『อ๊ะ… นี่มันคืออะไร…!? ฉันต้องการคำอธิบาย…!』

หญิงสาวที่สวมแว่นตาใบหน้านั้นแดงก่ำและคิ้วขมวดดุจพร้อมที่จะเข้าหาลูน่าอย่างโกรธจัด

มันดูเหมือนเธอจะโกรธมากจนผมคิดว่าอาจจะต้องปกป้องลูน่า แต่ลูน่ากลับยกมือขึ้นห้ามผมไว้

『…………』

เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ หญิงสาวที่สวมแว่นตากำลังมองหน้าผมด้วยสายตาที่ไม่ยอมละสายตา

พวกเธอทั้งสองเป็นใครกันนะ…?

『มันก็แค่ตามที่เห็นอยู่นี่แหละ』

ลูน่าพูดกับหญิงสาวที่สวมแว่นตา โดยการยื่นมือออกไปและแสดงท่าทางที่เหมือนจะอธิบายถึงลุคของตัวเอง

แม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ แต่ท่าทางน่าจะกำลังอธิบายเรื่องสไตล์ของเธออยู่

…ท้องเริ่มปวดขึ้นมาซะแล้ว

『ไม่จริงใช่ไหม? กับผู้ชายคนนั้น…!?』

『นอนด้วยกันและกอดกันอย่างอ่อนโยน นั่นแหละคือความสัมพันธ์ของเรา』

『――!』

ลูน่ากำลังพูดอะไรกันนะ? เธอจ้องมองผมอย่างกับจะฆ่ากันตายไปข้างนึงเลย…

มันน่ากลัวจริงๆ นะ…?

『โปรดหยุดมองท่านเซโด้ด้วยสายตาแบบนั้น』

เพราะผมไม่เข้าใจภาษาอังกฤษเลยทำให้รู้สึกเหมือนถูกทิ้งอยู่คนเดียว แต่ว่าลูน่ากำลังแสดงสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เธอกำลังพูดอะไรกับคนพวกนี้นะ?

มันดูเหมือนชื่อของผมจะหลุดออกมาในบทสนทนานั้น…

『เธอไม่เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองจริง ๆ เหรอ!? ทั้งที่มีคู่หมั้นแล้วแต่ยังทำเรื่องแบบนี้…!』

สิ่งที่ลูน่าพูดนั้นดูเหมือนจะผิดหนักจนทำให้หญิงสาวที่สวมแว่นตากลายเป็นโกรธมากขึ้น จ้องมองด้วยสายตาแข็งกร้าวแล้วเริ่มตะโกนใส่

เธอพูดอะไรกันนะ…?

『ฉันไม่เห็นด้วยกับการหมั้นนี้เลย มันเป็นการตัดสินใจของพ่อแม่ที่ทำไว้โดยไม่ปรึกษาฉัน』

『หยุดพูดเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลไปเถอะ! พวกพ่อแม่ยอมให้เธอไปเที่ยวญี่ปุ่นตามความต้องการของคุณเพื่อเป็นความทรงจำก่อนแต่งงาน แต่ทันทีที่ไปถึงก็หายตัวไป—พ่อแม่ของคุณโกรธมากนะ! และที่สำคัญคือคุณไปมีความสัมพันธ์กับผู้ชายที่ไม่ใช่คู่หมั้นของเธอ แล้วเธอจะแก้ตัวกับครอบครัวของเขาอย่างไร…! เรื่องนี้อาจนำไปสู่การยกเลิกหมั้นได้เลยนะ…!』

จะทำยังไงดี ลองหยุดเธอมั้ย…?

ถึงแม้จะไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ แต่ผมก็ยังสามารถบอกได้ว่า หญิงสาวที่สวมแว่นตากำลังโกรธจัดจริงๆ

และลูน่าก็ดูเท่มากในการยืนหยัดตอบโต้เธออย่างไม่หวั่น

『ฉันก็เตรียมตัวจะยกเลิกหมั้นอยู่แล้ว』

『หยุดพูดเถอะ――!』

ตอนที่หญิงสาวสวมแว่นตากำลังจะโกรธใส่ลูน่าอีกครั้ง

เด็กสาวที่ดูหน้าเด็กก็ขยับตัว

『――หยุดพูดเสียเถอะ ตอนนี้คุณกำลังทำเกินไป แม้ว่าคุณจะเป็นครูก็เถอะ แต่ก็ไม่ควรพูดแบบนั้น』

『――!』

ผมไม่ทันได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทันทีที่เด็กสาวขยับตัว หญิงสาวสวมแว่นตาก็ล้มลงไปหมดสติบนพื้น

『ไอรา…』

ลูน่าพูดชื่อของเด็กสาวที่ดูหน้าเด็ก เธอชื่อว่าไอรา

『ขอโทษที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีค่ะ』

『ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณเสมอนะคะ』

ไอราก้มหัวขอโทษลูน่า ส่วนลูน่าก็ยิ้มตอบอย่างอ่อนโยน

ดูเหมือนว่าเธอไม่กังวลเกี่ยวกับผู้หญิงที่ล้มลงอยู่เลย แล้วเธอจะเป็นยังไงบ้างนะ…?

「ขอโทษที่ทำให้เกิดความวุ่นวายค่ะ」

ลูน่าพูดเหมือนกับว่าการสนทนาทั้งหมดจบลงแล้วแล้วหันมาพูดกับผม

ผมจะพูดอะไรดีมั้ย…?

「ผู้หญิงคนนั้นจะโอเคไหม…?」

「เธอโอเคค่ะ แค่หมดสติไปเท่านั้นเอง」

ไอราตอบกลับฉันด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แม้ว่าเธอจะพูดเป็นภาษาญี่ปุ่น

เธอมีผมยาวสีเงินที่มัดเป็นหางม้าสองข้าง ซึ่งเธอดูเป็นเด็กน่ารักในขนาดตัวเล็ก แต่ท่าทางของเธอกลับดูเย็นชาและมั่นใจ

จากการเคลื่อนไหวของเธอและความสามารถในการทำให้ผู้หญิงที่สวมแว่นหมดสติไปได้ ผมก็เริ่มสงสัยว่าเธอเป็นใครกันแน่

อย่างน้อยก็ดูเหมือนว่าเธอจะเก่งกว่าพวกผู้ชายที่เคยพยายามลักพาตัวลูน่ามาก

「อ๊ะ… นี่คือไอรา ซิลเวีย เธอเป็นผู้ดูแลและบอดี้การ์ดของฉันนะคะ เป็นคนที่ช่วยพาฉันหนีออกจากพวกนั้น」

ลูน่าพูดพลางยิ้มและพาไอรามาหยุดตรงหน้าผม

มันเหมือนกับว่าลูน่าเพิ่งพูดเรื่องสำคัญอะไรออกไปอย่างไม่ตั้งใจ…

「เอ่อ… ผู้ดูแลและบอดี้การ์ด…」

ลูน่าเป็นใครกันนะ? เธอเป็นเด็กสาวที่ทำงานให้พวกผู้ร้ายหรือละเอียดหรือเปล่า…?

「อ๊ะ…!」

ลูน่าทำสีหน้าตกใจเหมือนกับว่าเธอทำเรื่องผิดพลาดไป

ดูเหมือนว่าเธอจะเผลอพูดอะไรบางอย่างไป

『คุณหนูบอกเขาไปถึงไหนแล้วหรอคะ?』

ไอรามองลูน่าด้วยสายตาเย็นชา

『ยังพูดไปแค่บางส่วนเท่านั้นค่ะ…』

『คงจะเป็นปัญหานะ…』

ไอราเอียงคอเมื่อเห็นลูน่าดูเหมือนรู้สึกผิด

ทั้งสองเริ่มพูดภาษาอังกฤษต่อกัน และฉันก็ถูกทิ้งให้ตกหล่นไปอีกครั้ง

『พอคุยกับเขาจบแล้ว ควรจะบอกเขาทุกอย่างนะคะ』

『เข้าใจแล้วค่ะ ดูเหมือนจะต้องกำจัดทางออกให้หมดด้วยการทำลายทุกทาง ฉันคิดว่านี่จะเป็นการเดิมพันที่ไม่ค่อยได้เปรียบเลยนะ…』

『จริงเหรอ… แต่ไม่สามารถปฏิเสธได้』

ไอราเดินมาหาผมอย่างช้า ๆ หลังจากที่คุยกับลูน่า

เมื่อเธอเดินมาหยุดตรงหน้าผม เธอก็ยืนดูใบหน้าฉันอย่างใกล้ชิด

มันเหมือนว่าเธอกำลังยืนเขย่งเพื่อมอง

『ดวงตาของคุณใสมากเลยนะคะ… ท่าทางน่าจะถูกใจลูน่ามาก ๆ เลย หน้าตาของคุณดูอ่อนโยน และคุณยังมีพลังพอที่จะป้องกันเธอลูกน้องของฉันได้อีก… ถ้าเป็นคนที่ลูน่าชอบก็คงไม่เป็นปัญหาหรอก』

ไอราพูดพลางมองหน้าผม

ผมรู้สึกไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร คิดว่าจะหลบตาหรือไม่ แต่มันรู้สึกเหมือนว่าต้องจ้องตอบเธอไป

『คุณช่วยบอกชื่อของคุณหน่อยได้ไหมคะ?』

『เซย์โตะค่ะ』

ลูน่าพูดพร้อมยิ้มและบอกชื่อฉันให้ไอรา

เมื่อไอราฟัง เธอก็มองมาที่ฉันอีกครั้ง

「ท่านเซย์โตะ」

「อ๊ะ… ครับ…?」

ผมตอบเธอไปด้วยความสับสนเมื่อไอราเรียกชื่อฉัน

「ลูน่าบอกว่าเคยนอนด้วยกันใช่ไหมคะ… จริงไหมคะ?」

「อ… ใช่ครับ!?」

ไอราพูดอย่างตรงไปตรงมาพร้อมกับยกอาวุธขึ้นทาบที่ท้องฉัน

นี่มันอะไร… เป็นปืนเหรอ!?

ทำไมไอราถึงพกปืนไว้ในประเทศญี่ปุ่นล่ะ…!?

「กรุณาตอบตรงๆ ค่ะ…」

มันจะดีไหมถ้าผมตอบตามความจริง…?

จริงๆ แล้ว ฉันควรจะตอบไปตรงๆ หรือเปล่า?

ถ้าตอบไปตรง ๆ จริงๆ มันคงทำให้ไกกี้ที่เธอถืออยู่กระตุกขึ้นแน่ๆ…

ผมเหงื่อแตกพลั่ก ๆ ขณะมองไปที่ลูน่า

แน่นอนว่า ลูน่ากำลังมองมาที่ผมพอดี และเธอก็ยิ้มให้พร้อมกับพยักหน้าเบาๆ

ไอรากำลังทำอะไรกับฉันอยู่จริงๆ หรือไม่…?

――ไม่หรอก คงไม่ใช่แบบนั้น

คิดว่าเธอน่าจะรู้แล้ว แต่ยังคงเชื่อใจไอราและยังคงตั้งใจอยู่

แล้วพยักหน้านั้นหมายความว่าอะไรล่ะ――

「จริงครับ…」

「ได้กอดกันแน่หรอ?」

「ใช่ครับ…」

ตามคำขอของลูน่า เราทั้งสองนอนข้างกันทุกคืน

ตอนนี้จะปฏิเสธมันก็ไม่ทันแล้ว

「ขอบคุณค่ะ ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้ว ขอโทษที่ทำให้คุณอึดอัด」

หลังจากได้ยินคำตอบของผม ไอราก็เก็บปืนและโค้งคำนับอย่างสุภาพ

รู้สึกเหมือนอายุลดลงไปสิบปีจากการตอบคำถามนี้… แล้วคำถามนั้นมันมีความหมายอะไรเหรอ…?

『ท่านลูน่า พ่อกับแม่ท่านโกรธจริงๆ ค่ะ ท่านต้องกลับไปที่บ้านทันที』

ดูเหมือนว่าเราจะพูดกันจบแล้ว ไอราค่อยๆ หันไปคุยกับลูน่าอีกครั้ง

『รู้ค่ะ ฉันคงจะต้องเตรียมตัวแล้วล่ะ』

ไอราพยักหน้าให้ลูน่าอย่างจริงจัง แล้วเดินเข้ามาหาผม

เธอเดินเข้ามาหาฉันช้า ๆ และยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ ผม

และ――

จูบแก้มผม

「ขอบคุณสำหรับห้าวันที่ผ่านมานะคะ ฉันจะกลับมาหาคุณอีกครั้งค่ะ」

จู่ ๆ เธอก็จูบแก้มผม

「ลู ลูน่า…!?」

「ฉันจะกลับบ้านไปสักพัก แต่โปรดอย่าลืมฉันนะคะ ตกลงไหมคะ?」

ลูน่าส่งรอยยิ้มที่ดูเปล่าเปลี่ยวมาให้ผม

และเธอก็เดินเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

「เอาล่ะ ไว้เจอกันนะคะ」

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ลูน่าก็สวมรองเท้าและกล่าวคำอำลา

พร้อมกับเปิดประตูออกไปข้างนอก

「เธอจะกลับไปจริง ๆ หรอ?」

「ใช่ค่ะ และฉันจะกลับมาที่นี่อย่างแน่นอน」

ลูน่าตอบแล้วจากไป

กระทันหันจังเลยนะ…

「ท่านเซย์โตะ」

「ไอราจัง?」

「ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยดูแลท่านลูน่า」

ไอราเอ่ยเสียงเบาๆ ขณะพยักหน้าให้ลูน่า

「ท่านลูน่าเป็นคนที่รักษาสัญญาตัวเองเสมอค่ะ ไม่ต้องห่วง」

เธอไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุการณ์ตอนนี้จะเป็นยังไง แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างยังคงต้องได้รับการจัดการ

หลังจากนั้น ไอราก็หยุดพูดและเดินตามลูน่าไป

ผมตัดสินใจที่จะเชื่อเธอและรอต่อไป

────────────────────────────────────────────────────

TL:  พระเอกมึงไปเรียนภาษาปะกิดเถอะะะะะะะะ