ตอนที่ 2 เด็กผู้หญิงที่ชื่อ ซูซุเนะ
ตอนที่ 2 : เด็กผู้หญิงที่ชื่อ ซูซุเนะ
เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันก็ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น พลางกุมหัวด้วยความสับสน
ไม่มีทาง… ที่ซูซุเนะจังจะอ่านนิยายอีโรติกที่ฉันเขียนอยู่
ก็เพราะมันคือนิยายอีโรติกนะ! แถมยังเป็นแนว “พี่น้องร่วมสายเลือดที่เพื่อนรักเข้ามาแย่งชิง” อะไรทำนองนั้น… มันก็หนักเอาเรื่องอยู่หรอก แล้วเด็กผู้หญิงใสซื่อแบบซูซุเนะจังจะอ่านอะไรแบบนี้งั้นเหรอ? ไม่มีทางเป็นไปได้เลยใช่มั้ยล่ะ
อย่างน้อย… จากที่ฉันรู้จักซูซุเนะจังมา เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบอะไรแบบนั้นเลยสักนิด
ซูซุเนะจังคือกุลสตรีอันดับหนึ่งของโรงเรียน แค่เดินผ่านก็หอมหวานราวกับกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ เปล่งประกายด้วยความงดงามและความสะอาดบริสุทธิ์ เธออยู่สูงจนดูเหมือนไกลเกินเอื้อม แล้วเด็กสาวแบบนั้นจะมาเสียเวลากับนิยายสกปรกๆ ที่แต่งโดยไอ้หนุ่มซิงไร้สีสันอย่างฉันทำไมกัน?
สำหรับเธอแล้ว นิยายของฉันคงเป็นแค่เรื่องหยาบโลนที่แค่ได้ยินชื่อเรื่องก็คงอยากจะเอามือปิดหูแล้วล่ะมั้ง
คิดอย่างนั้นแล้วก็เริ่มรู้สึกว่า เรื่องเมื่อเช้าคงจะเป็นแค่ความเข้าใจผิดเท่านั้นแหละ
ใช่… ไม่มีทางที่มันจะเป็นเรื่องจริง
พอฉันพยายามจะย้ำกับตัวเองแบบนั้น จู่ๆ ประตูห้องนั่งเล่นก็เปิดออกมา ฉันที่เข้าใจเอาเองว่าที่บ้านไม่มีใครอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยง แล้วก็เผลอทำโทรศัพท์ในมือตกลงพื้น
หันไปมองที่ประตู ก็เห็นน้องสาวของฉัน มิยูกิ ยืนอยู่พร้อมถุงของในมือ และบนหน้าจอมือถือที่ร่วงลงไปก็ยังคงโชว์หน้า “แก้ไขต้นฉบับนิยายอีโรติก” อย่างเต็มตา ฉันรีบคว้ามือถือกลับมาอย่างตื่นตระหนกแล้วซ่อนไว้ในกระเป๋าทันที
「อ-เอ่อ ยินดีต้อนรับกลับนะ น้องสาว…」
ฉันพูดออกไปอย่างเกร็งๆ จนน่าสงสัย ทำให้มิยูกิเอียงคออย่างงุนงง แล้วทันใดนั้น เธอก็หรี่ตาลงเหมือนจับพิรุธได้ ก่อนจะมองมาทางฉันด้วยสายตาสงสัย
「พี่… หน้าตาดูมีพิรุธมากเลยนะ…」
「มีพิรุธเหรอ? ว่าแต่เรื่องอะไรล่ะ」
「พี่… สายตาดูหื่นมากเลยน่ะ…」
「โห นี่เธอว่าดวงตาที่พ่อแม่ให้มาเป็นตาหื่นเหรอ ใจร้ายจริง」
「ก็เพราะพี่เอาตา ไปใช้ในทางลามก ฉันเลยโกรธไง」
「เสียดายจังนะ ดวงตาหื่นๆ นี่ได้มาจากพ่อเลยล่ะ」
「อึก… ไม่รู้จะเถียงยังไงเลย…」
ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดว่าฉันแอบดูเว็บโป๊บนมือถือ
แต่นั่นเป็นความเข้าใจผิดอย่างสิ้นเชิง ฉันไม่ใช่ผู้ชมเว็บโป๊… ฉันคือ คนผลิตคอนเทนต์ผู้ใหญ่ ต่างหากล่ะ! ถึงจะเป็นแบบนั้นจริง แต่ถ้าพูดออกไปก็ไม่แคล้วโดนมองด้วยสายตาดูถูกกว่าเดิมอีก เลยเลือกที่จะเงียบไว้ดีกว่า
มิยูกิมองฉันด้วยสายตาประหนึ่งเห็นของสกปรกอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา 「เฮ้อ…」 แล้วเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น จากนั้นก็พึมพำเหมือนยอมแพ้อะไรบางอย่างว่า
「ห้ามเอาตาหื่นๆ นั่นไปมองซูซุเนะจังเชียวล่ะ…」
ซูซุเนะจังเหรอ? อ๊ะ จริงสิ…
ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า วันนี้ซูซุเนะจังจะมาที่บ้าน เพื่อเรียนทำขนมจากมิยูกิ และในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้น อีกคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
ซูซุเนะจังนั่นเอง เธอถือถุงของเหมือนกับมิยูกิ และทันทีที่เห็นหน้าฉัน เธอก็ยิ้มนิดๆ ให้
น่ารัก…
เพียงเสี้ยววินาทีที่เธอยิ้มให้ ฉันก็รู้สึกเหมือนได้ครอบครองรอยยิ้มของไอดอลประจำโรงเรียน อย่างซูซุเนะ ไว้คนเดียว ความรู้สึกนี้ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
「พี่!!」
แต่ในวินาทีนั้นเอง มิยูกิก็ส่งสายตาคมกริบมาเตือนราวกับมองทะลุความคิดของฉัน
「รุ่นพี่ วันนี้ขอรบกวนนะคะ」
ซูซุเนะจังยังคงยิ้มอย่างเป็นมิตรเหมือนเดิม ฉันตอบกลับไปด้วยท่าทีที่พยายามรักษาภาพลักษณ์เจ้าบ้าน
「อ-อ่า เอาเป็นว่าคิดซะว่าเป็นบ้านของเธอเองเลยแล้วกัน」
แล้วฉันก็มั่นใจขึ้นมาอีกครั้งว่า…
เรื่องเมื่อเช้าน่ะ เป็นแค่ความเข้าใจผิดแน่ๆ
ไม่มีทางเลยที่เธอ—คนที่ยิ้มเหมือนนางฟ้าแบบนี้—จะอ่านนิยายอีโรติกของฉัน ต้องเป็นฉันเองที่มองผิดไปแน่นอน ใช่ มันต้องเป็นแบบนั้น… ขอเถอะ ขอให้มันเป็นแบบนั้นเถอะ…
แล้วจู่ ๆ มิยูกิก็เดินตรงมาหาฉัน
「เอ้าเอ้า ตั้งแต่นี้ไปห้องนั่งเล่นนี้ห้ามผู้ชายเข้าแล้วนะ พี่กลับห้องตัวเองไปเลยไปเลย」
เธอพูดพลางไล่ฉันให้กลับห้อง ฉันจึงตัดสินใจยอมถอยตามที่ถูกว่า ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินออกจากห้องนั่งเล่น ขณะนั้นฉันก็เดินผ่านข้าง ๆ ซูซุเนะจัง
「หนูก็จะพยายามทำคุกกี้ของรุ่นพี่ให้อร่อยที่สุดเลยค่ะ」
ซูซุเนะจังเงยหน้ามองฉันพลางพูดแบบนั้น
「ของฉันเหรอ?」
「รุ่นพี่ไม่ค่อยชอบของหวานเหรอคะ?」
「เปล่าหรอก ไม่ใช่แบบนั้น… แค่ว่า ของแบบนี้ให้ฉันกินมันจะดีเหรอ」
「ค่ะ ถ้าไม่เป็นการรบกวน หนูก็อยากให้รุ่นพี่ช่วยชิมด้วยค่ะ」
「ขอบใจนะ งั้นฉันจะตั้งตารอเลย」
เมื่อฉันตอบกลับไปแบบนั้น ซูซุเนะจังที่ก่อนหน้านี้ยังดูมีท่าทีไม่มั่นใจก็กลับมายิ้มได้อีกครั้ง แล้วพยักหน้าเบา ๆ พลางพูดว่า “ค่ะ”
※ ※ ※
ฉันกลับมาที่ห้อง แล้วตัดสินใจแก้ไขตอนล่าสุดของนิยายอีโรติกที่เขียนเสร็จไปตั้งแต่เมื่อวาน ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงในการเปลี่ยนแปลงบทพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ และแก้คำผิด จากนั้นก็กดปุ่มโพสต์ไปเลย
จ้องหน้าจอ LCD อยู่พักใหญ่จนตาล้า ฉันจึงฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วหลับตา หลังจากนั้นพักผ่อนสมองแบบเหม่อลอยอยู่ประมาณห้านาที อยู่ ๆ ก็มีเสียงแจ้งเตือน ♪ปีโรริโรริน ดังมาจากสมาร์ตโฟน
ฉันลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ แล้วเหลือบมองสมาร์ตโฟน บนหน้าจอเขียนว่า “มีความคิดเห็นใหม่สำหรับนิยายของคุณ” ฉันรีบคว้าเครื่องขึ้นมาแล้วแตะไปที่การแจ้งเตือน
ทั้งตกใจที่มีคนมาเมนต์เร็วขนาดนี้ และก็แอบกลัวเล็กน้อยว่ามันจะเป็นคำวิจารณ์เชิงลบ
『ถึงคุณโนนะ ตอนล่าสุดอ่านแล้วค่ะ สนุกมากเลย แล้วก็เร้าใจมากด้วย ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นฮารุกะจังเลยค่ะ ถึงจะรู้สึกเขิน ๆ อยู่บ้างแต่ก็แอบตื่นเต้นนิดหน่อยนะคะ รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ』
โชคดีที่คอมเมนต์นั้นเป็นความเห็นในเชิงบวก ทำให้ฉันโล่งใจอย่างมาก การได้ถูกชมผลงานตัวเองแบบนี้เป็นความสุขที่สุดของคนเขียนนิยายเลยจริง ๆ ฉันคิดว่าจะเขียนตอบกลับไปในทันที ก่อนที่ความรู้สึกยินดีนี้จะจางหายไป
…แต่ในตอนนั้นเอง ฉันก็สังเกตว่าความเห็นนี้ยังมีข้อความต่อท้ายอีก
『ป.ล. จริง ๆ แล้ว วันนี้ดูเหมือนเพื่อนของพี่ชายจะเห็นว่าฉันกำลังอ่านผลงานของอาจารย์เข้าแล้วค่ะ ถึงฉันจะชอบผลงานของอาจารย์มาก แต่การที่ผู้ชายคิดว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิงทะลึ่ง มันก็ยังรู้สึกเขินอยู่นิด ๆ เหมือนกัน…』
ทันทีที่อ่านประโยคนี้จบ ฉันก็รู้สึกเหมือนเลือดในร่างกายไหลย้อนกลับ
เดี๋ยวนะ… ความเห็นนี้มันชวนให้นึกถึงบางเรื่องมากเกินไปแล้ว…
คนที่เขียนคอมเมนต์นี้เป็นผู้อ่านประจำที่คอยเขียนคอมเมนต์ให้แทบทุกตอนของนิยายฉัน และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง… แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญตอนนี้
ปัญหาคือ เธอบอกว่าถูกเพื่อนของพี่ชายเห็นตอนที่กำลังอ่านนิยายอีโรติกของฉัน
เมื่อเช้านี้ ฉันเห็นสมาร์ตโฟนของซูซุเนะจังเปิดหน้าที่คล้ายนิยายของฉันขึ้นมาโดยบังเอิญ และซูซุเนะจังก็คือน้องสาวของเพื่อนสนิทฉัน
จะให้เรียกว่านี่เป็นแค่ความบังเอิญดีไหม? ไม่สิ อินเทอร์เน็ตเชื่อมต่อคนทั้งโลก ความบังเอิญระดับนี้ก็อาจเกิดขึ้นได้… แต่อะไรจะบังเอิญได้ขนาดนี้กันนะ…
ไม่ไหวแล้ว ใจมันสั่นไปหมด
แต่ว่า เดี๋ยวนะ… ซูซุเนะจังตอนนี้น่าจะกำลังตั้งใจทำขนมอยู่ในครัวบ้านฉันนี่นา มิยูก็อยู่ข้าง ๆ ด้วย จะให้เธอเขียนคอมเมนต์ยาวขนาดนั้นในสภาพแบบนั้นเนี่ยนะ?
ใช่แล้ว เป็นไปไม่ได้แน่นอน เพราะงั้น เรื่องนี้ก็แค่ความบังเอิญ… จริง ๆ ด้วย
ฉันบอกตัวเองแบบนั้น…ไม่สิ ต้องบอกว่าถ้าไม่พยายามพูดแบบนั้นกับตัวเอง ก็คงไม่มีทางรักษาสภาพจิตใจให้สงบนิ่งได้เลย คงจะไม่เกินเลยนัก
ฉันภาวนาอยู่ในหัวว่า “ใจเย็นไว้ ริวทาโร่… ใจเย็นไว้ ริวทาโร่…” พร้อมกับเปิดช่องตอบกลับขึ้นมา
『ถึงคุณสึซุ』
เขียนมาถึงตรงนี้ ฉันถึงเพิ่งจะรู้ตัวว่า ชื่อบัญชีของผู้อ่านที่มักจะเขียนความเห็นให้อยู่เสมอคนนี้ก็คือ “สึซุ”
สึซุ… สึซุ… ซุซุเนะ…
ไม่ๆ มันก็แค่บังเอิญเท่านั้นแหละ ใช่ มันต้องเป็นแค่นั้นแน่นอน
ฉันพิมพ์ตอบกลับด้วยมือที่สั่นระริก
『ถึงคุณสึซุ ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นรวดเร็วเช่นเคยนะครับ ดีใจที่สามารถตอบสนองความคาดหวังของคุณสึซุได้ ตอนต่อไปก็มีแผนจะให้มีความคืบหน้าในเนื้อเรื่องอีก กรุณารอติดตามด้วยครับ』
จนถึงตรงนี้ ก็เหมือนข้อความตอบกลับทั่วไป
แล้วฉันก็พิมพ์คำว่า ‘ป.ล.’ ต่อจากข้อความนั้น
『นั่นมันน่าอายจริงๆ นั่นแหละครับ คราวหน้าขอแนะนำให้อ่านคนเดียวดีกว่านะครับ』
เมื่อพิมพ์เสร็จ ฉันก็กดปุ่มส่ง ตอบกลับของฉันปรากฏขึ้นในช่องคอมเมนต์ ฉันจึงวางมือถือลง
แต่ยังไม่ถึงห้านาทีดี เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นอีก
『มีความคิดเห็นใหม่ในนิยายของคุณ』
ข้อความแจ้งเตือนระบุไว้แบบนั้น ฉันแตะปุ่มแจ้งเตือนด้วยความรู้สึกหวาดๆ และสิ่งที่เห็นในความเห็นนั้นก็ทำให้ฉันแทบพูดไม่ออก
『ถึงคุณโนนะ ขอบคุณที่ตอบกลับอย่างรวดเร็วค่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านของเพื่อนพี่ชายค่ะ แอบน่ากลัวอยู่หน่อย แต่จะลองสังเกตดูแบบเนียนๆ ว่าเขารู้หรือยังนะคะ』
ก๊อก ก๊อก
ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทำเอาฉันเผลอร้อง “เฮือก!?” พร้อมกับเกือบจะไถลตกจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ
“พี่ชาย เปิดได้ไหม?”
เสียงของมิยูกิดังมาจากอีกฝั่งของประตู ทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย แล้วจึงนั่งกลับไปที่เก้าอี้ตามเดิม
“ได้เลย เข้ามาเถอะ”
เมื่อฉันตอบแบบนั้น ประตูก็ค่อยๆ เปิดออก ทว่า คนที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้ากลับไม่ใช่มิยูกิ… แต่เป็นซุซุเนะจัง
“ซะ… ซุซุเนะจัง?”
สีหน้าของฉันเต็มไปด้วยความตกใจ ขณะเดียวกันซุซุเนะจังก็ดูตกใจเล็กน้อยเช่นกัน เธอลืมตากว้าง แล้วไม่รู้ทำไม แก้มของเธอก็ดูแดงระเรื่อเล็กน้อย
“มี… มีอะไรหรือเปล่า?”
ฉันถามออกไปแบบนั้น ซุซุเนะจังก็พูดแบบลังเลว่า “อะ เอ่อ… คือว่า…” พร้อมกับกอดห่อกระดาษที่ซ่อนไว้ด้านหลังแนบอกไว้แน่น
“ซุซุเนะจังอยากให้พี่ชายได้ลองชิมคุกกี้ด้วยน่ะ เธออยากให้พี่ช่วยชิมให้หน่อย”
แล้วมิยูกิก็โผล่หน้ามาจากด้านหลังของซุซุเนะจัง พลางพูดแบบนั้น
“อ๋อ ใช่สิ…”
ถ้าจำไม่ผิด เมื่อกี้เธอบอกว่าจะทำของให้รุ่นพี่ด้วยนี่นะ? พูดตามตรง ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาตั้งหน้าตั้งตารอคุกกี้ของซุซุเนะจังเลย ความคิดเรื่องนั้นหลุดไปจากหัวไปหมดแล้ว
“ขอเข้าไปได้ไหม?”
เธอถามแบบนั้น ฉันก็ตอบกลับว่า “แน่นอน” ซุซุเนะจังจึงก้าวเข้ามาในห้อง
เธอสวมผ้ากันเปื้อนลายกระต่ายทับบนชุดนักเรียน ซึ่งดูเข้ากับเธอมาก
เธอยังคงเป็นซุซุเนะจังที่ฉันรู้จัก—เป็นเด็กสาวที่บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ดูสะอาดสะอ้านเหมือนเช่นเคย
…แต่ว่า เธออ่านนิยายอีโรติกของฉันอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น ขณะที่กำลังทำคุกกี้อยู่แบบนั้น บางทีในหัวของเธอก็อาจจะเต็มไปด้วยเรื่องของนิยายอีโรติกนั้นก็ได้ ใครมันจะจินตนาการถึงเรื่องแบบนั้นได้ล่ะ?
ภาพลักษณ์ของเด็กสาวชื่อ มินาซึกิ ซุซุเนะ ที่ฉันมีอยู่ในใจ กำลังสั่นคลอนและเริ่มพังทลายลงทีละน้อยอย่างชัดเจน…
Chapters
Comments
- ตอนที่ 18 อยากถูกผู้หญิงน่ารักเรียกว่า “เจ้าหมู” มิถุนายน 6, 2025
- ตอนที่ 17 งานธรรมดา ๆ ที่ฉันทำ กลับกลายเป็นหายนะที่ย้อนกลับมาทำร้ายเพื่อนรักของฉัน... พฤษภาคม 28, 2025
- ตอนที่ 16 แม่ของซูซุเนะมาแล้ว!! พฤษภาคม 27, 2025
- ตอนที่ 15 ความรู้สึกเหมือนเป็นบอสสุดท้าย พฤษภาคม 27, 2025
- ตอนที่ 14 ช่วงเวลาแห่งความสุข พฤษภาคม 27, 2025
- ตอนที่ 13 การตื่นรู้ครั้งใหม่ของรสนิยมทางเพศ พฤษภาคม 27, 2025
- ตอนที่ 12 รางวัลแห่งเกียรติยศตกเป็นของพวกโรคจิตทั้งสอง พฤษภาคม 27, 2025
- ตอนที่ 11 พอลองถือถ้วยรางวัลดูแล้ว มันหนักเกินคาดเลยแฮะ พฤษภาคม 27, 2025
- ตอนที่ 10 ได้รับรางวัลรสนิยมแปลกๆอีกแล้ว พฤษภาคม 27, 2025
- ตอนที่ 9 อัจฉริยะจอมหื่น พฤษภาคม 27, 2025
- ตอนที่ 8 คอลเลกชันลับกับวิกฤตเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พฤษภาคม 16, 2025
- ตอนที่ 7 กับดักที่ถูกวางไว้ทั้งหมด พฤษภาคม 16, 2025
- ตอนที่ 6 ผู้หญิงจิตใจใสบริสุทธิ์(?)ที่เป็นพวกหื่นสุดๆ พฤษภาคม 16, 2025
- ตอนที่ 5 เด็กผู้หญิงไม่เรียบร้อย พฤษภาคม 16, 2025
- ตอนที่ 4 ความเข้าใจผิดโง่ ๆ ของน้องสาวแสนโง่ พฤษภาคม 16, 2025
- ตอนที่ 3 เสียงแจ้งเตือน พฤษภาคม 16, 2025
- ตอนที่ 2 เด็กผู้หญิงที่ชื่อ ซูซุเนะ พฤษภาคม 16, 2025
- ตอนที่ 1 ความลับของน้องสาวเพื่อนสนิท พฤษภาคม 16, 2025
MANGA DISCUSSION