「――ให้ฉันฝึกให้… งั้นเหรอ……？」

 

เช้าวันถัดมา ในขณะที่ลูน่ายังหลับอยู่ในห้วงความฝัน ผมก็ลองขอร้องไอระจังดู

 

เพราะลู่นายังคงกอดผมอยู่ ผมเลยรู้สึกลำบากใจนิดหน่อยที่จะขอในท่าทางล้มคะมำแบบนี้ แต่เพราะไอระจังให้ความสำคัญกับลูนาเป็นหลัก เธอจึงไม่มีทางบ่นแน่

 

「อืม ก็เมื่อวานฉันลองคิดดูน่ะ ถึงจะเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะคู่ควรกับลูน่า แต่ถ้าพยายามมุ่งไปทางนั้นบ้าง อย่างน้อยลิลลี่จังก็อาจจะยอมรับฉันขึ้นมาบ้างก็ได้ แน่นอนว่าการเรียนเองก็สำคัญ ฉันก็อยากตั้งใจตรงนั้นเหมือนกัน แล้วก็ถ้ายังปล่อยให้โดนจับตัวง่าย ๆ เหมือนเมื่อวาน มันก็คงสร้างความเดือดร้อนให้ทุกคน ฉันเลยอยากเก่งขึ้นพอจะหนีเอาตัวรอดคนเดียวได้บ้าง」

 

ผมบอกไอระจังถึงสิ่งที่คิดมาทั้งคืน

 

แล้วผลที่ได้――เธอดูไม่พอใจมาก ๆ

 

ถึงขนาดที่แสดงออกมาชัดเจนบนใบหน้าเลยทีเดียว

 

「ไม่ต้องทำหน้ารังเกียจก็ได้มั้ง!?」

 

ผมก็คิดไว้ว่าจะโดนบ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่แล้ว แต่ไม่นึกว่าจะโดนแสดงท่าทีปฏิเสธสุดตัวด้วยสีหน้าแบบนั้น

 

จริง ๆ แล้วผมยังแอบหวังด้วยซ้ำว่า ไอระจังอาจจะเห็นผมในแง่ดีขึ้นบ้างก็ได้…

 

「เปล่าค่ะ… แค่ไม่คิดว่าคุณจะพยายามไปเหยียบกับดักขนาดนั้น… มันเหนือความคาดหมายเลยทีเดียว」

 

「กับดัก？」

 

เอ๊ะ หมายความว่ายังไงเหรอ…？

 

ผมพูดอะไรแย่ ๆ ออกไปงั้นเหรอ…？

 

ในขณะที่กำลังงุนงง ไอระจังก็หันฝ่ามือทั้งสองขึ้นฟ้าแล้วส่ายหัวไปมา ราวกับจะพูดว่า ‘เฮ้อ…’

 

「ท่านเซย์โตะที่ดูเหมือนจะไม่ชอบเรียนหรือออกกำลังกาย กลับตั้งใจพยายามถึงขนาดนั้นเพื่อจะผลักไสท่านลิลลี่ นั่นแสดงว่าเรื่องเมื่อวานฝังใจคุณมากเลยสินะคะ」

 

「เดี๋ยว ไม่ใช่เลย!? แล้วนี่เธอก็ตั้งใจพูดให้เข้าใจผิดใช่มั้ย!?」

 

แน่นอนว่าเธอแกล้งตีความแบบแปลก ๆ เพื่อแกล้งผมแน่ ๆ

 

ผมเลยรีบโต้กลับ แต่ไอระจังก็เอานิ้วจรดริมฝีปากแล้ว 「ชู่」 ทำท่าให้เงียบ

 

ก็เข้าใจแหละ เพราะลูน่าหลับอยู่ แต่ให้ตัวต้นเหตุมาเตือนก็รู้สึกไม่ค่อยโอเคเลยแฮะ

 

「ก็ล้อเล่นน่ะค่ะ แต่สิ่งที่ท่านเซย์โตะกำลังจะทำนั้น สุดท้ายแล้วก็คงกลายเป็นแบบนั้นจริง ๆ」

 

แล้วก็ทำหน้าเรียบเฉยพูดออกมาแบบนั้น

 

…แบบนี้มันโกงเกินไปแล้ว

 

เด็กคนนี้น่าจะโดนลูน่าลงโทษสักทีบ้างจริง ๆ

 

――แต่ถึงอย่างนั้น ผมกลับรู้สึกว่าเธอน่ารักดี เลยได้แต่คิดว่า คนเรานี่ช่างซับซ้อนจริง ๆ

 

「หมายความว่ายังไง……？」

 

「สิ่งที่ท่านเซย์โตะจะทำนั้น แน่นอนว่าต้องใช้ความพยายามจากตัวคุณเอง แถมยังต้องใช้ ‘บางสิ่ง’ ด้วยใช่ไหมคะ？」

 

「เอ๊ะ… อุปกรณ์เหรอ？ แต่ตอนเริ่มก็ไม่ต้องใช้ของใหญ่อะไรขนาดนั้นหรอก――」

 

「เปล่าค่ะ ‘เวลา’ ค่ะ」

 

「อ๊ะ……」

 

พอถูกพูดขนาดนั้น ผมก็เข้าใจแล้วว่าเธอจะสื่ออะไร

 

สรุปก็คือ การทำสิ่งเหล่านี้ต้องใช้เวลาร่วมกับลูน่าน้อยลง และมันอาจจะกลายเป็นเหมือนการละเลยลูน่า――ซึ่งเป็นสิ่งที่ไอระจังอยากเตือนผม

 

「ทั้งเวลาที่ได้อยู่กับท่านเซย์โตะ และเวลาที่ได้ถูกรักเอาใจ หากมันลดลงแม้เพียงเล็กน้อย ท่านลูน่าจะต้องฝังใจอย่างมากแน่นอน และกับลิลลี่ซามะ――ผู้ที่เป็นต้นเหตุให้เซย์โตะซามะต้องพยายาม――」

 

「พอแล้ว รู้แล้ว เข้าใจแล้ว ไม่ต้องพูดต่อก็ได้！」

 

ไอระจังพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ราวกับกำลังข่มขู่ ผมเลยรีบบอกให้หยุด เพราะเริ่มกลัวสิ่งที่จะตามมา

 

เธอจึงยอมไม่พูดอะไรต่อ

 

「อย่างที่เคยบอกไปแล้ว ท่านเซย์โตะคิดถึงแค่ท่านลูน่าก็พอค่ะ พวกเราก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านั้น ถึงจะไม่ค่อยมีน้ำหนักเพราะเรื่องเมื่อวานก็เถอะ… แต่ถ้ามีอันตรายเกิดขึ้น ฉันก็จะปกป้องคุณ แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม」