「ขออภัยค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธ… เพียงแต่…」

ผมที่กำลังสับสนอยู่นั้น สายตาของไอระจังก็เบนหนีไปอย่างรู้สึกผิด ซึ่งไม่ค่อยได้เห็นจากเธอบ่อยนัก

รู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เห็นสีหน้าแบบนี้จากเธอ

「หรือว่า… เธอไม่ชอบของหวาน?」

ดูแล้วคงไม่ใช่เพราะว่าเธอรังเกียจที่ของมาจากผมเอง ผมจึงลองถามไปแบบนั้น คิดว่าอาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอกินเค้กไม่ได้

แต่ไอระจังก็ส่ายหัวเบา ๆ

「ไม่ค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น แต่องครักษ์ของอัลคาร์เดียถูกห้ามไม่ให้รับประทานของหวานหรือขนมที่มีน้ำตาลค่ะ」

「…………」

เหตุผลที่ผมคิดไว้ว่าเธอกินไม่ได้ก็ดูจะไม่ผิดนัก

ในเมื่อเธอเป็นถึงผู้พิทักษ์ของราชวงศ์ ก็คงต้องมีข้อจำกัดในการควบคุมความอยากอยู่แล้ว

「งั้น… เหล้าก็ถูกห้ามด้วยรึเปล่า?」

「ถึงอย่างไร ฉันก็ยังอายุไม่ถึงที่จะดื่มได้อยู่ดีค่ะ แต่ถ้าเป็นเหล้า จะได้รับโทษหนักกว่าของหวานเสียอีก」

ดูเหมือนว่าความคิดของผมจะไม่ผิดจริง ๆ

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็น่าแปลกอยู่เหมือนกัน

ผมเริ่มคิดถึงจุดที่รู้สึกติดใจ

「ด้วยเหตุนี้ ขอให้ท่านรับประทานของฉันไปพร้อมกับท่านลูน่าเถอะค่ะ」

ไอล่ายิ้มบาง ๆ อย่างน่ารัก พร้อมกับถอยห่างจากฉัน

ถึงจะไม่รู้แน่ชัดว่าเธออยากกินจริง ๆ หรือเปล่า แต่ผมก็รู้สึกเหงาขึ้นมานิดหน่อย

เหนือสิ่งอื่นใด ผมคิดว่า… ลูน่าคงไม่ต้องการให้ผมถอยแบบนี้แน่

「ว่าแต่… เรื่องแบบนี้ คนที่เป็นองครักษ์เท่านั้นที่รู้กันเองหรือเปล่า? คนในราชวงศ์เองไม่รู้เรื่องนี้หรอกเหรอ?」

「เปล่าค่ะ เหล่าพระราชวงศ์ทุกพระองค์ก็ทราบกันดี… เพียงแต่…」

ผมยิ้มให้กับไอระจังที่ตอบมาอย่างลังเล นาน ๆ ทีจะเห็นเธอแบบนี้

ก็คิดไว้อยู่แล้วล่ะ

「งั้นเหรอ งั้นฉันว่ากินได้ก็ไม่น่ามีปัญหานะ」

「…………」

ไอระจังเป็นคนที่เดาใจเก่ง คงเข้าใจสิ่งที่ผมจะพูดต่อ

คราวนี้เธอจ้องผมด้วยสายตาที่ดูจะไม่พอใจอย่างมาก

เหมือนกำลังจะพูดว่า “อย่าพูดต่อเลยนะ”

「ก็ในตอนที่ฉันได้รับเค้กนี้ ลูน่าก็อยู่ด้วย ไม่ใช่แค่ไม่ห้าม แต่ยังดูสนใจมากด้วยซ้ำ ถ้าราชวงศ์อนุญาตแล้ว ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี่นา?」

ใช่ จุดที่ผมรู้สึกติดใจก็คือเรื่องนี้

ถ้าลูน่ารู้ว่าไอระจังกินเค้กไม่ได้ เธอก็น่าจะห้ามผมไว้ตั้งแต่แรก

อย่างน้อยที่สุด เธอก็น่าจะบอกว่าห้ามให้ไอระจังกิน

แต่เธอก็ไม่ได้ทำแบบนั้น มิหนำซ้ำยังดูดีใจเมื่อรู้ว่าผมจะให้ไอล่าด้วย

ผมมั่นใจว่า เด็กคนนั้นอยากให้ไอล่าได้กินเค้กหรือขนมหวานจริง ๆ

「ท่านลูน่า… เป็นคนที่จิตใจดีมากค่ะ ฉันไม่อาจเอาความเมตตานั้นมาใช้ตามอำเภอใจได้」

「พูดแบบนั้น… ก็เท่ากับว่า เธอกำลังเมินเฉยต่อความหวังดีของลูน่าอยู่หรอ?」

「…………」

พอผมพูดจาให้ไอระจังลำบากใจ เธอก็ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจมายังฉัน

ในดวงตาคู่นั้นมีอารมณ์หม่นดำที่หนักกว่าเมื่อครู่นี้อยู่มาก จนผมเผลอยิ้มเจื่อน ๆ ออกมา

อืม… น่ากลัวจริง ๆ

เด็กคนนี้เป็นประเภทที่ “ห้ามทำให้โกรธ” จริง ๆ ด้วย…

พูดตรง ๆ เลย ผมรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้คุยเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่ลูน่ายังตื่นอยู่

แต่มาถึงตอนนี้แล้ว ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ และถ้าขุดขึ้นมาทีหลังก็จะยิ่งทำให้เธอโกรธกว่าเดิมอีก

ตอนนี้… ผมไม่มีทางถอยกลับไปได้อีกแล้ว