แฟรี่เมดทั้งสี่คนซึ่งเป็นเจ้าของห้องต่างมารวมตัวกันในห้องของแฟรี่เมดใต้ดินของ “นรก” แฟรี่เมดมักจะแบ่งห้องกับคนอื่นสี่คน และแต่ละห้องจะมีตารางงานที่แน่นอน วันนี้เป็นวันหยุดของพวกเธอ

แฟรี่เมดมีเลเวล 500 ซึ่งเกือบจะเป็นเลเวลที่อ่อนแอที่สุดใน “นรก” แต่ก็ยังถือว่าสูงเมื่อเทียบกับนักผจญภัยทั่วไป ดังนั้นพวกเธอจึงไม่มีความเหนื่อยล้า และในความเป็นจริง พวกเธอต้องการทำงานหนักเพื่อไลท์ที่เรียกพวกเธอมาผ่านกาชาไร้ขีดจำกัด อย่างไรก็ตาม วันหยุดประจำเป็นกฎตายตัว และการฝ่าฝืนคำสั่งของเจ้านายจะขัดต่อเหตุผลในการดำรงอยู่ของพวกเธอ

เพราะเหตุนี้ พวกเธอจึงเบื่อและนั่งคุยกันที่โต๊ะกลางวันแสกๆ โต๊ะเต็มไปด้วยการ์ด Normal อาหาร ที่พวกเธอได้รับจากกิฟต์ของ “กาชาไร้ขีดจำกัด” ไลท์วางการ์ด Normal อาหาร ที่มีความหายากต่ำไว้ในร้าน ทำให้เกิดระบบที่แม้แต่สาวๆ ก็สามารถซื้อได้

โดยธรรมชาติแล้วหัวข้อการสนทนาจะเกี่ยวกับเจ้านายของพวกเธอ ท่านลอร์ด เหตุผลของการดำรงอยู่ พระเจ้า – ไลท์

“เจ้านายจะเทเลพอร์ตและกลับสู่ ‘นรก’ พรุ่งนี้” แฟรี่เมดที่ดูสวยงามเหลือเชื่อแต่รู้สึกว่าความเป็นเอกลักษณ์ของเธอถูกเจือจางลงไปเพราะเหตุนั้น ได้บอกแบบนี้ในขณะที่กำลังหยิบขนมหวาน

“ต่างจาก ‘นรก’ ดูเหมือนว่านอกดันเจี้ยนสามารถใช้การ์ด ‘เทเลพอร์ต’ ได้ไม่ว่าจะอยู่ในหรืออยู่นอกดันเจี้ยนก็ตาม หาก ‘นรก’ สามารถใช้การ์ด ‘เทเลพอร์ต’ ได้ตั้งแต่เริ่มต้น เจ้านายของฉันคงไม่ต้องผ่านความยุ่งยากที่ไม่จำเป็นเหล่านั้น” แฟรี่เมดที่ดูจริงจังซึ่งสวมแว่นตาดันกรอบแว่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวแล้วถอนหายใจ

แฟรี่เมดที่นั่งข้างๆ เธอพยักหน้าเห็นด้วยซ้ำๆ

“ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันเคยได้ยินมาว่าดันเจี้ยนแต่ละแห่งมีลักษณะเฉพาะของตัวเอง แต่ “นรก” ชั่วร้ายที่สุดในบรรดาทั้งหมด ไม่น่าแปลกใจเลยที่ “นรก” จะเป็นดันเจี้ยนที่ใหญ่ที่สุด แข็งแกร่งที่สุด และแย่ที่สุดในโลก ท่านไลท์ ผู้พิชิตมันได้คือเทพที่แท้จริง” แฟรี่เมดคนสุดท้าย เธอก็หน้าตาสวยเช่นกัน แต่เธอมีผมหน้าม้ายาวและออร่าสีเข้มเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมีเงาอยู่รอบตัวเธอ เธอจึงดูมีเสน่ห์ที่ขี้อายและหลงใหลเด็กผู้ชายขี้อาย

“ฉัน ฉัน ฉันอิจฉาท่านเนมูมุที่อยู่กับเจ้านายแบบนี้เสมอ ฉันอิจฉาจัง ฉันอิจฉาจนอยากจะต่อยหมัดเข้าที่กำแพง”

“ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันเข้าใจดีว่าคุณรู้สึกอย่างไร หากทำได้ ฉันอยากจะเข้ามาแทนที่เนมูมุและสนับสนุนท่านไลท์เคียงข้างเขา”

“อย่างไรก็ตาม เลเวลของเราอยู่ที่ 500 เท่านั้น แม้ว่าเราจะขึ้นไปเหนือพื้นดิน เราก็จะเป็นอุปสรรคต่อเจ้านายของเราเท่านั้น”

“โอ้ย ทำไมฉันถึงมีเลเวลแค่ 500 เอง ถ้าฉันมีเลเวลมากกว่านี้ ฉันก็คงได้เป็นนักผจญภัยบนพื้นผิวร่วมกับเจ้านายได้ และถ้ามีอันตรายเข้ามา ฉันอาจจะกลายเป็นโล่ของเจ้านายและพร้อมตายได้เลย…” แฟรี่เมดที่ธรรมดาที่สุดเอามือกุมหัวและเอาหน้าซุกลงบนโต๊ะ สิ่งที่เธอพูดโดยทั่วไปถือว่าอันตรายมาก แต่สำหรับสาวๆ ที่สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อผู้เรียกของพวกเธออย่างสุดหัวใจ มันคือวิธีคิดที่ปกติมาก ดังนั้น ไม่เพียงแต่ไม่มีใครชี้ให้เห็นเท่านั้น แต่ทุกคนยังเห็นด้วยกับส่วนที่ว่า “หากเกิดอันตรายขึ้น ฉันคงตายเพื่อเป็นโล่ให้กับเจ้านายของฉัน”

โดยทั่วไปแล้วสิ่งมีชีวิตที่เรียกออกมาจากการ์ดประเภทนี้จะไม่สามารถเพิ่มเลเวลได้ ไม่ว่าจะเอาชนะมอนสเตอร์ได้กี่ตัวก็ตาม หากมีเลเวล 500 ก็จะอยู่ที่เลเวล 500

ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งแม้จะอยู่ที่เลเวลคงที่หากคุณมีไอเทมเวทย์มนตร์ แต่… แม้ว่าแฟรี่เมดอย่างพวกเธอจะสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้ แต่การจะแทนที่เนมูมุที่เลเวล 5000 เป็นเรื่องยากมาก

เมดเนิร์ดทิ้งระเบิดอีกลูก

“ล-ล-ล-และนอกจากนั้น เจ้านายและเพื่อนๆ ของเขากำลังอยู่ในภูเขาหิมะ กำลังเล็งหินเวทมนตร์ของมอนสเตอร์ที่เรียกว่าเยติ และดูเหมือนว่าพวกเขาจะเอาชนะมันได้ ภูเขาหิมะ คนสองคนที่แข็งค้าง กอดกันแนบเนื้อเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น ชายและหญิง ไม่มีทางที่อะไรจะเกิดขึ้น… นั่นไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดเหรอ”

“ถ้าเราใช้การ์ดที่ต้านทานความเย็นได้อย่างสมบูรณ์แบบ มันน่าจะง่ายใช่ไหม”  

เมดเนิร์ดดันแว่นของเธอขึ้นและทำลายความฝันของเธอทันที

“ฉันไม่มีความหวังอีกต่อไปแล้ว! ฉันอาจจะสามารถโอบกอดเจ้านายของฉันได้! แค่คิดถึงเรื่องนี้ก็—!”

แฟรี่เมดซึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะจินตนาการว่ากำลังถูกไลท์โอบกอด แต่ตอนนี้เธอกลับโอบกอดตัวเอง ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความตื่นเต้นและความสุข เด็กสาวคนอื่นๆ ไม่สนใจเธอและพูดในแบบของตนเอง

“แน่นอนว่าถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากจะกอดเขาและทำให้เขาอบอุ่น!”

“ในทางกลับกัน ฉันอยากกอดเขาจากด้านหลัง กอดเขาแน่นๆ แบบนี้และทำให้ร่างกายและหัวใจที่เย็นเฉียบของเขาอบอุ่นขึ้น มันไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด～？”

“เอ่อ เอ่อ เอ่อ ฉันต้องการให้เจ้านายถอดชุดเมดของฉันออก ถอดเสื้อผ้าฉันออกจนหมด และทิ้งฉันไว้คนเดียวบนภูเขาที่เต็มไปด้วยหิมะ”

“คุณเป็นพวกโรคจิตรึเปล่า?”

แฟรี่เมดอีกสามคนต่างก็แสดงความเห็นเกี่ยวกับคำพูดของเธอ แต่เมดเนิร์ดยังคงพูดต่อไปโดยไม่สนใจเลย

“ต-ต-แต่ว่าเจ้านายบังคับถอดชุดเมดของฉันออกแล้วทิ้งให้ฉันอยู่กลางหิมะบนภูเขาหิมะ ดังนั้นนั่นคือรางวัลใช่มั้ยล่ะ”

“ฉันเข้าใจ”

“ฉันเข้าใจแล้ว~”

“ฉันเข้าใจ――แต่ยากเกินไป!”

หลังจากที่ทุกคนเห็นด้วยและการโต้ตอบเสร็จสิ้น แฟรี่เมดที่ธรรมดาที่สุดก็พึมพำอะไรบางอย่าง

“อ่า… ฉันหวังว่าเจ้านายจะกลับมาที่ ‘นรก’ เร็วๆ นี้… ฉันรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้กอดเขา แต่ฉันอยากจะเห็นเขาสักครั้ง ฉันไม่ได้เจอเขามาหลายวันแล้ว…” เมดเนิร์ดยกกรอบแว่นขึ้น

“แม้ไม่อาจช่วยได้ที่ฉันไม่อาจกอดเขา แต่ฉันอยากรู้สึกถึงการมีอยู่ของเขา แม้จะเพียงแวบเดียวก็ตาม หรือแม้แต่เพียงคำพูดก็ตาม”

“ฉันรู้～ว่าคุณหมายถึงอะไร ฉันอยากจะได้กลิ่นเขาเหมือนกัน ท่านไลท์”

“ฉัน ฉัน ส่วนผสมหลักของฉันกำลังจะหมดลง… ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน ฉันหมดไปแล้ว ถ้าไม่มีส่วนประกอบหลัก เราก็จะพินาศ การขาดแคลนส่วนประกอบหลักถือเป็นการละเมิดข้อตกลงทางทหาร” เธอไม่รู้ว่านี่คือข้อตกลงทางทหารใด แต่ด้วยเหตุผลบางประการ อีกสามคนก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่ง

“ฉันหมายถึง มันคงจะดีกว่าถ้าศัตรูของลอร์ดไลท์บนโลกทั้งหมดถูกกำจัดให้หมด～ และถ้าลอร์ดไลท์ปกครองโลกー ทุกคนคงจะมีความสุขมาก～ ฉันหวังว่าโลกนั้นจะมาถึงเร็วๆ นี้～”

“โห โห จริงเหรอเนี่ย!”

“เหตุผลที่เขาไม่ทำทันทีก็เพราะเป็นความต้องการของเจ้านาย ไม่ใช่ว่าเมดธรรมดาจะเข้าไปยุ่งได้ จุดมุ่งหมายในชีวิตของเราคือการเติมเต็มความปรารถนาของเจ้านายเรานั่นเอง” เมดเนิร์ดดันโครงแว่นขึ้นเพื่อตักเตือนเพื่อนร่วมงานที่กำลังพูดจาข่มขู่

“อา ฉันอยากพบเจ้านายของฉันเร็วๆ นี้”

เมื่อได้ยินคำนี้ ทั้งสามก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างลึกซึ้งมากกว่าที่เคย