ผมรู้สึกเหมือนมีช่องโหว่ในใจ

ตั้งแต่ลูน่าหายไป มันผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะ?

ความว่างเปล่าที่เธอทิ้งไว้ มันหนักหนากว่าที่คิด…

ลูน่าบอกว่าจะกลับมา… แต่เมื่อไหร่กันนะ…?

หรือว่า… เธอจะไม่กลับมาเลย…?

เรื่องนี้วนเวียนอยู่ในหัวของผมตลอดเวลา

―― ปิ๊ง ปิ๊ง ปิ๊ง ป่อง

「!?」

เสียงกริ่งประตูดังขึ้นอย่างกะทันหัน

ผมสะดุ้งลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วแล้วรีบไปที่ประตูทันที

「ลูน่า――!」

「หา…？」

「…………」

ทันทีที่ผมเปิดประตูออก ผมหวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนและสง่างามของเธอ

แต่กลับเจอสายตาเย็นชา คล้ายกับกำลังมองอะไรที่น่ารังเกียจ

「ริ… ริออน…?」

คนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของประตูไม่ใช่ลูน่า แต่เป็นเด็กสาวผู้สง่างามที่มีผมดำยาวตรงสวยงาม—ริออน น้องสาวของผม

เธอเป็นคนตรงไปตรงมา ค่อนข้างปากร้าย และเข้มงวดพอสมควร

และตอนนี้ เธอกำลังมองผมเหมือนเป็นขยะชิ้นหนึ่ง

「ลูน่านี่ใคร…?」

ริออนถามผมด้วยน้ำเสียงที่ต่ำกว่าปกติ

แม้ว่าเธอจะเอียงคอเล็กน้อย ทว่ามันไม่ได้ดูน่ารักเลยสักนิด—มีแต่ความกดดันที่หนักอึ้ง

ดูเหมือนว่าเธอจะอารมณ์ไม่ดีเอามาก ๆ

「อะ… เอ่อ… แค่ละเมอไปน่ะ… เป็นตัวละครอนิเมะ…」

แน่นอนว่าผมไม่ได้บอกเรื่องลูน่ากับที่บ้าน และผมก็ไม่อยากให้พวกเขารู้

โดยเฉพาะริออน ถ้ารู้ว่าผมพาผู้หญิงแปลกหน้ามาอยู่ที่บ้าน คงโดนด่าเละแน่

「ถ้าเริ่มแยกไม่ออกระหว่างโลกจริงกับโลกสองมิติ โลกคนแตกแล้วล่ะนะ…?」

ริออนยังคงมองผมด้วยสายตาดูแคลน

ดูเหมือนว่าเธอจะคิดว่าผมเป็นโอตาคุเต็มขั้นไปแล้ว

「เอ่อ… แล้วมาทำไมเหรอ? มีธุระอะไรหรือเปล่า?」

บรรยากาศเริ่มอึดอัดเกินไป ผมเลยเปลี่ยนเรื่อง

แม้ปกติเราจะไม่ค่อยสนิทกันอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มันดูแย่กว่าทุกที

「ต้องมีธุระถึงจะมาหาได้เหรอ? บ้านก็ไม่ได้ไกลกันขนาดนั้น อย่างน้อยครอบครัวก็มาดูได้หนิ」

คำว่า “ครอบครัว” ที่เธอพูด ทำให้ผมต้องยอมรับว่าอะไร ๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว

มันผ่านมาหนึ่งปีแล้วแท้ ๆ แต่ผมก็ยังทำใจให้ชินไม่ได้

「ขอบคุณที่แวะมานะ เห็นไหม ฉันยังสบายดีอยู่เลย」

「เหรอ? แต่ดูเหมือนจะใช้ชีวิตไร้ระเบียบสุด ๆ เลยนะ?」

จากประโยคก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าเธอคิดว่าผมเอาแต่ดูอนิเมะทั้งวัน

…ซึ่งมันก็ไม่ผิดหรอก ผมเลยเถียงไม่ออก

「ไม่ได้ไร้ระเบียบขนาดนั้นหรอก…」

「อยู่คนเดียวแล้วทำตัวตามใจตัวเองเกินไปรึเปล่า?」

ริออนพูดจบก็ก้าวเข้ามาในห้องโดยไม่รอฟังคำตอบ

「เดี๋ยว! จะทำอะไรน่ะ!?」

「ตรวจดูห้องของนาย ว่ามันกลายเป็นกองขยะแล้วรึยังไงล่ะ หรือว่า… จะไล่น้องสาวที่อุตส่าถ่อมาถึงบ้านกลับไปโดยไม่ให้เข้าห้องกัน?」

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ พร้อมจ้องผมด้วยสายตาคมกริบ

เธอเป็นคนเงียบขรึมมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่เคยบุกเข้ามาแบบนี้มาก่อน

…ดูท่าจะโกรธมากจริง ๆ แฮะ

「ห้องฉันสะอาดเรียบร้อยดีอยู่แล้ว」

ผมทำอะไรไม่ได้ นอกจากปล่อยให้เธอเดินเข้ามาในห้อง แล้วตอบกลับด้วยเสียงถอนหายใจ

「…ก็ดูสะอาดดีนี่ ถ้าเป็นกองขยะล่ะก็ ฉันคงลากนายกลับบ้านไปแล้ว」

เธอกวาดตามองรอบ ๆ ห้องรับแขกกับห้องนอน แล้วดูเหมือนจะพอใจ

คงตั้งใจมาจับผิดฉันจริง ๆ สินะ

「ถ้าไม่มีปัญหาแล้วกลับไปได้—」

「หา? ฉันยังไม่กลับหรอก」

ผมยังพูดไม่ทันจบ เธอก็มองมาด้วยสายตาเย็นชากว่าเดิม

…โคตรจะอารมณ์เสียเลยแฮะ

「ยังมีอะไรอีกเหรอ…?」

「ทำการบ้านเสร็จยัง?」

「เสร็จแล้ว」

ผมทำการบ้านช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเสร็จก่อนจะเจอลูน่า

ผมมักจะทำไปพร้อมกับริออนตั้งแต่เด็ก เธอเลยปลูกฝังนิสัยให้ผมทำให้เสร็จเร็ว ๆ

「งั้นเหรอ…」

เธอเบือนหน้าหนี ดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

…ผมทำเสร็จแล้วนะ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย?

「กินข้าวกลางวันหรือยัง?」

「ยัง…」

ไม่ใช่แค่ข้าวกลางวัน แต่ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน

ตั้งแต่ลูน่าหายไป ผมก็หมดแรงจะทำอะไรทั้งนั้น กินแค่พอประทังชีวิตไปวัน ๆ

「ดีเลย ฉันก็ยังไม่ได้กิน เดี๋ยวทำให้กิน」

ดูเหมือนว่าริออนจะทำอาหารให้

ตอนเด็ก ๆ พ่อแม่เรายุ่งกับงาน ผมกับเธอเลยต้องช่วยกันทำอาหาร

จริง ๆ ก็เป็นเธอนั่นแหละที่สอนผมทำอาหาร เธอเลยทำเก่งกว่าผใอีก

「แต่ที่บ้านไม่มีวัตถุดิบเลยนะ…」

「ไม่มีได้ไง? หรือว่าเอาแต่กินอาหารสำเร็จรูป?」

เธอขมวดคิ้วทันทีที่รู้ว่าตู้เย็นว่างเปล่า

「มันก็แค่หมดพอดีน่ะ…」

「จริงหรอ? อย่าลืมนะว่าการทำอาหารเองเป็นเงื่อนไขของการได้อยู่คนเดียว ถ้าทำไม่ได้ ฉันจะบอกพ่อกับแม่」

ริออนมองผมด้วยความสงสัย

อย่างที่เธอได้บอกไว้ การทำอาหารเองนั้นเป็นหนึ่งในเงื่อนไขสำหรับการสามารถอยู่คนเดียวได้

ไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เป็นเรื่องของการจัดการโภชนาการอย่างเหมาะสม

ถ้าทำแบบนั้นไม่ได้ ผมก็จะไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่คนเดียว และถ้าคนในครอบครัวรู้ ผมจะถูกบอกให้กลับบ้าน

「ฉันทำอาหารกินเองได้」

ผมทำอาหารกินเองมาตลอด

「ช่างเถอะ ไปซื้อของกัน ไปเปลี่ยนเสื้อซะ」

「ฉันต้องไปด้วยเหรอ…? 」

「…………」

แค่ถามเฉย ๆ แต่เธอกลับจ้องมานิ่ง ๆ อย่างกับจะบอกว่า “แน่นอนอยู่แล้ว”

…เธอยังไม่ลืมเรื่องนั้นเลยสินะ

ผมคงต้องทำใจยอมรับให้ได้แล้วล่ะ…