ตอนที่ 241 :อยากของเปรี้ยวเขาว่าได้ลูกชาย

“ฉันไม่แน่ใจ ! ”

ใบหน้าของหลินเจียอินเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เธอพูดอย่างเขินอาย

หวังซิ่วจวี๋กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “มันจะต้องใช่แน่ ๆ ลูกเคยผ่านการมีลูกมาก่อน จะไม่รู้ได้อย่างไรว่ากำลังตั้งครรภ์หรือไม่ได้ตั้งครรภ์ ? ”

เธอมั่นใจว่าลูกสะใภ้ของเธอตั้งครรภ์

หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋ตื่นเต้นจนเริ่มสงบสติอารมณ์ของตนเองได้แล้ว เขาก็พูดว่า “ท้องหรือเปล่านั้น เราไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลก็รู้แล้ว”

“อืม ! ”

หลินเจียอินพยักหน้า เธอยังต้องการยืนยันให้แน่ชัด เธอถึงจะวางใจ

หวังซิ่วจวี๋กล่าวว่า “กลับไปกินข้าวก่อน ตอนนี้ลูกไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว ต้องกินให้มากกว่านี้”

เมื่อพูดเช่นนั้น เธอก็ก้าวไปข้างหน้าและช่วยพาหลินเจียอินเข้าไปในบ้าน

หลินเจียอินพูดอย่างเขินอายว่า “แม่ หนูเดินเองได้”

หวังซิ่วจวี๋มองปราดใส่ลูกสะใภ้ “ลูกกำลังท้อง ดังนั้นระวังเวลาเดินด้วย ลูกกำลังอุ้มหลานของแม่อยู่นะ”

และเมื่อมองไปที่ธรณีประตูของห้องอาหาร เธอก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและดุเจียงเสี่ยวไป๋ “ตอนที่ลูกทำบ้าน ทำไมถึงออกแบบธรณีประตูสูงขนาดนี้ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ “……”

ธรณีประตูสูงแล้วจะโทษเขาได้อย่างไร ? บ้านเก่า ๆ ก็เป็นแบบนี้หมด !

หลินเจียอินอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น เธอยังไม่รู้ว่าเธอท้องหรือไม่ แต่แม่สามีของเธอระมัดระวังมาก ถ้าเธอท้องจริง ๆ มีหวังในอนาคตไม่ต้องเดินไปไหนแน่ !

ปฏิกิริยาของแม่สามีของเธอนั้น มากเกินไปหน่อย

ตอนที่เธอท้องชานชาน เธอไม่เห็นว่าแม่สามีจะกังวลขนาดนี้

อย่างไรก็ตาม ตอนที่เธอตั้งท้องชานชาน ครอบครัวของเธอยากจน แม่สามีของเธอมัวกังวลว่าจะทำอย่างไรให้ครอบครัวได้มีข้าวกิน และเธอต้องทำงานมากขึ้น ทำให้แม่สามีไม่ได้สนใจเกี่ยวกับการตั้งท้องของเธอ

แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป

ตอนนี้ครอบครัวมีเงิน งานในทุ่งนาก็น้อยลง แม่สามีของเธอไม่ได้ทำงานอะไรแล้ว จิตใจของเธอจึงจดจ่ออยู่กับลูกหลานของตระกูลเจียง

ตอนนี้เธอรู้ว่าลูกสะใภ้ของเธออาจจะตั้งครรภ์ จะให้เธอทำตัวว่างได้อย่างไร ?

ทั้งสามคนเข้าไปในห้องแล้วนั่งลงอีกครั้ง

หวังซิ่วจวี๋คีบไข่ในชามของตนเองใส่ชามของหลินเจียอิน “กินเร็วเข้า กินเยอะ ๆ หน่อย”

เจียงเสี่ยวเหลยและเจียงเสี่ยวหยูตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แม่ของพวกเขาลำเอียงจนถึงกับเอาไข่ไก่ของตนเองให้พี่สะใภ้แล้ว

เจียงไห่หยางได้ยินการสนทนาระหว่างคนสามคนนอกบ้านอย่างคลุมเครือ ตอนนี้เขาเห็นการเคลื่อนไหวของหวังซิ่วจวี๋ ทันใดนั้นเขาก็แย้มยิ้มออกมา แล้วโน้มตัวไปกระซิบถาม “มีเรื่องมงคลหรือ ? ”

เจียงเสี่ยวหยูที่อยู่ด้านข้างได้ยินจึงพูดว่า “พ่อ พ่อกำลังพูดถึงเรื่องอะไรหรือ ? ”

เจียงไห่หยางไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร จึงตอบกลับไปว่า “ลูกยังเป็นเด็ก ทำไมถึงถามคำถามมากมายขนาดนี้ กินบะหมี่เต้าหู้ไปเลย ! ”

หวังซิ่วจวี๋กลอกตาไปที่เจียงไห่หยาง “มีอะไรที่พูดไม่ได้กัน ? ”

เธอหันไปหาเจียงเสี่ยวหยู และพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้ของลูกกำลังตั้งครรภ์ หนูจะมีหลานในเร็ว ๆ นี้แล้ว”

“ว้าว เยี่ยมเลย ! ” เจียงเสี่ยวหยูพูดอย่างมีความสุข

เจียงชานมองดูหม่าม๊าของเธออย่างสงสัย ราวกับว่าเธอกำลังมองหาว่าน้องของเธออยู่ที่ไหน

หวังซิ่วจวี๋เห็นการแสดงออกของเจียงชาน จึงถามด้วยรอยยิ้ม “ชานชาน หนูอยากได้น้องสาวหรือน้องชาย ? ”

“น้องชายค่ะ ! ”

เจียงชานตอบโดยไม่ต้องคิด

หวังซิ่วจวี๋ดีใจที่คำพูดของเด็กน้อยตรงกับที่เธอต้องการ ดังนั้นเธอจึงถามหลานสาวว่า “ทำไมชานชานถึงอยากได้น้องชายล่ะ ? ”

เจียงไห่หยาง หลินเจียอิน และเจียงเสี่ยวไป๋ต่างก็มองไปที่เจียงชาน อยากรู้ว่าเธอจะพูดอะไร

หนูน้อยไม่รู้สึกเขินอายเลย เธอพูดท่ามกลางสายตาของทุกคนว่า “ถ้าหม่าม๊าคลอดน้องชาย หนูก็ยังรังแกเขาได้ แต่ถ้าหม่าม๊าคลอดน้องสาว ป่าป๊าก็จะรักน้องมากขึ้น แล้วรักหนูน้อยลง คงจะไม่รักหนูเหมือนตอนนี้แล้ว”

“ฮ่าฮ่า ! ”

“อ่า ? ”

ไม่มีใครคาดคิดว่าหนูน้อยจะพูดแบบนี้

เหนือความคาดหมายไปมาก

เจียงเสี่ยวไป๋จึงรีบพูดว่า “ชานชาน ป่าป๊าจะรักหนูเหมือนเดิม”

เจียงชานยิ้มอย่างมีความสุข และมองดูหม่าม๊าของเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น “หม่าม๊าคะ เมื่อไหร่หนูจะได้เจอน้องชายของหนู ? ”

หลินเจียอินพูดด้วยรอยยิ้ม “ยังไม่ถึงเวลาจ้ะ อย่างน้อยก็น่าจะปีหน้า”

เจียงชานกระพริบตาและพูดด้วยสีหน้าคาดหวัง “หนูอยากเจอน้องชายของหนูเร็ว ๆ ”

ทั้งครอบครัวก็หัวเราะขึ้นมาเพราะคำพูดของหนูน้อย

แม้แต่หลินเจียอินก็รู้สึกว่าความอยากอาหารของเธอดีขึ้นมาก และเธอค่อย ๆ กินบะหมี่เส้นเต้าหู้

หวังซิ่วจวี๋เฝ้าดูเธอกินอาหารจากด้านข้าง ดวงตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ลูกสะใภ้ เธอสังเกตเห็นว่าลูกสะใภ้ชอบคีบหัวไชเท้าดองมากินเป็นพิเศษ จึงถามว่า “เจียอิน ลูกอยากกินหัวไชเท้ารสเปรี้ยวเป็นพิเศษใช่ไหม ? ”

หลินเจียอินพยักหน้ารับ “ค่ะ”

หวังซิ่วจวี๋ยิ้มราวกับว่าใบหน้าของเธอกำลังเบ่งบาน เธอพูดซ้ำ ๆ ว่า “ดี ๆ ๆ อยากของเปรี้ยวเขาว่าได้ลูกชาย อยากของเผ็ดเขาว่าได้ลูกสาว ลูกคงตั้งท้องลูกชายแน่เลย”

หลินเจียอินอดยิ้มไม่ได้จริง ๆ แต่ว่าปกติเธอก็ชอบกินอาหารรสเปรี้ยวไม่ใช่หรือ ?

ขนาดก่อนท้องเธอก็ยังชอบกินหัวไชเท้าดอง ทำไมแม่สามีถึงบอกว่าเธอชอบกินเปรี้ยวแล้วจะได้ลูกชายล่ะ ?

ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจได้ทันทีว่าแม่สามีอยากได้หลานชายมาโดยตลอด !

เมื่อดูการแสดงออกของเจียงไห่หยาง เธอก็รู้ว่าพ่อตาของเธอคิดแบบเดียวกัน

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอรู้สึกถึงความกดดันขึ้นมาในทันที

ไม่มีใครรู้ได้เลยว่าจะได้ลูกชายหรือลูกสาวจนกว่าจะคลอดออกมา ถ้าเกิดเป็นลูกสาวอีกคน พ่อแม่สามีจะไม่ผิดหวังมากหรือ ?

อาจจะ……

เธอยังอยากให้ตัวเองมีลูกอีกสามคนด้วย

เธอเคยได้ยินคนในเจียงวานพูดว่า: ถ้าไม่มีลูกชาย จะไม่เลิกทำลูก

คิดแล้วก็น่ากลัวเหมือนกัน !

หลังจากที่ครอบครัวกินอาหารเช้าแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็พาภรรยาและลูกสาวของเขาเข้าเมือง

วันนี้เขาขับรถช้ามาก

“ขับเร็วเข้า เดี๋ยวจะสาย”

หลินเจียอินอดไม่ได้ที่จะพูดเร่งเขา เมื่อเธอเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ขับรถช้า ๆ

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ตอนนี้คุณท้องแล้ว ผมต้องใส่ใจเรื่องความปลอดภัยให้มากขึ้น”

หลังจากหยุดพูดไปครู่หนึ่ง เขาก็กล่าวเสริมว่า “เราจะยังไม่เข้าร้าน แต่จะไปตรวจที่โรงพยาบาลก่อน”

หลินเจียอินพูดอย่างกังวลว่า “ไม่ได้ ฉันยังมีงานที่ต้องทำอีกมาก ฉันจะไปตรวจหลังจากที่ฉันทำงานทุกอย่างเสร็จแล้ว”

เธอตั้งครรภ์แล้ว แล้วทำไมเธอยังสนใจเรื่องงานอยู่ล่ะ ?

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ฟังเธอ หลังจากเข้าไปในเมือง เขาก็ขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลท้องถิ่นชิงโจว

โรงพยาบาลในช่วงทศวรรษ 1980 ไม่แออัดเหมือนยุคสมัยใหม่ ภายในโรงพยาบาลเงียบสงบมาก

คนยุคนี้จะไปโรงพยาบาลก็ต่อเมื่อป่วยหนักเท่านั้น

อาการปวดศีรษะ เป็นไข้ และแม้แต่บาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั่วไปสามารถรักษาได้ด้วยวิธีการเฉพาะท้องถิ่น ซึ่งรักษาเองได้ที่บ้าน

เพราะท้ายที่สุดแล้ว การรักษาพยาบาลทั้งเสียเงินและมีราคาแพง

เจียงเสี่ยวไป๋ถามพยาบาลเกี่ยวกับที่ตั้งของแผนกสูตินรีเวช และพาหลินเจียอินและเจียงชาน ไปที่แผนกสูตินรีเวชด้วยความคาดหวัง

ไม่ต้องเข้าคิวก็เข้าพบหมอได้เลย

แพทย์หญิงในวัยสี่สิบปี สวมแว่นตาและเสื้อคลุมสีขาว มีใบหน้าที่เย็นชาและไม่ยิ้มแย้ม

เจียงเสี่ยวไป๋ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ดีนะที่ไม่ใช่หมอผู้ชาย

ในยุคนี้ สูตินรีแพทย์ยังคงเป็นแพทย์หญิงเป็นหลัก ท้ายที่สุดแล้วความคิดของผู้คนในยุคนี้ก็ยังมีความเป็นอนุรักษ์นิยมอย่างมาก

ไม่เหมือนในยุคสมัยใหม่ตรงที่มีแพทย์ชายจำนวนมาก

แม้ว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะเกิดใหม่และได้รับประสบการณ์ในยุคสมัยใหม่ แต่เขาก็ยังไม่อยากให้หมอผู้ชายตรวจครรภ์ภรรยาของเขา

“หมอครับ ลองตรวจดูว่าภรรยาของผม เธอท้องหรือเปล่า ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวอย่างกระตือรือร้น

แพทย์หญิงเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋ เธอไม่เคยเห็นสามีที่ดูเป็นกังวลเช่นนี้มาก่อน

เธอจึงให้หลินเจียอินนั่งลงอย่างใจเย็นและเริ่มถามคำถามบางอย่าง

จากนั้น เธอก็ตรวจชีพจรของหลินเจียอิน

ปัจจุบันสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยาใช้เทคนิคการแพทย์แผนจีนในการตรวจหาการตั้งครรภ์เป็นหลัก ไม่เหมือนคนยุคสมัยใหม่ที่ใช้อุปกรณ์จำพวกการตรวจเลือด ปัสสาวะหรือตรวจอัลตราซาวด์

สาเหตุหลักมาจากเครื่องอัลตราซาวด์นำเข้าค่อนข้างช้าในประเทศ ในช่วงต้นทศวรรษ 1980 มีเพียงโรงพยาบาลในเมืองชายฝั่งทะเลและเมืองใหญ่บางแห่งเท่านั้นที่นำเข้าเครื่องอัลตราซาวด์ภาพขาวดำ แต่โรงพยาบาลท้องถิ่นชิงโจวยังไม่มีกำลังมากพอที่จะนำเข้ามาได้

จนกระทั่งปี 1984 ซานเฉิงได้ผลิตเครื่องอัลตราซาวด์ในประเทศเครื่องแรก และโรงพยาบาลในพื้นที่บางแห่งก็ค่อย ๆ ติดตั้งเครื่องดังกล่าว

ไม่นานหลังจากนั้น แพทย์หญิงก็ตรวจชีพจรของเธอเสร็จ

เจียงเสี่ยวไป๋เห็นแบบนั้นจึงถามอย่างกังวลใจ “คุณหมอ ภรรยาของผมท้องหรือเปล่า ? ”