78

 

「งืน……งืม……」

 

เมื่อผมกลับมาบ้านพร้อมกับเค้กสองชิ้นที่ซื้อจากร้านสะดวกซื้อ ก็เห็นลูน่านั่งหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ราวกับกำลังเคลิ้มง่วง

 

ข้าง ๆ เธอมีไอระจังยืนอยู่ คงเป็นเธอนี่แหละที่ปลุกลูน่าขึ้นมา

 

「กลับมาแล้ว ลูน่าเพิ่งตื่นเมื่อกี้ใช่ไหม?」

「ค่ะ ใช่แล้วค่ะ」

 

พอลูน่าดูเหมือนจะยังเบลอ ๆ อยู่ ผมจึงลองถามไอระจังดู แล้วเธอก็พยักหน้ารับเบา ๆ

 

ดูเหมือนลูน่าจะได้ยินเสียงของผม เธอหันตามมาด้วยดวงตาง่วงงุน ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ออกมา

 

「ท่านเซย์โตะ……ยินดีต้อนรับกลับค่ะ……」

「กลับมาแล้วนะ ลูน่า」

 

ผมยิ้มตอบเธอ แล้วเอาเค้กที่ซื้อมาใส่ตู้เย็น

 

ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่อุ่น ๆ แนบเข้าที่แผ่นหลัง

 

「ลูน่า?」

「…………」

 

หันกลับไปมองก็เห็นลูน่ากำลังกอดผมจากข้างหลัง

 

แต่เธอไม่ได้ตอบอะไร

 

ดูเหมือนแค่อยากกอดเฉย ๆ เท่านั้น

 

「เพราะยังไม่ตื่นดีน่ะค่ะ คิดว่าโหมดขี้อ้อนของเธอคงทำงานอยู่」

 

ผมกำลังสงสัยอยู่ว่าทำไมลูน่าถึงเป็นแบบนี้ ไอระจังที่กำลังมองเราอยู่ก็อธิบายให้ฟัง

 

แต่สายตาของเธอกลับไปจ้องเค้กที่ผมเพิ่งเก็บใส่ตู้เย็นเมื่อครู่แทน

 

ดูเหมือนเธอจะรู้แล้วว่าเค้กนั้นมีของเธออยู่ด้วย

 

พูดตามตรง ผมก็คิดอยู่เหมือนกันว่าในวันเดียวกันกินเค้กไปสี่ชิ้นนี่มันน่าจะไม่ดีต่อสุขภาพ

 

แต่ลูน่าเองก็เพิ่งกินเค้กไปหลายชิ้นเหมือนกัน และก็มีคนที่กินได้เยอะมากในบุฟเฟต์เค้กด้วย บางครั้งก็ถือว่าไม่เป็นไรล่ะมั้ง

 

ที่สำคัญคือ ไอระจังเพิ่งได้กินเค้กครั้งแรกในวันนี้นี่นา

 

「ลูน่า มานี่สิ?」

 

พอโดนกอดจากข้างหลัง มันก็ยากที่จะเอาใจแบบเต็มที่ ผมเลยลองเรียกให้เธอขยับมานั่งข้างหน้า

 

พอเรียกไปแบบนั้น แม้ว่าจะยังเบลออยู่แท้ ๆ แต่ลูน่าก็ขยับตัวเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ เธอมานั่งตรงหน้าผมทันที

 

「แบบนี้พอใช้ได้ไหม?」

「เอะเฮะเฮะ……」

 

ผมกอดเธอเบา ๆ เหมือนเช่นเคย แล้วลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา สีหน้าของลูน่าก็อ่อนลงในทันที

 

ดูเหมือนเธอยังคงชอบสิ่งนี้ไม่เปลี่ยน

 

「ชักจะเก่งขึ้นทุกวันเลยนะคะ?」

「เปล่าหรอก ก็ไม่ได้ขนาดนั้น……」

 

แม้ผมจะพูดแบบนั้น แต่ก็เริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังชินกับการลูบหัวเธออยู่เหมือนกัน

 

ก็ทำแบบนี้ทุกวันนี่นะ ไม่ให้ชินก็คงแปลก

 

แต่ถึงจะว่าอย่างนั้น――ลูน่าก็น่ารักเกินไป แถมยังอ้อนเก่งจนหัวใจผมแทบจะรับไม่ไหว

 

แค่ไม่แสดงออกมาเท่านั้นเอง แต่ข้างในนี่แทบจะระเบิดอยู่แล้ว

 

ถ้าไอระจังไม่ได้อยู่ด้วย และถ้าผมไม่รู้ว่าลูน่ายังไม่ต้องการแบบนั้นก่อนแต่งงานล่ะก็ ผมคงอดใจไม่ไหวแล้วก็ได้

 

「……♪」

 

หือ?

 

เอ๊ะ เดี๋ยวนะ……เด็กคนนี้……

 

สติเริ่มกลับมาชัดเจนตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย?

 

ผมคิดแบบนั้นในขณะที่มองลูน่าที่ดูมีความสุขกับการถูกลูบหัวอยู่