ผมรู้สึกเหมือนมีช่องโหว่ในใจ
ตั้งแต่ลูน่าหายไป มันผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะ?
ความว่างเปล่าที่เธอทิ้งไว้ มันหนักหนากว่าที่คิด…
ลูน่าบอกว่าจะกลับมา… แต่เมื่อไหร่กันนะ…?
หรือว่า… เธอจะไม่กลับมาเลย…?
เรื่องนี้วนเวียนอยู่ในหัวของผมตลอดเวลา
―― ปิ๊ง ปิ๊ง ปิ๊ง ป่อง
「!?」
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นอย่างกะทันหัน
ผมสะดุ้งลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วแล้วรีบไปที่ประตูทันที
「ลูน่า――!」
「หา…?」
「…………」
ทันทีที่ผมเปิดประตูออก ผมหวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนและสง่างามของเธอ
แต่กลับเจอสายตาเย็นชา คล้ายกับกำลังมองอะไรที่น่ารังเกียจ
「ริ… ริออน…?」
คนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของประตูไม่ใช่ลูน่า แต่เป็นเด็กสาวผู้สง่างามที่มีผมดำยาวตรงสวยงาม—ริออน น้องสาวของผม
เธอเป็นคนตรงไปตรงมา ค่อนข้างปากร้าย และเข้มงวดพอสมควร
และตอนนี้ เธอกำลังมองผมเหมือนเป็นขยะชิ้นหนึ่ง
「ลูน่านี่ใคร…?」
ริออนถามผมด้วยน้ำเสียงที่ต่ำกว่าปกติ
แม้ว่าเธอจะเอียงคอเล็กน้อย ทว่ามันไม่ได้ดูน่ารักเลยสักนิด—มีแต่ความกดดันที่หนักอึ้ง
ดูเหมือนว่าเธอจะอารมณ์ไม่ดีเอามาก ๆ
「อะ… เอ่อ… แค่ละเมอไปน่ะ… เป็นตัวละครอนิเมะ…」
แน่นอนว่าผมไม่ได้บอกเรื่องลูน่ากับที่บ้าน และผมก็ไม่อยากให้พวกเขารู้
โดยเฉพาะริออน ถ้ารู้ว่าผมพาผู้หญิงแปลกหน้ามาอยู่ที่บ้าน คงโดนด่าเละแน่
「ถ้าเริ่มแยกไม่ออกระหว่างโลกจริงกับโลกสองมิติ โลกคนแตกแล้วล่ะนะ…?」
ริออนยังคงมองผมด้วยสายตาดูแคลน
ดูเหมือนว่าเธอจะคิดว่าผมเป็นโอตาคุเต็มขั้นไปแล้ว
「เอ่อ… แล้วมาทำไมเหรอ? มีธุระอะไรหรือเปล่า?」
บรรยากาศเริ่มอึดอัดเกินไป ผมเลยเปลี่ยนเรื่อง
แม้ปกติเราจะไม่ค่อยสนิทกันอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มันดูแย่กว่าทุกที
「ต้องมีธุระถึงจะมาหาได้เหรอ? บ้านก็ไม่ได้ไกลกันขนาดนั้น อย่างน้อยครอบครัวก็มาดูได้หนิ」
คำว่า “ครอบครัว” ที่เธอพูด ทำให้ผมต้องยอมรับว่าอะไร ๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว
มันผ่านมาหนึ่งปีแล้วแท้ ๆ แต่ผมก็ยังทำใจให้ชินไม่ได้
「ขอบคุณที่แวะมานะ เห็นไหม ฉันยังสบายดีอยู่เลย」
「เหรอ? แต่ดูเหมือนจะใช้ชีวิตไร้ระเบียบสุด ๆ เลยนะ?」
จากประโยคก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าเธอคิดว่าผมเอาแต่ดูอนิเมะทั้งวัน
…ซึ่งมันก็ไม่ผิดหรอก ผมเลยเถียงไม่ออก
「ไม่ได้ไร้ระเบียบขนาดนั้นหรอก…」
「อยู่คนเดียวแล้วทำตัวตามใจตัวเองเกินไปรึเปล่า?」
ริออนพูดจบก็ก้าวเข้ามาในห้องโดยไม่รอฟังคำตอบ
「เดี๋ยว! จะทำอะไรน่ะ!?」
「ตรวจดูห้องของนาย ว่ามันกลายเป็นกองขยะแล้วรึยังไงล่ะ หรือว่า… จะไล่น้องสาวที่อุตส่าถ่อมาถึงบ้านกลับไปโดยไม่ให้เข้าห้องกัน?」
เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ พร้อมจ้องผมด้วยสายตาคมกริบ
เธอเป็นคนเงียบขรึมมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่เคยบุกเข้ามาแบบนี้มาก่อน
…ดูท่าจะโกรธมากจริง ๆ แฮะ
「ห้องฉันสะอาดเรียบร้อยดีอยู่แล้ว」
ผมทำอะไรไม่ได้ นอกจากปล่อยให้เธอเดินเข้ามาในห้อง แล้วตอบกลับด้วยเสียงถอนหายใจ
「…ก็ดูสะอาดดีนี่ ถ้าเป็นกองขยะล่ะก็ ฉันคงลากนายกลับบ้านไปแล้ว」
เธอกวาดตามองรอบ ๆ ห้องรับแขกกับห้องนอน แล้วดูเหมือนจะพอใจ
คงตั้งใจมาจับผิดฉันจริง ๆ สินะ
「ถ้าไม่มีปัญหาแล้วกลับไปได้—」
「หา? ฉันยังไม่กลับหรอก」
ผมยังพูดไม่ทันจบ เธอก็มองมาด้วยสายตาเย็นชากว่าเดิม
…โคตรจะอารมณ์เสียเลยแฮะ
「ยังมีอะไรอีกเหรอ…?」
「ทำการบ้านเสร็จยัง?」
「เสร็จแล้ว」
ผมทำการบ้านช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเสร็จก่อนจะเจอลูน่า
ผมมักจะทำไปพร้อมกับริออนตั้งแต่เด็ก เธอเลยปลูกฝังนิสัยให้ผมทำให้เสร็จเร็ว ๆ
「งั้นเหรอ…」
เธอเบือนหน้าหนี ดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
…ผมทำเสร็จแล้วนะ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย?
「กินข้าวกลางวันหรือยัง?」
「ยัง…」
ไม่ใช่แค่ข้าวกลางวัน แต่ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน
ตั้งแต่ลูน่าหายไป ผมก็หมดแรงจะทำอะไรทั้งนั้น กินแค่พอประทังชีวิตไปวัน ๆ
「ดีเลย ฉันก็ยังไม่ได้กิน เดี๋ยวทำให้กิน」
ดูเหมือนว่าริออนจะทำอาหารให้
ตอนเด็ก ๆ พ่อแม่เรายุ่งกับงาน ผมกับเธอเลยต้องช่วยกันทำอาหาร
จริง ๆ ก็เป็นเธอนั่นแหละที่สอนผมทำอาหาร เธอเลยทำเก่งกว่าผใอีก
「แต่ที่บ้านไม่มีวัตถุดิบเลยนะ…」
「ไม่มีได้ไง? หรือว่าเอาแต่กินอาหารสำเร็จรูป?」
เธอขมวดคิ้วทันทีที่รู้ว่าตู้เย็นว่างเปล่า
「มันก็แค่หมดพอดีน่ะ…」
「จริงหรอ? อย่าลืมนะว่าการทำอาหารเองเป็นเงื่อนไขของการได้อยู่คนเดียว ถ้าทำไม่ได้ ฉันจะบอกพ่อกับแม่」
ริออนมองผมด้วยความสงสัย
อย่างที่เธอได้บอกไว้ การทำอาหารเองนั้นเป็นหนึ่งในเงื่อนไขสำหรับการสามารถอยู่คนเดียวได้
ไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เป็นเรื่องของการจัดการโภชนาการอย่างเหมาะสม
ถ้าทำแบบนั้นไม่ได้ ผมก็จะไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่คนเดียว และถ้าคนในครอบครัวรู้ ผมจะถูกบอกให้กลับบ้าน
「ฉันทำอาหารกินเองได้」
ผมทำอาหารกินเองมาตลอด
「ช่างเถอะ ไปซื้อของกัน ไปเปลี่ยนเสื้อซะ」
「ฉันต้องไปด้วยเหรอ…? 」
「…………」
แค่ถามเฉย ๆ แต่เธอกลับจ้องมานิ่ง ๆ อย่างกับจะบอกว่า “แน่นอนอยู่แล้ว”
…เธอยังไม่ลืมเรื่องนั้นเลยสินะ
ผมคงต้องทำใจยอมรับให้ได้แล้วล่ะ…
MANGA DISCUSSION