「อะ… เค้ก…」

 

ระหว่างที่กำลังอ้อนอยู่นั้น ดูเหมือนลูน่าจะได้สติกลับมา แล้วก็หันไปมองที่โต๊ะ

 

จากนั้นก็สังเกตเห็นว่าเค้กที่ควรจะมีอยู่สามชิ้น เหลืออยู่แค่สองชิ้น แล้วเธอก็หันสายตานั้นไปทางไอระจัง

 

「…………」

 

「อึก……」

 

เมื่อถูกเจ้าของสายตาเศร้าสร้อยจ้องมา ไอระจังก็กลืนน้ำลายลงคอด้วยความกระอักกระอ่วน

 

การที่ลูน่าไม่พูดอะไรกลับยิ่งทำให้ไอล่าจังรู้สึกอึดอัดมากขึ้น

 

――ใช่แล้ว ทั้งที่ลูน่าบอกว่าอยากเห็นตอนที่ไอระจังกินเค้ก แต่เธอกลับมัวแต่เพลิดเพลินกับการอ้อน จนพลาดช่วงเวลานั้นไปอีกครั้ง

 

「ขออภัยที่เผลอกินไปก่อนค่ะ……」

 

เมื่อไม่อาจหลีกหนีจากสายตาเศร้าของลูน่าได้ ไอระจังจึงก้มศีรษะลงอย่างรู้สึกผิด

 

「ไม่หรอก ไอระจังไม่จำเป็นต้องขอโทษก็ได้นะ……」

 

ผมรู้สึกสงสารไอระจังขึ้นมา เลยรีบแก้ต่างให้เธอ

 

จากนั้นลูน่าก็หันมามองผมด้วยสายตาเศร้าสร้อย โดยไม่พูดอะไร

 

เธอไม่ได้โกรธ แต่สายตาแบบนั้นกลับทำให้ผมรู้สึกผิดจนทนไม่ไหว

 

「ก็ไม่ได้บอกให้รอก่อนนี่นา แถมตอนนั้นฉันกับลูน่า… เอ่อ… กำลังหวานกันอยู่พอดี เธอก็เลยกินไปก่อน มันก็ช่วยไม่ได้นี่……」

 

การพูดว่ากำลัง “หวานกัน” ด้วยตัวเองมันน่าอายมาก แต่ผมก็เลือกคำพูดที่ดูจะช่วยให้อารมณ์ของลูน่าดีขึ้นได้

 

แถมมันก็เป็นความจริง

 

ถ้าเห็นคนสองคนกำลังสวีทกันต่อหน้า ก็ไม่แปลกที่ไอระจังจะหันไปกินเค้กเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

 

「ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ……」

 

ลูน่าพูดเอย่างั้น พลางเอาหน้ามาถูที่อกของผมอย่างแรง

 

น่ารักก็จริง… แต่แบบนี้มันยังไงกันแน่นะ…?

 

ดูเหมือนอารมณ์จะยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่

 

「พรุ่งนี้เราค่อยไปซื้อเค้กมาใหม่ก็ได้นี่นา」

 

ถึงจะมองไม่เห็นหน้า แต่ผมคิดว่าเธอคงกำลังงอนอีกแล้ว เลยลองลูบหัวเธอเบา ๆ พลางพูดเสนอไป

 

เมื่อได้ยินแบบนั้น ลูน่าก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยท่าทางดีใจ

 

「นั่นสินะ……! งั้นพรุ่งนี้ หลังจากเล่นกับมี่จังเสร็จแล้ว เราค่อยซื้อกลับมากันเถอะค่ะ……！」

 

ดูเหมือนว่าเธออยากเห็นไอระจังกินเค้กมากจริง ๆ

 

ลูน่าพยักหน้าด้วยรอยยิ้มสดใส

 

ไม่รู้ว่าเราจะเล่นกับมี่จังถึงกี่โมง แต่ถ้าร้านคาเฟ่ของประธานนักเรียนยังเปิดอยู่ก็ค่อยซื้อที่นั่น ถ้าปิดแล้วก็ซื้อจากร้านสะดวกซื้อก็ได้

 

――แต่จากที่ดูตอนที่ไอระจังกินเค้กไปเมื่อกี้ ผมรู้สึกว่าความคาดหวังของลูน่าอาจจะต้องผิดหวังอีกครั้งก็เป็นได้

 

ส่วนไอระจังนั้น เมื่อเห็นว่าลูน่าอารมณ์ดีขึ้นแล้ว ก็ถอนหายใจโล่งอกออกมา

 

อย่างน้อย ทุกอย่างก็ดูจะสงบลงไปชั่วคราวแล้ว

 

――แล้วหลังจากนี้ ลูน่าก็มานั่งตักผมแล้วป้อนเค้กให้ผม “อ้าม~” และผมก็ต้องป้อนกลับให้เธอบ้างโดยไม่ให้เธอตกจากตัก เป็นช่วงเวลาที่หวานยิ่งกว่าเดิมอีกหลายเท่าเลยทีเดียว