ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง - ตอนที่ 12 เกิดคลื่นลม
"องค์หญิง องค์หญิง…" ฉินเมิ่งรีบเข้าไปในตำหนักชิงซิน รู้สึกกังวลใจอย่างมาก แต่เมื่อเห็นว่านายของตนยังคงหลับอยู่บนเตียง นางก็อดไม่ได้ที่จะกระทืบเท้า กัดฟัน เดินไปข้างหน้าดึงผ้าห่มออก "องค์หญิง องค์หญิงหยุนชาง เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!"
หยุนชางเปล่งเสียงนุ่มนวลเบาๆ แล้วค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น แต่ก็ปิดลงอีกครั้งด้วยเสียงที่ค่อนข้างเกียจคร้าน "มีอะไร ตอนนี้มันแค่กี่โมงกี่ยามเองมาเอะอะโวยวายกับข้าทำไม หือ? "
ฉินเมิ่งเห็นว่านางกำลังจะนอนอีกครั้ง พูดอย่างรวดเร็วว่า "องค์หญิง อย่าบรรทมอีกเลย ตำหนักชิงซินของเรามีคนตายแล้วเพคะ! "
"หือ?" หยุนชางได้ยินคำพูดนี้ ตัวแข็งลืมตาขึ้น "มีคนตาย? ใครตายงั้นหรือ? ตายได้อย่างไร? มีคนจากสำนักตรวจการมาหรือยัง?"
ฉินเมิ่งเห็นว่าในที่สุดนางก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เลยรีบพูดขึ้นว่า "คนตายคือเซียงหลันนางกำนัลที่กวาดพื้นของตำหนักเรา อยู่ในทะเลสาบหน้าตำหนัก น่าจะจมน้ำตายเพคะ ถูกพบโดยนางกำนัลที่เดินผ่านเมื่อเช้านี้…" ฉินเมิ่งหยุดชั่วครู่ กัดริมฝีปากของนาง ราวกับว่านางมีบางอย่างที่จะพูด แต่ไม่รู้จะพูดดีไหม
หยุนชางพูดว่า "ยังมีอะไรอีก พูดมา!"
ฉินเมิ่งกัดฟันและพูดว่า "เมื่อกี้หม่อมฉันกำลังเดินผ่าน หม่อมฉันได้ยินนางกำนัลเหล่านั้นพูดว่า เซียงหลันได้จังกำไลขององค์หญิงไว้ บอกว่าเป็นเป็นองค์หญิงที่ลงมือ? "
"กำไลของข้า?" หยุนชางลุกขึ้นนั่ง เอียงศีรษะและพูดว่า "เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าไม่ได้ฟังผิดไป ไม่ใช่ของอย่างอื่น เป็นกำไล?"
ฉินเมิ่งพยักหน้า "หม่อมฉันไม่ได้ฟังผิด พวกนางกำลังพูดถึงกำไล"
"เป็นกำไล และเป็นที่หายไปเมื่อครั้งก่อน เป็นกำไลที่องค์หญิงชอบใส่มากที่สุดชิ้นนั้น" เสียงของฉินอีดังมาจากประตู นางกำลังพูดในขณะที่นางเข้ามาในประตู
หยุนชางได้ยินสิ่งนี้และมีรอยยิ้มที่มุมปากของนาง "จริงเหรอ? งั้นข้าต้องไปเอากำไลนั่นคืนมาแล้ว นั่นเป็นกำไลที่ข้าโปรดปรานมากที่สุด"
เมื่อฉินเมิ่งได้ยินเข้า ก็กระทืบเท้า แสดงความพอใจที่ไม่ได้ดั่งใจ "องค์หญิง พวกนางทุกคนบอกว่าท่านคือฆาตกรที่ฆ่าเซียงหลันนะเพคะ!"
หยุนชางหันศีรษะและเหลือบมองนาง "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าไม่ใช่ข้า ชื่อเสียงของข้าคนนี้ไม่ธรรมดามาโดยตลอด……"
ฉินเมิ่งเหลือบมองนางด้วยสายตาเหยียดหยามเล็กน้อย "ก่อนหน้านี้ถ้ามีใครพูดว่าองค์หญิงฆ่าคน หม่อมฉันอาจจะเชื่อพวกนาง แต่ตอนนี้ไม่เชื่ออีกต่อไป นอกจากนี้ไม่ว่าองค์หญิงจะดุร้ายแค่ไหน ก็เป็นเพียงเด็กอายุ 8ขวบ จะสามารถฆ่าคนได้อย่างไร…"
หยุนชางพยักหน้า ลุกขึ้น ให้สัญญาณว่าแต่งตัวให้นาง ฉินเมิ่งยังคงจมอยู่ในความคิดของนางไม่ได้ตอบสนอง แต่ฉินอีที่อยู่ข้างๆ ส่ายหัวและหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาเพื่อช่วยหยุนชางสวมใส่
"ถูกต้อง ข้าอายุเพียง 8ขวบ จะมีความสามารถฆ่าคนได้อย่างไร แต่เจ้ากับฉินอีบรรลุนิติภาวะแล้ว สองคนสามารถฆ่าหนึ่งคนได้ ดังนั้น เจ้าสองคนต้องเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของข้า…" หยุนชางยังคงไม่ลืมที่จะล้อเล่นกับฉินเมิ่ง
ฉินเมิ่งตัวสั่น และมองไปที่หยุนชางด้วยความสยดสยอง "หม่อมฉันไม่กล้าฆ่าคนนะเพคะ หม่อมฉันไม่กล้าแม้แต่จะฆ่าไก่ จะกล้าฆ่าคนได้ยังไง… องค์หญิง… หม่อมฉันกำลังคุยเรื่องสำคัญกับท่าน การตายของเซียงหลันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่หลายคนข้างนอกนั้นพูดว่าท่านคือฆาตกรที่ฆ่าเซียงหลัน ถ้าคำพูดเหล่านี้ไปถึงหูของฝ่าบาทหรือฮองเฮา มันจะเป็นเรื่องใหญ่นะเพคะ"
หยุนชางกำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงของใครบางคนที่อยู่นอกห้องบรรทม "หม่อมฉันขันทีเสี่ยวเจิ้นจื่อในตำหนักฮองเฮา โปรดขอเชิญองค์หญิงไปที่ทะเลสาบเยี่ยนเชว่เพื่อสนทนาพ่ะย่ะค่ะ"
หยุนช่งขมวดคิ้ว ฉินอีเดินไปที่ประตูตำหนักยกม่านขึ้นเพื่อตอบกงกงด้านนอก "ขอบคุณเสี่ยวเจิ้นจื่อกงกงที่มาแจ้ง องค์หญิงกำลังแต่งตัว จะไปทันที"
ฉินเมิ่งรีบเข้ามาช่วยหยุนช่งใส่เสื้อผ้าของเธอ หยุนชางออกไปจากห้องบรรทม มีเสี่ยวหลินจื่อรอที่ประตูห้องบรรทม เมื่อเห็นหยุนชางออกมา เสี่ยวหลินจื่อรีบเข้าไปรับและพูดว่า "เซียงหลันเกิดเรื่องแล้ว ไม่รู้ว่าใครไปรายงานเรื่องนี้กับฮองเฮา เมื่อวานนี้เป็น 15ค่ำ ฝ่าบาทกำลังพักผ่อนอยู่ที่พระราชวังชีอู๋ เมื่อทราบข่าวเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ได้มาด้วย ตอนนี้รออยู่ในศาลาริมทะเลสาบเยี่ยนเชว่"
หยุนชางพยักหน้า "ข้ารู้แล้ว" ทันใดนั้นก็หันหน้าไปมองฉินเมิ่งและพูดว่า "ดูเจ้า ปากอัปมงคล บอกว่าถ้าเสด็จพ่อหรือเสด็จแม่รู้เรื่องนี้มันจะเกิดเรื่องใหญ่ ตอนนี้เป็นไง ท่านทั้งคู่ก็รู้พร้อมๆ กันแล้ว"
ฉินเมิ่งทำหน้าหน้าเศร้าเล็กน้อย "องค์หญิง หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ"
"เอาล่ะ เอาล่ะ ข้าก็ไม่ได้ตำหนิเจ้าเช่นกัน อีกอย่าง ไม่ใช่ข้าที่ทำ ทำตัวตรงไม่กลัวเงาเอียง หรือว่าข้าต้องกลัวด้วยหรือไม่"
เมื่อหยุนชางพาฉินอีและฉินเมิ่งไปที่ทะเลสาบเยี่ยนเชว่ ก็เห็นฮ่องเต้และฮองเฮายืนอยู่ในศาลาจากระยะไกล ถัดจากจักรพรรดิทั้งสอง คือหัวจิ้งที่สวยงามและนอบน้อม ด้านนอกของศาลาถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว ซึ่งน่าจะเป็นศพของเซียงหลัน ที่ยืนอยู่ข้างศพคือชายในชุดเขียว ดูการแต่งกายของเขา น่าจะเป็นหมอชันสูตรในวัง
หยุนชางเดินไปข้างหน้า คำนับฮ่องเต้และฮองเฮา "หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จพ่อ เสด็จแม่เพคะ"
ฮ่องเต้พยักหน้า ชี้ไปที่ศพที่คลุมด้วยผ้าสีขาว ตรัสว่า "ลุกขึ้นเถอะ ชางเอ๋อร์เจ้าดูนี่ เจ้ารู้จักคนๆนี้หรือไม่?"
หยุนชางเดินเข้าไป หมอชันสูตรยกมุมหนึ่งของผ้าสีขาว ใต้ผ้าสีขาวมีศพที่ถูกแช่จนขึ้นอืด มีใบหน้าสีขาวอมฟ้า หยุนชางเหลือบตามองอย่างกลัวๆ จากนั้นรีบหลบตา พูดต่อว่า "ชางเอ๋อร์ไม่รู้จักเพคะ คนนี้คือใครกัน ช่างน่ากลัว… "
คราวนี้เป็นหัวจิ้งที่ยืนอยู่ข้างๆ ตอบ หยุนชาง "น้องหญิงดูได้ชัดเจนหรือยัง นี่คือคนในตำหนักของเจ้า ทำไมเจ้าถึงไม่รู้จักได้"
"ตำหนักของข้า?" หยุนชางหันศีรษะและมองไปที่ฉินอีด้วยความงงงวย
ฉินอรรีบพูดว่า "กราบทูลองค์หญิง นางเป็นสาวใช้ชั้นต่ำที่ทำความสะอาดสนามในตำหนัก สันนิษฐานว่าองค์หญิงไม่ได้ให้ความสนใจกับนางมากนัก ดังนั้นจึงจำนางไม่ได้"
หยุนชางส่งเสียง "อ๋อ" ก่อนจะพูดว่า "ชางเอ๋อร์ใกล้ชิดกับนางกำนัลและขันทีข้างกาย กับคนอื่นไม่ค่อยได้ติดต่อด้วย และไม่อยากสนใจว่าพวกเขาเป็นใครบ้าง ดังนั้นจึงไม่คุ้นเคยมากนัก แต่ในเมื่อฉินอีบอกว่านางเป็นคนในตำหนักหม่อมฉัน นั่นก็ใช่แล้ว แต่ทำไม นางกำนัลในตำหนักของหม่อมฉันถึงอยู่ที่นี่ได้… และกลายเป็นแบบนี้ได้?"
ฮ่องเต้หยิบวัตถุชิ้นหนึ่งขึ้นมาจากโต๊ะหินข้างๆ แล้วส่งให้หยุนชาง ตรัสว่า "เมื่อกี้หมอชันสูตรตรวจศพ นางกำนัลคนนี้คือจมน้ำตาย แต่มือของนางกำนัลกำหญ้าบางส่วน มีร่องรอยของการดิ้นรนอยู่บนฝั่ง เกรงว่าจะมีคนจงใจทำ ยังไงก็ตาม ชางเอ๋อร์ เจ้าดูสิ รู้จักกำไลนี้ไหม?"
หยุนชางก้าวไปข้างหน้าสองก้าวรับกำไลมา ดูอย่างละเอียด หลังจากนั้นไม่นานก็พูดว่า "เอ๋ กำไลข้อมือวงนี้ดูคล้ายกับที่เสด็จพ่อมอบให้หม่อมฉันเมื่อนานมาแล้ว… "
"อะไรคือดูคล้าย? เห็นได้ชัดว่าใช่เลย… ข้าเคยเห็นเจ้าสวมกำไลวงนี้ตลอด ทำไมวันนี้เจ้าไม่มันแล้วล่ะ?" หัวจิ้งถามอย่างบีบบังคับ
หยุนชางยิ้มและตอบว่า "ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากใส่มันอีก เพียงแต่ว่าไม่นานมานี้นางกำนัลเผลอทำกำไลหายไป ฉันเลยไม่ได้ใส่"
"ใช่แล้วใช่แล้วเพคะ หายได้สักพักหนึ่งแล้ว หม่อมฉันหาทั่วตำหนักชิงซินแต่ก็ไม่พบเพคะ" ฉินเมิ่งตอบกลับอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเจ้านายของตนจะถูกเข้าใจผิด
"นายกำลังพูดบ่ายมาแทรกอะไร" หัวจิ้งดุอย่างไม่พอใจ
"เกรงว่ากำไลของน้องหญิงคงจะไม่ได้หายไปหรอกมั้ง?" หัวจิ้งคว้ากำไลและยกขึ้น ขมวดคิ้วแน่น "กำไลนี้ถูกพบในมือของสาวใช้ที่ตายเมื่อเช้านี้ ตอนที่พบนางกำกำไลวงนี้อย่างแน่นหนา น้องหญิงลองพูดสิ ทำไมบังเอิญทำกำไลหายไปในตอนนี้ แล้วทำไมพบมันอยู่ในมือของสาวใช้ที่ตายได้อย่างไร น้องหญิงเจ้าทุบตีและดุว่าสาวใช้อยู่ตลอด เสด็จแม่และพี่หญิงต่างก็ตามใจเจ้ามาโดยตลอด แต่เจ้าไม่ควรอย่างยิ่ง ไม่ควรทำให้คนตาย…"