ตอนที่ 3: เสียงแจ้งเตือน

 

จริง ๆ แล้ว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมซูซูเนะจังถึงมาที่ห้องของฉัน ซูซูเนะจังอ่านนิยายแนวอีโรติกของฉันอะไรแบบนั้นน่ะ ปกติแล้วเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว และอย่างที่เธอบอก เธออาจจะแค่อยากให้ฉันช่วยชิมคุกกี้เฉย ๆ ก็ได้

 

แต่ถึงอย่างนั้น ระหว่างที่พวกเราสามคนนั่งล้อมโต๊ะพับกินคุกกี้ด้วยกัน ฉันก็ไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเลยแม้แต่นิด เอาตรง ๆ ก็คือ ไม่รู้สึกถึงรสชาติของคุกกี้ด้วยซ้ำ แน่นอน ไม่ใช่ว่าคุกกี้ของซูซูเนะจังไม่อร่อยหรอกนะ มันคงอร่อยนั่นแหละ อย่างน้อยถ้าเป็นฉันเมื่อวานนี้ก็คงกินจนไม่เหลือแม้แต่เศษเดียวแน่นอน

 

แต่ทว่า…

 

「…………」

 

ระหว่างที่ฉันกำลังกินคุกกี้ ซูซูเนะจังก็เงียบ ไม่พูดอะไรเลย แต่กลับคอยแอบมองสีหน้าของฉันเป็นระยะ ๆ

 

「ถ้าเงียบอยู่แบบนั้น ทำไมไม่พูดความเห็นออกมาบ้างล่ะ？」

 

มิยูกิที่ทนไม่ไหวพูดขึ้นพลางมองฉันด้วยสายตาดุ ๆ

 

ฉันจึงได้สติขึ้นมา

 

「หือ? อะ ขอโทษ อร่อยนะ อร่อยมากเลย ขอบใจนะ」

 

ฉันรีบพูดคำชมแบบพอเป็นพิธีไปให้จบ ๆ แต่ถึงอย่างนั้นซูซูเนะจังก็เหมือนจะพอใจ เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฉันพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ

 

「งั้น พวกเรากลับไปที่ห้องนั่งเล่นกันเถอะ」

 

มิยูกิพูดพลางลุกขึ้น ดูเหมือนเธอจะไม่อยากอยู่ในห้องของฉันนานกว่านี้ เธอเดินไปทางประตูเหมือนจะเร่งให้ซูซูเนะจังตามไปด้วย ส่วนซูซูเนะจังก็พยักหน้าตอบด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “อ-อืม…” แต่กลับยังไม่ยอมลุกขึ้นสักที

 

「ซูซูเนะจัง?」

 

มิยูกิเอียงคออย่างสงสัย จากนั้นซูซูเนะจังก็หยิบซองบางอย่างออกมาจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อน

 

「จริง ๆ แล้ว ฉะ-ฉันตั้งใจจะเอามากินกับคุกกี้น่ะ เลยเอาชามาด้วย พอดีลืมไปเลย… ดะ-ดื่มด้วยกันไหมคะ? ถะ-ถ้ารุ่นพี่ไม่รังเกียจก็… เป็นชากลิ่นซิตรัสที่เรียกว่าเอิร์ลเกรย์น่ะค่ะ…」

 

อาจจะเป็นความคิดเข้าข้างตัวเองก็ได้ แต่ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่ซูซูเนะจังพูด ไม่ได้หมายถึงแค่อยากดื่มชา แต่เหมือนกับว่าเธออยากอยู่ในห้องนี้ต่ออีกหน่อย

 

ดูเหมือนว่ามิยูกิเองก็จะรู้สึกแบบเดียวกัน เธอหันมาสบตาฉันแวบหนึ่งอย่างแปลกใจ แล้วก็ยิ้มออกมา

 

「งั้นก็ดีเลย ฉันขอรับไว้นะ ซูซูเนะจัง เอานี่มาสิ เดี๋ยวฉันไปชงให้」

 

พูดจบเธอก็เดินออกจากห้องไป

 

แล้วผลก็คือ… ฉันกับซูซูเนะจังถูกทิ้งให้อยู่กันตามลำพังสองคนในห้อง…

 

「…………」

 

อึดอัดชะมัด…

 

ซูซูเนะจังนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะ แต่ดูเหมือนเธอเองก็จะรู้สึกอึดอัดไม่ต่างจากฉัน ท่าทางของเธอดูประหม่าและไม่เป็นธรรมชาติ แก้มก็แดงระเรื่ออย่างน่าประหลาด

 

ในฐานะที่เป็นพี่ ฉันควรจะเป็นฝ่ายเริ่มชวนคุยก่อนสิ…

 

คิดได้แบบนั้น ฉันจึงตัดสินใจเอ่ยปากขึ้น

 

「พูดถึงเรื่องนั้น――」

 

「ขอฉัน――」

 

แต่อย่างเลวร้ายที่สุด ฉันกับซูซูเนะจังดันพูดขึ้นมาพร้อมกัน ทำให้เสียงของทั้งคู่กลบกันไปหมด

 

「ขะ-ขอโทษค่ะ เชิญเลยค่ะ」

 

ฉันยกโอกาสให้ซูซูเนะจัง เธอจึงพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูเกรงใจนิดหน่อย

 

「ฉันต้องส่งรูปอาหารสัตว์ให้พี่ชายค่ะ ขอสักครู่ ฉันขอเล่นมือถือหน่อยนะคะ」

 

「หือ? อะ อืม ไม่เป็นไรเลย พูดถึงแล้ว ไอ้โชตะก็พูดอะไรทำนองว่าจำชื่ออาหารไม่ได้อยู่นี่นะ」

 

「ชะ-ใช่ค่ะ…」

 

เธอตอบแบบนั้น แล้วก็หยิบมือถือออกมาจากผ้ากันเปื้อน เริ่มพิมพ์อะไรบางอย่างลงไป ฉันที่มองเธออยู่ก็คิดขึ้นมาในใจ

 

――ยังไงก็คิดไม่ออกเลย ว่าผู้หญิงน่ารักและดูบอบบางแบบนี้จะอ่านนิยายแนวอีโรติก…

 

ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอยู่ ซูซูเนะจังก็เก็บมือถือใส่กระเป๋าเสื้อผ้ากันเปื้อน

 

และแล้ว…

 

♪ ปี๋โร่ริโร่ริน

 

เสียงแจ้งเตือนจากมือถือก็ดังขึ้นในห้อง เป็นเสียงจากมือถือของฉัน

 

อะไรเนี่ย… จังหวะมันช่างลงตัวเกินไปแล้ว… ทันทีที่ซูซูเนะจังเก็บมือถือของเธอ ฉันก็ได้รับแจ้งเตือนพอดี

 

แต่ฉันเลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจเสียงแจ้งเตือนนั้น… ถึงอย่างนั้น…

 

「ไม่ต้องเกรงใจฉันก็ได้นะคะ…」

 

ซูซูเนะจังพูดพึมพำออกมาเบา ๆ แล้วฉันก็สังเกตเห็น ว่าตอนไหนไม่รู้ที่ใบหน้าของเธอแดงจัดขึ้นมา แถมมือที่วางอยู่บนตักก็สั่นระริกอีกต่างหาก…

 

“ไม่ต้องเช็กมือถือหน่อยเหรอคะ?”

 

ซุซุเนะจังเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือของเธอก็สั่นไปด้วยเช่นกัน ทำไมกันนะ? ผมรู้สึกเหมือนเห็นหยาดน้ำตาเอ่ออยู่ในดวงตาของเธอ

 

“มะ…ไม่เป็นไรหรอก คงเป็นแค่แจ้งเตือนเกมโซเชียลอะไรทำนองนั้นแหละ”

 

ผมตอบกลบเกลื่อนออกไป จริง ๆ แล้ว ผมกำลังกลัวอยู่ต่างหาก กลัวข้อความแจ้งเตือนบนหน้าจอมือถือที่เขียนว่า “มีคนแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับนิยายของคุณ” ปรากฏขึ้น

 

ซุซุเนะจังพึมพำออกมาเบา ๆ ราวกับฝืนพูดออกมาให้ได้ว่า

“…งั้นเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะค่ะ…”

 

เธอหยิบมือถือจากกระเป๋าออกมาอีกครั้ง แล้วพิมพ์อะไรบางอย่างลงไป ไม่นานนัก มือถือของผมก็ดังขึ้นอีกครั้งด้วยเสียง ♪ปิ๊ง~ อย่างพอดิบพอดีเกินไป

 

“มะ…มันอะไรกันเนี่ย วันนี้แจ้งเตือนเยอะผิดปกติเลยแฮะ หรือว่าวันนี้เป็นวันอัปเดตใหญ่ของเกมนะ ฮะ ฮะ ฮะ…”

 

เสียงหัวเราะฝืด ๆ ดังก้องในห้อง แต่ซุซุเนะจังไม่ตอบอะไรเลย เธอก้มหน้าลงอีกครั้ง จากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมาแล้วพิมพ์อะไรอีก

 

และแล้ว…

 

♪ปิ๊ง~

 

เสียงแจ้งเตือนจากมือถือของผมดังขึ้นอีกครั้ง

 

“รุ่นพี่…”

 

ซุซุเนะจังเงยหน้าขึ้นมา ราวกับไม่อาจกลั้นความรู้สึกเอาไว้ได้อีกต่อไป ดวงตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตา ขณะมองตรงมาที่ผม

 

“มะ…มีอะไรเหรอ?”

 

“บางทีอาจจะเป็นเรื่องด่วนนะคะ รุ่นพี่ควรเช็กดูหน่อยเถอะ ไม่ต้องสนใจฉันก็ได้ค่ะ”

 

“…………”

 

มันคือแรงกดดันจากเธอที่ชัดเจนว่า “ดูมือถือซะ!” ผมไม่สามารถหาข้ออ้างหลบเลี่ยงได้อีกต่อไป ผมเอื้อมมือไปหามือถือด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ

 

“งะ…งั้นก็ ขอรับน้ำใจของเธอละกันนะ…”

 

พูดจบ ผมก็ก้มมองหน้าจอมือถือ ที่หน้าจอมีข้อความปรากฏว่า “มีคนแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับนิยายของคุณ”

 

หัวใจผมแทบหยุดเต้น ผมเหลือบมองซุซุเนะจังแวบหนึ่ง แล้วแตะที่แจ้งเตือนด้วยมือที่สั่น

 

ข้อความแรกเขียนว่า

“ถึงจะพอรู้สึกมาบ้างแล้วก็เถอะนะคะ…”

 

ข้อความที่สองคือ

“อาจจะเป็นอย่างที่คิดก็ได้ค่ะ…”

 

และข้อความที่สาม…

“ท่านผู้เขียนที่ชื่อ ‘โคโนะโนะซามะ’ ผู้นี้…”

 

แต่ตรงนั้นข้อความก็จบลง แล้วทันใดนั้นเอง มือถือของผมก็ร้องขึ้นอีก

 

♪ปิ๊ง~

 

“…คือรุ่นพี่ ใช่ไหมคะ?”

 

ข้อความใหม่ปรากฏบนหน้าจอ ผมเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ ซุซุเนะจังกำลังมองผมด้วยใบหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ มือถือของเธอร่วงหล่นจากมือ

 

ไม่มีอะไรให้สงสัยอีกแล้ว เราสบตากัน และไม่สามารถเบือนหน้าหนีได้

 

“รุะ…รุ่นพี่…”

 

ซุซุเนะจังเรียกผมด้วยเสียงสั่นเครือ

 

“มะ…มีอะไรเหรอ?”

 

ผมพยายามฝืนยิ้มออกมาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

 

“มีเรื่องหนึ่ง…ที่ฉันอยากถามให้แน่ใจมาตลอดค่ะ…”

 

พูดถึงตรงนั้น เธอก็ใช้สองมือกุมอกของตัวเองไว้

 

“ฮารุกะจัง…ที่อยู่ในนิยายของรุ่นพี่น่ะ…”

 

“…………”

 

“…เธอคือฉันใช่ไหมคะ?”

 

คำถามนั้นตรงไปตรงมาเกินกว่าจะตีความไปในทางอื่นได้ ใช่แล้วล่ะ คนที่เขียนคอมเมนต์ในนิยายของผมมาตลอดก็คือมินาซึกิ ซุซุเนะ ไอดอลของโรงเรียนและหญิงสาวผู้เรียบร้อยผู้นั้น

 

และเธอก็รู้ความจริงอีกอย่างหนึ่งแล้ว

 

ว่านิยายแนวอีโรติกที่ผมเขียนอยู่นั้น ตัวต้นแบบของนางเอก…ก็คือมินาซึกิ ซุซุเนะที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมนี่เอง

 

“อะ…อันนั้นมัน…”

 

จะให้ผมพูดออกไปได้ยังไงล่ะ…ว่าจะให้ผมบอกกับเด็กสาวแสนสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้าว่า ‘นางเอกในนิยายอีโรติกของฉันน่ะ มีต้นแบบมาจากเธอไงล่ะ’ น่ะเหรอ ไม่มีทางเอาเรื่องแบบนั้นมาพูดได้หรอก

 

แต่ความเงียบนั้น ก็เป็นการยอมรับกลาย ๆ ว่ามันคือความจริง

 

แต่จะยอมรับแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบนี้มันไม่ใช่สิ่งที่ผู้ชายควรทำ ที่ตรงนี้…ผมควรจะยอมรับมันอย่างกล้าหาญ ไม่ว่าจะโดนเธอรังเกียจก็ตาม นั่นก็เป็นผลลัพธ์ที่ผมต้องยอมรับเอง

 

“นางเอกในนิยายที่ฉันเขียนน่ะ…”

 

แต่ก่อนที่ผมจะพูดจบ

 

“พี่ชาย…”

 

เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางประตู ผมกับซุซุเนะจังรีบหันไปทางต้นเสียงด้วยความตกใจ

 

ที่ตรงนั้น…มีมิยูกิยืนอยู่ พร้อมกับถาดที่วางกาน้ำชา

 

 

****

 

อีกเรื่องลงในเพจนะครับ กำลังสนุกเหมือนกัน