บทที่ 17 — งานธรรมดา ๆ ที่ฉันทำ กลับกลายเป็นหายนะที่ย้อนกลับมาทำร้ายเพื่อนรักของฉัน…

 

ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้กันนะ…

 

นี่…ช่วยบอกฉันทีเถอะ…ทำไมมันถึงเกิดเรื่องร้ายแรงแบบนี้ขึ้นได้…

 

「คะ…รุ่นพี่…นี่มัน…สุดยอดเลยค่ะ…ถ้า…ถ้ายังทำแบบนี้ต่อไปล่ะก็…ฉะ…ฉัน…อาจจะเป็นบ้าไปจริง ๆ ก็ได้ค่ะ…」

 

ไม่ต้องห่วงหรอก…ฉันน่ะ ยอมรับมาตั้งนานแล้วว่าตัวเองสติไม่ค่อยดีเท่าไร…

 

เวลาเย็น ณ ห้องส่วนตัวของซูซุเนะจังแห่งตระกูลมินาซึกิ ที่นั่นกำลังเกิดภาพเหตุการณ์ที่—อาจจะพูดได้ว่า—วิปริตที่สุดในประวัติศาสตร์ของบ้านหลังนี้ก็ว่าได้

 

ซูซุเนะจังกำลังคลานสี่ขา น้ำลายหยดแหมะจากปากของเธอ และจากเสื้อเชิ้ตที่เปิดออกก็เผยให้เห็นร่องอกที่โผล่ออกมานิด ๆ

 

แล้วฉันล่ะเหรอ…

 

「อ๊ะ…นี่มัน…แย่แล้วก็ได้นะ…」

 

ฉันนั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้าของเธอ แกว่งลูกอมที่มีเชือกผูกไว้ตรงหน้าเธอไปมาอย่างกับพ่อมดสะกดจิตอะไรยังงั้นแหละ…

 

ขอโทษนะ เจ้าลูกอม…นายเองก็คงไม่ได้อยากมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้หรอกใช่ไหม? เดิมทีนายก็ถูกสร้างมาเพื่อให้เด็กชายเด็กหญิงที่ชอบขนมสามารถกินได้โดยไม่ติดคอใช่ไหมล่ะ? นายก็อยากเห็นรอยยิ้มสดใสของเด็ก ๆ ขณะที่พวกเขากินลูกอมอย่างสบายใจใช่ไหม?

 

แต่นายไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อให้เด็กสาววิปริตแบบนี้เลียแน่ ๆ เลยใช่ไหมล่ะ…

 

「…………」

 

…โคตรลามกเลย…เกินจะรับไหวแล้ว…

 

ซูซุเนะจังยื่นหน้ามาอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อจะเลียลูกอมตรงหน้า บางครั้งก็แลบลิ้นออกมาพยายามจะงับลูกอมเข้าปาก แต่เพราะฉันคอยแกว่งมันไปมา เธอก็เลยทำไม่สำเร็จซักที เธอบิดตัวไปมาด้วยความหงุดหงิด…นั่นก็ยิ่งดูเร้าใจเข้าไปใหญ่…

 

ฉันเองก็จำไม่ได้ชัดเจนหรอกว่าทำไมถึงกลายมาเป็นแบบนี้ แต่พอจะจำได้ว่าเริ่มจากตอนที่ซูซุเนะจังบอกว่าเธอซื้อขนมจากร้านขนมโบราณมา แล้วก็ชวนฉันมากินด้วยกัน…จากนั้นก็ดำเนินมาถึงขั้นนี้…แต่เอาเถอะ อย่างน้อยก็ขอยืนยันไว้เพื่อเกียรติของฉันว่ามันคือข้อเสนอจากฝั่งเธอเอง

 

ตอนนี้ซูซุเนะจังเลิกเล่นบทคุณแม่ของซูซุเนะไปแล้ว—หรือไม่ก็ไม่มีความกล้าพอจะเล่นบทนั้นต่อไปแล้วจริง ๆ นั่นแหละ แก้มเธอแดงซ่าน ดวงตาเปล่งประกายเคลิบเคลิ้มขณะจ้องมองลูกอม เธอไม่ต่างอะไรจากสัตว์ที่ไล่ล่าเหยื่อ

 

อืม…ถ้ามีความสุขก็ดีแล้วล่ะ…

 

แล้วในที่สุด เธอก็อ้าปากงับลูกอมเข้าไปได้ รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนใบหน้าเมื่อได้สัมผัสกับรสสตรอเบอรี่หวานหอม…แต่ฉันกลับค่อย ๆ ดึงเชือกที่ผูกกับลูกอมออกมาอย่างแรง เธอจ้องมองฉันด้วยแววตาเศร้าสร้อย “อื๊อ…” ก่อนที่ลูกอมจะหลุดออกจากปากของเธอ พร้อมกับสะพานน้ำลายยืดยาวที่เชื่อมระหว่างปากเธอกับลูกอมอย่างลามก

 

อ้อ…เพื่อเป็นการปกป้องชื่อเสียงของตัวเอง ขอพูดไว้อีกอย่างว่า…ไอ้ที่บอกให้ดึงเชือกน่ะ…ซูซุเนะจังเป็นคนบอกเองนะ…

 

ฉันจ้องมองลูกอมที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายของซูซุเนะจัง พร้อมกับกัดริมฝีปากล่างแน่น

 

สิ่งเดียวที่ฉันอยากพูดในตอนนี้…ก็คือคำขอโทษต่อพ่อแม่ที่เลี้ยงดูฉันมาจนโตแบบนี้…

 

พ่อครับ แม่ครับ…ขอโทษด้วยครับ…เรียวทาโร่หลงทางไปไกลแล้วครับ…

 

อา…ไม่ไหวแล้ว…พื้นห้องนี่มีแต่ถ้วยรางวัลรูปร่างแปลก ๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนผุดขึ้นมาเต็มไปหมด…แถมฉันยังไม่อยากแม้แต่จะอ่านตัวหนังสือที่สลักอยู่บนพวกมันเลยด้วยซ้ำ…

 

「ซะ…ซูซุเนะจัง…พักกันก่อนดีไหม…?」

 

ถ้ายังทำอะไรแบบนี้ต่อไป ฉันคงจะข้ามเส้นที่ไม่อาจย้อนกลับมาได้จริง ๆ ฉันจึงเสนอออกไปเบา ๆ พอได้ยินแบบนั้น เธอก็เหมือนจะได้สติขึ้นมาเล็กน้อย แล้วก็หันหน้าหนีฉันด้วยใบหน้าแดงระเรื่อพลางตอบว่า

 

「มะ…เหมือนจะจริงค่ะ…」

 

「…………」

「…………」

 

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง…ว่าแต่พระอาทิตย์ตกไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ…? ตอนนี้กี่โมงแล้วก็ไม่รู้…

 

ฉันได้แต่ยืนเหม่อคิดเรื่องพวกนั้นอย่างไร้จุดหมาย

 

หลังจากที่ตื่นเต้นกันสุด ๆ ไปเมื่อครู่ ตอนนี้กลับเหลือเพียงความว่างเปล่าอันแสนรุนแรง…

 

「คะ…รุ่นพี่…」

 

แล้วจู่ ๆ ซูซุเนะจังก็เรียกฉันขึ้นมา พอฉันหันไปมอง เธอก็กำลังจ้องฉันด้วยใบหน้าแดงซ่าน

 

「คือ…เอ่อ…รุ่นพี่น่ะ…ดูจากเนื้อเรื่องแล้ว…จะเริ่มเขียนตอนออกเดทกับฮารุกะจังตอนถัดไปใช่ไหมคะ…？」

 

「หือ? อะ…อืม…ใช่ แล้วทำไมเหรอ…?」

 

ฉันเอียงคอด้วยความสงสัยที่เธอจู่ ๆ ก็พูดเรื่องเดทขึ้นมา

 

เธอกลับหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ดูเหมือนว่าเธอกำลังลังเลอะไรบางอย่าง แล้วก็เอามือทั้งสองมากุมไว้ที่หน้าอก ท่าทีดูอึกอักและไม่แน่ใจอย่างเห็นได้ชัด

 

หลังจากลังเลอยู่สักพัก เธอก็เหมือนจะรวบรวมความกล้าแล้วพูดออกมา

 

「มะ…หะ…หากว่ารุ่นพี่ไม่รังเกียจ…อะ…อาทิตย์หน้า…วันอาทิตย์…จะ…จะไป…ออกเดทกับฉัน…ได้ไหมคะ？」

 

「ดะ…เดทเหรอ!?」

 

ฉันเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินคำพูดอันน่าตกใจจากปากของซูซุเนะจัง พอเห็นปฏิกิริยาของฉัน เธอก็ตกใจจนร้องเสียงแหลม 「เฮี๊ย!?」 แล้วก็รีบส่ายหัวแรง ๆ

 

「มะ…ไม่ใช่นะคะ! คะ…คือมันแค่เพื่อเป็นประโยชน์ต่อการเขียนนิยายของคุณรุ่นพี่เท่านั้นเองค่ะ! ถ้าคุณรุ่นพี่ไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรเลยนะคะ!」

 

เธอทำตาล่อกแล่กเหมือนคนสับสน

 

แน่นอนว่า…จะไม่อยากไปได้ยังไงกันเล่า จะมีเหตุผลอะไรให้ปฏิเสธด้วย!? ก็เธอนี่ไง! ซูซุเนะจัง ไอดอลของโรงเรียน มาชวนฉันไปออกเดท เพื่อประโยชน์ของนิยายแนวอีโรติกนะ! จะบ้ารึไง ใครจะปฏิเสธได้ลง!?

 

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น…ฉันก็ยังมีบางอย่างที่ติดอยู่ในใจ…

 

「โชตะไม่เป็นไรแน่เหรอ?」

 

「อะ…พี่ชายเหรอคะ…?」

 

「พักนี้นะซูซุเนะจัง เวลามาเจอฉันเหมือนจะอ้างว่าไปเล่นกับมิยูกิตลอดเลยใช่มั้ยล่ะ แต่ถ้าพบกันหลายครั้งขนาดนี้ ฉันว่าโชตะน่าจะเริ่มสงสัยแล้วล่ะ」

 

สิ่งที่ฉันกังวลก็มีแค่นั้น ดูเหมือนว่าตอนที่ซูซุเนะจังมาเจอฉัน เธอจะใช้ชื่อของมิยูกิเป็นข้ออ้าง ซึ่งตัวมิยูกิเองก็รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว และถ้าเกิดโชตะถามอะไรขึ้นมา เธอก็เตรียมใจจะพูดให้ตรงกันไว้เรียบร้อยแล้วด้วย แต่เดิมทีซูซุเนะจังกับมิยูกิก็เรียนกันคนละโรงเรียนอยู่แล้ว และช่วงนี้ก็เล่นด้วยกันแค่สัปดาห์ละครั้ง ถ้าอยู่ดีๆ มาบอกว่าเล่นด้วยกันหลายครั้งต่อสัปดาห์ล่ะก็…ฉันว่ามันต้องทำให้โชตะสงสัยแน่ๆ

 

「อะ…อันนั้น…」

 

ซูซุเนะจังเองก็ดูเหมือนจะมีความกังวลเหมือนกัน เลยตอบอะไรไม่ออก

 

พอเห็นเธอเป็นแบบนั้น ฉันก็อดรู้สึกสงสัยขึ้นมาไม่ได้

 

「นี่…ซูซุเนะจัง…โชตะน่ะ…เริ่มเป็นซิสค่อนหนักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ก็จริงอยู่นะว่าตอนมัธยมต้นมันก็มีบ้าง แต่มันก็ไม่ได้หนักขนาดนี้นี่นา」

 

โดยเฉพาะเมื่อปีที่แล้ว เขาเริ่มจับตามองซูซุเนะจังอย่างเข้มงวด พูดถึงเธอมากเกินเหตุเวลาที่อยู่ต่อหน้าฉัน มันชัดเจนมาก

 

「เอ๊ะ…เอ๋…?」

 

ฉันแค่พูดความสงสัยที่คิดในใจออกไปตรงๆ แต่ซูซุเนะจังกลับเอียงคออย่างตกใจนิดๆ

 

เอ๊ะ…เอ๋? หรือว่าเราถามอะไรแปลกๆ ไป?

 

「คะ…คือว่า…รุ่นพี่…ไม่รู้ตัวเลยเหรอคะ…?」

 

「หะ…หา?」

 

「มะ…ไม่ค่ะ…คือว่า…」

 

ซูซุเนะจังตอบแบบคลุมเครือ ทำให้ความสงสัยของฉันยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก แต่ถึงจะคิดยังไง ฉันก็ไม่มีอะไรที่นึกออกเลย

 

「คะ…คือว่า…ร…รุ่นพี่…อันนี้เป็นแค่การคาดเดาของฉันนะคะ…」

 

เธอพูดแบบนั้นเป็นการเกริ่นนำก่อนจะหยุดไปช่วงหนึ่ง

 

แล้วก็พูดออกมาว่า…

 

「พะ…พี่ชายของฉันที่กลายเป็นซิสค่อนขั้นรุนแรงน่ะ…ฉันคิดว่า น่าจะเริ่มมาตั้งแต่ตอนที่รุ่นพี่เริ่มลงนิยายของตัวเองค่ะ…」

 

「หาาาาาา!?」

 

ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับคำพูดช็อกนั้น

 

เฮ้ๆ เดี๋ยวสิ…อย่าบอกนะว่า…ไม่จริงน่า…

 

「ตะ…ตอนแรกฉันเองก็ตกใจเหมือนกันค่ะ ที่อยู่ดีๆ พี่ชายก็เริ่มมาคุมเข้ม แถมยังพูดจาแบบกดดันมากขึ้นอีก…แต่พอฉันเริ่มอ่านนิยายของรุ่นพี่ แล้วไปเช็กวันลงตอนแรก…ก็เลยรู้ตัวขึ้นมาค่ะ…」

 

เดี๋ยวนะๆ…ฉันเริ่มลงนิยายก็น่าจะช่วงหน้าร้อนปีที่แล้วใช่มั้ย…แล้วตอนที่หมอนั่นเริ่มชอบอวดน้องสาวแบบออกหน้าออกตาก็…อ๊าาาาา!?

 

ฉันยกมือขึ้นมากุมหัว

 

ช่วงเวลานั้นมันตรงกันพอดีเป๊ะเลยไม่ใช่เรอะ…

 

「ขะ…ขอโทษนะซูซุเนะจัง…ฉันทำเรื่องแย่สุดๆ ไปเลย…」

 

ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าทำให้เพื่อนสนิทกลายเป็นตัวตลกโรคจิต…โดยสมบูรณ์แบบ…

 

อ๊าก…แค่คิดก็อยากอาเจียน…

 

ฉันทรุดลงไปกุมหัวแน่นจากความรู้สึกผิดสุดหัวใจ ที่เผลอใช้คนใกล้ตัวเป็นแรงบันดาลใจเขียนนิยายแนวอีโรติก

 

แต่ซูซุเนะจังกลับเดินเข้ามาใกล้ แล้วยื่นมือมาลูบหัวฉันเบาๆ อย่างอ่อนโยน

 

「ร…รุ่นพี่…อย่าซึมไปเลยนะคะ…คะ…คือว่า…อย่างน้อยสำหรับฉันแล้ว ฉันก็ได้รู้ตัวว่าฉันเองก็เป็นเด็กผู้หญิงที่เร่าร้อนได้ขนาดนี้…ก็เพราะนิยายของรุ่นพี่ค่ะ…」

 

ไม่สิ…เรื่องนั้นฉันก็ได้แต่ขอโทษเหมือนกัน…

 

「ร…รุ่นพี่คะ…ฉันมีข้อเสนออย่างหนึ่งค่ะ…」

 

ซูซุเนะจังพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจังจนฉันต้องเงยหน้าขึ้นมอง

 

「ขะ…ข้อเสนอเหรอ?」

 

「คะ…ค่ะ…ฉันคิดว่า…คงจะมีแต่รุ่นพี่เท่านั้นที่ทำได้ และมันน่าจะเป็นวิธีที่ได้ผลที่สุดด้วยค่ะ…」

 

「มะ…มีวิธีแบบนั้นด้วยเหรอ?」

 

เธอพยักหน้าเบาๆ

 

แล้วหลังจากนั้น เธอก็เริ่มเล่าถึงแผนการทั้งหมด…