ตอนที่ 39

หวั่นไหวเข้าแล้วเหรอ

ทีมแพทย์และพยาบาลทั้งตึกรู้สึกโล่งใจเมื่อถงกัวฮุยถูกลากตัวออกไป

“คุณถง ถ้างั้นพวกเราขอตัวก่อนนะครับ เชิญพักผ่อนตามสบาย” พวกเขาพูดบอกและขอตัวกลับออกไป

เหลือเพียงคนสี่คนในห้องผู้ป่วย

มู่อวี้เฉิงมองดูคนบนเตียงพยาบาลด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจความหมาย

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพยายามหลบสายตาที่เขาจ้องมองมา

“ขอบคุณครับคุณลุงสุดหล่อ!” เสี่ยวเป่าไม่รู้ว่าผู้ใหญ่ทั้งสองคนกำลังคิดอะไรอยู่ เขากระโดดโลดเต้นขณะพูดขอบคุณมู่อวี้เฉิงด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

ขณะที่เขากำลังจะวิ่งเข้าไปหาอีกฝ่าย ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่อยู่บนเตียงกลับแขนของเขาเอาไว้

เสี่ยวเป่าไม่กล้าขัดขืนถงเหมี่ยวเหมี่ยวจึงเขยิบถอยหลังกลับมา

“ขอบคุณค่ะ” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจับไหล่เสี่ยวเป่าเงยหน้าและพูดขอบคุณมู่อวี้เฉิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แม้ว่าปากจะพูดขอบคุณ แต่ทัศนคติกลับตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง

ดวงตาของมู่อวี้เฉิงมืดมนลงเมื่อเห็นว่าเธอมีทัศนคติเช่นนั้น จึงพูดเสียดสี “คำขอบคุณของคุณถงดูไม่ค่อยจริงใจเลยนะครับ”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเม้มปากและพูดขึ้นหลังจากนั้น

“ฉันไม่คิดว่าเสี่ยวเป่าจะไปรบกวนคุณมู่อีก ต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ ฉันติดหนี้บุญคุณอีกแล้วสินะ” น้ำเสียงเย็นชาของเธอดังชัดเจน

แม่ซุนที่อยู่ด้านข้างถึงกับถอนหายใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงมีทัศนคติแบบนั้น

ทั้งที่คุณมู่อุตส่าห์ใจดีมาช่วยเหลือพวกเธอแท้ ๆ

บรรยากาศรอบตัวมู่อวี้เฉิงดูเย็นยะเยือกขึ้น เขาหันหลังกลับไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“คุณลุงสุดหล่อ!” เสี่ยวเป่าอยากจะวิ่งไล่ตามเขาไปแต่กลับถูกถงเหมี่ยวเหมี่ยวดึงเอาไว้

“หม่ามี้! คุณลุงสุดหล่อโกรธแล้วนะ” เขาหันกลับมาด้วยแววตาสดใสที่เป็นกังวลต่อมู่อวี้เฉิง

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นว่าเขาดูเป็นห่วงเป็นใยมู่อวี้เฉิง

เพียงแค่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่ครั้งแต่มู่อวี้เฉิงกลับสามารถเข้ามานั่งอยู่ในหัวใจของเสี่ยวเป่าไป หากปล่อยให้พวกเขากลับมาเจอหน้ากันอีกครั้ง เธอไม่อยากจะคิดถึงผลที่ตามมาเลย

“คุณถง…” แม่ซุนหันหน้ามามองเสี่ยวเป่าแล้วรู้สึกถึงความแปลกประหลาดบางอย่างจนอดไม่ได้ที่จะพูดทักท้วงออกไป

ไม่รู้ว่าเธอจินตนาการไปเองหรือเปล่าแต่ว่าเสี่ยวเป่าดูคล้ายคลึงกับคุณมู่มาก…

“ว่าไงคะ?” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวงุนงง

แม่ซุนเปิดปากถามด้วยความหมายที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม “อึดอัดบ้างมั้ยคะ?”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวยิ้ม ส่ายหน้าและไม่พูดอะไรอีก

ณ ทางเข้าโรงพยาบาล

ลู่หมิงที่นั่งอยู่ในรถยนต์สังเกตเห็นว่าท่านประธานเดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วยสีหน้าเรียบนิ่งจึงเดินลงไปเปิดประตูรถให้

“ท่านประธานทำไมกลับออกมาเร็วจังครับ?”

ท่านประธานมู่มาช่วยเหลือพวกเขาก็น่าจะมีการพูดขอบคุณกันบ้าง แต่ทำไมถึงกลับออกมาทันทีที่เข้าไป?

ลู่หมิงยังคงไม่เข้าใจ

มู่อวี้เฉิงที่ได้ยินคำถามดังกล่าวจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

จนทำให้ลู่หมิงตกใจกลัวและสงบปากสงบคำลง

รถยนต์เคลื่อนตัวออกไปข้างช้า ๆ ขณะที่บรรยากาศในรถตกต่ำมาก

มู่อวี้เฉิงเอาแต่คิดประมวลท่าทางเย็นชาของ ถงเหมี่ยวเหมี่ยวอยู่ในหัว

ทิ้งเขาไปโดยไม่แม้แต่จะบอกลา ตอนนี้กลับมายังพาลูกกลับมาด้วย

แค่เสี่ยวเป่าบอกว่าเธออยู่โรงพยาบาล ทำไมเขาถึงยอมใจอ่อนให้ได้?

มู่อวี้เฉิงดูเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ

ก็แค่คนคนหนึ่งที่เขาจะมีหรือไม่มีไว้ในชีวิตก็ได้ ทำไมถึงเขาสนใจมากขนาดนี้?

“นายท่าน ตอนนี้เราจะไปไหนครับ?” รถยนต์แล่นออกมาจากไกลพอประมาณจนคนขับรถถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

มู่อวี้เฉิงไม่ตอบสนอง

ขณะที่คนขับรถกำลังจะถามขึ้นอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นก่อน

มู่อวี้เฉิงหรี่ตามองชื่อบนหน้าจอและยกโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

“พี่เฉิงอยู่ไหน? ออกมาดื่มกับผมมั้ย?” เสียงของ เฮ่อจิ่นเหยียนที่อยู่ปลายสายดังขึ้น เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาอยู่ในบาร์

“ไม่มีอารมณ์ พวกนายดื่มกันไปเถอะ” มู่อวี้เฉิงปฏิเสธ

ทันทีที่เขาพูดจบ เฮ่อจิ่นเหยียนที่อยู่ปลายสายก็ถอนหายใจและพูดอย่างน่าสงสารว่า พี่อยู่ที่ไหน? ฉันมาคนเดียวเปล่าเปลี่ยวหัวใจ พี่มาหาหน่อยไม่ได้เหรอ?”

มู่อวี้เฉิงไม่ปฏิเสธอีกต่อไปและสั่งคนขับรถให้ขับตรงไปที่บาร์

“ทำไม? เป็นอะไรไปดูอารมณ์ไม่ค่อยดี?” เฮ่อจิ่นเหยียนรับรู้ถึงความผิดปกติทันทีที่ทั้งสองเจอหน้ากัน

มู่อวี้เฉิงเมินเฉยและสั่งพนักงานเสิร์ฟให้มารินไวน์ใส่แก้ว ก่อนจะดื่มหมดแก้มภายในอึกเดียว

“ใครทำให้พี่โมโห? ใครที่บังอาจทำให้คุณชายมู่ของเรามาดื่มเพื่อคลายทุกข์ได้? บอกผมมา!” เฮ่อจิ่นเหยียนอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น เขาลุกขึ้น เขยิบเข้าไปนั่งใกล้ ๆ และใช้ไหล่สะกิดอีกฝ่าย

หลังจากรู้จักกันมานาน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเป็นมู่อวี้เฉิงเป็นแบบนี้ ซึ่งยากนักที่จะเกิดขึ้น

“วันนี้ฉันแค่จะมาดื่ม” มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้วและรินไวน์ใส่แก้วอีกครั้ง

เฮ่อจิ่นเหยียนที่เห็นเช่นนั้นไม่ได้ถามอะไรต่อ ยักไหล่และส่งเสียงร้อง “ใช่แล้ว ไชโย”

เฮ่อจิ่นเหยียนพูดและยกแก้วขึ้นมาชนแก้วกับมู่อวี้เฉิงเบา ๆ

มู่อวี้เฉิงถอนหายใจเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ถามจู้จี้ต่อ และก้มหน้าก้มตาดื่มต่อไป

พวกเขาทั้งสองดื่มกันหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งหญิงสาวสุดเซ็กซี่คนหนึ่งมาเผยโฉมต่อหน้าพวกเขา

มู่อวี้เฉิงยังคงดื่มไม่หยุดและเมินเธอ

“หนุ่มหล่อมาดื่มด้วยกันมั้ยคะ?” หญิงสาวเดินเข้ามาหาเขาแต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่สนใจ เธอก็ไม่ยอมแพ้ บิดเอวหันหนีไปทางเฮ่อจิ่นเหยียนอย่างยั่วยวน

เมื่อพูดคุยกันจนรู้สึกคุ้นเคยแล้ว เฮ่อจิ่นเหยียนส่งยิ้มหวานหยดย้อยและยกแก้วขึ้นมาชนกับเธอ

“ฉันขอนั่งตรงนี้ได้มั้ยคะ?” หญิงสาวพบว่าตัวเองไม่ถูกปฏิเสธจึงกล้าที่ก้าวข้ามไปอีกขั้น

เฮ่อจิ่นเหยียนเลิกคิ้วและกำลังจะตอบตกลง แต่จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงแก้วกระทบกับโต๊ะดังลอดเข้ามาในหู

เมื่อมองไปรอบ ๆ เขาพบว่ามู่อวี้เฉิงเพิ่งวางแก้วกระแทกกับโต๊ะ

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจกับหญิงสาวคนนี้อยู่

เฮ่อจิ่นเหยียนตระหนักถึงเรื่องนี้ ยิ้มเบา ๆ และพูดปฏิเสธหญิงสาว “ต้องขอโทษด้วย ไว้เป็นครั้งหน้าแล้วกันนะครับ”

หญิงสาวไม่พอใจอย่างมากเมื่อเห็นว่าเหยื่อกำลังจะบินหนีไป เธอกัดริมฝีปากล่างจ้องมองมู่อวี้เฉิงอย่างติเตียนและเดินจากไป

มู่อวี้เฉิงมองดูเธอเดินจากไปและพูดพึมพำอะไรบางอย่าง “ผู้หญิงนี่น่ารำคาญจริง ๆ”

หากปฏิเสธยังคงจะดีเสียกว่า แต่นี่ไม่ปฏิเสธแล้วยังทำสีหน้าไม่ดีอีก

เมื่อคิดเช่นนั้น สีหน้าเย็นชาของถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่อยู่ในโรงพยาบาลก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง

“พี่ว่าไงนะ?” เฮ่อจิ่นเหยียนที่มีหูแหลมคมได้ยินประโยคนั้นชัดเจนและรู้สึกราวกับว่าเขากำลังค้นพบโลกใบใหม่อยู่

“คุณชายมู่เราไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่?”

มู่อวี้เฉิงเหลือบมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

คราวนี้เขาไม่ได้ควบคุมความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองอีกต่อไป

“หรือว่าที่พี่เป็นแบบนี้เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?” เฮ่อจิ่นเหยียนรีบพูดเดาอย่างกระตือรือร้น

“ผู้หญิงคนไหนทำให้คุณชายมู่ของเราซึมได้ขนาดนี้นะ? ขอผมเดาหน่อย…” เฮ่อจิ่นเหยียนพยายามคิดพิจารณาแล้วจู่ ๆ ร่างบางก็ปรากฏกายขึ้นในใจเขา

“คงไม่ใช่คนนั้นใช่มั้ย?” เขามองดูมู่อวี้เฉิงอย่างไม่มั่นใจ

หลังจากสิ้นเสียงดังกล่าว มู่อวี้เฉิงหยุดดื่มและเงยหน้ามองเขาอย่างลึกซึ้ง

“ถงเหมี่ยวเหมี่ยวคู่หมั้นที่หนีไปใช่มั้ย? ทำไม พี่เฉิงของเราหวั่นไหวเข้าแล้วเหรอ?”

เฮ่อจิ่นเหยียนค่อย ๆ พูดขณะที่แสยะยิ้มอย่างภาคภูมิใจ