「อืม……」

เมื่อผมลูบหัวของไอระจังเบา ๆ เธอก็หรี่ตาลงอย่างพึงพอใจ

ทันใดนั้นเอง ผมก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที――ทำไปแล้วสินะ…

แม้จะเผลอไปเพราะเธอดูเหมือนเด็กเล็ก ๆ แต่เธอก็คือไอระจังคนนั้น

คนที่มีบรรยากาศสูงส่งอยู่เสมอแบบเธอ ไม่น่าจะยอมให้ปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นเด็กแบบนี้แล้วไม่โกรธได้หรอก

ยิ่งไปกว่านั้น ผมของผู้หญิงก็ถูกพูดว่าเป็นชีวิตจิตใจของพวกเธอ มันไม่ใช่สิ่งที่ควรไปแตะต้องโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง

ผมจึงเตรียมใจรับการลงโทษหนักหน่วงที่อาจมาเมื่อไหร่ก็ได้

――พูดแบบนี้ดูเท่ก็จริง แต่ความจริงคือ ผมแค่กลัวจนขยับตัวไม่ได้เท่านั้นเอง

แต่――

「……♪」

ไอระจังไม่ได้โกรธเลยแม้แต่น้อย กลับกัน เธอเผยสีหน้าแสนสุขออกมาแทน

ที่เธอหรี่ตา ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่ดูเหมือนจะเป็นเหมือนแมวเวลาอารมณ์ดี เหมือนกับลูน่าต่างหาก

……เอ๋ เดี๋ยวสิ เด็กคนนี้น่ารักกว่าที่คิดไว้แฮะ？

ทั้งตอนที่เธอกินเค้กอย่างมีความสุขด้วย ดูเหมือนว่าไอระจังจะมีด้านที่สมวัยอยู่ไม่น้อย

ผมคงไปตีกรอบเธอเองฝ่ายเดียว――ขณะที่คิดแบบนั้นอยู่

「……」

ไอระจังแสดงสีหน้าตกใจขึ้นมาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

「…………」

แล้วก็เบือนสายตาพร้อมกับหน้าแดงนิด ๆ มองผมด้วยสายตาค้อนราวกับพยายามกลบเกลื่อนความเขินอาย

นี่มันอะไรกันเนี่ย เด็กน่ารักคนนี้…

「เอ่อ ขอโทษนะ？」

ผมรีบเอามือออกแล้วขอโทษไว้ก่อนจะโดนดุ

ผมไม่ได้กล้าหรือหน้าด้านพอจะลูบต่อแม้จะโดนมองแบบนั้นหรอก

「การไปแตะต้องผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ท่านลูน่าอย่างง่ายดายนั้น… ไม่สมควรเป็นอย่างยิ่งค่ะ」

ไอระจังพูดพร้อมกับหรี่ตาอย่างไม่พอใจ

แต่ถึงจะพูดแบบนั้น แก้มเธอก็ยังแดงอยู่ แสดงว่ากำลังเขินอยู่แน่ ๆ

อย่างน้อย ตอนนี้ก็ไม่มีรังสีฆ่าฟันแบบเมื่อกี้เลยสักนิด

「ก็…ไม่ดีจริง ๆ นั่นแหละ」

「ค่ะ เพราะท่านลูน่าจะต้องหึงแน่นอน กรุณาระมัดระวังด้วยนะคะ ห้ามทำแบบนี้ต่อหน้าท่านลูน่าโดยเด็ดขาด」

ไอระจังชูนิ้วชี้ขึ้นราวกับย้ำเตือนอีกครั้ง

แน่นอนว่าลูน่าต้องหึงแน่

เพราะก่อนหน้านี้เธอก็เคยหึงเกี่ยวกับไอระจังมาแล้ว และก็เคยสงสัยผมด้วย

ถ้าเธอเห็นเมื่อกี้ คงจะงอนแน่ ๆ

ในแง่นี้ ไอระจังก็พูดออกมาด้วยความหวังดีนั่นแหละ

――แต่ประโยคที่ว่า “ห้ามทำต่อหน้า” นี่มันฟังดูเหมือนว่า “ถ้าไม่เห็นก็ไม่เป็นไร” ยังไงไม่รู้…

……นี่เราจะจับผิดมากเกินไปหรือเปล่านะ

「อืม จะระวังไว้」

ผมไม่ได้อยากให้ลูน่าหึงอยู่แล้ว แล้วก็ไม่อยากให้เธอเข้าใจผิดด้วย ดังนั้นจะไม่ทำแบบนั้นตอนที่เธอเห็นแน่นอน

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ความจริงคือ ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำถึงแม้เธอจะไม่เห็นก็เถอะ……แต่แบบเมื่อกี้ มันก็อาจจะเผลอขึ้นมาอีกก็ได้นี่นะ……

「ถ้าเข้าใจก็ดีแล้วค่ะ……」

ไอระจังพูดแบบนั้น แล้วก็หันไปมองเค้กอีกครั้ง

ดูเหมือนเธออยากจะกิน

「กินได้เลยนะ? เอ้า ถึงจะไม่ใช่คำขอโทษอะไรก็เถอะ แต่ฉันให้ของฉันเลย」

「……ขอบคุณค่ะ」

ผมยื่นกล่องเค้กให้ แล้วไอระจังก็กล่าวขอบคุณ

ดูเหมือนเธอจะเต็มใจจะกินแล้วล่ะ

เธอเริ่มกินเค้กไปเรื่อย ๆ แล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ลิ้มรสเค้กในปาก

――ถ้าเธอดีใจขนาดนี้ พาไปที่ร้านกาแฟของหัวน้าห้อวก็คงดี…แต่เพราะคนเยอะ ก็อาจจะยากล่ะมั้ง

ถ้าอย่างนั้น ไว้คราวหน้าจะซื้อเค้กมาให้เธออีกก็แล้วกัน