“อืม วันนี้ฉันก็น่ารัก!”

หน้ากระจก ฉันโพสท่า ‘วิ้งค์’ แล้วพึมพำกับตัวเองคนเดียว

หลังจากที่ความทรงจำจากชาติที่แล้วกลับมา และอัตตาในฐานะผู้ชายผุดขึ้นมาได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์ ผมก็พยายามเข้าหาพี่ชายอย่างเต็มที่

ทุกวันผมขอให้ลิซ่าช่วยดูแลผิวพรรณ ปรับเปลี่ยนชุดเดรสมากมายไม่ให้เบื่อ และแม้แต่ลองจัดทรงผมด้วยเวทมนตร์ที่เพิ่งเรียนรู้มา

ไม่สิ ถึงแม้พลังเวทมนตร์ของผมจะน้อยมาก แต่ก็ใช้แทนไดร์เป่าผมได้นะ

ขอบคุณที่วันนี้ ผมสีเงินของยูมิเอลจังก็ยังคงสลวยเงางาม ไม่มีคำพูดเกินจริงเลย มันส่องประกายจริงๆ

ตอนแรกผมคิดว่าในฐานะผู้ชาย การสนใจรูปร่างหน้าตาขนาดนี้มันจะดีเหรอ แต่พอได้ลองทำแล้วมันก็สนุกนะ

เป็นความรู้สึกที่คล้ายกับการแต่งตัวให้ตัวละครโปรดในเกมเลยมั้ง? ต่างจากชาติที่แล้วที่ผมได้วัตถุดิบที่น่ารักสุดๆ มาแล้ว ถ้าไม่ขัดเกลามันก็คงจะเป็นความสูญเสียของมนุษยชาติสินะ

ความคิดเริ่มเป็นไปในทางหลงตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ต้องขอบคุณสิ่งนี้ เพราะผมรู้สึกว่าพี่ชายก็ตกหลุมรักผมเข้าแล้วล่ะ

คำพูดที่เคยแข็งกร้าวก็อ่อนลง และเมื่อผมไปหา เขาก็ยิ้มให้ฉันอย่างมีความสุข

สีหน้าภูมิใจตอนแสดงเวทมนตร์ และรอยยิ้มที่ตามมา ล้วนแต่แสดงถึงความไร้เดียงสาตามวัย ซึ่งดูน่าเอ็นดู

นอกจากนี้ พักหลังมานี้ พี่ชายก็เริ่มสัมผัสตัวผม เช่น ลูบหัวเบาๆ หรือกอดเบาๆ โดยที่ไม่ต้องร้องขอเลยด้วยซ้ำ

ตอนนี้ ไม่ว่าใครมองก็คงเห็นเป็นแค่พี่น้องที่สนิทกันเท่านั้น แผนการสร้างความสนิทสนมในตระกูลกรานเบลกำลังดำเนินไปอย่างราบรื่น

“ได้เวลาที่จะก้าวไปสู่ขั้นต่อไปแล้วสินะ”

ในเมื่อตีสนิทกับพี่ชายได้แล้ว เป้าหมายต่อไปคือคุณพ่อ

เขาเป็นคนพาผมมาที่บ้านหลังนี้ คงจะห่วงใยผมอยู่บ้างล่ะมั้ง… คิดว่าอย่างนั้นนะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เห็นหน้าเขาเลยสักครั้งนอกจากตอนกินข้าว

ไม่สิ ผมเข้าใจนะว่างานของท่านผู้นำดินแดนมันยุ่ง

แต่ว่านะ ผมจำได้ว่าฉันยังไม่เคยแม้แต่ทักทายกับคนคนนั้นเลยนะ

ถึงแม้จะถูกแม่เลี้ยงและพี่ชายกลั่นแกล้งมาทั้งปี ผมก็แทบจะปล่อยทิ้งไว้ ไม่มีการแสดงท่าทีจริงจังที่จะหยุดเรื่องนั้นเลย มันน่าสงสัยนะว่าเขาห่วงใยจริงๆ หรือเปล่า

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่เหมือนพี่ชายเสน่ห์ของยูมิเอลจังผู้น่ารักนี้ดูเหมือนจะไม่ได้ผลกับเขาเลย เขาไม่แม้แต่จะมองผมเลยด้วยซ้ำ

คุณพ่อคะ ช่วยเลียนแบบพี่ชายที่ตอนนี้ยิ้มให้ฉันแล้วพูดว่า “น่ารักจัง” ทุกครั้งที่เจอกันหน่อยเถอะค่ะ

“ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางทำได้เลยนะ หึๆ อย่าคิดว่า ‘ความน่ารัก’ จะมาจากการรูปลักษณ์ภายนอกอย่างเดียวสิ?”

ใช่ รูปลักษณ์ภายนอกเป็นเพียงองค์ประกอบหนึ่งที่แสดงถึงความน่ารักของคนคนนั้น สิ่งสำคัญคือการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่แสดงออกในชีวิตประจำวัน

ดังนั้น ต่อหน้าพี่ชาย ผมจึงแสดงบทบาทเป็น “น้องสาวที่สดใส อดทน และยังเด็กสมวัย”

การเล่นเวทมนตร์มันสนุกนะ ฉันคิดว่าครึ่งหนึ่งก็เป็นตัวตนจริงๆ นั่นแหละ แต่ไม่ว่ายังไงก็แสดงบทบาทอยู่ดี

แล้วต่อหน้าคุณพ่อ ควรจะแสดงเป็นลูกสาวแบบไหนดีล่ะ?

“เขาดูเหมือนคนบ้างาน… งั้นตรงนี้คงต้องแสดงบทบาทเป็นเด็กผู้หญิงที่ฉลาดเป็นพิเศษหน่อยล่ะมั้ง?”

คนเราจะสนิทกันได้ดีที่สุดก็ต่อเมื่อมีหัวข้อสนทนาร่วมกัน

กับพี่ชาย ฉันใช้เวทมนตร์เป็นหัวข้อสนทนา แต่คุณพ่อไม่มีงานอดิเรกอะไรเลย และเอาแต่ขลุกอยู่ในห้องทำงานทั้งวัน

คนประเภทนั้น ทางลัดในการเข้าใกล้คือการช่วยทำงานและสนับสนุนเขา

“ถึงอย่างนั้น เด็กตัวเล็กแค่นี้จะได้รับมอบหมายงานจริงๆ ได้ยังไง… อืม”

ไม่สิ ไม่จำเป็นต้องทำงานจริงๆ ก็ได้นี่นา

สิ่งสำคัญคือการลดระยะห่างทางใจ

แค่แสดงให้เห็นว่าฉันสนใจคุณพ่อ และสิ่งที่เขาชอบ

ในขณะเดียวกัน ก็พยายามคุยกับคุณพ่อให้ได้เท่าเทียมกันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และแสดงบทบาทเป็นลูกสาวที่ตั้งใจทำงานและพยายามช่วยเหลืออย่างเต็มที่!!

“เอาล่ะ! เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ก็บุกเลย!”

เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้น สิ่งแรกที่ผมมุ่งหน้าไปคือห้องของลิซ่า

อีกฝ่ายเป็นหัวหน้าครอบครัวและผู้นำดินแดน แม้จะเป็นลูกสาว ก็ไม่สามารถไปพบเขาได้โดยไม่มีเหตุผล ดังนั้นจึงต้องสร้างข้ออ้างก่อน

ด้วยเหตุนั้น…

“เอ๊ะ… อยากจะเอาชาไปส่งให้เหรอคะ?”

“ค่ะ!”

ผมอยากจะบุกเข้าไปในห้องทำงานของคุณพ่อโดยอ้างเรื่องการนำชาไปเสิร์ฟ

เมื่อผมอธิบายเรื่องราว ลิซ่าก็ตกลงด้วยใบหน้าเหมือนจะร้องไห้

…ไม่สิ ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ?

“พยายามเข้านะคะ ดิฉันจะช่วยเท่าที่ทำได้ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ!”

ฉันกล่าวขอบคุณอย่างร่าเริง แล้วไปที่ห้องทำงานพร้อมกับลิซ่า

ตั้งใจจะนำชาที่เพิ่งชงไปให้คุณพ่อ… แต่คุณพ่อไม่อยู่ในห้องซะงั้น เอ๊ะ?

“ท่านคงไปห้องน้ำมั้งคะ… เรารอสักครู่ดีกว่าค่ะ”

“ค่า”

ผมรอคุณพ่ออยู่ในห้อง

สิ่งที่ทำให้ฉันสนใจคือกองเอกสารบนโต๊ะ

“ลิซ่าคะ นี่คืองานทั้งหมดของคุณพ่อเหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ”

“เยอะขนาดนี้… เป็นงานที่หนักมากเลยนะคะ”

เยอะกว่าที่คิดไว้สามเท่าเลยนะเนี่ย นี่มันปริมาณที่คนเราจะทำได้ในหนึ่งวันเหรอ?

ผมลองอ่านเอกสารฉบับหนึ่งดูอย่างคร่าวๆ เพื่อดูว่าผมพอจะช่วยได้ไหม… แต่แย่ตรงที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย

นี่อาจจะเป็นภารกิจที่ยุ่งยากกว่าที่คิดไว้เสียอีกนะเนี่ย…?

“…ไม่สิ ยังเร็วเกินไปที่จะยอมแพ้ เอาล่ะ ตัดสินใจแล้ว!”

“คุณหนูคะ?”

“ลิซ่าคะ พรุ่งนี้หนูจะเริ่มเรียนหนังสือค่ะ เพื่อที่จะช่วยงานคุณพ่อได้”

ถ้าไม่เข้าใจ ก็แค่ทำให้เข้าใจ

แล้วก็ช่วยงานไปพลางๆ คุยกับคุณพ่อให้มากขึ้น เพื่อจะได้สนิทกัน

เหมือนกับพี่ชาย ผมจะ เปลี่ยนคุณพ่อให้เป็นคุณพ่อคลั่งลูกสาว!

“อืม? พวกเจ้ามาทำอะไรกันที่นี่”

“นายท่านคะ คือว่า…”

“คุณพ่อคะ! หนูขอให้ลิซ่านำชามาให้คุณพ่อค่ะ! สู้ๆ นะคะ หนูเป็นกำลังใจให้ค่ะ!”

ผมวิ่งไปหาคุณพ่อ แล้วส่งเสียงเชียร์พร้อมรอยยิ้มเต็มที่

ผมจะต้องกลายเป็นลูกสาวที่เก่งกาจจนคุณพ่อไม่สามารถเมินเฉยได้ และจะต้องได้รับความรักจากคุณพ่อให้ได้!!