บทที่หนึ่ง

 

ตอนที่ 1 ความลับของน้องสาวเพื่อนสนิท

 

“ให้ตายสิ รบกวนชะมัด ทั้งที่รสชาติก็สุดยอดแท้ ๆ แต่แบบนี้ก็สามวันติดแล้วนะเว้ย? ลองนึกภาพฉันที่ต้องกินของหวานทุกวันดูหน่อยเถอะ”

 

…เฮ้อ…เริ่มอีกแล้ว…

 

เช้าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ ระหว่างเดินไปโรงเรียนพร้อมกับโชวตะ เพื่อนสนิทของฉันตามปกติ เราก็เดินผ่านแนวต้นซากุระที่เรียงรายทอดยาวไปจนถึงโรงเรียน

 

“ยัยซุซุเนะนี่ ตั้งใจจะทำให้ฉันเป็นเบาหวานรึไงนะ…”

 

ได้ยินเขาบ่นเรื่องน้องสาวอีกแล้ว…ซึ่งจริง ๆ ก็เป็นแค่การคุยโอ้อวดน้องสาวนั่นแหละ

 

ดูเหมือนเมื่อวานน้องสาวของโชวตะ—ซุซุเนะจัง—จะทำคุกกี้ให้เขากิน จริง ๆ แล้วเขาคงดีใจจนแทบจะกลั้นไม่อยู่ ที่น้องสาวน่ารักถึงกับลงมือทำขนมให้ แต่ถึงจะพูดว่า “น่ารำคาญ” หรือ “รบกวน” อะไรแบบนั้น ท่าทางของเขาก็หลอกใครไม่ได้หรอก ใบหน้าของโชวตะนั้นตั้งแต่เมื่อกี้ก็ยิ้มกว้างไม่หยุดเลย

 

“ดีออก ถ้าเป็นคุกกี้ที่ซุซุเนะจังทำให้ล่ะก็ ฉันกินทุกวัน—ไม่สิ ทุกมื้อเลยก็ยังไม่เบื่อเลยด้วยซ้ำ”

 

ฉันตอบไปแบบส่ง ๆ เพราะขี้เกียจจะไปแย้งอะไรให้ยุ่งยาก แล้วโชวตะก็ทำหน้าเหมือนดีใจอยู่แวบหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างจงใจ แล้วก็ยกมือขึ้นเหมือนจะบอกว่า “ให้ตายสิ”

 

“นายไม่เข้าใจอะไรเลยนะ ก็จริงอยู่ที่หน้าตายัยนั่นน่ารัก แต่ยังไงก็เป็นน้องสาวฉันนะ? อีกอย่าง ฉันว่าได้เวลาที่ยัยนั่นจะเลิกติดพี่ชายได้แล้วล่ะ ไม่งั้นอนาคตจะน่าเป็นห่วงเอา”

 

…จะว่าไป ฉันว่าท่าทางของนายต่างหากที่อนาคตน่าเป็นห่วงมากกว่า…

 

คิดในใจแล้วก็พูดกลบเกลื่อนไปว่า “เอาน่าๆ”

 

แค่ได้ยินบทสนทนาแบบนี้ก็คงเข้าใจแล้วล่ะว่า เพื่อนสนิทของฉัน—มินาซึกิ โชวตะ—เป็นพวกคลั่งน้องสาวอย่างหนัก จะว่าไปให้ชัด ๆ ก็อาจจะถึงขั้นเป็นโรคก็ว่าได้

 

ยังไงก็ตาม หมอนี่มันทั้งรักทั้งหลงน้องสาวตัวเองสุด ๆ แล้วการที่ต้องมานั่งฟังเขาอวดน้องสาวทุกเช้าแบบนี้ ก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวันของฉันไปซะแล้ว พูดตามตรง ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ต้องมาฟังเรื่องเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ทุกวันก็รู้สึกรำคาญไม่น้อย ปกติก็เป็นคนดี สนุกเวลาอยู่ด้วยแท้ ๆ แต่นี่มัน…

 

…แต่ถึงจะเรียกเขาว่าคลั่งน้องสาวมาขนาดนี้ ฉันก็พอจะเข้าใจนะว่าทำไมโชวตะถึงอดไม่ได้ที่จะอวดน้องสาวของตัวเอง

 

มินาซึกิ ซุซุเนะ

 

นั่นคือนามของน้องสาวของโชวตะ

 

เธอเป็นนักเรียนมัธยมปลายปีสอง อยู่โรงเรียนเดียวกับพวกเรา และเป็นคนดังพอสมควร จะพูดว่าชายหนุ่มทุกคนในโรงเรียนนี้รู้จักชื่อเธอก็คงไม่ผิดนัก

 

สาเหตุนั้นก็เพราะรูปลักษณ์ของเธอนั่นแหละ

 

จะพูดง่าย ๆ ก็คือ—น่ารักอย่างกับตุ๊กตาเลยทีเดียว

 

ตั้งแต่วันแรกที่เธอก้าวเข้าสู่โรงเรียนนี้ บรรดาสาว ๆ ที่เคยเป็นไอดอลของโรงเรียนก็พากันกลายเป็นแค่ “เด็กผู้หญิงน่ารักพอใช้” ไปในทันที นอกจากจะน่ารักแล้ว เธอยังมีท่าทางที่สง่างามจนเผลอเข้าใจว่าเป็นคุณหนูจากตระกูลผู้ดีอีกด้วย สิ่งนี้เองที่ทำให้เธอเป็นที่ชื่นชอบของเหล่านักเรียนชายทั้งหลาย

 

ถ้าฉันมีน้องสาวแบบนี้บ้างล่ะก็ อาจจะอวดเหมือนที่หมอนี่ทำอยู่ก็ได้

 

“พี่ชาย”

 

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังมาจากด้านหลัง ฉันกับโชวตะจึงหันกลับไปมองพร้อมกัน

 

สมกับคำว่า “พูดถึงปุ๊บก็โผล่มาเลย”—คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็คือ มินาซึกิ ซุซุเนะ ไอดอลอันดับหนึ่งของโรงเรียนเรานั่นเอง

 

เธอมองใบหน้าของฉันกับโชวตะสลับกันไปมาเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มบาง ๆ ขณะเดินเข้ามาหาเราอย่างสง่างามพร้อมกับชายกระโปรงที่ไหวเบา ๆ

 

ขณะที่ฉันกำลังตะลึงในรอยยิ้มสดใสดั่งท้องฟ้าอันแจ่มใสโดยไม่รู้ตัว เธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าเราแล้ว

 

ทั้งที่รู้จักกันมากว่าห้าปี—เพราะคบกับโชวตะมานานพอ ๆ กัน—แต่พอได้มองใกล้ ๆ แบบนี้ก็ยังอดใจเต้นแรงไม่ได้อยู่ดี

 

“รุ่นพี่ สวัสดีค่ะ”

 

ซุซุเนะจังกล่าวพลางก้มศีรษะให้ฉันอย่างสุภาพ แม้จะเป็นคนรู้จักกันดีแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะทำตัวเรียบร้อยแบบนี้ นี่แหละคือสิ่งที่ทำให้เธอดูเป็นกุลสตรีอย่างแท้จริง

 

ดวงตากลมโต จมูกโด่งเรียว ปากเล็ก ๆ ที่ให้ภาพลักษณ์ดูเด็กนิด ๆ ทุกอย่างบนใบหน้าของเธอช่างลงตัวไปหมด เครื่องแบบนักเรียนที่เธอสวมใส่ก็ถูกรีดมาอย่างเรียบร้อยไร้ที่ติ แตกต่างกับเสื้อเบลเซอร์ของฉันที่มีฝุ่นเกาะอย่างน่าอาย

 

ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นวัตถุสกปรกยังไงชอบกล

 

“อืม ซุซุเนะจัง สวัสดี”

 

ฉันตอบกลับทักทาย แล้วซุซุเนะจังก็หันไปมองพี่ชายของเธอ—โชวตะ

 

“พี่ชาย ลืมเอาข้าวกล่องไปอีกแล้วนะ ทั้งที่อุตส่าห์ตั้งใจทำให้แท้ ๆ ดันลืมได้ยังไงกันเนี่ย แย่จริงเลย”

 

พูดพลางทำหน้างอนอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะกลับมายิ้มอีกครั้ง แล้วหยิบกล่องข้าวออกจากกระเป๋ายื่นให้โชวตะ

 

กล่องข้าวทำมือสุดล้ำค่าที่ชายหนุ่มเกือบทั้งโรงเรียนคงอยากแย่งชิงมาเป็นของตัวเอง พอเห็นเข้าโชวตะก็ยิ้มนิด ๆ แต่เหมือนจะกลัวฉันสังเกต จึงรีบเปลี่ยนเป็นสีหน้าบูดบึ้ง แล้วรับกล่องข้าวจากมือน้องสาวอย่างไม่ใส่ใจนักก่อนจะโยนใส่กระเป๋าตัวเอง แล้วก็ทำหน้าเฉย ๆ เดินนำไปโดยไม่พูดอะไร

 

มองดูโชวตะที่ทำตัวแบบนั้นแล้ว ฉันก็รู้สึกสงสารซุซุเนะจังขึ้นมานิดหน่อย แต่เจ้าตัวกลับไม่มีท่าทีจะบ่นอะไรแม้แต่น้อย เธอแค่เดินตามหลังพี่ชายไปอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น

 

และเมื่อเดินไปได้ไม่กี่เมตร โชตะก็หยุดเดินกะทันหัน

 

“อ้อ จริงสิ ลืมไปสนิทเลย”

 

เขาพูดขึ้นมาทันทีแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยจนผมหันไปมองด้วยความสงสัย ก็เห็นว่าเขากำลังมองลงไปที่ซุซุเนะ

 

“ซุซุเนะ วันนี้หลังเลิกเรียนว่างมั้ย? จริง ๆ แล้วแม่ฝากให้แวะไปซื้ออาหารแมวเมรุที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงในเมืองข้าง ๆ ตอนกลับบ้านน่ะ แต่ฉันดันลืมชื่ออาหารที่เมรุชอบซะได้ ช่วยไปเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ย?”

 

“เอ๊ะ? เอ่อ…คือว่า…”

 

ซุซุเนะตอบกลับมาแบบลังเล โชตะจึงจ้องเธอด้วยสายตากดดันนิด ๆ พร้อมพูดว่า “มีอะไรก็พูดมาตรง ๆ สิ”

 

“คะ…ความจริงแล้ว วันนี้สัญญากับมิยูกิจังไว้ว่าจะทำขนมด้วยกันน่ะ มิยูกิจังเก่งเรื่องทำขนมมากกว่าหนูเยอะเลย ก็เลยว่าจะขอให้เธอสอน…”

 

เธอตอบกลับมาด้วยเสียงสั่น ๆ เล็กน้อย บรรยากาศระหว่างสองคนทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังดูสามีภรรยายุคโบราณที่ฝ่ายชายออกคำสั่งฝ่ายหญิงยังไงยังงั้น ดูแล้วไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

 

โชตะขมวดคิ้วอยู่พักหนึ่งกับคำตอบของซุซุเนะ แต่สุดท้ายก็เหมือนจะเข้าใจแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้นะ” จากนั้นซุซุเนะก็หันมาส่งยิ้มบาง ๆ ให้ผม

 

“รุ่นพี่ งั้นวันนี้ขอตัวก่อนนะคะ”

 

เหตุผลที่เธอพูดแบบนั้นกับผมก็ง่ายมาก เพราะ “มิยูกิจัง” ที่เธอว่าไว้ว่าไปเรียนทำขนมด้วยก็คือน้องสาวของผมนั่นเอง มิยูกิอยู่ชั้นม.5 เหมือนกับซุซุเนะ แม้จะเรียนกันคนละโรงเรียน แต่ทั้งสองคนดูเหมือนจะสนิทกันมาก และซุซุเนะก็มาที่บ้านผมบ่อย ๆ จนไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

 

แต่เวลาที่เธอมาบ้าน ผมก็มักจะต้องเข้าไปอยู่ในห้องตามคำสั่งของมิยูกิทุกที

 

“เอาไงดีล่ะ…ฉันไม่รู้จะซื้ออาหารแมวอันไหนเลยนะ…”

 

โชตะเริ่มเกาหัวเหมือนลำบากใจหลังจากถูกซุซุเนะปฏิเสธ เขาน่าจะจำไม่ได้ว่าเมรุชอบกินอาหารยี่ห้อไหน แต่ซุซุเนะกลับหยิบมือถือออกมาแล้วพูดว่า

 

“ถ้าอย่างนั้น ตอนที่ฉันถูกขอให้ซื้อรอบที่แล้ว ฉันถ่ายรูปแพ็คเกจไว้พอดีเลยล่ะ”

 

เธอว่าแล้วก็ปลดล็อกหน้าจอมือถือเพื่อเปิดให้พี่ชายดู

 

ผมที่ยืนมองเธออยู่ห่าง ๆ อย่างเหม่อลอยก็สังเกตเห็นว่า พอเธอเปิดหน้าจอมือถือออกมาเท่านั้น ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นและใบหน้าก็เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ

 

“ยะ!?”

 

เธอสะดุ้งเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง แล้วมือก็สะบัดมือถือหลุดออกไปจากมือเธอ

 

มือถือกระแทกปลายรองเท้าโลฟเฟอร์ของเธอก่อนจะกลิ้งมาตรงปลายเท้าผม โชคดีที่เครื่องตกลงมาด้านหลังจึงไม่เป็นอะไร ผมก้มลงจะหยิบมือถือให้เธอ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจแอบดูหน้าจอ แต่สายตาก็ดันไปสะดุดเข้ากับภาพที่แสดงอยู่

 

“อึ่ก…!?”

 

ทันทีที่เห็นภาพบนหน้าจอ ผมรู้สึกราวกับร่างทั้งร่างถูกแช่แข็ง

 

มะ…ไม่จริง…ใช่เหรอ?

 

แน่นอนว่าผมรู้ดีว่าการจ้องหน้าจอมือถือของคนอื่นมันเสียมารยาทแค่ไหน แต่สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านั้น มันช่างแตกต่างจากภาพลักษณ์ของซุซุเนะที่ผมรู้จักอย่างสิ้นเชิงจนผมเผลอจ้องหน้าจอค้างไว้โดยลืมไปเลยว่าจะต้องหยิบมือถือให้เธอ

 

“ข…ขอโทษค่ะ!!”

 

ซุซุเนะรีบก้มลงเก็บมือถือจากพื้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะซ่อนไว้ในกระเป๋าเสื้อทันที

 

ผมมองเธออย่างตะลึง ซุซุเนะที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำยังคงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่ยอมสบตาผมเลย

 

พวกเรายืนนิ่ง ๆ กันอยู่อย่างนั้นในบรรยากาศที่อึดอัดอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เธอจะฝืนยิ้มแห้ง ๆ ออกมาและพูดว่า

 

“คะ…คือว่า วันนี้หนูต้องอยู่เวร ก็ขอตัวก่อนนะคะ!”

 

จากนั้นเธอก็รีบเดินกลับเข้าโรงเรียนไปทันที ราวกับจะหนีผมไปให้ไกลที่สุด

 

“อะไรของยัยนั่น…”

 

โชตะที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็ได้แต่มองตามเธอไปด้วยความงงงวย

 

แต่ผมรู้ดีว่าทำไมเธอถึงได้หน้าแดงแล้วรีบหนีไปแบบนั้น

 

สิ่งที่แสดงอยู่ในมือถือของซุซุเนะก็คือ…นิยายอีโรติกนั่นเอง

 

ไม่น่าเชื่อเลย…ทำไมในมือถือของซุซุเนะถึงมีของแบบนั้นได้!? ถึงผมจะไม่ตกใจเท่าเธอ แต่ในใจก็รู้สึกช็อกพอ ๆ กัน

 

ผมจำได้แน่ชัดว่า มันคือนิยายอีโรติกที่โพสต์อยู่ในเว็บไซต์แนวนิยายสำหรับผู้ใหญ่แห่งหนึ่ง แต่ทำไมมือถือของซุซุเนะถึงเปิดค้างอยู่ในหน้านั้นล่ะ?

 

หรือว่าแค่บังเอิญเธอเผลอเปิดมันตอนมือถือหล่น? ไม่สิ ตอนที่เธอเห็นหน้าจอ เธอถึงกับหน้าแดงและตกใจขนาดนั้น แสดงว่าเธอรู้แน่ชัดว่าหน้าจอกำลังแสดงอะไรอยู่

 

ที่ผมตกใจไม่ใช่แค่เพราะมือถือของเธอเปิดเว็บนิยายผู้ใหญ่ แต่เพราะ ชื่อเรื่องที่ปรากฏอยู่บนหน้านั้นคือ “NTR น้องสาวของเพื่อนสนิท”

 

ใช่แน่นอน

 

นิยายเรื่องนั้น—เป็นนิยายที่ผมเป็นคนเขียนเอง.

 

「親友の妹を官能小説のモデルに使っているんだけど、どうやらいつも感想を書いてくれているのが本人みたいなんだが」

 

“ผมใช้ ‘น้องสาวของเพื่อนสนิท’ เป็นต้นแบบในนิยายอีโรติกที่เขียนอยู่ แต่ดูเหมือนว่าคนที่คอยเขียนคอมเมนต์ทุกครั้งจะเป็นตัวเธอเองซะแล้วสิ…”