ตอนที่ 337 :เพชรจะคงอยู่ตลอดไป

    

    หลินเจียอินเปิดออกตามคำของเจียงเสี่ยวไป๋ ก่อนที่เธอจะเห็นแหวนวงหนึ่งอยู่ข้างในนั้น

    

    มันคือแหวนเพชรชูเม็ดเดี่ยว ตัวเพชรที่ฝังอยู่ส่องแสงระยิบระยับเปล่งประกายมีเสน่ห์ ดูหรูหรา เจิดจรัส

    

    ดวงตาที่สวยงามของหลินเจียอินเป็นประกาย เธออุทานออกมาว่า “แหวน ! ”

    

    “นี่คือแหวนเพชร ผมไม่ได้ให้คุณตอนแต่งงาน แต่ตอนนี้ผมสามารถซื้อให้คุณได้แล้วนะ ! ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดด้วยความเสน่หา

    

    ในช่วงปี 1980 มีการมอบแหวนแต่งงานในพื้นที่ชนบทของประเทศจีน แต่มักจะทำจากทองและเงิน ในเวลานั้นผู้คนยังไม่ค่อยรู้จักเพชร

    

    หลินเจียอินไม่รู้เกี่ยวกับเพชรหรือแหวนเพชรอะไรพวกนี้มาก่อน เธอแค่คิดว่าแหวนวงนี้สวยมาก

    

    เจียงเสี่ยวไป๋สวมแหวนบนนิ้วนางของหลินเจียอินอย่างเสน่หาและพูดว่า “เมียจ๋า เพชรจะคงอยู่ตลอดไป รักของเราจะอยู่อย่างนิรันดร์ เมื่อสวมแหวนเพชรวงนี้แล้ว เราทั้งสองจะมีความสุขด้วยกันตลอดไป”

    

    แม้ว่าในเวลานี้สโลแกนโฆษณาคลาสสิก “เพชรจะคงอยู่ตลอดไป รักของเราจะอยู่อย่างนิรันดร์” ยังไม่ได้เข้าสู่มุมมองโลกความรักของชาวจีน แต่ความคลาสสิกก็คือความคลาสสิก ยิ่งเจียงเสี่ยวไป๋พูดในตอนนี้ มันก็ยิ่งตราตรึงใจหลินเจียอินเป็นอย่างมาก

    

    เธอหลงใหลมันเข้าเต็มใจแล้ว !

    

    หลังจากนั้นไม่นาน หลินเจียอินก็ได้สติขึ้นมาอีกครั้ง เธอยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณนะสามี ! ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม

    

    ในขณะนี้ พวกเขาดูเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่กำลังรักกันอย่างหวานซึ้ง ที่พร้อมจะแบ่งบันเรื่องราวที่ดีที่สุดตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน

    

    อาจเป็นเพราะของขวัญทั้งสองนี้ หลินเจียอินจึงไม่ได้ตรวจสอบบัญชีของเจียงเสี่ยวไป๋หรือถามเขาเกี่ยวกับเงินที่เขาเอาไปถลุงในเจียงเฉิง

    

    ทว่าเจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้เล่าให้เธอฟังทีละเรื่อง

    

    เมื่อเธอได้ยินว่าเจียงเสี่ยวไป๋ตั้งใจเอาของไปให้หลินเจียลี่ แต่ถูกหลินเจียลี่เอาไม้กวาดไล่ตีจนต้องวิ่งหนีออกมา หลินเจียอินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

    

    “เธอตีคุณหรือเปล่า ? ”

    

    “ไม่ ต้องขอบคุณที่เสี่ยวชิงมาหยุดไว้ได้ทัน ผมเลยวิ่งหนีออกมาได้ ! ”

    

    ในเวลานี้ หลิวอี้ถิงกำลังถือจานออกมา บังเอิญได้ยินประโยคนี้เข้า เธอจึงอดไม่ได้ที่จะพูดกับเจียงเสี่ยวไป๋ว่า “ตอนที่ปิดเทอมฤดูร้อน เด็กคนนั้นไม่ได้กลับมาบ้าน เธอจึงไม่รู้จักลูก ไว้ถ้าเธอโทรมาครั้งหน้า แม่จะสั่งสอนให้ก็แล้วกัน ! ”

    

    ลูกสาวคนเล็กของเธอเอาไม้กวาดไล่ตีลูกเขย ทำให้เธอซึ่งเป็นแม่ยายรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก

    

    ฮึ ก็เป็นเพราะหลินต้าเหว่ยที่ชอบตามใจลูกสาวนั่นแหละ !

    

    เจียงเสี่ยวไป๋รีบพูดว่า “แม่ เจียลี่เป็นคนตรงไปตรงมา เธอตีผมก็เพราะโกรธที่ผมเคยพาพี่สาวของเธอหนีออกจากบ้านไป นอกจากนี้เธอก็ไม่ได้ตีโดนผมด้วย ไม่ต้องไปตำหนิเธอหรอกครับ ! ”

    

    หลิวอี้ถิงกล่าวว่า “เธอปฏิบัติต่อลูกแบบนี้ ลูกยังจะปกป้องเธออีกหรือ ไม่ หากว่าแม่ไม่อบรมเธอบ้าง ไม่นานเธอคงกลายเป็นคนหัวดื้อเข้าสักวัน ! ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “แม่ครับ คนหนุ่มสาวทุกวันนี้ต่างก็มีความคิดเป็นของตัวเอง เสี่ยวชิงน้องสาวของผมเมื่อไปอยู่เจียงเฉิง เธอบอกว่าไม่อยากกลับมาที่ชิงโจวเลย เจียลี่เองก็เหมือนกัน เธอเพิ่งได้เห็นโลกภายนอก จึงเป็นเรื่องปกติที่เธอจะไม่อยากกลับบ้าน”

    

    หลิวอี้ถิงถอนหายใจ เธอไม่พูดอะไรอีกและเดินเข้าไปในห้องครัวทันที

    

    หลินเจียอินได้ยินแบบนั้นก็พูดด้วยความประหลาดใจว่า “เสี่ยวชิงไม่อยากกลับมาหรือ ? ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า และบอกความคิดของเจียงเสี่ยวชิงให้ฟัง หลินเจียอินถอนหายใจและพูดว่า “ถ้าเธอต้องการออกไปหาเลี้ยงชีพก็ปล่อยเธอไป เพราะอย่างไรก็มีเราอยู่ดูแลพ่อแม่ยามแก่ชราอยู่ดี”

    

    ขณะที่ทั้งสองคุยกัน หลินต้าเหว่ยก็กลับมาจากที่ทำงานถึงบ้านพอดี

    

    “พ่อ ! ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ยืนขึ้นและทักทายพ่อตาของเขา

    

    หลินต้าเหว่ยพยักหน้าและพูดว่า “คราวนี้ลูกจะอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหน ? ”

    

    ปกติเขาจะไม่กลับมากินข้าวเที่ยงที่บ้าน แต่วันนี้เขากลับมาเป็นพิเศษ เพราะรู้ว่าเจียงเสี่ยวไป๋กลับมา

    

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผมยังไม่ได้คิดไว้ครับ รอดูสถานการณ์ไปก่อน”

    

    หลินต้าเหว่ยกล่าวว่า “เครื่องบดและเครื่องอัดที่ลูกขอมาได้แล้วนะ พ่อรอให้ลูกไปลองแยกเมล็ดฟักทองอยู่”

    

    ก่อนที่เจียงเสี่ยวไป๋จะพูดอะไร หลิวอี้ถิงที่กำลังยกอาหารมาวางที่โต๊ะก็พูดด้วยความไม่พอใจว่า “นี่คุณ ทันทีที่กลับมาก็เอาแต่พูดถึงเรื่องงาน อย่าทำให้ที่บ้านเหมือนที่ทำงานสิ หยุดพูดแล้วมากินข้าว อาหารเย็นหมดแล้ว”

    

    หลินต้าเหว่ยยิ้ม เขาโบกมือให้เจียงเสี่ยวไป๋แล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร ขณะที่เขาเดิน เขาก็พูดว่า “เราได้มีการรับซื้อฟักทองในแต่ละเมืองไว้พอดีแล้ว ในปีนี้ฟักทองมีจำนวนมากและสุกเร็ว ถ้ารอจนกว่าลูกจะกลับมาอีกครั้ง พ่อกลัวว่ามันจะเน่าซะก่อน”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผมจะบอกให้เสี่ยวเฟิงพาคนไปเก็บพรุ่งนี้ครับ”

    

    ขณะที่พูดคุยกัน ทุกคนก็นั่งลงที่โต๊ะและเริ่มกินอาหาร

    

    หลิวอี้ถิงกังวลว่าเจียงเสี่ยวไป๋อาจไม่คุ้นเคยกับอาหารในเจียงเฉิง ดังนั้นเธอจึงเตรียมหม้อไฟคากิให้เขาเป็นพิเศษ เธอตักอาหารให้เจียงเสี่ยวไป๋ แต่หลินต้าเหว่ยกลับกินและพูดคุยกับเจียงเสี่ยวไป๋เกี่ยวกับเรื่องงาน ซึ่งทำให้เธอรู้สึกรำคาญมาก

    

    “เสี่ยวไป๋อย่าฟังเขา รีบกินซะ ! ”

    

    เพราะทั้งสองไม่ได้ดื่มเหล้าไปด้วย การทานอาหารมื้อนี้จึงเสร็จอย่างรวดเร็ว

    

    ยังไม่ถึงบ่าย หลินต้าเหว่ยจึงไม่รีบกลับไปที่ทำงาน ทั้งครอบครัวกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น

    

    จากนั้น หลิวอี้ถิงก็เห็นกระเป๋าทั้งใบเล็กและใหญ่ของเจียงเสี่ยวไป๋ เธอก็พูดว่า “ทำไมลูกถึงใช้เงินสิ้นเปลืองซื้อของมากมายขนาดนี้ พ่อกับแม่ไม่ต้องการอะไรเลย”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดว่า “แม่ครับ มันไม่ได้แพงอะไรมากหรอก”

    

    หลินเจียอินกล่าวว่า “แม่คะ เสื้อผ้าที่เขาซื้อให้เม่กับพ่อครั้งนี้สวยมาก ลองใส่ดูก่อนก็ได้ค่ะ”

    

    เดิมทีหลิวอี้ถิงไม่ต้องการที่จะรับของพวกนี้ แต่หลังจากที่หลินเจียอินพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอก็เริ่มเปลี่ยนใจ

    

    ทันทีที่เสื้อผ้าอยู่บนตัวของเธอ เธอก็ชอบมันอย่างบอกไม่ถูก

    

    แต่เมื่อเห็นราคา เธอก็ตกตะลึง เสื้อผ้าตัวเดียวราคาตั้ง 100 กว่าหยวน นี่มันแพงเกินไป !

    

    มันคือเงินเดือนของเธอสองเดือนรวมกันเลย

    

    และที่มากไปกว่านั้นคือเจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้ซื้อเพียงหนึ่งหรือสองตัวเท่านั้น แต่เขาซื้อมาให้เธอและหลินต้าเหว่ยหลายตัว

    

    เฮ้อ… ไม่น่าแปลกใจเลยที่ลูกสาวของฉันจะบอกว่าเจียงเสี่ยวไป๋ใช้เงินมือเติบ !

    

    เป็นแบบนี้เองสินะ !

    

    ทั้งสองลองเสื้อผ้าใหม่ เจียงชานเห็นแบบนั้นก็ได้พูดว่า “คุณตา คุณยาย ใส่ชุดนี้แล้วดูดีมากเลยค่ะ ! ”

    

    ได้ยินหลานสาวชม ทั้งสองมีความสุขมากจนหัวเราะออกมาเสียงดัง

    

    หลินเจียอินยังประหลาดใจที่สามีของเธอเลือกเสื้อผ้าได้ดีและเข้ากับทุกคน ! ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่เขาซื้อให้เธอนั้นจะเป็นอย่างไร ?

    

    เธออดไม่ได้ที่จะตั้งตารอ

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ก็ค่อนข้างพอใจกับการเลือกเสื้อผ้าให้พ่อตาแม่ยายของเขา จากนั้นเขาก็หยิบนาฬิกาโอเมก้าออกมาอีกสองเรือน ยื่นให้หลินต้าเหว่ยหนึ่งเรือน และให้กับหลิวอี้ถิงอีกหนึ่งเรือน

    

    ทั้งสองประหลาดใจมากเมื่อเห็นนาฬิกาที่เขาให้ เพราะมันดูหรูหรามาก

    

    “นาฬิกาเรือนนี้น่าจะมีราคาแพงมากใช่ไหม ? ” หลินต้าเหว่ยถามขึ้นมา

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ตอบว่า “พ่อครับ เดิมทีผมอยากซื้อที่แพงกว่านี้ให้พ่อ” เขายกข้อมือขึ้น “เหมือนของผม ! ”

    

    เขาเปลี่ยนน้ำเสียงและพูดต่อ “แต่เมื่อพิจารณาจากสถานะของพ่อแล้ว พ่อเป็นคนสาธารณะ ที่จะต้องได้ติดต่อส่อสารกับสื่อและประชาชน ดังนั้นผมจึงซื้อเรือนที่ราคาถูกกว่าให้พ่อกับแม่”

    

    หลินต้าเหว่ยมองไปที่ข้อมือของเจียงเสี่ยวไป๋และเห็นว่านาฬิกาดูมีระดับกว่าเรือนที่มอบให้เขา เขาพอใจกับการตัดสินใจของลูกเขยมาก

    

    ลูกเขยคนนี้มีความเข้าใจอย่างถ่องแท้เกี่ยวกับกิจการราชการตั้งแต่อายุยังน้อย และรู้ว่ามันยากแค่ไหนที่ต้องพยายามติดดินเพื่อให้เข้ากับประชาชนมากที่สุด การวิเคราะห์ของเจียงเสี่ยวไป๋นั้นล้ำลึกมาก

    

    เฮ้อ น่าเสียดายที่ลูกเขยคนนี้ไม่เล่นการเมือง ไม่อย่างนั้นด้วยความสามารถและการสนับสนุนจากครอบครัวของพวกเธอ ไม่แน่ว่าผู้ชายคนนี้อาจจะได้ตำแหน่งที่สูงกว่าพี่ชายคนโตของเขาเสียอีกในอนาคต !

    

    เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หลินต้าเหว่ยก็มองเจียงเสี่ยวไป๋ ในใจรู้สึกเสียดายมาก

    

    เขาพูดว่า “ถึงลูกจะบอกว่าไม่แพง แต่มันก็ไม่ใช่ราคาถูก ๆ แน่นอน ดูเหมือนจะเป็นแบรนด์จากต่างประเทศด้วย”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดตามความเป็นจริง “แบรนด์โอเมก้าครับ เรือนของพ่อราคา 1,300 หยวน ส่วนอีกเรือนนั่น 1,100 หยวน ! ”

    

    หลินต้าเหว่ยเงียบไปครู่หนึ่ง

    

    “โอเค พ่อรับมันก็ได้ ! ”

    

    นาฬิกาที่มีราคามากกว่าหนึ่งพันหยวนนั้นแพงมากจริง ๆ แต่ด้วยสถานะของเขาและหลิวอี้ถิงแล้ว ราคานี้จึงไม่คิดว่าแพงเท่าไหร่

    

    ไม่โหดเกินไป !

    

    แต่หลิวอี้ถิงตกใจและโพล่งออกมา “ยังบอกอีกว่าเรือนนี้ราคาถูกอีกหรือ มากกว่าหนึ่งพันนี่ไม่เรียกว่าถูกแล้ว เงินเดือนของแม่ทั้งปียังไม่ถึงหนึ่งพันหยวนด้วยซ้ำ ! ”

    

    เธอคงไม่กล้าสวมนาฬิกาที่มีราคาแพงเช่นนี้

    

    หลินเจียอินยกนาฬิกาบนข้อมือของเธอขึ้นมา พยายามพูดเกลี่ยกล่อมว่า “แม่ เสี่ยวไป๋ซื้อให้หนูเหมือนกัน เรือนนี้ราคามากกว่า 10,000 หยวน ที่แม่ใส่แค่เรือนละ 1,000 กว่าหยวนเองไม่ใช่หรือคะ ? ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ยังกล่าวอีกว่า “ครับแม่ เมื่อพิจารณาจากตำแหน่งของพ่อแล้ว ผมซื้ออันราคาถูกที่สุดมาให้แล้ว เพื่อที่จะได้ใส่อย่างมั่นใจ ! ”

    

    หลังจากที่ลูกเขยและลูกสาวของเธอพยายามพูดเกลี่ยกล่อมสักพัก เธอจึงยอมสวมโอเมก้าบนข้อมือของเธอ

    

    แม้ว่าลูกเขยคนนี้จะชอบใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย แต่เขาก็ใจดีกับลูกสาวของเธอมาก !

    

    นาฬิกามูลค่ากว่า 10,000 หยวน ก็ยอมซื้อให้เธอใส่ !

    

    เมื่อก่อนเธอคิดว่าลูกสาวดื้อมากที่ไปแต่งงานกับเขา แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าลูกสาวฉลาดจริง ๆ !

    

    เมื่อคิดได้แบบนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอ

    

    เมื่อเห็นหลินต้าเหว่ยเปลี่ยนจากนาฬิกาเรือนเก่าและสวมโอเมก้าที่เขาซื้อให้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็พูดว่า “พ่อครับ ไปสูบบุหรี่กันเถอะ ผมมีเรื่องบางอย่างจะเล่าให้ฟัง”

    

    หลินต้าเหว่ยเหลือบมองเขาด้วยความประหลาดใจ พยักหน้าแล้วเดินออกประตูไป

    

    เมื่อมองตามหลังของทั้งสอง หลินเจียอินก็ทำหน้ามุ่ย เจียงเสี่ยวไป๋มีอะไรปิดบัง ทำไมถึงไม่พูดมันตรงนี้ต่อหน้าเธอและแม่ ทำไมต้องพาพ่อออกไปพูดกันข้างนอกด้วย !