ตอนที่ 4 – ความเข้าใจผิดโง่ ๆ ของน้องสาวแสนโง่

 

เพราะการปรากฏตัวของมิยูกิอย่างกะทันหัน สุดท้ายฉันก็ไม่ได้คุยเรื่องสำคัญกับซูซุเนะจังเลยสักนิด ทั้งที่ตั้งใจจะทำตัวเป็นธรรมชาติให้มากที่สุดแล้วตอนนั่งจิบชา เพื่อไม่ให้มิยูกิจับพิรุธได้ แต่สุดท้ายฉันกับซูซุเนะจังก็แสดงท่าทีมีพิรุธอย่างไม่อาจปิดบังได้อยู่ดี แล้วพอเราดื่มชากันเสร็จ วันนั้นก็จบลงเพียงเท่านั้น

 

“ขอบคุณนะคะ มิยูกิจัง แล้วก็…รุ่นพี่ ขอโทษที่รบกวนค่ะ”

 

ซูซุเนะจังกล่าวขอบคุณขณะยืนอยู่ที่ประตูบ้าน โดยมีฉันกับมิยูกิยืนส่งเธออยู่

 

ดูเหมือนตอนนี้เธอจะกลับมาเป็นปกติแล้ว ใบหน้าของเธอประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนดุจนางฟ้าเหมือนเคย

 

เมื่อสวมรองเท้าหนังเข้าไป เธอยืนขาเดียวอย่างสมดุล พลางใช้นิ้วดันส้นเท้าเข้าไปให้เข้าที่ — ขณะนั้นเอง กระโปรงของเธอก็สะบัดพลิ้วเบา ๆ

 

…แค่แค่การสวมรองเท้าธรรมดา ถ้าเป็นซูซุเนะจังก็ยังดูเหมือนฉากในนิยายได้เลยน่ากลัวจริง ๆ

 

หลังจากใส่รองเท้าเสร็จ เธอก็ก้มหัวให้ฉันอย่างสุภาพ แล้วโบกมือน้อย ๆ ให้มิยูกิพร้อมกับพูดเบา ๆ ว่า “ไว้เจอกันนะคะ” ก่อนจะเดินออกจากบ้านคาเนะโมริไป

 

แบบนี้ดูท่าแล้ว คงไม่มีทางเขียนตอนต่อไปได้ในเร็ว ๆ นี้… ทั้งสภาพจิตใจฉันเองก็ด้วย

 

มิยูกิยังคงโบกมือส่งซูซุเนะจังด้วยรอยยิ้มจนกระทั่งประตูปิดลง ทว่าเพียงประตูปิดสนิท เธอก็ลดมือลงแล้วเงยหน้ามองฉันทันที

 

“โอนี่”

 

เสียงของเธอช่างไร้อารมณ์เสียจนฉันอดไม่ได้ที่จะตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก

 

“อะ… อะไรล่ะ…”

 

แต่เธอกลับพองแก้มด้วยท่าทีไม่พอใจ

 

“โอนี่!! อธิบายมาหน่อยสิ ว่านี่มันเรื่องอะไร!”

 

ฉันชะงักไปชั่วขณะเพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ในไม่ช้าฉันก็เข้าใจถึงต้นตอของความไม่พอใจของเธอ

 

แย่แล้ว… โดนจับได้…

 

เธอคงได้ยินแน่ ๆ — ตอนที่เดินกลับมาหลังชงชา เธอคงแอบได้ยินบทสนทนาระหว่างฉันกับซูซุเนะจังเข้า ถ้าแค่รู้ว่าฉันเขียนนิยายอีโรติกก็คงยังไม่เท่าไหร่… แต่ถ้ารู้ว่า ซูซุเนะจังเป็นคนอ่าน ด้วยล่ะก็… แค่ถูกฆ่าก็ยังน้อยไป

 

“อธิบาย…อะไรเหรอ…”

 

แม้จะรู้เต็มอกว่าโดนจับได้ แต่ฉันก็ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ — ต่อให้ถูกทรมานแค่ไหน ฉันก็จะไม่ทรยศเกียรติของซูซุเนะจังเด็ดขาด!

 

มิยูกิเพียงแค่เงียบแล้วจ้องฉันเขม็ง

 

และแล้ว เธอก็พูดว่า…

 

“วันนี้ซูซุเนะจัง… มองโอนี่ด้วยสายตาเหมือนกำลังมองผู้ชายที่ตัวเองแอบชอบเลยนะ… ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ”

 

คำพูดที่ไม่คาดคิดนั้นทำให้ฉันซึ่งมั่นใจว่าความลับถูกเปิดเผยถึงกับอึ้งไปทันที

 

“หา? มองเหมือนแอบชอบ? เธอพูดอะไรเนี่ย…”

 

“ก็เพราะฉันไม่เข้าใจไง ถึงได้ถาม”

 

“ก็…ฉันเป็นผู้ชาย มันก็ไม่แปลกที่เธอจะมองฉันแบบผู้ชายนี่…”

 

“ไม่ใช่แบบนั้น! คือวันนี้ซูซุเนะจัง มองโอนี่เหมือนกับผู้หญิงที่แอบรักใครซักคนอยู่จริง ๆ เลยนะ!”

 

“ห๊าาาาา!?”

 

มิยูกิพูดอะไรออกมาก็ไม่รู้…

 

ซูซุเนะจังไปมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นตอนไหนกัน!?

 

“ก็ฉันสนิทกับซูซุเนะจังมาตั้งนาน ฉันดูออกนะ วันนี้เธอเห็นโอนี่เป็นผู้ชายคนหนึ่งจริง ๆ!”

 

จนเมื่อมิยูกิพูดมาถึงตรงนี้ ฉันก็พลันเข้าใจในทันที

 

ดูเหมือนว่า…น้องสาวสุดปัญญาอ่อนของฉันจะเข้าใจอะไรผิดไปอย่างมหันต์

 

ก็ใช่ ที่วันนี้ซูซุเนะจังดูร้อนรน วอกแวก แถมยังมีท่าทีเหมือนคอยจับตามองสีหน้าฉันอยู่ตลอดเวลา — แต่ที่เธอทำแบบนั้นก็ไม่ได้เป็นเพราะเธอชอบฉันหรอก

 

เธอแค่ กลัวว่าฉันจะรู้ว่าเธอแอบอ่านนิยายอีโรติกที่ฉันเขียน เท่านั้นเอง

 

…แต่อธิบายแบบนั้นออกไปน่ะ ไม่มีทางพูดได้เด็ดขาด!

 

“ม-ไม่ใช่แบบนั้นหรอก เธอคิดไปเองทั้งนั้นแหละ ลองคิดดูดีๆ สิ ทำไมซุซุเนะจังถึงต้องมาทำท่าทางยั่วอะไรกับผู้ชายจืดชืดอย่างฉันกันล่ะ”

 

“ไม่รู้สิ…… แต่มีอยู่อย่างนึงที่ฉันมั่นใจแน่ๆ ซุซุเนะจังวันนี้ดูมีแววตาแบบผู้หญิงเลย”

 

“แววตาแบบผู้หญิงอะไรของเธอเนี่ย……”

 

“ว่าแต่…พี่แลกเบอร์ติดต่อกับซุซุเนะจังตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ?”

 

“ไม่ๆ ฉันไม่ได้แลกอะไรกับเธอเลยนะ”

 

“งั้นหมายความว่า คนที่ซุซุเนะจังเอาแต่นั่งลุกลี้ลุกลนคอยแอบดูมือถือเวลาพักจากทำขนมน่ะ ไม่ใช่พี่แน่นะ?”

 

“ลุกลี้ลุกลนขณะติดต่อกับใครสักคนงั้นเหรอ? ……อะ…”

 

เดี๋ยวสิ ใจเย็นก่อนนะ มิยูกิ เธอเข้าใจผิดแล้ว! ที่ซุซุเนะจังดูร้อนรนไม่ใช่เพราะกำลังติดต่อกับฉัน! เธอแค่กำลังเขียนรีวิวความเห็นของนิยายอีโรติกต่างหากล่ะ!!

 

…อยากจะตะโกนแบบนั้นให้สุดเสียงจริงๆ เลย แต่แน่นอนว่าไม่มีทางอธิบายแบบนั้นได้หรอก ยิ่งไปกว่านั้น ปฏิกิริยา “อะ…” ของฉันเมื่อกี้กลับยิ่งตอกย้ำความสงสัยของมิยูกิให้กลายเป็นความมั่นใจไปซะอีก

 

“จริงๆ แล้วพี่แอบติดต่อกับซุซุเนะจังใช่มั้ย~? ไม่โกรธหรอก ลองเล่าให้มิยูกิจังคนนี้ฟังอย่างตรงไปตรงมาดูสิ”

 

“ไม่ใช่แล้วนะ…”

 

“พี่นี่แย่เรื่องการโกหกจริงๆ เลยเนอะ แถมตอนที่พี่กินคุกกี้ ซุซุเนะจังก็เอาแต่ทำท่าลุกลี้ลุกลน แล้วก็แอบมองพี่ด้วยสายตาหวั่นๆ นั่นอีก”

 

ก็บอกแล้วไงว่า…เธอแค่อยู่ในอารมณ์ของนิยายอีโรติก…

 

อา…ไม่ได้เรื่องเลย! ฉันไม่สามารถอธิบายความจริงอะไรได้สักอย่าง มันน่าอึดอัดชะมัด!!

 

“ฉันรู้แน่ๆ เลยล่ะ…ซุซุเนะจังน่ะ ชอบพี่แน่นอน”

 

แล้วจู่ๆ มิยูกิก็พูดแบบนั้นออกมาพร้อมกับรอยยิ้มดีใจยังกับว่าเธอเองเป็นคนที่กำลังตกหลุมรัก

 

“หา? ซุซุเนะจังน่ะเหรอ? ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”

 

“ฉันเองก็ยังไม่เชื่อเลยจนถึงเมื่อวาน แต่ตอนนี้มั่นใจแล้วล่ะ อ้อ~ ที่เธอบอกว่าอยากให้พี่ช่วยชิมคุกกี้ก็เพราะแบบนั้นนี่เอง…เข้าใจแล้ว เข้าใจเลย~”

 

มิยูกิพูดด้วยน้ำเสียงสดใสราวกับเข้าใจทุกอย่างแล้ว ทั้งที่เป็นคนเดียวที่สรุปเรื่องไปเองทั้งหมดจริงๆ

 

เด็กสาวม.ปลายเนี่ย เห็นเรื่องแบบนี้เป็นของหวานเลยสินะ

 

แต่ถ้าไม่รู้อะไรเลย ก็คงไม่แปลกที่มิยูกิจะเข้าใจผิดแบบนั้นล่ะมั้ง…ฉันคิดในใจ ขณะที่มิยูกิก้มหน้ามาใกล้ฉันแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

“พี่~ ให้ฉันเป็นกามเทพให้เอามั้ย?”

 

“ไม่ต้องเลยน่า แถมไม่มีทางที่ซุซุเนะจังจะมาชอบฉันด้วยซ้ำ”

 

มีความเป็นไปได้มากกว่าด้วยซ้ำว่าเธอจะรังเกียจฉัน แต่วันนี้มิยูกิดูจะไม่ยอมง่ายๆ เธอส่ายหน้าแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “ไม่ใช่หรอก~ คราวนี้แหละเป็นโอกาสแน่นอน”

 

“ลองคิดดูดีๆ นะพี่ คนที่เรากำลังพูดถึงคือซุซุเนะจังนะ! ซุซุเนะจังที่น่ารักจนใครเห็นก็อยากจะหวงไว้แนบอกน่ะ ชอบพี่เข้าให้นะ! แบบนี้ไม่ใช่โอกาสครั้งเดียวในชีวิตแล้วจะเป็นอะไรได้อีก!!”

 

“เธอนี่…ชมฉันไปด้วยด่าไปด้วยเลยใช่มั้ย?”

 

“งั้นพี่ลองคิดดูนะ จะมีสาวสวยกว่าเธออีกเหรอ ที่จะมาตกหลุมรักพี่ได้อีกน่ะ?”

 

“นั่นมัน…”

 

โธ่เว้ย!! เถียงไม่ออก!!

 

“พี่ ฉันน่ะในฐานะน้องสาว ก็อยากให้พี่มีความสุขนะ ซุซุเนะจังทั้งน่ารัก แถมนิสัยก็ดีด้วย เรื่องนี้เพื่อนสนิทอย่างฉันรับประกันได้เลย แล้วฉันยังเสนอว่าจะเป็นกามเทพให้ด้วย พี่จะไม่พอใจอะไรอีกล่ะ?”

 

ไม่พอใจงั้นเหรอ? จะให้ฉันไม่พอใจยังไงได้ล่ะ…แน่นอนว่าถ้าได้สนิทกับเด็กผู้หญิงน่ารักๆ แบบซุซุเนะจัง ใครจะไม่อยากล่ะ? ก็เธอถึงขนาดสวยพอจะเป็นนางแบบของนิยายอีโรติกได้เลยนะ!! แต่…น้องสาวเอ๋ย เธอน่ะเข้าใจผิดแล้วล่ะ ซุซุเนะจังไม่ได้ชอบฉัน…เธอแค่ชอบนิยายอีโรติกที่ฉันเขียนเท่านั้นเอง

 

…หือ? ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย?

 

“เอาเถอะ พี่ ลองคิดดูให้ดีๆ นะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เอง…อ้อ แต่ระวังอย่าให้โชวตะคุงรู้นะ ถ้าเขารู้ว่าซุซุเนะจังคบกับพี่ เขาอาจจะเอามีดมาแทงพี่ก็ได้”

 

“นั่นไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ……”

 

ถ้าเขารู้ว่าฉันให้น้องสาวตัวเองอ่านนิยายอีโรติกล่ะก็ ฉันคงไม่แปลกใจเลยถ้าเขาจะจับฉันไปโม่กับหินจนไม่เหลือซาก

 

“แค่นี้ล่ะ พี่ สู้ๆ นะ!!”

 

พูดจบ มิยูกิก็ตบหลังฉันเบาๆ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องนั่งเล่น

 

ทิ้งให้ฉันยืนงงอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

 

อา…ไม่รู้ทำไม แต่รู้สึกเหมือนกำลังถูกพัวพันกับเรื่องวุ่นวายมากมายเข้าแล้ว…

 

นิยายอีโรติกที่เริ่มเขียนด้วยความคึกคะนองของฉัน กำลังจะพาชีวิตฉันไปในทิศทางที่ไม่ควรจะเป็นแล้วหรือเปล่านี่……