? จิ้งอ๋องหรี่ตาลงเล็กน้อยและยืนขึ้น " เสด็จพี่ขอรับ มันไม่ยุติธรรมเอาสักเลยขอรับ ทั้งๆ ที่ลูกบอลมิได้หยุดที่ข้า แล้วเหตุใดจึงดูเหมือนกำลังลงโทษข้าเลยขอรับ"
จักรพรรดิหนิงหัวเราะ "ซู่เฟยกล่าวได้ยอดเยี่ยมมาก เจ้าร่วมแสดงด้วยนั่นแหละ"
จิ้งอ๋องรู้สึกทำอะไรไม่ได้ จึงถอนหายใจ " เสด็จพี่ก็เล่นกับเขาด้วยหรือขอรับ ให้น้องเป่าเสียวเพื่อบรรเลงให้เมิ่งชางไจ้ท่านนี้ก็ได้ขอรับ แต่น้องอยากขอให้มีคนมาร่วมด้วย ไม่ทราบว่าเสด็จพี่อนุญาตหรือไม่ขอรับ? "
จักรพรรดิหนิงพยักหน้า "ในเมื่อน้องพูดเช่นนี้แล้ว มีเหตุผลอะไรที่พี่จะไม่อนุญาต พูดมาเถิด คนที่อยู่ในตำหนักนี้ เจ้าเลือกได้ตามใจชอบ"
จิ้งอ๋องพยักหน้า เขามองไปรอบๆ ตำหนัก แล้วยิ้มและยื่นมือออกไป " เสด็จพี่ขอรับ น้องอยากให้องค์หญิงฮุ่ยกั๋วมาร่วมบรรเลงเพลงกับน้องขอรับ"
หยุนชางเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย แต่เห็นดวงตาของจิ้งมีรอยยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็น แต่รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความขี้เล่น
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่หยุนชาง จักรพรรดิหนิงยิ้มและกล่าวว่า " ตามเดิมเมื่อสักครู่เจิ้นตกลงกับเจ้าก็จริง แต่เท่าที่เจิ้นทราบมา ชางเอ๋อร์ไม่ทราบเรื่องดนตรี น้องแน่ใจหรือว่าต้องการเลือกชางเอ๋อร์?"
จิ้งอ๋องหันไปมองหยุนชาง "เพลงนี้ ต้องเป็นนางเท่านั้นขอรับ"
เพลงนี้ ต้องเป็นข้าเท่านั้นหรือ? หยุนชางรู้สึกมึนงงเล็กน้อย เมื่อนึกชื่อเพลงที่วางแผนขึ้นมาได้ นางก็ใจหวิวขึ้นมา ประโยคนี้ที่จิ้งอ๋องพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร?
"ถ้าอย่างนั้น ช่างเอ๋อร์ ไปบรรเลงเพลงกับเสด็จลุงของเจ้าหน่อยเถิด" จักรพรรดิหนิงหันหน้าไปพูดกับหยุนชาง
หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่งแล้วตอบเบา ๆ ว่า "เจ้าค่ะ"
จิ้งอ๋องพกเสียวติดตัวอยู่ตลอดเวลา เป็นเสียวหยกสีเขียว ขิมก็พร้อมใช้งานแล้ว ขิมที่หลานกุ้ยปิงบรรเลงไปเมื่อสักครู่ยังอยู่ หยุนชางลุกขึ้นยืน เดินไปที่โต๊ะขิมและนั่งลง
ทันทีที่นั่งลง เสียงเสียวก็ดังขึ้นก่อน
ทุกคนในห้องโถงต่างก็ตกตะลึง ไม่คาดคิดว่าจะเป็นเพลง "หงส์วอนรัก"
เสียงเสียวค่อยๆ ลดลงเล็กน้อย มือของหยุนชางก็ขยับตามกันไป เสียงขิมหลั่งไหลออกมา เข้ากับเสียงเสียวได้อย่างลงตัว
ฉินเมิ่งเดินไปที่ตรงกลางห้องโถง ก้มลงเล็กน้อย แล้วเต้นรำขึ้นมาอย่างสง่างาม ยกมือขึ้นลงระหว่างเอว มีเสน่ห์อย่างมาก ชุดสีแดงบนร่างกายของเธอดูเหมือนจะเปล่งประกายจาง ๆ ออก พร้อมสะบัดไปกับการเต้นรำของฉินเมิ่ง ราวนกฟีนิกซ์กำลังโบยบิน
เมื่อการแสดงสิ้นสุดลง ทุกคนดูเหมือนจะจมอยู่กับดนตรีและการเต้นรำอันงดงามนี้ ไม่มีการตอบสนองอยู่นาน
"หม่อมฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเจ้าค่ะ ที่มีจิ้งอ๋องและองค์หญิงฮุ่ยกั๋วบรรเลงเพลงให้กับหม่อมฉัน หม่อมฉันขอขอบพระทัยทั้งคู่ด้วยเจ้าค่ะ" ในทางกลับกันฉินเมิ่งคำนับต่อจิ้งอ๋องและหยุนชางอย่างสง่างาม
จากนั้นจักรพรรดิหนิงจึงได้รู้สึกตัว แล้วปรบมือว่าดี "ดีมาก! " ไม่รู้ว่าท่านชมการเต้นรำหรือดนตรีบรรเลง จักรพรรดิหนิงมองไปที่จิ้งอ๋อง แต่กลับเห็นว่าแววตาของเขาจ้องมองไปที่หยุนชางตลอดเวลา จักรพรรดิหนิงขมวดคิ้ว จิ้งอ๋องและชางเอ๋อร์…
ทุกคนในห้องโถงกำลังครุ่นคิดกับวลี "เพลงนี้ต้องเป็นนางเท่านั้น"ของจิ้งอ๋อง เพลง "หงส์วอนรัก" ซึ่งเป็นเพลงขอความรัก แต่จิ้งอ๋องกลับบอกว่า ต้องเป็นหยุนชางเท่านั้น
แต่ว่าทุกคนก็ได้แค่คิด แต่ไม่มีใครกล้าถามออกมา รวมทั้งหยุนชางด้วย
"การเต้นของเมิ่งชางไจ้นี้ หม่อมฉันรู้สึกว่า คงไม่มีใครสามารถเทียบได้แล้วเจ้าค่ะ แต่หม่อมฉันไม่ทราบว่า องค์หญิงฮุ่ยกั๋วนั้นสามารถบรรเลงขิมได้ดีเช่นนี้ ต่างก็กล่าวกันว่าเสียงเสียวของจิ้งอ๋องนั้น โดดเด่นอย่างมาก แต่เมื่อสักครู่นั้นเสียงขิมขององค์หญิงฮุ่ยกั๋วและจิ้งอ๋องเข้ากันได้อย่า
ดี ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย ยอดเยี่ยมเสียจริง"
"ใช่แล้ว เจิ้นไม่คาดคิดเช่นกันว่าชางเอ๋อร์จะได้เรียนรู้อะไรมากมายตอนที่อยู่วิหารแคว้นหนิง เจิ้นจะต้องขอบคุณเจ้าอาวาสอู๋น่าอย่างดีเลย" จักรพรรดิหนิงมองไปที่หยุนชางแล้วยิ้ม แต่ในใจกลับนึกถึงจิ่นเฟยขึ้นมา ภาพที่หยุนชางบรรเลงขิมเมื่อสักครู่นี้ ดูคล้ายคลึงกับจิ่นเฟยอยู่เล็กน้อย
ซู่เฟยพูดด้วยรอยยิ้มว่า " หลังจากชมการเต้นรำอันน่าทึ่งนี้ไป หม่อมฉันรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องเล่นเกมนี้ต่อไปแล้ว โชคดีที่วันนี้หม่อมฉันได้เตรียมอาหารที่พิเศษไว้ ฝ่าบาทเจ้าคะ เสิร์ฟอาหารได้เลยไหมเจ้าคะ"
หนิงตี้พยักหน้า "ได้ งานเลี้ยงในวันนี้เจ้าเป็นคนจัด เจ้าตัดสินใจได้ทุกอย่างเลย"
ซู่เฟยปรบมืออีกครั้ง ก็มีนางกำนัลเข้ามา จานที่นางกำนัลยกมานั้นมีถ้วยที่วาดรูปทารกน้อยสุดน่ารักวางอยู่ ในชามนั้นมีซุปลำไย เมล็ดบัว ถั่วลิสง ซู่เฟยยิ้มและกล่าวว่า "ฝ่าบาทเจ้าคะ งานเลี้ยวันนี้จัดขึ้นเพื่อเป็นการเฉลิมฉลองการตั้งครรภ์ของฮองเฮาและจิ่นเฟย หม่อมฉันได้เตรียมซุปลำไย เมล็ดบัว และถั่วลิสงไว้ หวังว่าพี่สาวทั้งสองจะได้กำเนิดบุตรชายเจ้าค่ะ"
จักรพรรดิหนิงหัวเราะดังลั่นเมื่อได้ยินเช่นนี้ "ดีมาก ดูเหมือนว่าซู่เฟยจะตั้งใจอย่างมากเลยนะ ซุปนี้ต้องดื่ม"
ซู่เฟยโบกมือ และเหล่านางกำนัลก็วางซุปเห็ดหูหนูขาวและเหง้าลิลลี่วางบนโต๊ะแต่ละโต๊ะอย่างช่ำชอง วางลงเรียบร้อยแล้วก็ถอยออกไป หลังจากนั้นก็มีนางกำนัลกลุ่มหนึ่งเข้ามาพร้อมยกจานมา แต่ละจานเป็นเมนูปลาแมนดารินตุ๋นพุทราขนาดใหญ่
"จิ้งอ๋องกำลังจะออกรบ หม่อมฉันได้สั่งให้ครัวทำปลาแมนดารินนี้เป็นพิเศษ โดยหวังว่าจิ้งอ๋องจะกลับวังมาโดยเร็วพร้อมกับชัยชนะ" หลังจากพูดจบนางก็หันไปมองจักรพรรดิหนิง "เมนูต่อจากนี้ก็มิได้ต่างจากเมนูปกติเจ้าค่ะ ฝ่าบาทชอบใจหรือไม่เจ้าคะ?"
จักรพรรดิหนิงยิ้มและพูดว่า "ดีมาก ในเมื่ออาหารสองจานนี้มีความหมายพิเศษเช่นนี้ ทุกคนต้องทานอย่างอร่อยแล้วล่ะ อย่าทำให้ความหวังดีของซู่เฟยสูญเปล่า" ขณะที่พูดเขาก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมา "วันนี้เจิ้นมีความสุขอย่างมาก จิ่นเฟยและฮองเฮากำลังตั้งครรภ์ แม้ว่าจิ้งอ๋องยังไม่ได้ออกรบ แต่ข้าเชื่อในตัวน้องชายของเจิ้น เจ้าจะต้องกลับมาพร้อมชัยชนะอย่างแน่นอน ดื่ม"
ทุกคนตอบรับอย่างรวดเร็ว แล้วยกแก้วเหล้าบนโต๊ะขึ้นและดื่มจนหมด
หยุนชางชิมปลาแมนดารินไปหนึ่งคำ และกินซุปเม็ดบัวไปหนึ่งคำ แต่นางก็ขมวดคิ้วยืดตัวตรงแล้วเรียกเฉี่ยนอินมากระซิบกัน เฉี่ยนอินพยักหน้า จากนั้นก็ถอยไปท้ายตำหนัก และออกจากวังจิ่นซิ่วไปอย่างเงียบ ๆ
เสียงดนตรีบรรเลงขึ้น เมื่อทุกคนเห็นว่าจักรพรรดิหนิงเริ่มดื่มแล้ว พวกเขาก็ไม่เกรงอีกต่อไป เริ่มดื่มไปด้วยกัน ชั่วขณะนั้น วังจิ่นซิ่วก็เต็มไปด้วยเสียงรื่นเริง
หลังจากดื่มไปได้ที่ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของจักรพรรดิหนิง ทุกคนมองไปที่จักรพรรดิหนิงที่นั่งอยู่บนที่นั่งหลัก ก็เห็นว่าท่านกำลังพูดอะไรบางอย่างกับจิ้งอ๋อง มีสีหน้าที่ร่าเริงปรากฏที่หว่างคิ้ว
จิ้งอ๋องและจักรพรรดิหนิงดื่มไปหลายแก้ว ก็ถอยกลับไปสู่ตำแหน่งของตน
จักรพรรดิหนิงยิ้มและก้าวลงจากที่นั่งหลัก แล้วดึงซู่เฟยกล่าวว่า " วันนี้เจิ้นมีความสุขมาก และฮองเฮาก็ตั้งครรภ์ด้วย แต่ว่าในเมื่อฮองเฮาตั้งครรภ์ นางก็ควรที่จะรักษาครรภ์อย่างดี เรื่องเล็กน้อยในวังหลังนี้ก็ให้ซู่เฟยมาจัดการดีกว่า อีกเรื่องหนึ่ง ฮองเฮา เจ้าเอาตราประทับฮองเฮาของเจ้ามาให้ซู่เฟยดีกว่า เวลานางทำเรื่องต่างๆ จะได้สะดวก"
ทันใดนั้น วังจิ่นซิ่วที่กำลังเสียงดังอยู่ก็เงียบไป ฮองเฮากำลังดื่มซุปเมล็ดบัวอยู่ เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางก็เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ "ฝ่าบาท ท่านว่ายังไงนะเจ้าคะ?"