「……ลูน่า โกรธอยู่เหรอ……？」

 

แม้จะยิ้มอย่างน่ารัก แต่ผมกลับรู้สึกกดดันแปลก ๆ จึงลองถามออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

 

「ใช่ค่ะ」

 

แล้วลูน่าก็ตอบกลับมาในทันที

 

ไม่ปฏิเสธหน่อยเหรอว่าไม่ได้โกรธ…

 

「ขออภัยค่ะ ท่านลูน่า……」

 

ไอระจังก้มหัวลงพลางแผ่รังสีหม่นหมองออกมา

 

ก็แน่นอนล่ะ ในเมื่อเจ้านายบอกว่าโกรธ

 

「ไม่หรอก ไอระจังไม่ได้เป็นคนยัดเยียด ฉันต่างหากที่บังคับให้เธอกินเอง อย่าโกรธไอระจังเลยนะ」

 

ไอระจังเคยบอกไว้แล้วว่าไม่กินเค้กหรือขนม แต่ผมกลับพูดถึงลูน่าเพื่อชักชวนเธอให้กินเข้าไป

 

แม้แต่ตอนที่กินชิ้นที่สองหรือมากกว่านั้น ก็เป็นเพราะผมเป็นคนยุ เธอไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องโดนดุเลยด้วยซ้ำ

 

「ท่านเซย์โตะ……」

 

อาจเพราะผมปกป้องเธอ ไอระจังจึงมองผมด้วยดวงตาเปล่งประกาย ราวกับจะร้องไห้ออกมา

 

เธอโดนเจ้านายตำหนิอย่างจริงจัง คงจะรู้สึกเสียใจจริง ๆ

 

ถึงตอนกินเค้กจะตื่นเต้นไปหน่อย แต่ก็ยังมีมุมน่ารักตามวัยอยู่เหมือนกัน

 

จริง ๆ แล้วสีหน้าเรียบเฉยที่เธอมักแสดงออกเป็นประจำ อาจเป็นเกราะกำบังเพื่อซ่อนตัวตนด้านนี้ก็ได้

 

「แน่นอนว่า ฉันจะไม่ตะคอกหรือทำโทษอะไรหรอกค่ะ」

 

แม้ลูน่าจะไม่เคยชินกับสถานการณ์แบบนี้ แต่เธอก็กล่าวอย่างสงบด้วยท่าทางนิ่งเรียบ

 

อย่างที่เธอว่า ลูน่าไม่ใช่คนที่จะขึ้นเสียงใส่ใคร และก็ไม่ใช่คนที่จะทำโทษไอระจังที่เธอรักเอ็นดู

 

แต่――ประโยคนั้นมันฟังดูเป็นแค่คำเกริ่นนำมากกว่า

 

「หมายความว่ายังไงเหรอ？」

 

ผมที่สงสัยจึงถามต่อ

 

「แค่จะตักเตือนเฉย ๆ ค่ะ ตอนที่ฉันมาอยู่ญี่ปุ่น ฉันก็คิดไว้แล้วว่าสักวันหนึ่งคงต้องพูดประโยคนี้กับลูกของตัวเอง…แต่ไม่คิดเลยว่าจะต้องพูดกับไอระ」

 

เมื่อพูดจบ ลูน่าก็หันไปมองไอระจัง

 

และพอถูกมอง ไอระจังก็แข็งทื่อราวกับกบที่ถูกงูจ้อง

 

ทั้งที่เป็นคนที่ชอบแหย่หรือแกล้งลูน่าเป็นประจำ แต่พอโดนดุจริง ๆ กลับไม่กล้าทำตัวแบบเดิม

 

ลูน่่าจ้องมองไอระจังที่เป็นเช่นนั้น แล้วพูดขึ้นช้า ๆ

 

「เข้าใจไหมคะ ไอระ? การกินเค้กไม่ใช่ปัญหาหรอกค่ะ เพราะที่นี่คือญี่ปุ่น ฉันจึงคิดว่าไม่จำเป็นต้องยึดถือกฎของอัลคาร์เดีย」

 

ดูเหมือนลูน่าเองก็อยากให้ไอระจังกินเค้กอยู่แล้ว

 

ทั้งที่ไม่มีใครเข้าใจผิดสักหน่อย แต่เธอกลับย้ำให้ชัดเจนเป็นคำพูด

 

คงเพื่อให้ไอระจังสามารถกินของหวานได้อย่างไม่รู้สึกผิดในอนาคต

 

และคำพูดของเธอก็ยังไม่จบลงแค่นั้น

 

「แต่ก่อนมื้ออาหาร ห้ามกินขนมหรือเค้กเด็ดขาด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การกินจนทำให้กินข้าวไม่ได้ ยิ่งเป็นเรื่องที่ไม่ควรอย่างยิ่ง เข้าใจไหมคะ？」

 

ลูน่าแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอโกรธ พร้อมทั้งสอนไอระจังด้วยน้ำเสียงและท่าทีอ่อนโยน ราวกับกำลังอบรมเด็กคนหนึ่ง

 

ผมมองเธอแล้วก็รู้สึกว่า เธอนี่มัน…เหมือนคุณแม่เลยนะ

 

ลูน่าเองก็คงคิดว่าประโยคแบบนี้จะพูดออกมาต่อหน้าลูกของตัวเองในอนาคตเท่านั้น

 

ซึ่งก็พอจะเข้าใจได้จากคำพูดที่เธอหลุดปากออกมาก่อนหน้านี้

 

「เข้าใจแล้วค่ะ……」

 

ไอระจังพยักหน้าเบา ๆ

 

เธอแค่ตื่นเต้นเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้กินเค้กเท่านั้น ปกติคงไม่ทำเรื่องแบบนี้แน่

 

และเพราะแบบนั้น ลูน่าคงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเพิ่มเติมแล้ว

 

แน่นอนว่า ผมเองก็ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้เหมือนกัน

 

ว่าไปแล้ว เรื่องที่เธอกินก่อนมื้ออาหารก็เป็นเพราะผมเองด้วย

 

ลูน่าก็คงเข้าใจเรื่องนี้ดี

 

ถ้าผมไม่พูดถึงเค้ก ไอระจังคงไม่มีทางรู้ด้วยซ้ำว่ามีอยู่ และถึงจะรู้ ก็คงไม่ยอมกินเองหรอก เพราะมันเป็นสิ่งต้องห้ามในอัลคาร์เดีย

 

เรื่องน่าจะจบลงตรงนี้――แต่ดูเหมือนไอระจังยังมีเรื่องที่กังวลอยู่ จึงมองหน้าลูน่าอย่างชั่งใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

 

「คือว่า……เรื่องที่ฉันกินเค้กของท่านเซย์โตะ…ท่านไม่ได้โกรธเหรอคะ……？」

 

ดูเหมือนเธอจะคิดว่าลูน่ากำลังโกรธที่เธอกินเค้กของผมด้วย

 

ก็พอเข้าใจนะ เพราะลูน่าเป็นคนที่คำนึงถึงฉันอยู่ตลอดเวลา

 

「ฉันไม่คิดว่าไอระจะขอเค้กจากท่านเซย์โตะเอง และฉันก็เข้าใจดีว่าท่านเซย์โตะอยากให้ไอระได้ลองกิน ดังนั้นฉันจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นค่ะ เพราะการพูดไปก็เหมือนเป็นการดูแคลนความรู้สึกของท่านเซย์โตะค่ะ」

 

ลูน่าใจดีจริง ๆ

 

แม้อาจจะมีอะไรในใจอยู่บ้างจากน้ำเสียงของเธอ แต่เพราะเป็นผมที่อยากให้ไอระจังกินเอง เธอจึงยอมรับและให้อภัย

 

ก็ในเมื่อไอระจังแสดงปฏิกิริยาได้น่ารักขนาดนั้น ผมเองก็อยากให้กินอีก

 

ถ้าเธอโดนว่าในตอนนี้ ไอระจังคงไม่กล้าขอจากผมอีกในอนาคต ดังนั้นที่ไม่โดนว่าก็ดีแล้ว

 

「……ว่าแต่ ฉันเองก็อยากเห็นไอระตอนกินเค้กเหมือนกันค่ะ」

 

จู่ ๆ ลูน่าก็พองแก้มขึ้นมาอย่างหงุดหงิด

 

ดูเหมือนเธอก็สนใจปฏิกิริยาของไอระจังเหมือนกัน

 

หรือว่าความไม่พอใจเล็ก ๆ นั้น มาจากตรงนี้ด้วยเหรอเนี่ย…？