「…………」

 

「ไอระ? เป็นอะไรรึเปล่าคะ？」

 

ระหว่างที่พวกเราสามคนนั่งกินข้าวเย็นด้วยกัน ลูน่าก็เอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าไอระจังกินข้าวช้ากว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด

 

เมื่อได้ยินแบบนั้น ไอระจังก็มองหน้าลูน่าด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ อย่างรู้สึกผิด

 

――แย่แล้วสิ……

 

ผมที่พอจะเดาได้ว่าเหตุผลที่ไอระจังกินช้าคืออะไร ก็เริ่มคิดหนักว่าจะอธิบายให้ลูน่าเข้าใจยังไงดี

 

พอคิดดูให้ดี ไอระจังเองก็เป็นคนตัวเล็ก แม้ว่าจะมีประสิทธิภาพในการต่อสู้สูงลิ่วแต่กลับกินได้น้อยกว่าที่คิด

 

พอเป็นแบบนั้น การที่เธอต้องมากินข้าวเย็นทันทีหลังจากกินเค้กไปตั้งสามชิ้น มันก็คงลำบากสำหรับเธออยู่

 

ถึงจะน่ารักจนเผลอส่งให้ไปหลายชิ้น แต่ถ้าคิดถึงตัวไอระจังแล้ว ตอนนั้นน่าจะหยุดแค่ชิ้นแรกก็น่าจะพอ

 

ผมไม่คิดว่าลูน่าจะโกรธถึงขั้นโมโหรุนแรงอะไร แต่ก็ยังไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เธอไม่โกรธได้อยู่ดี

 

ไอระจังเองก็ดูจะไม่กล้าพูด เพราะเธอทำตัวไม่เหมือนปกติ มองไปทางนั้นทีทางนี้ที เหมือนจะหลบสายตา

 

ก็ไม่แปลกหรอก

 

ถ้าอาหารนี้เป็นแค่ผมทำคนเดียวก็คงยังพอว่า แต่นี่ลูน่าเป็นคนช่วยทำด้วย

 

มันไม่ใช่เรื่องที่สามารถพูดได้ง่าย ๆ ว่า 「กินเค้กจนอิ่มแล้วเลยกินข้าวไม่ได้」 กับอาหารที่เจ้าของบ้านเป็นคนลงมือทำ

 

「ลูน่า พอจะคุยด้วยหน่อยได้ไหม？」

 

เพราะต้นเหตุที่ทำให้ไอล่ากินเค้กตั้งสามชิ้น—หรือจริง ๆ ต้องบอกว่าได้กินเค้กเลย—ก็เป็นเพราะผม ผมจึงตัดสินใจจะเป็นฝ่ายอธิบายเอง

 

แบบนั้นลูน่าก็น่าจะไม่โกรธเท่าไหร่ด้วย

 

แต่ถึงอย่างนั้นก็โกหกไม่ได้อยู่ดี

 

ถ้าไม่พูดอะไรเลย พวกเราสามคนก็คงจะไปกินเค้กกันอีกทีหลังอาหารแน่ ๆ แล้วตอนนั้นลูน่าจะต้องสังเกตได้แน่นอนว่าเค้กของที่เราซื้อมาไม่เหมือนเดิม

 

ถ้าเป็นแบบนั้น ต่อให้ตอนนี้โกหกไปยังไง เดี๋ยวก็ความแตกอยู่ดี แถมจะยิ่งทำให้ลูน่าโกรธมากกว่าเดิมอีก

 

กับผู้หญิงใจดีอย่างลูน่า การพูดความจริงน่าจะดีกว่า

 

「มีอะไรหรอคะ？」

 

ลูน่าเลื่อนสายตาจากไอระจังมาที่ผม

 

「เอ่อ คือ… เราได้เค้กมาจากร้านกาแฟตอนกลับบ้านใช่ไหม？」

 

「ค่ะ แล้วก็กะว่าจะกินหลังอาหารเย็นใช่ไหมคะ？」

 

「ก็นั่นแหละ… จริงๆ แล้วตอนที่ลูน่าหลับอยู่ ฉันเผลอให้ไอระจังกินไปแล้วน่ะ……」

 

「…………」

 

พอผมพูดความจริงออกไป ลูน่าก็เงียบแล้วหันกลับไปมองไอระจัง

 

ไอระจังก็ทำหน้าเหมือนรู้สึกผิด พร้อมกับพยักหน้าเบา ๆ

 

เธอดูตัวหดเล็กลงราวกับเด็กที่กำลังรอถูกดุอยู่ยังไงยังงั้น

 

「คือ ความผิดมันอยู่ที่ฉันเองที่เป็นคนยื่นให้ไอล่าเลยไม่กล้าปฏิเสธ เธอไม่ได้ผิดอะไรเลย……！」

 

「ถ้าจำไม่ผิด เค้กที่ท่านเซย์โตะเตรียมไว้ให้ไอระจังมีสองชิ้น ใช่ไหมคะ？ หมายความว่า… เธอกินไปทั้งสองชิ้นแล้ว？」

 

「อ๊ะ ใช่—」

 

เค้กหายไปสามชิ้น แต่หนึ่งในนั้นเป็นของผม ถ้าบอกแบบนั้นลูน่าก็คงไม่รู้หรอก

 

ผมเลยกำลังจะพยักหน้า แต่ทันใดนั้นหลังที่ลูน่ากำลังมองผมอยู่ ไอระจังก็ส่ายหัวสุดแรงอย่างจริงจัง

 

เหมือนกับว่าเธอกำลังส่งสัญญาณบอกว่า 「อย่าโกหกนะ!」

 

「เอ่อ… ตอนแรกก็ตั้งใจจะให้แค่ชิ้นเดียว แต่พอเห็นว่าไอระจังเหมือนได้กินครั้งแรก เลยเผลอให้ส่วนของฉันส่งให้ไอระจังกินไปด้วย……」

 

「นั่นสินะ ถ้าเป็นแค่สองชิ้น ปริมาณที่ไอระจังกินปกติก็คงยังพอมีที่ว่างในท้องอยู่」

 

「…………」

 

เข้าใจล่ะ ว่าทำไมไอระจังถึงต้องพยายามหยุดผมสุดแรง

 

ลูน่าเองก็จำได้แม่นว่าปกติไอระจังกินได้แค่ไหน เธอเลยรู้ว่าถ้าเป็นแค่สองชิ้น ไอระจังก็น่าจะยังพอกินข้าวได้

 

สรุปคือ ต่อให้ผมพยายามโกหกยังไงก็โดนจับได้อยู่ดี

 

……เค้กแค่ชิ้นเดียวมันต่างกันขนาดนั้นเลยเหรอ……？

 

ผมคิดอย่างสงสัย ขณะมองไปที่ใบหน้ายิ้มแย้มของเจ้าหญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้า