ตอนที่ 333 :ในที่สุดก็รู้

    

    เมื่อทั้งสองมาถึงที่ร้าน ลู่จือเจี้ยนยังมาไม่ถึง เจียงเสี่ยวโจวจึงสั่งอาหารรอไปก่อน จากนั้นก็พูดคุยกับเจียงเสี่ยวไป๋ขณะสูบบุหรี่ไปด้วย

    

    หลังจากได้ยินว่าเจียงเสี่ยวไป๋เช่าร้านค้ามากกว่าสิบร้านในเจียงเฉิง ถังเสี่ยวโจวก็ยิ้มออกมาและพูดว่า “คุณเช่าสถานที่มากมายแบบนี้ ทำไมคุณไม่ซื้อไปเลยล่ะ ปัจจุบันราคาที่พักอาศัยในเจียงเฉิงไม่สูงนัก อย่างที่คุณพูด เจียงเฉิงเป็นเมืองการค้าขนาดใหญ่ ในอนาคตเจียงเฉิงจะพัฒนาเป็นมหานครระดับนานาชาติอย่างแน่นอน เชื่อเถอะว่าบ้านที่คุณซื้อในตอนนี้จะต้องมีมูลค่าเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัวในอนาคต”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋สะดุ้งเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าถังเสี่ยวโจวจะคาดเดาสถานการณ์ในอนาคตได้แม่นยำขนาดนี้

    

    อย่างไรก็ตาม เขายังคงปฏิเสธ แม้ว่าตอนนี้ราคาบ้านในเจียงเฉิงจะไม่สูงนัก แต่ก็ไม่ได้มีราคาถูกเช่นกัน การซื้อบ้านที่นี่ต้องใช้เงินทุนจำนวนมาก

    

    แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เขารู้สึกว่าเจียงเฉิงกำลังพัฒนาเร็วเกินไป อาจทำให้บ้านที่เขาซื้อถูกรื้อถอนได้ในอนาคต

    

    บางคนอาจบอกว่าการถูกรื้อถอนบ้านนั้นไม่ใช่เรื่องแย่เสมอไป เพราะยังไงเราก็ได้รับเงินค่ารื้อถอนจากรัฐบาลอยู่ดี !

    

    อย่างไรก็ตาม เจียงเสี่ยวไป๋รู้ดีว่าภายใต้ระบบเศรษฐกิจตามแผน การรื้อถอนบ้านในเมืองส่วนใหญ่ จะต้องได้รับการอนุมัติและวางแผนตามคำสั่งของฝ่ายบริหาร

    

    แม้กระทั่งก่อนปี 2011 การรื้อถอนบ้านโดยทั่วไปได้ดำเนินการตาม “ข้อบังคับการจัดการการรื้อถอนบ้านในเมือง” ซึ่งไม่ได้กำหนดมาตรฐานค่าชดเชยสำหรับการรื้อถอนไว้อย่างชัดเจน

    

    กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ค่าชดเชยในการรื้อถอนนั้นไม่มากนัก

    

    จนกระทั่งมีการดำเนินการตามระเบียบว่าด้วยการเวนคืนและการชดเชยบ้านในที่ดินของรัฐในปี 2011 การรื้อถอนบ้านได้รับการรับรองตามกฎหมายและค่าธรรมเนียมการรื้อถอนยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในเวลานี้อาจเรียกได้ว่ารุ่นที่สองของการรื้อถอนเกิดขึ้น

    

    กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากเจียงเสี่ยวไป๋ซื้อบ้านในเจียงเฉิงตอนนี้ แล้วอนาคต หลังปี 2011 แม้บ้านจะโดนรื้อถอน แต่ก็ได้เงินค่าชดเชยคุ้มค่าแน่นอน

    

    และแม้ว่าเขาจะเกิดใหม่ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าบ้านไหนในเจียงเฉิงจะถูกรื้อถอนหลังปี 2011

    

    ดังนั้น เจียงเสี่ยวไป๋จึงรู้สึกว่าหากต้องการซื้อบ้านในเจียงเฉิงจริง ๆ ทางที่ดีที่สุดคือเขาต้องรอประมาณปี 1990 แม้ว่าราคาที่อยู่อาศัยในเวลานั้นจะสูงกว่าตอนนี้ แต่ก็ไม่มากนัก เป็นช่วงที่อัตราส่วนการลงทุนต่อผลผลิตคุ้มค่ามากที่สุด

    

    เขาไม่สามารถบอกถังเสี่ยวโจวเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ปฏิเสธข้อเสนอของถังเสี่ยวโจวอย่างสุภาพ โดยให้เหตุผลว่าเขาต้องใช้เงินทุนที่มีจำกัดนี้ในการทำธุรกิจก่อน

    

    ถังเสี่ยวโจวไม่ได้พูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาแค่แสดงความเสียดายออกมาเล็กน้อย

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและกล่าวว่า “ในยุคนี้ ทองคำมีอยู่ทั่วไปทุกหนทุกแห่ง มีหลายวิธีในการสร้างรายได้ เราไม่จำเป็นต้องเลือกลงทุนแค่ในอสังหาริมทรัพย์เท่านั้น”

    

    ถังเสี่ยวโจวยิ้มและเปลี่ยนหัวข้อในการสนทนาไป

    

    ทั้งสองคุยกันสักพักหนึ่ง ก่อนที่ลู่จือเจี้ยนจะมาถึง

    

    “สวัสดีเลขาถัง ! ”

    

    ลู่จือเจี้ยนทักทายทั้งสองทันที

    

    ถังเสี่ยวโจวยิ้มและแนะนำให้ลู่จือเจี้ยนรู้จักเจียงเสี่ยวไป๋ “นี่คือคุณเจียงเสี่ยวไป๋ เพื่อนของผม เขาเป็นคนที่ขอให้คุณมาออกแบบให้”

    

    “สวัสดีครับประธานลู่ ! ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ทักทายอย่างสุภาพ

    

    “สวัสดีเถ้าแก่เจียง ผมลู่จือเจี้ยน ยินดีที่ได้รู้จักครับ ! ”

    

    ลู่จือเจี้ยนจับมือกับเจียงเสี่ยวไป๋ด้วยท่าทีที่สุภาพมาก

    

    หลังจากที่ทั้งสามคนทักทายกันแล้ว พวกเขาก็นั่งลงที่โต๊ะ

    

    ในเวลานี้ พนักงานเสิร์ฟก็ได้นำเหล้าพร้อมทั้งอาหารที่สั่งไว้มาเสิร์ฟ ก่อนที่ทั้งสามคนจะพูดคุยกันขณะที่รับประทานอาหารไปด้วย

    

    ในตอนนี้เจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้บอกถึงความต้องการของเขา เกี่ยวกับโครงสร้างของโรงงานและการใช้งาน และขนาดของโรงงานที่จะสร้างในที่ดินที่เขาซื้อมาจนลู่จือเจี้ยนตกตะลึง

    

    เดิมทีเขาคิดว่าการออกแบบโกดังจะเป็นเรื่องง่าย แต่ใครจะคิดว่ามันมีแบบนี้ด้วย ?

    

    แม้แต่เขาเองก็ไม่เคยได้ยินสิ่งที่เจียงเสี่ยวไป๋พูดมาก่อน

    

    แล้วแบบนี้เขาควรที่จะวางแผนอย่างไร ?

    

    ถังเสี่ยวโจวเองก็มองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋ด้วยใบหน้าที่งุนงง เดิมทีเขาคิดว่าโกดังกระจายสินค้าที่เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวถึงนั้นจะเป็นเพียงโกดังและมีที่จอดรถขนาดใหญ่

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ขอพื้นที่ปฏิบัติงานมากกว่า 10 แผนก ไม่ว่าจะเป็นพื้นที่คลังสินค้า พื้นที่จัดซื้อ พื้นที่จัดส่ง พื้นที่ขนถ่าย พื้นที่กระจายสินค้า พื้นที่การค้า พื้นที่บริการ พื้นที่สำนักงาน ฯลฯ

    

    ในจำนวนนี้มีเพียงพื้นที่จัดเก็บเท่านั้นที่แบ่งออกเป็นพื้นที่ธรรมดา เช่น พื้นที่ทำความเย็น และพื้นที่อุณหภูมิคงที่

    

    พื้นที่ทั่วไปแบ่งออกเป็นหลายพื้นที่ ซึ่งแต่ละพื้นที่มีข้อกำหนดที่แตกต่างกัน อาจกล่าวได้ว่าแต่ละพื้นที่มีรายละเอียดที่แตกต่างกันไป และมีฟังก์ชั่นที่ไม่ธรรมดา

    

    แม้แต่ลู่จือเจี้ยนและถังเสี่ยวโจวก็รู้สึกตกตะลึงเมื่อได้ยินเจียงเสี่ยวไป๋บอกว่าพื้นที่จัดซื้อและพื้นที่จัดส่งถูกแยกออกจากกัน

    

    มีด้วยหรือ โกดังที่มีประตูเข้าออกอยู่คนละที่กัน ?

    

    “เถ้าแก่เจียง ผมไม่รู้โครงสร้างที่คุณกำลังพูดถึง แปลนนี้น่าจะยากหน่อยนะครับ ! ”

    

    ใบหน้าของลู่จือเจี้ยนเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย เขาพูดออกมาด้วยความเขินอาย

    

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “งั้นผมจะวาดแบบร่างไปให้ แล้วประธานลู่ก็เอาไปสร้างแบบแปลนการก่อสร้างแบบสมบูรณ์ออกมา ! ”

    

    ลู่จือเจี้ยนรู้สึกประหลาดใจ “เถ้าแก่เจียง คุณวาดแบบแปลนได้ด้วยหรือ ? ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างสุภาพ “ผมก็มีความรู้นิดหน่อย แต่เทียบผู้เชี่ยวชาญอย่างคุณไม่ได้หรอก”

    

    หลังจากนั้น ทั้งสองก็ได้พูดคุยกันเกี่ยวกับรายละเอียดการออกแบบตามโครงสร้างที่เจียงเสี่ยวไป๋ได้กล่าวไป และยิ่งคุยกันมากเท่าไหร่ ลู่จือเจี้ยนก็ยิ่งประหลาดใจเท่านั้น

    

    ในตอนนี้ ถังเสี่ยวโจวถึงได้ตระหนักว่าทำไมเจียงเสี่ยวไป๋ถึงบอกว่าเขาจะวาดแบบแปลนโครงสร้างโรงงานเอง นั่นก็เป็นเพราะสถาบันการออกแบบธรรมดา ๆ ไม่สามารถสร้างแบบที่เขาต้องการได้

    

    หลังจากกินอาหารเสร็จ การสนทนาของพวกเขาก็มาถึงช่วงสิ้นสุด

    

    ในตอนนี้ ลู่จือเจี้ยนก็ได้กล่าวว่า “เถ้าแก่เจียง ครั้งนี้ผมจะไม่เก็บเงินจากคุณ เพราะผมอยากจะเรียนรู้การออกแบบโครงสร้างที่ทันสมัยนี้จากคุณ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือ “ยินดีครับ ประธานลู่ คุณคิดค่าแรงตามปกติของคุณได้เลย ผมแค่ทำในสิ่งที่ผมอยากทำเท่านั้น”

    

    “ไม่ ไม่ ไม่ ความรู้ที่จะได้จากเถ้าแก่เจียงนั้นมากยิ่งกว่าเงินที่ควรจะได้ซะอีก ! ”ลู่จือเจี้ยนยืนกรานที่จะไม่คิดค่าจ้าง

    

    เจียงเสี่ยวไป๋จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับการตัดสินใจของเขาและพูดว่า “พรุ่งนี้ผมจะกลับไปที่ชิงโจว เมื่อวาดแบบแปลนเสร็จ ผมจะส่งให้คุณ หากมีอะไรที่เราต้องพูดคุยกันเกี่ยวกับรายละเอียดของโครงสร้าง ก็คุยกันทางโทรศัพท์ได้ครับ”

    

    “ไม่มีปัญหา ขึ้นอยู่กับเถ้าแก่เจียงเลยครับ” ลู่จือเจี้ยนพยักหน้ารับด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง

    

    ถึงตอนจ่ายเงินค่าอาหารแล้ว ลู่จือเจี้ยนยังขอเป็นคนเลี้ยงมื้อนี้ด้วย ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋ค่อนข้างเกรงใจ

    

    หลังแยกจากลู่จือเจี้ยนแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋และถังเสี่ยวโจวก็กลับไปที่เกสต์เฮาส์

    

    ระหว่างทาง ถังเสี่ยวโจวก็ได้พูดว่า “คุณจะกลับพรุ่งนี้แล้วหรือ ? ”

    

    “ผมมาอยู่ที่นี่นานแล้ว ยังไงก็ต้องกลับไปหาภรรยาและลูกก่อนครับ”

    

    ถังเสี่ยวโจวพยักหน้าและพูดว่า “พรุ่งนี้ผมงานยุ่ง อาจไม่ได้มาส่งคุณ แต่ผมคิดว่าเราอาจจะได้พบกันเร็ว ๆ นี้อีก”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋เหลือบมองอีกฝ่าย แล้วพูดว่า “คุณมีแผนที่จะไปชิงโจวงั้นหรือ ? ”

    

    ถังเสี่ยวโจวดูมีความสุขมาก จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ใช่ ผมรายงานสถานการณ์ของคุณให้หัวหน้าทราบแล้ว เขาสนใจกิจการของคุณมาก จึงตัดสินใจว่าจะไปที่ชิงโจว ผมว่าจะตามเขาไปด้วย”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ตกตะลึง เขารู้ว่าเหตุผลที่ถังเสี่ยวโจวมาช่วยเหลือเขาเป็นเพราะคนที่อยู่เบื้องหลังของเขา ซึ่งบุคคลนั้นมีความเกี่ยวข้องกับพ่อตาของเขา แต่ถังเสี่ยวโจวไม่เคยอธิบาย ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะถามออกมา

    

    ในเวลานี้ ถังเสี่ยวโจวกลับเริ่มเปิดเผยตัวเองมาทีละน้อย เห็นได้ชัดว่าน่าจะได้รับคำสั่งจากบุคคลที่อยู่เบื้องหลังของเขา เจียงเสี่ยวไป๋จึงใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ดังกล่าวถามว่า “เลขาถัง คุณบอกผมได้ไหมว่าคุณรับใช้ผู้นำคนไหน ? ”

    

    ถังเสี่ยวโจวยิ้มและเหยียดฝ่ามือออกแล้วเขย่า

    

    “คุณเข้าใจไหม ? ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ตกใจเมื่อเห็นท่าทางนี้และโพล่งออกมา “ผู้นำระดับสูง ? ”

    

    ถังเสี่ยวโจวหัวเราะ

    

    เห็นได้ชัดว่าเจียงเสี่ยวไป๋พูดถูก

    

    แต่เจียงเสี่ยวไป๋ไม่เคยคาดคิดว่าบุคคลที่อยู่เบื้องหลังถังเสี่ยวโจวและพ่อตาของเขาจะเป็นผู้นำระดับสูงในเจียงเฉิง

    

    ซึ่งเขาเองก็รู้ชื่อของผู้นำระดับสูงคนนี้ด้วย

    

    หลินต้ากั๋ว !

    

    เขาเคยคิดมาก่อนว่าพ่อตาของเขาจะต้องมีอำนาจมากในมณฑล แต่เขาไม่คิดว่าจะสูงขนาดนี้

    

    “หลินต้ากั๋ว ! หลินต้าเหว่ย ! ”

    

    “ทำไมฉันถึงไม่เอะใจในเรื่องนี้มาก่อนนะ ? ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นในใจ

    

    ถังเสี่ยวโจวมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋ แล้วพูดว่า “ผมเดาว่าคุณคงจะเดาได้อยู่แล้ว เมื่อคุณกลับไปอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร นอกจากพ่อตาของคุณ เพราะครั้งนี้ท่านผู้นำไปแบบไม่เป็นทางการ เขาให้เหตุผลว่าจะไปเยี่ยมญาติที่เจี้ยนหยางเท่านั้น”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าอย่างรวดเร็ว