“หนึ่งสอง! สามสี่! ห้าหก! เจ็ดแปด!”

ผมนับเลขเหมือนเป็นเสียงตะโกนพร้อมกับออกกำลังกายในสวนของตระกูลแกรนเบล

ผมออกกำลังกายอย่างเต็มที่ ทั้งวิดพื้น ซิตอัพ สควอท ซึ่งเป็นพื้นฐานสามอย่าง บวกกับการวิ่งและการสปรินต์ด้วย

มันเหนื่อยมาก และก็ไม่ใช่ท่าทางที่น่ารักอะไรนักหรอก… แต่การรักษาความน่ารักที่แสดงออกต่อหน้าผู้คนในชีวิตประจำวันนั้นขาดไม่ได้เลย เพราะต้องมีการขัดเกลาตัวเองทุกวัน

การมีกล้ามเนื้อที่ดีนั้นไม่ได้สำคัญแค่กับผู้ชายเท่านั้น

สำหรับผู้หญิง กล้ามเนื้อก็สำคัญมากในการรักษาผิวพรรณ รูปร่าง และแม้กระทั่งการเสริมหน้าอกด้วยซ้ำ

ใช่แล้ว คนเก่งๆ ก็เคยกล่าวไว้ไม่ใช่เหรอ

กล้ามเนื้อสามารถแก้ไขได้ทุกสิ่ง!

แต่ตอนนี้ ร่างกายโลลิอวบอ้วนของผมยังไม่มีกล้ามเนื้อเลยสักนิด!

“อ้าว ยูมิเอล มาทำอะไรที่นี่น่ะ?”

“อ๊ะ ท่านพี่ชาย”

ขณะที่กำลังทำอย่างนั้น ผมก็ถูกพี่ชายเจอเข้าจนได้

ไม่สิ ผมไม่ได้ตั้งใจจะซ่อนอะไรหรอกนะ แต่การที่คนอื่นเห็นตอนที่เรากำลังพยายามอยู่เนี่ย มันรู้สึก… อายชะมัด

ดังนั้น คำอธิบายของผมจึงฟังดูเหมือนเป็นการแก้ตัวไปโดยปริยาย

“เอ่อ คือ หนูเองก็เป็นลูกสาวของแกรนเบลไม่ใช่เหรอคะ? ก็เลยคิดว่าต้องเข้มแข็งขึ้นหน่อย… ก็เลย…”

“ไม่ต้องหรอกนะยูมิเอล ไม่ใช่ว่าเธอจะต้องแข็งแกร่งด้วยเพราะเป็นคนของแกรนเบลนี่นา เธอเป็นเด็กผู้หญิงนี่… ไม่ต้องพยายามขนาดดึงเสื้อผ้าเก่าๆ ของฉันมาใส่ก็ได้”

เมื่อเห็นสายตาของพี่ชายจับจ้องไปที่เสื้อผ้าของฉัน ผมก็เผลอร้อง “อ๊ะ” ออกมา

ใช่ ตอนนี้ผมใส่ชุดออกกำลังกายเพื่อให้เคลื่อนไหวสะดวก… แต่จริงๆ แล้วมันคือชุดที่พี่ชายเคยใส่ตอนเด็กๆ ต่างหาก

ไม่มีชุดอื่นเลย ผมเลยขอให้ลิซ่าจัดเตรียมให้เป็นพิเศษ แต่พอถูกเจ้าของเห็นเข้า ก็รู้สึกเหมือนกำลังทำอะไรผิดอยู่เลย

“หนูไม่ได้พยายามเกินตัวเลยค่ะ ไม่เป็นไร! คือว่า พอใส่เสื้อของพี่ชายแล้ว หนูรู้สึกเหมือนจะแข็งแกร่งได้เหมือนพี่ชายเลยค่ะ…”

ว่าแต่ ฉันกำลังแก้ตัวเรื่องอะไรอยู่เนี่ย!?

ไม่ว่าจะคิดยังไง คำว่า “ไม่ต้องพยายามเกินตัว” ของพี่ชายก็หมายถึงเรื่องการออกกำลังกาย ไม่ได้พูดถึงเสื้อผ้าเลยนี่นา!

ดูสิ พี่ชายก็ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกแล้วเนี่ย!

“…อย่างนั้นเหรอ ถ้างั้นฉันก็ต้องพยายามเหมือนกันนะ เพื่อที่จะเป็นพี่ชายที่แข็งแกร่งสำหรับยูมิเอลต่อไป”

“ว้าย… พี่ชายคะ ตอนนี้หนูเหงื่อออกเยอะมากเลยนะ ถ้าแตะตัวเดี๋ยวจะสกปรกนะคะ?”

เมื่อพี่ชายเริ่มลูบหัวผมอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมก็เผลอพูดคำนั้นออกมา

แต่พี่ชายกลับหัวเราะใส่ราวกับว่า “แค่เรื่องแค่นี้เอง”

“ไม่เป็นไรหรอกนะ นี่คือหลักฐานว่ายูมิเอลพยายามอย่างเต็มที่ไม่ใช่เหรอ? ฉันคิดว่ายูมิเอลตอนนี้ก็น่ารักนะ”

“อืมมม…”

พี่ชายคะ ผมดีใจนะที่เราสนิทกัน แต่ทำไมคำพูดและการกระทำถึงได้เหมือนคนเจ้าชู้มากขึ้นทุกวันเลยล่ะ?

ไม่สิ ผมเข้าใจความรู้สึกนะ

ชุดออกกำลังกายที่ไม่เหมือนปกติ ทรงผมที่มัดรวบหางม้าเพื่อให้เคลื่อนไหวสะดวกในตอนนี้ ผมก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ ก่อนออกไปข้างนอก ตอนที่เช็กความเรียบร้อยประจำวันที่หน้ากระจก ผมก็ยังคิดเลยว่า “วันนี้ผมก็น่ารัก!” แถมผมก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าเด็กผู้หญิงที่เพิ่งออกกำลังกายจนเหงื่อท่วมตัวก็มีเสน่ห์ที่แตกต่างออกไป

แต่ว่านะ การเป็นผมในฐานะเด็กผู้หญิงในตอนนี้ กลับรู้สึกอายตัวเองแปลกๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย

โอ้ยยย อยากอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย!

“ฉะ ฉันขอโทษนะ แล้วพี่ชายมาที่นี่ทำไมคะ?”

ฉันถามพี่ชายเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกในใจ

อย่างที่พี่ชายสงสัย ที่นี่เป็นส่วนที่ค่อนข้างห่างไกลในสวนของตระกูลแกรนเบล ไม่ใช่ที่ที่คนจะมาโดยไม่มีธุระ และนั่นคือเหตุผลที่ผมเลือกที่นี่เป็นที่ซ่อนตัวเพื่อออกกำลังกาย

ถ้าอย่างนั้น พี่ชายก็ต้องมีธุระอะไรบางอย่างมาที่นี่แน่ๆ

การคาดเดาของผมถูกต้องจริงๆ ดูเหมือนพี่ชายจะตบมือแล้วเข้าสู่ประเด็นหลัก

“คุณแม่ตามหายูมิเอลอยู่น่ะ ท่านมีเรื่องจะคุยด้วย”

“คุณแม่เหรอคะ? เรื่องอะไรคะ?”

“ท่านบอกว่ามารยาทของยูมิเอลไม่มีปัญหาแล้ว ก็เลยจะเริ่มพาออกสู่สังคมแล้วน่ะ คงอยากจะคุยเรื่องนั้นมั้ง?”

“…………!!”

ด้วยเนื้อหาที่ไม่คาดคิด ดวงตาของผมก็เปล่งประกายขึ้นมา

การออกสู่สังคม นั่นหมายความว่า ในที่สุดวันที่ผมจะได้ออกไปข้างนอกบ้านก็มาถึงแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเป็นงานเลี้ยง ชุดเดรสและเครื่องประดับที่หรูหราก็แทบจะขาดไม่ได้เลย

เมื่อพิจารณาถึงฐานะและฐานะทางการเงินของตระกูลกรานเบล แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นชุดสั่งทำพิเศษ—โอกาสครั้งหนึ่งในชีวิตที่จะได้แต่งตัวให้ตัวเองตามที่ชอบ!

“หึๆๆ…”

ที่ผ่านมาผมพยายามอย่างหนักเพื่อตีสนิทกับครอบครัว แต่การออกสู่สังคมครั้งนี้คงจะเป็นการเก็บงานขั้นสุดท้าย

เพราะในงานสังคม ยิ่งมีเรื่องให้พูดคุยกันมากเท่าไหร่

“ลูกสาวที่น่ารัก” คือสิ่งที่ทุกคนอยากจะอวด และเรื่องโอ้อวดนั้นก็จะถูกเสริมเติมแต่งไปเองโดยไม่รู้ตัว จนเกินกว่าความเป็นจริง

กระทั่งคนที่พูดเองก็ไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ ว่ากำลังพูดเรื่องที่ตัวเองเสริมเติมแต่งขึ้นมา และหลงเชื่อว่ามันเป็นความจริง

สรุปก็คือ ถ้าผมสามารถสร้างบรรยากาศที่เหมาะสมในงานสังคม ทำให้พวกเขาสามารถอวดผมได้อย่างเป็นธรรมชาติแล้วล่ะก็ คะแนนของผมในสายตาของครอบครัวจะต้องพุ่งสูงขึ้นอย่างแน่นอน!

“พี่ชายคะ พอจะรู้ไหมคะว่าเมื่อไหร่?”

“ฉันก็ไม่ได้ฟังชัดเจนหรอกนะ แต่เขาบอกว่าอีกสามเดือนข้างหน้านี้มั้ง? เขาจะจัดงานเลี้ยงที่บ้านแกรนเบลเพื่อเปิดตัวยูมิเอลน่ะ”

โอ้โห! แถมยังเป็นบ้านของเราอีกด้วย!

ถ้าเป็นแบบนั้น ก็สามารถเตรียมการต่างๆ ได้มากมายเลย สุดยอดไปเลย!

“อยู่เฉยไม่ได้แล้ว ต้องรีบไปเดี๋ยวนี้เลย! อ๊ะ พี่ชายคะ!”

“อืม? มีอะไรเหรอ?”

“หนูอยากให้พี่ชายช่วยเรื่องการออกสู่สังคมของหนูด้วย… ได้ไหมคะ?”

แม้จะเป็นสถานที่สำหรับแสดงความน่ารักของผมให้ครอบครัวและสังคมชนชั้นสูงรับรู้ แต่ถ้าผมจะทำทุกอย่างคนเดียวคงลำบากแย่

เมื่อผมจับมือและอ้อนวอนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อให้ดูน่ารัก พี่ชายก็ตกลงทันที

“ไว้ใจฉันได้เลย! เพื่อยูมิเอลแล้ว ฉันจะทำทุกอย่างเลย จะให้ฉันทำอะไร?”

“นั่นสินะคะ รายละเอียดคงต้องคุยกันทีหลัง แต่สรุปง่ายๆ ก็คือ…”

ฉันพูด “คำขอ” ออกมาด้วยรอยยิ้มเต็มที่ ให้กับพี่ชายที่ตบหน้าอกรับปากอย่างหนักแน่น

“ช่วยฝึกเวทมนตร์กับหนูด้วยนะคะ!”

“โอ้! …เอ๊ะ? ทำไมต้องเวทมนตร์?”