「…………」

 

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เจอกับลูนา

 

ลิลลี่จังจึงพยายามแอบหนีออกไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ให้มีเสียง

 

แต่――ศัตรูครั้งนี้มันแย่เกินไป

 

「จะไปที่ไหนกันหรือเพคะ？」

 

「ท่านลิลลี่ ขอให้ทรงอยู่นิ่ง ๆ จนกว่าท่านลูน่าจะมาด้วยนะคะ～？」

 

ไอระจังกับวิกตอเรียซังที่ไปดักรออยู่ก่อนแล้ว ปิดทางหนีของลิลลี่จังด้วยสีหน้าตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

 

เรียกได้ว่าความต่างของพละกำลังมันมากเกินไป จนน่าสงสารเลยทีเดียว

 

「ลิลลี่จัง เดี๋ยวฉันจะไปพูดกับลูนาให้นะ เพราะงั้นนั่งลงก่อนเถอะ？」

 

ผมเอ่ยปากจากด้านหลังไปยังลิลลี่จังที่กำลังขบฟันด้วยความเจ็บใจ

พอพูดแบบนั้น สามคนก็หันหน้ามาทางนี้ทันที

 

ไอระจังถอนหายใจเหมือนจะบอกว่า ‘ช่วยไม่ได้เลยนะ’

ส่วนวิกตอเรียซังก็มองหน้าผมอย่างแปลกใจ

ลิลลี่จังก็มองผมราวกับกำลังมองสิ่งที่ไม่น่าเชื่ออยู่

 

「ท่านผู้นี้ ไม่รู้สึกโกรธบ้างเลยหรือคะ？」

「ท่านเขาใจดีน่ะค่ะ แล้วอีกอย่าง วิธีการของลิลลี่ซามะมันซุ่มซ่ามเกินไป จนเขาไม่รู้สึกกลัว แถมยังใจเย็นอยู่ด้วย」

「ฟุฟุ……เป็นท่านที่น่าสนใจจริง ๆ ค่ะ ถึงแม้จะดูเหมือนขี้อาย แต่ก็มีความเด็ดเดี่ยวและปรับตัวเก่ง แอบเห็นได้จากท่าทาง… สมแล้วที่ท่านลูน่าเลือก」

 

ทั้งสองคนคุยกันกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง

ถึงแม้จะพูดกันเป็นภาษาญี่ปุ่น แต่เสียงแทบจะไม่เล็ดรอดมาถึงผมเลย

หรือว่าตั้งใจพูดให้ไม่ได้ยินกันนะ?

 

ระหว่างที่ผมกำลังคิดแบบสบาย ๆ อยู่ ลิลลี่จังก็เดินเข้ามาหาผม

 

「อะไรกันคะ คิดจะมาแสดงความสงสารฉันรึยังไง…!? ถ้าไม่มีคุณ เรื่องแบบนี้มันก็ไม่เกิดขึ้นหรอก…！」

 

ความโกรธที่ไม่รู้จะไประบายใส่ใคร ลิลลี่จังจึงระบายมาที่ผมอีกครั้ง

 

…ก็จริงนะ แต่ถ้าจะพูดกันตามตรง ถ้าลิลลี่จังไม่ทำเรื่องแบบนั้นตั้งแต่แรก มันก็คงไม่เป็นแบบนี้เหมือนกันแหละ…

 

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่เพราะอีกฝ่ายเพิ่งจบประถมมา ผมก็เลยไม่พูดออกไป

 

…ถึงผมจะไม่พูด แต่สองคนนั้นก็ไม่ปล่อยผ่านหรอก

 

「ลิลลี่ซามะ ถึงจะเป็นเจ้าหญิง แต่การโยนความผิดที่ตัวเองทำใส่ผู้อื่น มันคือความอับอายของราชวงศ์ ขอทรงหยุดเถอะค่ะ」

 

「ถ้าทำร้ายคนที่ท่านลูน่าทรงให้ความสำคัญ แม้จะเป็นแค่คำพูดก็ตาม ความโกรธของท่านลูน่าจะยิ่งทวีขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะคะ？」

「――！」

 

ลิลลี่จังสะดุ้งเฮือกกับคำพูดไร้ความปรานีของทั้งสอง

และในพริบตา น้ำตาก็เอ่อขึ้นในดวงตา――ก่อนจะไหลพรากลงมา

 

「「ถ้าคิดว่าร้องไห้แล้วทุกอย่างจะจบล่ะก็ คิดผิดแล้วนะคะ？」」

 

ทั้งสองพูดพร้อมกันอย่างเย็นชา เพื่อซ้ำเติมเธอเข้าไปอีก

 

…สองคนนี้เป็นยักษ์รึเปล่าเนี่ย?

 

ถึงจะสงสารแค่ไหน แต่สิ่งที่ลิลลี่จังทำ ถ้าพลาดไปนิดเดียวก็กลายเป็นปัญหาระดับประเทศได้เหมือนกัน ดังนั้นอาจจะช่วยไม่ได้นัก

 

ว่าแต่――เมื่อไหร่ผมจะได้ถูกแก้มัดสักทีล่ะเนี่ย…?

 

ระหว่างที่คิดแบบนั้น――ก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออกอย่างแรง

 

และ――

 

「ท่านเซย์โตะ! ปลอดภัยดีไหมคะ!?」

 

――ลูน่าที่มีน้ำตาคลอเหงื่อท่วมตัว ก็พุ่งเข้ามาในห้องอย่างร้อนรน