「――อืม…ไม่นึกเลยว่าจะมีวันที่ต้องกลับบ้านคนเดียวอีกครั้ง…」

 

หลังเลิกเรียน ลูน่าก็ไปไหนสักแห่งกับไอระจัง

 

ตามที่ไอระจังบอก ดูเหมือนว่าผู้หญิงใส่แว่นคนนั้นที่เป็นครูฝึกจากอัลคาร์เดียจะมา เลยบอกว่าถ้าผมไปด้วยจะไม่ดี

 

ผมเองก็ไม่ถนัดคุยกับพวกคนแบบนั้นอยู่แล้ว เลยไม่ได้ฝืนตามไป…แต่การที่คนที่เคยนั่งข้าง ๆ กันตลอดไม่อยู่ มันให้ความรู้สึกแปลกชะมัด

 

เอาเถอะ…ในเมื่อไม่มีอะไรทำ กลับไปเล่นเกมที่บ้านแล้วรอลูน่ากับพวกเขากลับมาก็แล้วกัน

 

กำลังคิดแบบนั้นระหว่างทางกลับบ้าน――

 

「――ดาร์ลิ้ง～ เจอตัวแล้ว♪」

 

จู่ ๆ ก่อนจะถึงคอนโดไม่นาน ก็มีสาวต่างชาติอกสะบึ้ม ผมหางม้าสีเงินระยิบระยับ เข้ามาเกาะแขนขวาผมแน่น

 

สมองผมประมวลผลไม่ทันกับสิ่งที่เกิดขึ้นกะทันแบบนี้

 

「……!?　……!?　……!?」

 

「อะฮะฮะ! โม่ว～พูดอะไรออกมาหน่อยสิ ฉันไม่เข้าใจเลยนะ? พูดออกมาให้ชัด ๆ สิ」

 

พี่สาวคนนี้ดูเหมือนจะอายุมากกว่าผมสักห้าปีได้ เธอยิ้มแย้มแล้วเบียดหน้าอกเข้ามาที่แขนผมอย่างแรง

 

ตอนนี้หัวใจผมแทบจะระเบิดออกมาแล้ว

 

「คะ คะ คะ คะ…ใครกันครับ!?」

 

「เอ～ลืมฉันไปแล้วเหรอ? เสียใจจังเลย…」

 

พี่สาวคนนั้นทำหน้าจะร้องไห้ออกมา

 

เอ๋…ผมเคยเจอคนนี้มาก่อนเหรอ…!?

 

ไม่สิ…ไม่มีทางใช่มั้ย!?

 

แน่นอนว่าคงไม่หรอก?

 

ถ้าเคยเจอสาวต่างชาติสวยขนาดนี้ ผมต้องจำได้แน่ ๆ

 

ต่อให้เป็นตอนเด็กก็ตาม ไม่มีทางลืมได้หรอก

 

「มะ…ไม่ใช่ว่าผิดคนเหรอครับ!?」

 

「ไม่ผิดหรอก ก็เธอ…คิริยามะ เซย์โตะ คุงใช่มั้ยล่ะ?」

 

ถะ…ถูกต้อง…!

 

เอ๋ จริงดิ ผมเคยเจอกับพี่สาวคนนี้จริง ๆ เหรอ!?

 

ที่ไหนกัน!?

 

「ลืมฉันจริง ๆ เหรอ…?」

 

พี่สาวคนนั้นเอานิ้วเธอมาประสานกับนิ้วผมไว้แล้วจับมือผมแน่นแบบคู่รัก

 

คนที่รุกเข้ามาขนาดนี้…ไม่มีทางที่ผมจะลืมได้แน่ ๆ…!

 

――ผมคิดแบบนั้นในใจ แต่ถ้าผมลืมเธอจริง ๆ มันก็น่าแปลกเกินไป เลยไม่กล้าฟันธง

 

「ขะ…ขอโทษครับ…」

 

「ว้า～ช็อกเลย…แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ ก็มันนานมากแล้วนี่นา…ว่าแต่ ไปคุยกันที่บ้านเธอดีมั้ย? บางทีเธออาจจะนึกออกก็ได้」

 

「มะ…ไม่ได้นะครับ แบบนั้นมันลำบาก…!」

 

พี่สาวขยับหน้าเข้ามาใกล้แล้วยิ้มแฉ่ง ส่วนผมก็ถอยหน้าพร้อมกับส่ายหัวแรง ๆ

 

ถ้าพาผู้หญิงเข้าบ้าน ลูน่าต้องเสียใจแน่ ๆ

 

แย่กว่านั้นอาจทำให้เกิดความเข้าใจผิดจนถูกเกลียดก็ได้

 

ต่อให้ผมเคยรู้จักคนคนนี้จริง ๆ ก็เถอะ แต่เรื่องนี้ยอมไม่ได้เด็ดขาด

 

――ว่าแต่…ผมพยายามดึงมือออกมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ แต่เธอไม่ยอมปล่อยเลย แข็งแรงเกินไปหรือเปล่า!?

 

แถมแขนผมโดนล็อกแน่นอีก…!?

 

「อย่าพูดแบบนั้นสิ～แล้วยิ่งไปกว่านั้น…」

 

พี่สาวเป่าลมหายใจร้อน ๆ แล้วกระซิบข้างหูฉัน

 

「ถ้าพาฉันไปบ้าน…จะได้ทำเรื่องดี ๆ นะ?」

 

พูดชัด ๆ เลยว่าเป็นการยั่วยวน

 

แค่ได้ยินคำนี้ หัวใจผมก็เต้น「ตึกตัก」ดังสนั่น

 

ใช่――เพราะความกลัว

 

คนคนนี้…มาจากอัลคาร์เดียแน่นอน…!

 

เพราะมันผิดปกติไปหมดเลย…!

 

「ไม่ต้องการครับ…ช่วยปล่อยมือด้วย…!」

 

「อาร่า……」

 

พอผมแสดงท่าทีปฏิเสธอย่างชัดเจน มือที่เมื่อกี้ยังไม่ยอมปล่อยก็ถูกปล่อยอย่างง่ายดาย

 

ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร แต่ผมรีบวิ่งหนีเพื่อให้ห่างจากเธอ

 

ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ต้องรีบติดต่อหาลูน่าหรือไอระจังโดยเร็ว ไม่งั้นแย่แน่ ๆ

 

『――หึ…ไม่หลงกลเสน่ห์ของฉันซะด้วย แปลกเหมือนกันนะ』

 

『ใครจะหลงกลแบบนั้นกันล่ะ…จริง ๆ เลย คิดอะไรตื้น ๆ ชะมัด』

 

『…ว่าไงนะ?』

 

『เปล่าหรอกค่ะ แค่ชมว่าท่านหญิงยังคงงดงามเหมือนเคยเท่านั้นเอง ว่าแต่…น่าจะจับตัวเขาก่อนที่เขาจะติดต่อคนอื่นนะคะ?』

 

『…จะมัวทำอะไรอยู่ รีบจับตัวเขาซะสิ』

 

『ตามบัญชา』

 

มีบางอย่างน่าสงสัยดังขึ้นมาจากด้านหลัง…นี่อาจจะแย่จริง ๆ ก็ได้