「――นี่คือเค้กที่หนูคิดจะให้พี่สาวกับพี่ชายค่ะ…! เชิญทานตามสบายนะคะ……！」

 

เมื่อวาน ลิลลี่จังไปเอาอะไรบางอย่างที่ห้องที่ผมถูกลักพาตัวไป แล้วเธอก็เอากล่องเค้กมาวางบนโต๊ะ

 

ตอนที่เธอเรียกผม เสียงเธอสั่น แต่พอเห็นว่าเธอซื้อเค้กเผื่อผมด้วย และไม่ได้ใช้ให้วิคตอเรียซังไปเอาเองแต่ไปเองกับมือ ก็ดูเหมือนว่าเรื่องเมื่อวานจะยังค้างอยู่ในใจเธอ

 

แต่ก็อาจจะแค่ตอนซื้อเค้ก วิคตอเรียซังแทรกปากไปเท่านั้นก็ได้…

 

「…………」

 

ทันใดนั้น รู้สึกเหมือนมีสายตาแรงกล้าจ้องมา เลยหันกลับไปดู ก็เห็นไอระจังจ้องกล่องบนโต๊ะตาไม่กะพริบ

 

พอได้ยินว่าเป็นเค้ก คงอยากกินขึ้นมาเลยสินะ

 

เธอกลายเป็นคนชอบเค้กไปจริง ๆ แล้วแฮะ

 

แต่คิดว่าเพราะไม่อยากถูกลิลลี่จังถือไพ่เหนือกว่า ไอระจังถึงจะไม่พูดว่าอยากกินเอง

 

งั้นผมจะไม่แตะของผมเอง แล้วเหลือไว้ให้เธอก็แล้วกัน

 

「ขอบคุณนะ ลิลลี่」

 

ลูน่าพูดขอบคุณด้วยรอยยิ้มแข็ง ๆ พอเห็นว่าลิลลี่จังซื้อเค้กเผื่อผมด้วย ดูเหมือนความโกรธจะคลายไปหน่อย แต่ก็ยังสัมผัสได้ว่าเธอยังไม่ให้อภัยเรื่องเมื่อวานเลย

 

แต่ลิลลี่จังก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดี พอได้รับคำขอบคุณจากลูน่า สีหน้าก็สดใสขึ้นทันที

 

น่ารักก็จริง…แต่ก็ควรจะดูพี่สาวที่ตัวเองรักให้ดีกว่านี้หน่อยนะ?

 

เพื่ออนาคตของเธอเองนั่นแหละ

 

ผมคิดในใจแบบนั้น แต่เพราะไม่กล้าพูดอะไรที่เกินจำเป็น เลยกลืนคำพูดนั้นกลับไป แล้วส่งยิ้มก่อนจะพูดว่า

 

「ขอบคุณนะ ลิลลี่จัง ไว้จะกินทีหลังนะ」

 

พอผมขอบคุณไป ลิลลี่จังก็หันมามองผมด้วยสีหน้าไม่พอใจ ต่างกับตอนที่ลูน่าขอบคุณลิบลับ

 

ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าเพราะเรื่องเมื่อวาน เธอถึงจะไม่ชอบผมขนาดนี้

 

แต่ถ้าเป็นไปได้ อย่างน้อยก็น่าจะเก็บสีหน้าเหมือนลูน่าบ้างนะ…

 

「ลิลลี่ มาคุยกันสองคนในห้องของฉันหน่อยไหม？」

 

ทันทีหลังจากผมแอบเหลือบดูสีหน้าลูน่า เธอก็ลุกขึ้นช้า ๆ แล้วชวนลิลลี่จังไปคุย

 

ทั้งที่ตอนแรกเรามารวมตัวในห้องนั่งเล่นนี้เพื่อคุยกันแท้ ๆ แต่จะย้ายไปคุยกันสองคนในห้องแบบนี้ มีเหตุผลเดียวเท่านั้นแหละ…

 

ลิลลี่จัง จบแล้วล่ะ…

 

ฉันคิดแบบนี้ และคงไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวแน่

 

《จะเอายังไงดี…？》

 

ผมเหลือบมองไปทางไอระจังที่อยู่ด้านหลัง ส่งสัญญาณถามด้วยสายตา

 

ที่ผมกับไอระจังอยู่ในที่นี่ก็เพื่อคอยห้ามถ้าเห็นว่าลิลลี่จังทำให้ลูน่าโมโหมากเกินไป แถมยังต้องช่วยกันระงับไม่ให้ลูน่าลงโทษลิลลี่จังแรงเกินไปด้วย

 

พอลูน่าเสนอให้เปลี่ยนที่ แสดงว่าเธอเข้าใจจุดนั้นอยู่แล้ว ซึ่งมันก็อาจตีความอีกอย่างได้เหมือนกัน…

 

《ถึงขั้นนี้แล้ว ไม่มีทางช่วยได้แล้วค่ะ》

 

ไอระจังส่ายหน้าเบา ๆ ท่าทีบอกเป็นนัยว่า 《ถ้าเรายื่นมือเข้าไปตอนนี้ มีหวังจะโดนหางเลขไปด้วย》

 

จริง ๆ แล้ว ด้วยสถานะคนรับใช้ ไอระจังก็คงไม่สามารถขัดคำสั่งนายได้อยู่แล้ว

 

「ลูน่า ฉันก็――」

 

「ท่านเซย์โตะ เชิญสนทนากับพวกไอระต่อเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเสร็จเร็ว ๆ นี้」

 

แม้จะเข้าใจเหตุผลของไอระจัง แต่ผมก็ไม่อาจทำเป็นมองข้ามได้ เลยลองทักไป แต่กลับโดนปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

 

ไม่มีช่องให้ต่อรองเลย…

 

และพอเห็นผมโดนลูน่าปฏิเสธ ลิลลี่จังก็แสยะยิ้มพึงพอใจอย่างมาก ไม่สิ ยังมองผมด้วยสายตาภาคภูมิใจอีกต่างหาก

 

เอ่อ…เธอรู้ตัวไหม ว่ากำลังจะเจอนรกอยู่แล้วน่ะ?

 

หัวเราะได้ตอนนี้แหละ อีกเดี๋ยวก็หัวเราะไม่ออกแล้ว…

 

ผมคิดแบบนั้น แต่ก็คิดด้วยว่าบางทีลิลลี่จังอาจจะต้องเจ็บอีกซักครั้ง เลยปล่อยให้ลูน่าพาเธอออกไป

 

เด็กผู้หญิงที่ทำให้คนอยากสั่งสอนก็คงเป็นแบบนี้นี่เอง…ผมแอบคิดขึ้นมา แต่เก็บไว้ในใจ

 

หลังจากลูน่ากับลิลลี่จังออกไป ผมก็เก็บเค้กเข้าตู้เย็น แล้วบอกไอระจังว่า 「มากินกันเถอะ」 เธอก็ยิ้มดีใจมาก

 

ถ้าในฐานะน้องสาว ผมว่าจริง ๆ ไอระจังดูน่ารักกว่าลิลลี่จังนะ อาจเพราะอยู่ด้วยกันมาตลอดด้วยแหละ

 

ยังไงก็ตาม หวังว่าลูน่าจะลงโทษแค่พอดี…

 

ผมคิดแบบนั้น แต่――

 

สิบกว่านาทีต่อมา ลิลลี่จังที่กลับมาก็ร้องไห้โฮ

 

「ฮือออออ! โดนพี่สาวดุแล้วค่าาาาาาา！」